In alles wat negatief is sluimert iets positiefs. Dat moet je tenminste zo zien. Dat kan je namelijk niet altijd doen want wanneer er iets onverwachts gebeurt kan je in paniek raken. Stel je voor; je gaat de volgende ochtend heel vroeg naar het buitenland en je hebt nog spullen nodig. Je denkt dat je dat zo, hooguit, in een uur kunt kopen. In ieder geval ik kan niet shoppen en als ik een stuk kleding wil kopen dan ga ik gericht er voor. Voor het kopen van een broek heb ik geen tijd meer nodig dan ik een kop je thee drink en mijn thee drink ik snel. Maar goed, je parkeert je auto bij de pont, je loopt ontspannen naar de pont en neemt een kauwgum om het gevoel van ontspannenheid te benadrukken. De pont meert aan. Het is druk maar je blijft ontspannen. De pont opent zijn klep. Je wacht tot iedereen afgestapt. En ineens voel je iets hard in je kauwgum. Je haalt het uit je mond. Je ziet stukjes kies zich in de kauwgum graven. Je voelt met je tong je kies en je voelt er een gat, een diepe gleuf. Neem je de pont of niet? Je moet sowieso bellen met de tandarts. Je belt de tandarts. Je treft een voicemail aan je hoort een telefoonnummer dat gelukkig twee keer wordt herhaalt. Je moet concentreren om het nummer te onthouden. Je onthoudt het nummer en je belt. Je krijgt een vrouw aan de lijn die weer een nummer geeft om te proberen, dat moet je ook onthouden. Dat doe je. Je bent inmiddels aan de andere kant. Moet je uitstappen of niet? Je belt en de tandarts die een paar honderd meter van de Pont verwijderd is kan je op zijn vroegst vier dagen alter helpen. Je belt weer de bemiddelingsbureau en je krijgt weer een nummer en weer onthou je dat. Maar je bent inmiddels uitgestapt en je loopt het centraal station in. Je belt naar het nieuwe nummer. Ja, ze kunnen helpen als je binnen een half uur er bent. Je vraagt naar het adres. 'Het is in oost en je kunt de tram nemen', zegt de vriendelijke tandarts-assistente. Je, denkt even na. Je vertrouwt het openbaar vervoer niet en je rent naar de pont, op de pont wurm je je een weg naar het voorste stuk. Iedereen vindt het asociaal en irritant. Maar niet iedereen heeft zijn kies gebroken. Niet iedereen heeft haast. Een paar minuten eerder zou ik ook geïrriteerd geraakt zijn als iemand haastig naar voren wou en mij passeerde.
Je rijdt en geeft aan de navigatie dat hij de snelste route moet nemen. Hij begint met je op het verkeerde pad te krijgen. Hij zegt dat je de IJtunnel moet nemen maar omdat je weet dat die dicht is blijft hij zuren om terug te keren. Na de Zeeburg tunnel adviseert hij weer verkeerd. De Navigatie met een hese vrouwelijke stem zegt dat je links moet houden. Ik zeg: 'Echt niet. Watergraafsmeer is met koeienletters aangegeven en dat is rechts afslaan. Dus je gehoorzaamt weer niet. Gelukkig de navigatie past zich aan en geeft van af dat moment de goede route. Je wordt behandeld en moet meteen betalen. Op de terugweg besluit je toch die broek met zijzakken te gaan kopen. Je parkeert weer bij de pont. Je vaart weer mee naar het centraal station. De hitte brengt veel mensen op de been. Amsterdam is vol van toeristen. Je baant je een weg erdoor en je komt bij de zaak die broeken heeft die je zoekt. De winkel is propvol. Je staat in een sauna en omsingeld door kleding, vooral broeken. Het is snikheet. Het zweet vlucht zonder enkele géne. Je koopt in plaats van één twee broeken. Je betaalt en loopt verder. In een grote kledingzaak, dicht bij de Dam, ga je naar binnen en je koopt twee overhemden, met korte mouwen. Als je weer helemaal terug bent bij de pont wil je iets lezen en je merkt dat je leesbril er niet hangt. Je weet dat die achtergebleven is, in de paskamer. Je rent terug maar de massa is rustig, ontspannen. De sluitingstijd komt dichterbij. De stres groeit. Je komt buitenbaden aan en je bril ligt op een verhoging achter de bij wie je even eerder betaald had. Je bent opgelucht. Je loopt terug. Je weet niet dat er weer een vervelende gebeuren staat je te wachten. Je kan niet slapen, hooguit twee uur. Je moet vertrekken. Bij de incheckbalie wacht een verrassing. Je moet niet alleen half uur lang van de ene balie naar de andere maar je wordt ook bijna 200€ lichter. Je levert een speciale koffer bij de ODD in de hoop dat ze voorzichtig er mee omgaan. Later bij de landing met een kleine vliegtuig sta je in de bus en je ziet de fel-gele koffer met een Drone erin op een kar gesmeten wordt. Je hart bonkt. Je wil spontaan schreeuwen en rennen om die bagage medewerker een oorveeg te geven. Maar dat blijft alleen bij de gedachte. En die gedachte groeit als bij een ander vliegveld je hele Drone in beslag wordt genomen. Je krijgt keurig er een bewijs van en als je geluk hebt mag je binnen twee dagen weer gaan ophalen.
Geluk kan je soms niet dwingen. Je moet ook het positieve maar blijven inzien.

Ik weet dat het komkommer tijd is. Dat de meeste mensen met vakantie zijn en dat er geen onderwerpen zijn die de moeite waar zijn om op radio 1 te bespreken en geen aandacht trekken. Dat is niet helemaal waar. Gisteren begon een groot offensief rond om Mosul, de tweede groteske stad van Irak, om die uit de handen van ISIS te bevrijden. ISIS die de hele wereld, kwa-nieuws, in zijn grijp heeft dreigt zijn macht in Irak te verliezen en kan dan uitwijken naar Europa.
Op de maandagochtend zou je dan verwachten dat radio1 die zich op sport en actualiteit richt iets over die aanval zou vertellen. Maar tijdens mijn rustige rit van huis naar mijn werk in Den Haag besteed radio 1 minuten lang aan de lotto, niet de Nederlandse lotto maar de Belgische Lotte en waarom? De winnaar van de lotto die ruim zes miljoen heeft gewonnen is zoek, is niet komen opdagen. En de tijd om het bedrag in te mogen innen is nu inmiddels ook voorbij. De radio presentator heeft een gesprek met de vrouw van de lotterij en vraagt haar wat ze allemaal gedaan hebben om de winnaar te vinden. Het gesprek gaat minuten lang over de inzet die de organisatoren hebben besteed aan het vinden van de winnaar, die steeds zoek is. Mijn ontspanning gaat langzaam voorbij, raakt gestrest en ik raak licht geïrriteerd. Ik schakel naar een andere zender, radio 4 die klassiek muziek uitzendt. Daar wordt gesproken over het beëindigen van de tweede wereldoorlog en er waren een aantal Molukkers aan het woord. Het gesprek verdampt door het eerste gesprek over de Belgische lotterij en de onvindbare winnaar van het lot. Iemand die een lotto koopt moet toch kijken naar de uitslagen, waarom zou hij/zij onvindbaar zijn? Zou de winnaar nog leven. Zou die slachtoffer is van die terreuraanslagen of zou die misschien ergens in Syrië zit mensen te vermoorden. Ja, je geest is soms onbeheersbaar en gaat tekeer. En dat is allemaal de schuld van radio 1 die aandacht gaat besteden aan de onbekende winnaar van een Belgische lotterij die met de handen in de haren zit en stevent tegen een ramp omdat de winnaar die zes miljoen heeft gewonnen zijn geld niet ophaalt. Heel België rouwt nu om die onbekende winnaar die zes miljoen misliep.
Wilt u alstublieft, wanneer u dit leest, een actie beginnen om de winnaar van de Belgische lotterij te vinden. Ik weet dat hij geen recht heeft om zijn miljoenen te innen maar hij of zij moet wel weten dat hij grote nieuws en rumoer veroorzaakt heeft. Dat hij moet lijden. Hij moet verboden worden om nooit meer lotto's te kopen.

De bramen langs de weg kijken naar het kanaal dat probeert wakker te worden. De zon en wolken zijn verwikkeld in een strijd. Je weet niet of het gaat om een vriendschappelijke stijd, het bedrijven van de liefde of het voeren van een vuile oorlog. Ik laat het voor wat het is en schrik als ineens twee dames op de fiets me voorbij groeten. Ze lijken net uit de kerk te zijn ontsnapt. Als ik later om een bocht verder op loop zie ik ze in de struiken op stoelen staan bramen plukken. Wanner ik dichtbij kom zegt ene:'hardlopen?' Ik reageer lauw en zeg: valt wel mee.
De golfbanen die omheind zijn met struiken van vooral bramen hebben het te voortduren van karren, pratende golfers en het slaan van de kleine ballen.
De koeien salueren als ik voorbij ga met een knikje. Niet alle koeien salueren. Er zijn er van die koeien die alleen met zichzelf bezig zijn en grazen. Ik maak een video opname voor de geschiedenis en spreek ze aan. Ik groet ze maar ze reageren niet. Ze kijken alsof ik een randdebiel ben die hen op een rustige zondagochtend komt storen. Ik loop verder maar wil eigenlijk iets in het Koerdisch tegen de koeien zeggen en op FB zetten. Dat doe ik niet en loop steeds verder op de smalle weg waar vele slakken plat gereden zijn. Er gaan steeds slakken de weg oversteken met het gevaar voor eigen leven. Ze lijken zelfmoordenaars die anderen geen kwaad willen doen. Op een bank langs het water doe ik wat rek- en drukoefeningen. De mooie planten in het water kan je niet met je telefoon zodanig fotograferen om mooier te lijken dan de het echt. Selfies dan. Ik maak selfies uit verveling. In de bijna twintig selfies zie ik er steeds anders uit. Het lijkt of twintig verschillende zielen mijn gezicht hebben even ontleent. Expressies die een acteur nodig zou hebben.
Op de terugweg twijfel ik over de route. Hetzelfde teruglopen of een cirkel rond breien. Ik kies voor het eerste. Een mooie helde blonde slak probeert de weg over te steken. Het nodigt uit voor opnames. Om hem te filmen op de ooghoogte moet ik diep door de knieën gaan of op de grond zitten. De slak weigert te lopen, heft het gedeelte dat zijn hoofd en ogen zou bevallen en kijkt met me aan alsof hij zegt: ga toch weg man.
Ik leg hem vast in mijn iPhone en zie in de verte een auto onze richting komen rijden. Een ramptoerist in me fluistert dat ik de slak moet blijven film want de auto gaat hem plat rijden. Ik steek een middelvinger naar die ramptoerist en ga naast het slak staan tot de auto voorbij is.
De dames die bramen plukken zijn inmiddels door een gat in het hek van golfveld beland waar ze heel veel bramen kunnen plukken. In die stilte wil een stout kind in me hen laten schrikken maar ik geef dat stoute kind een oorveeg en loop verder. Als ik anderhalf uur wandelen achter de rug heb voel ik me uitgetild. Zou dat te maken hebben met het onderdrukken van de gevoelens van dat stoute kind, de FB fanaat en de ramptoerist?

De beelden van de gemartelde en vernederde Turkse generaals en hoge officieren die een staatsgrijp zouden hebben beraamd circuleren op het internet en op bepaalde tv-stations. Ze dragen geen militaire tenues meer maar zijn gekleed in eenvoudige burgerkleding. De wonden en littekens zijn duidelijk op hun gezichten en ledematen. De onmacht, het verdriet en de beheerste woede in de ogen van, de tot voor kort machtige, officieren is evident. Als je puur met een humane bril kijkt wijs je die beelden af. Het verspreiden van die beelden is een soort sadistische wraakneming. De sadistische wraakneming is opzichzelfstaande onmacht die tijdelijk in een machtige positie verkeert. Waaraan denken die hoge officieren in hun nieuwe status aan? Zij die een paar dagen eerder machtig waren worden nu vernederd. Zou Erdogan zelf hen gemarteld hebben? Dat zal niet ondenkbaar zijn. Hij zou zeker een bezoek aan hen gebracht hebben en elk van hen een paar keer in het gezicht gespuugd hebben, misschien ook een paar rake klappen uitgedeeld hebben. Dat past bij een man die denkt dat de hele wereld hem moet volgen en voor hem buigen. Hij kan dus zijn woede niet beheersen als iemand van zijn mannen, want die waren zijn mannen, hem probeerde te vloeren en bedriegen. Hij is wat dat betreft nog net niet zo ver als Saddam Hussein die graag de loop van zijn pistool tussen de ogen van zijn rivalen plaatste en schoot. Erdogan doet wel wilde pogingen om de doodstraf te laten heractiveren. Hij gaf opdracht aan zijn democratisch ingestelde achterban en aan het democratisch gekozen parlement op voor de doodstraf te pleiten. In dat geval zal hij hun voorstel goedkeuren, als hoogste baas van het land. Want in een democratisch land behoort de president naar zijn parlement te luisteren en dat doet hij in dat geval heel graag.
Als ik met de bril van een Koerdische vrouw die haar vader, haar man en haar kinderen in de strijd verloren heeft omdat de Turkse strijdkrachten in noord Koerdistan al decennia huishouden en oorlog voeren kan ik misschien anders naar die vernederende Turkse hoge officieren kijken. Zou zo'n Koerdische vrouw die het werkelijke slachtoffer is geworden van het toedoen van de Turkse officieren hetzelfde gedaan hebben met die officieren net als Erdogan het doet? Zou ze blij zijn met wat Erdogan nu doet? Zal hij ook haar held zijn geworden? Want in feite wat Erdogan in een paar dagen deed zou de gewapende Koerdische opstand in honderd jaar niet bereiken. De Koerdische opstand die vooral in Koerdische gebieden optreedt en af en toe een aanval pleegt waarbij een politieagent of een soldaat gedood wordt kan zulke grote actie niet voor elkaar krijgen. Erdogan heeft in een paar dagen tientallen generaals en honderden (hoge) officieren uitgeschakeld.
Als die Koerdische vrouw slim zou zijn moet ze niet blij zijn want Erdogan die gaat nieuwe generaals opleiden, generaals die zijn ideologie/religie volgen. De Turkse strijdkrachten zijn even zwakker geworden maar ze zijn helaas nog steeds te machtig voor Koerden om hen in hun bergen de vrijheid blijven ontnemen.
In 1979 toen Khomeini aan de macht in Iran kwam liet hij honderden generaals slachten. Er was bijna niets meer over van de Iraanse strijdkrachten maar toch liet hij ijzersterke strijdkrachten vormen van mensen die hem trouw waren. En deze onderdrukken nu niet alleen het Koerdische volk in oost Koerdistan maar staan paraat om elke poging van onafhankelijkheid in andere delen van Koerdistan te onderdrukken, net als de Turkse president Erdogan en zijn strijdkrachten, weliswaar met een paar generaals minder, maar toch.

Soms denk je wat voor zin heeft het om te schrijven. Gewoon lekker luieren, niets doen want dan heb je meer kans op een hartaanval of een beroerte. Alleen je weet niet zeker of die dodelijk wordt. Omdat je niet wil verlamt worden in deze tijden waarin de Nederlandse zorgsector verkeert dus maar in beweging blijven. In beweging blijven wil niet zeggen dat je geen zin hebt in het schrijven maar soms denk: 'je waarom schrijf je en voor wie?'
Als je soms onzin leest dan wil je weer in de pen klimmen, althans op je iPad tikken. Ik wilde een paar dagen geleden iets schrijven over een lieve zomervakantie-columniste van trouw. Haar eerste twee columns gingen over wat de moslims allemaal niet meemaken als ze naar de US gaan en over dat de moslims hoeven zich niet te uiten tegen de moslimterroristen want het is vanzelfsprekend dat je als goede moslim tegen die acties bent en dát hoef je niet te benadrukken door je mening te geven of te demonstreren. Ik begrijp haar standpunt voor een deel alleen ik vraag me af waarom die moslims zulke grote protesten organiseren wanneer het om Israël gaat? Waarom protesteren de praktiserende én de niet praktiserende moslims waaronder ook de links denkenden heel heftig tegen Israël wanneer die in botsing komt met Hamas of met Palestijnse demonstranten? Zijn die optredens soms erger dan de massamoorden in Frankrijk, België en Turkije?
Omdat ik door mijn groeiende cynisme alles in een onzin trek wachtte ik af met schrijven. De aanslag van die Franse-Tunesiër die met een vrachtwagen tientallen kinderen, vrouwen en onschuldige mensen heeft gedood heeft me diep geraakt. Met deze waanzin nabij en het beluisteren naar bepaalde commentaren wilde ik weer in de pen klimmen, ik bedoel mijn iPad op schoot nemen en tikken. Maar het leek of de duivel er mee speelt, dat ik niets mocht schrijven. Toe ik begon te tikken las ik op het FB een bericht over een Koerdische-Yezidie vrouw die na haar gijzeling en verkrachting van maanden door IS terroristen kon ze eindelijk ontsnappen en in Duitsland terecht komen. En daar komt ze oog in oog met een van haar IS verkrachters, een Syriër, die haar maanden lang als seksslavin had gebruikt en nu samen met zijn vrouw asiel in Duitsland had gevraagd en gekregen.
Dit maakte een diepe indruk op me. Kan je je voorstellen hoe zo'n iemand zich voelt? Toen ik daarover wilde schrijven nam ik eerst even de tijd om niet te emotioneel te gaan schrijven maar een beetje nuchter anders kan je niemand bereiken. Ik wandelde om mijn gedachten op een rijtje te zetten en vóór ik wilde schrijven keek ik even naar de tv en zag dat een staatsgrijp in Turkije gaande was. Een coup live op tv zien is overdonderend. Dus de iPad moest even wachten. Al vanaf het begin had ik het gevoel dat het niet waar kan zijn. Coupplegers zijn geen brave jongens die lief de mensen aanraden om weg te gaan. Die avondklok aankondigen en vervolgens als mietjes toekijken hoe mensen die schenden. Echte coupplegers gaan niet na een korte aankondiging op de staatszender stoppen om de zittende regering de gelegenheid te geven hun standpunten aan te kondigen en de coupplegers zwart maken en dat ze een klein groepje zijn. Nee, dat kon ik niet geloven, vanaf het begin al. Waarom zou je denken? Omdat ik jaren lang die trucjes en complotten kende die Saddam Hussein uitvoerde om zijn machtsposities te versterken.
Het doel van Erdogan is super president, super sultan worden. Dat is vorig jaar juni gehinderd door Koerden die voor het eerst in de Turkse geschiedenis maar de 10% van stemmen hebben behaald en daarmee de dromen van Erdogan op weg om almachtig te worden even te niet maakten, althans uitstelden. Als wraak hiervan begon Erdogan een heftige oorlog tegen Koerden en gaf zich een nieuwe kans om weer verkiezingen in november 2015 te houden. Maar helaas voor hem heeft Erdogan weer niet de vereiste stemmen behaald om super president te worden. Nu probeert hij de aanhangers van Fathulla Gulen aan zijn kant te krijgen, of een kopje kleiner te maken. Het zou hem best gaan lukken dat hij straks de super president wordt ondanks zijn knievallen voor Israël, Rusland, Syrië, Iran en de rest van de wereld maar niet voor de Koerden en de intellectuele humane en vredelievende Turken.
Erdogan is hard op weg om de nieuwe Saddam Hussein van het Midden-Oosten te worden. Saddam Hussein won de verkiezingen altijd met 99,99%!