Als ik lees dat een psychiatrische gevangene in de gevangenis van Scheveningen zijn eikel had afgesneden en zijn eigen ballen had opgegeten denk ik waarom hij en niet de leiders die hun volkeren voorliegen, hen benadelen en terroriseren. Maar nee, de slechte leiders snijden niet hun eigen eikels maar wel die van hun volkeren. Denk aan de twee Britse Brexit leiders die de benen namen, na overwinning. Misschien komt er een dag dat het volk hun eikels afsnijden en opeten. Ze dachten de onafhankelijkheid te hebben bereikt via de Brexit maar Groot Britannië gaat waarschijnlijk uit elkaar vallen.
Als het Iraakse volk, twee dagen geleden na de grote zelfmoordaanslagen, in Bagdad de Iraakse premier te pakken had gekregen, die de rampplaats had bezocht, hadden ze zijn ballen en zijn hele penis afgesneden en in zijn mond gestopt. Dat is bijna een traditie in het Arabische deel van Irak. Dat deden ze met de regent van Irak in 1958. Maar of de huidige Iraakse premier nog ballen heeft weet ik niet. Ik ben bang dat ISIS zijn ballen allang heeft afgesneden, in de symbolische zin dan.
Zijn buurman Erdogan zou zelf ook zijn eikel niet afsnijden, hij zal zijn eigen ballen niet opeten. Dat doet Poetin voor hem. Zijn eigen Turkse volk is blijkbaar niet in staat te doen. En hij ontsnapte net uit de handen van ISIS. ISIS hadden wel zijn broek en onderbroek uitgetrokken maar ze konden Erdogan net niet kastreren. Dat gaat Poetin doen. Jammer eigenlijk dat een zo'n machtig man voor maar meer persoonlijke privileges zijn volk gaat terroriseren en als gevolg gaat hij buigen voor buitenlanders. Het wrange voor Erdogan is dat Assad die hij bij de ballen had gepakt sluwer was dan hij zelf. Assad bood Poetin zijn vrouw en volk om hem uit de handen van Erdogan en ISIS te redden. Dat lijkt te gaan lukken want Erdogan liet de ballen van Assad los en omdat hij nu bang is voor zijn eigen ballen masseert hij de ballen van Assad.
Misschien vraag je je af hoe staat het met de Koerdische leiders. De Koerdische leiders houden op een bijzondere acrobatische manier elkaars ballen en eikels vast. Ze kunnen elkaars ballen niet afsnijden zonder dat eigen ballen afgesneden te worden. Daarbij komt dat elk van hen een ander leider heeft gemachtigd met zijn ballen te doen wat die wil. Dus de leiders van Irak, Iran, Syrië en Turkije hebben de messen klaar om de eikels en ballen van Koerdische leiders af te snijden. Het is nog ingewikkelder geworden door dat de Koerdische leiders ook de grote wereld leiders hebben gemachtigd om hen tegen regio tirannen te beschermen in ruil dat ze hun ballen (die al vast leggen in de handen van de regio tirannen) mogen gebruiken.
Ingewikkeld hé?!

In dagblad Trouw staat een "analyse" van Marijn Kruk met de titel: Terreur in Turkije komt van vele kanten. Hij is van mening dat de Koerdische groeperingen en IS, wat terreur betreft in Turkije, een sinistere rolverdeling vormen. De analist wijst op geen enkele wijze naar de achtergronden van waarom het geweld in Turkije plaatsvindt die volgens hem aan de Koerden en IS ligt. Ook analyseert hij niet de rol van Turkije in het oplaaiende geweld.
Ik verwijt noch Trouw voor de publicatie noch Kurk voor de "analyse". Ik vind het eigenlijk geen analyse. Het lijkt alsof een communicatie adviseur van Erdogan Kurk heeft gedicteerd. Het is dus een soort propaganda voor de Turkse regering.
Laat ik maar even de feiten op een rijtje zetten.
De huidige Turkse president Erdogan biedt op 23 november 2011 (toen was hij premier) voor het eerst in de Turkse geschiedenis zijn excuses aan voor de strafcampagne die het Turkse leger tegen de Koerden organiseerden, in provincie Dersim in 1938. Hiermee erkent hij, impliciet, dat zijn Turkse voorgangers misdaden zijn begaan tegen de Koerdische bevolking. De misdaden die de hoogste piek kende na het oprichten van de moderne Turkije onder Kemal Ataturk. Hoe ironisch het ook mag klikken kon Ataturk met de hulp van Koerden, zijn republiek in 1923 stichten. Maar na dat hij stevig aan de macht zat ontkende hij dat er andere volkeren in Turkije leven behalve Turken zelf en hij zei wanneer iemand zich niet als Turk voelt mag hij het land verlaten. Hierna begon het ene opstand van de Koerden na het andere. En al die opstanden werden met harde hand neergeslagen. De strafcampagne van 1938 waarvoor Erdogan zijn excuus in 2011 biedt wordt als volgt beschrijven: 'Toen de Turkse troepen de jacht openden op de rebellerende stammen, vochten de mannen in de strijd. De vrouwen en kinderen verstopten zichzelf in diepe grotten. Duizenden van deze vrouwen en kinderen zijn verdwenen, omdat het leger de ingang van de grotten dichtmaakte. Deze grotten werden gemarkeerd met nummers op de militaire kaarten van het gebied. Bij de ingangen van andere grotten stak het leger vuren aan om de mensen binnen in de grotten te laten stikken. De weerloze vrouwen en kinderen zaten als ratten in de val. Degenen die probeerde te ontsnappen uit de grotten werden doodgemaakt met bajonetten. Een groot deel van de vrouwen en meisjes gooide zichzelf van de hoge kliffen om niet in de handen te vallen van de Turken. Hierdoor verdronken zij in de Munzur.'*
Maar premier Erdogan wordt later president en maakt de rol van de president die tot nog toe ceremonieel was tot de belangrijkste ambt. Hij wilde verder zijn ambt als president sterker maken en wilde super president worden. Maar helaas voor hem is dat mislukt. Hij kan niet de vereiste meerderheid behalen tijdens de verkiezingen van juni 2015. Hij geeft de schuld van het mislukken van zijn droom aan de Koerden en beveelt zijn leger om ze een harde les te leren. Hij breekt het wapenbestand met de Koerden af en valt hun dorpen en steden aan. Er vallen honderden doden en er worden complete wijken in steden als Cizre en Diyatbakir vernietigd. Die aanvallen woeden nog steeds.
Erdogan wilde de stemmen van Koerden winnen, hen gebruiken voor zijn eigen belang, door hen bepaalde culturele vrijheden te geven. Maar dezelfde Erdogan was diegene die bijna een jaar vóór de verkiezingen van juni 2015 die opgetogen aankondigde dat de Koerdische stad Kobani (Syrië) in de handen van IS zou gaan vallen. Terwijl IS troepen driekwart van de stad hadden bezet en de hele wereld schreeuwde en smeekte Erdogan om de Koerden tegen de IS terroristen te helpen keken zijn Turkse militairen passief vanuit hun tanks en wachtten op de val van Koerden. In die tijd liet Turkije dagelijks honderden geradicaliseerde moslims op haar grondgebied aankomen en naar Syrië reizen. Turkije hielp IS met logistiek en behandelde hun gewonden in de Turkse ziekenhuizen.
Waarom hielp Turkije (helpt nog steeds) de extreme moslimgroeperingen om Koerdische grondgebied te bezetten? Is dat geen terreur? Is dat geen sinistere rolverdeling tussen Turkije en moslimextremisten?
En wat doen de Koerdische partijen en organisatie? Ze komen in opstand, houden zich schuil in eigen bergen en wanneer de Turkse aanvallen heftiger worden en honderden strijders vermoorden proberen ze een aanslag te plegen. Niet op de burgerdoelen maar op militairen en politie. En de twee grootste aanslagen van Ankara en Suruc waar vele tientallen doden vielen waren niet het werk van de Koerden maar van IS die de feestvierende linkse Turken en Koerden vermoorden. Is dat geen sinistere rolverdeling tussen Turkije en IS?
En IS extremisten, wie zijn dat? Zijn ze geen mengsel van extreme psychopaten en moordenaars die proberen te vernietigen? Wat doen ze in dat gebied en waarom willen ze de beschaving vernietigen? En de landen, zoals Turkije, die hen helpen is dat dan geen sinistere betrokkenheid?
En als gevolg van deze sinistere betrokkenheid zien de toeristen het gevaar loeren en dan blijven ze weg, ver weg van Turkije. Ze worden straks spoorloos, in Turkije.

* Marianne van Exel in IsGeschiedenis.

De wil, de ijzeren wil, van Erdogan is aan het breken, smelten. Terwijl hij zijn excuus aan Poetin heeft geboden, de normale diplomatieke relatie met Israël, op eigen verzoek, herstelde, een knieval voor Iran deed en zelfs toenadering zoekt tot de Syrische dictator Assad komen zijn IS vrienden in actie en plegen aanslagen in Istanboel. Ze zijn kwaad en laten hem een lesje leren. Ze willen niet dat hij hen in de steek laat. Natuurlijk was het niet zijn bedoeling om IS in de steek te laten. Hij zat alleen met de handen in de haren en wist niet hoe hij, in zijn ogen, het "gevaar van Koerden" kon breken. Want het is wereld bekend dat Erdogan het Koerdische volk zijn vrijheid niet gunt en dat volk als vijand nummer 1 ziet en zodanig behandelt. Niet alleen het Koerdische volk dat lijdt onder zijn militairen geen vrijheid gunt maar ook de Koerden in andere delen van Koerdistan ook niet, zeker de Koerden langs de Turkse grenzen met Syrië. Erdogan laat al zijn eer en religieuze principes varen om één principe te handhaven en dat is: de Koerden onderdrukt houden. Waarom? Als hij een beetje zijn hersens gebruikt weet hij dat het een verloren zaak is. Elk volk wordt uiteindelijk bevrijdt. Je kunt niet eeuwig 40 miljoen mensen terroriseren.
Waarom gunt Erdogan IS terroristen een strookje land langs zijn grenzen en de Koerden niet? Zijn de Koerden gevaarlijker dan IS extremisten? Beslist niet. De Koerden kunnen ook zelfmoordaanslagen op onschuldige burgers plegen maar dat doen ze niet, het zit niet in hun cultuur. Het is niet hun mentaliteit. Onschuldige mensen vermoorden ligt wel in de cultuur en mentaliteit van Erdogan en zijn IS vrienden. Een voorbeeld: Sinds een jaar valt hij de onschuldige Koerden in steden aan omdat de Koerden, in de verkiezingen, hebben gehinderd dat hij de super president werd. Hierdoor vermoorde hij honderden onschuldige Koerdische burgers. Het is dan niet voor niets dat Duitse politici en mensenrechten verdedigers een juridische zaak tegen Erdogan en zijn mannen hebben aangespannen. Ze willen hem berechten voor zijn misdaden tegen de menselijkheid.
Erdogan maakt knieval voor Rusland, voor Iran, voor de Syrische dictator en voor Israël. Waarom wil hij niet waardig het Koerdische volk zijn vrijheid gunnen en daarmee zijn eigen macht versterken? Omdat hij niet weet wat goed en wat kwaad is. Hij heeft voor het kwaad gekozen en dat gaat hem zijn macht kosten.

Het regent zacht op vrijdag 17 juni als ik de poort van het crematorium op de dodeweg in Leusden inrij. Tientallen mensen, vooral in militaire tenues, lopen van de parkeerplaats naar de zalen. Ik parkeer en loop in dezelfde richting, naar de aula's. Op het plein staan hier en daar mensen. Een lange rij staat voor de deur van een aula. Ik ga in stilte staan wachten. De rij wordt onrustig. Niemand houdt van wachten. Er komt een dame en zegt dat er nog meerdere registratieblocnotes binnen staan. Ik passeer de rij en loop de ingaan van de aula binnen waar drie tafels staan met opengeslagen blocnotes. Twee wachtenden voor me. Ik schijf mijn adres erin en loop de massa in. Geen gezicht herkent me. Ik zoek de toiletruimte. Die is benauwd als een graf, je kunt je bijna niet omdraaien.
De mensen praten zacht. De deuren van de aula gaan open. De stilte heerst. Het zachte geluid van de schuifelende voeten voegt een diepe dimensie aan de klassieke muziek die de aula vult. De meesten lopen met gebogen hoofden. Een foto van Hans kijkt vanuit de hoogte naar de bezoekers. Een gezonde, trotse en zelfverzekerde militair met een minieme glimlach op het gezicht.
Ik zit. Er ontsnapt een zucht, spontaan. Ik kan die zucht niet hinderen en hoop dat het maar bij één blijft. Mijn hoofd kijkt rond, ook naar boven, opzoek naar collega's en kennissen. Aan het einde van de twee rijen, links van de zaal, zie ik het gezicht van een collega. Zij kijkt bedrukt.
De ceremonie begint. De echtgenote draagt zwarte jurk. Zij vertelt haar mooie en aangrijpende verhaal, met Hans. Over hun eerste ontmoeting, hun reizen, hun liefde en hun huwelijk die bijna dertig jaar duurde. Terwijl zij het vertelt verschijnen foto's op het grote scherm die haar verhaal vormgeven. De oudste zoon houdt het ook droog. De jongste niet. Ik zie hier en daar handen ogen vegen. Onderdrukte snikken. Ik slik de brok die mijn keel probeert te teisteren door. De regen valt met bakken uit de hemel. In de aula wordt het warmer en benauwder. Er komen meer verhalen, ook van generaals en kolonels. Indrukwekkend.
Als de (crematorium) gastvrouw aankondigt dat Hans door collega's wordt gedragen en met familie wordt vergezelt zucht ik. Opgelucht. Ik wil namelijk niet kijken in de ogen van iemand die vitaal en levenslustig was, iemand die al een week gestorven is na een verschrikkelijke aftakeling door een meedogenloze ziekte. En ik hou niet van afscheid nemen. De levendige foto's die op het scherm verschijnen zijn mooi. En dat wil ik onthouden.

Rustig en benauwd is de zondagochtend. Het fietspad ligt te slapen onder een deken van wolken. Het waait niet. Alles lijkt vertraagd. Ik neem de route richting noord. Er passeren diverse auto's. Ze rijden richting de golfvelden. Ik adem hun uitlaatgassen. Een grijze bebaarde dakloze die altijd onder het viaduct slaapt is wakker. Ik zie alleen zijn hoofd met zijn zwarte muts. Hij is stil. Het lijkt of hij aan het bidden is. Aan de andere oever zitten vissers. Nog even verder in de uitgestrekte velden grazen de koeien. Ik denk aan de droom die ik een uur eerder droomde. In de droom was ik in een gebied waar gepicknickt werd. Het leek of het een Koerdisch feest was. De acteurs van mijn eerste speelfilm picknickten. Ze lijken net zo jong als 23 jaar geleden. De hoofdrolspeler was geen haar veranderd. Hij gaf me een hand en wilde zeggen dat ik niet gezond eruit zag maar hij slikte zijn woorden in. Ik voelde inderdaad dat ik me niet lekker voelde. Het leek of ik ongeneselijk ziek was. Ik zou snel doodgaan. Ik vond het normaal, althans niet erg.
Ineens rijdt een bestelbus, te snel, langs me heen en ik word bijna in de struiken geblazen. Even later zie ik het busje staan. De rijder sluit de achterdeur dicht en loopt met zijn golf-spullen naar het golfveld. Ik krijg zin om hem te roepen en uitschelden maar ik haal mijn schouders op. Op het busje staan de gegevens geschilderd, een schildersbedrijf. Als hij net zo snel schildert als hij rijdt dan zullen zijn klanten niet gelukkig zijn.
Ik loop met tempo door. De weg is smal. Een wervelgeluid komt dichterbij. Ik draai me om en zie een leger van fietsers racet. Ik maak dat ik niet in hun weg sta en ga de struiken in. Na een korte pauze volgt een andere groep en een motorpolitie. Ik ga een zijweg op. Het lijkt of de hele wereld op de racefietsen zit. Ook op dat pad passeren me vele fietsers.
Ik vlucht uit de verharde wegen en loop tussen bomen. Een man rent samen een grote witte hond me tegen. De hond komt op me af. Ik vind het niet fijn en loop door.
In een wijde veld, staan drie dames op leeftijd met vier honden te praten. Ze hebben plezier. Als de honden me zien aankomen rennen ze allemaal op me af. Ik sta en zeg:'oké, ga je gang. Knuffel maar, lik maar.' De dames lachen en ene zegt:'groot gelijk hebben ze hoor.' Ik groet ze en loop verder. Ik hoor gegiechel achter mijn rug. Een van de honden rent blaffend achter me aan. Ik draai me om en zeg streng: 'terug.' En hij rent terug.
Thuis, voor ik ga douchen, doe ik mijn mail open. Een bericht van het overleden van een collega werkt als een klap in mijn gezicht. De collega streed heel lang tegen een meedogenloze kanker. Hij verloor dus. Ik krijg een brok in mijn keel en kijk uit het raam. Op het water vallen druppels regen....