Dat Johan, de voetbalkenner met grote snor Marokkaanse jongens aanvalt zegt me niets. Hij valt iedereen aan, zelfs de coach die zich als God ziet en nu het moeilijk in Engeland heeft. Dat een zeer mondige Nederlander van Marokkaanse komaf de man met grote snor en grote mond tot orde roept zegt me ook weinig. Iedereen heeft zijn agenda. Wat me enigszins aan het denken zet is dat straks in Nederland twee kampen komen te ontstaan waar Nederlanders en (niet van origine) Nederlanders tegenover elkaar komen te staan. Dat er straks geen sprake meer van gematigd of verstandig is. Ik word hier aan het denken gezet door het feit dat die bekende en mondige Nederlander van Marokkaanse afkomst zich heeft aangemeld bij de partij van twee Nederlandse parlementariërs van Turkse origine. Terwijl feitelijk Nederlanders van Turkse en Marokkaanse origine niet gek op elkaar zijn en vaak het licht in elkaars ogen niet willen zien kruipen ze nu bij elkaar. Dat laat me denken aan de Arabische gezegde:'Ik en mijn neven tegen de vijand maar mijn broers en ik tegen mijn neven.'
Van mij mogen ze alles doen als het een positieve bijdrage en begrip over en weer kweekt waar we in Nederland een betere sfeer van gaan krijgen. Echter, ik vrees het omgekeerde. Ik denk dat men (lees van origine buitenlanders) straks, ten onrechte, alles wat buiten de grens van Nederland beter gaan zien en beter begrip voor krijgen. Hier en tegenover zal de Nederlandse kamp alles wat van buiten de Nederlandse grens komt ongewenst gaat achten. Het is een beetje zwart wit gezegd maar het is alleen om het duidelijk te gaan maken. Want ik heb de vrees dat we straks het gevoel van 'wij en zij' vele malen sterker gaan maken dat we geen positieve aspecten van elkaar kunnen waarnemen, niets van elkaar waarderen en elkaar niet meer respecteren. Dan vallen we met zijn allen in een radicaliteit die we in feite niet willen maar ingestroomd worden. Ja, zo dom kunnen we worden, misschien omdat we een beetje dom zijn zoals ooit Maxima zei. Het is ook een beetje dom dat ze tijdens haar bezoek een jas draagt die te vergelijken is met de Duitse uniform uit de tweede-wereld-oorlog, maar dit is terzijde.
Je hoeft er geen profeet voor te zijn om iets over de groeiende vijandschap te raden maar uit ervaring weet ik dat we moeten oppassen. Ik heb dit eerder meegemaakt, ik zag het in Irak gebeuren. Ik zie het nog steeds in het land waar ik ooit ben geboren en getogen dat de kloof steeds groter en groter wordt. Ik zie nog steeds dat de haat zich dieper graaft in de harten en hoofden van mensen en het maakt hen blind. Blind van woede.
De massa is nu aan het woord en dat is levensgevaarlijk. De massa die aangestuurd wordt door een paar mensen die politiek of publieke functies uitoefenen. Terwijl ik over het bakkeleien in Nederland schrijf, het bakkeleien van een Nederlander met grote snor en een Nederlander van een Marokkaanse komaf met korte baard, lees ik over de gevechten in het Midden-Oosten. In het verscheurde land dat nog Syrië heet hebben gezamenlijke islamitische groepen/partijen (die door Turkije en andere "gematigde" Arabische landen gesteund worden) zich verenigd en vallen de Koerden aan, nu zelfs met het gebruik van chemische wapens.

Op reis gaan, elke keer hoe kort of lang die is krijg ik een merkwaardig gevoel. Ik word bevangen door melancholie en verdriet. Het lijkt of er iets binnenin me sterft of zou gaan sterven. Het komt niet door vliegangst. Vliegangst en ik houden elkaar in balans en we hebben een haat-liefde verhouding. Vanmorgen vroeg loop ik langs de zee, die rustig is. Ik kijk in de verte, in de weerspiegeling van de zon die niet erg hoog hangt. De rots waarop ik zit is koud, ijskoud. Het lijkt of ik, of iemand binnenin me, wil niet de oorzaak weten van mijn angst voor de reis. Ik noem het angst maar het is geen angst. Het is een ondefinieerbaar gevoel, een mengsel van melancholie, verdriet, heemwei en nieuwsgierigheid naar het onbekende.
Daar op die koude rots herinner ik me de reizen van mijn vader. Ik herinner me de angstige dagen en nachten, vooral de koude winternachten waar de sneeuw als een wilde wolf buiten de deur wachtte. De geluiden van die koude winternachten teisterden me maar die waarschijnlijk onschuldig waren van voorbijgangers. Door de onbekendheid met de toekomst, het wachten en vooral niets kunnen doen behalve wachten ontwikkelde ik een diepe haatgevoel. Ik haat wachten, zelfs het wachten op geluk. Het wachten in die winternachten op de terugkomst van vader ligt blijkbaar diep, te diep in me.
Elke keer als ik op reis ga vecht ik met dat gevoel. Natuurlijk win ik altijd maar niet zonder schade. En mijn reizen, de moeder van aller-reizen was niet één moeder maar twee, althans de moeder aller-reizen bestond uit twee etappes. Vluchten zonder een echte bestemming te vinden en vluchten naar een bestemming zonder te weten welke gevaren wachten op je.
Als ik de beelden zie van vluchtelingen denk ik dat ik ondanks de enorme gevaren een fijne reis heb gehad, een reis waarover ik zo vaak schreef. Want in de moeder van aller-reizen van de huidige vluchtelingen is een derde etappe, het bedrog van de zogenaamde vrije en democratische wereld die Europa heet.
Ja, ik kan het niet begrijpen dat vluchtelingen die alles achterlaten, alles verkopen om smokkelaar te betalen voor een onzekere reis die de dood impliciet in zich draagt wordt na het bereiken van Europa terugstuurt naar Turkije om in zijn plaats iemand anders, naar de democratische landen te sturen.
En nu geen woord meer vuil maken over de domheid van Europa en de sluwheid van Turkije.

Voor de "Ezel" onder de filosofen maakt dagblad Trouw, vandaag 2-4-2016, heel veel ruimte. De foto's van Thierry Baudet (Ezel in het Frans), zoals Ephimenco in zijn column zegt en een grote deel van zijn column aan de jonge filosoof van het volk besteedt, domineert de voorpagina van het blad en ook van de Verdieping. Bij de twee-paginagroot reportage is er ook een foto van de jonge "filosoof" die lijkt inderdaad op een balkende ezel. Althans ik zie het zo. Het komt misschien omdat ik eerst de column van Ephimenco heb gelezen en dan de reportage waarin de journalist over de jonge rechtsfilosoof schrijft. Thierry Baudet (Ezel) krijgt al een tijd veel aandacht in de media, radio, TV, internet en de krant. Hij is een vaste gast bij een TV-programma dat werkelijk de vluchtelingen zwart maakt.
Als de naam van iemand een ezel is, betekent dat niet apriori dat hij dom is. Soms is het tegendeel waar. Ik ga niet letterlijk op de naam maar op de inhoud. Hij, Baudet, zegt dat hij braaf was, links was en meer met D66 had. Nu is hij van en voor de geblondeerde leider, de man van het volk, de stemmentrekker die als de enige en alleenheerser van de Partij Voor de Vrijheid, want die maakt kans om straks premier te worden. Dan wordt onze Baudet minister van buitenlandse-zaken, binnenlandse-zaken of van justitie. Maar misschien van alle drie ministeries tegelijk.
Baudet, de filosoof, zegt vandaag in de krant dat hij graag geregeerd wil worden door het volk, door de eerste honderd namen uit het telefoonboek. Ik weet niet of hij wel eens in een telefoonboek heeft gebladerd. Ik weet ook niet welk telefoonboek van welke stad hij bedoelt maar ik geloof dat hij er spijt krijgt van die uitspraak. Niet omdat de eerste honderd namen uit het telefoon boek niet bij het volk behoren of niet van het volk zijn maar de kans bestaat dat die eerste honderd namen alleen van moslims zijn, van migranten en vluchtelingen. Denk maar aan namen als Abdul, Abdulla, Abdulrahman, Abdslam, Abdulbaqi, ahmad, Amdjed etc. Misschien komt er na de honderdste moslimnaam pas een Nederlandse naam. Natuurlijk heb je van der Aa's maar die tellen geen honderd. Als ik Baudet was zou ik Ephimenco aanklagen omdat die de ware bekentenis van zijn naam bekend heeft gemaakt. Er is nog een nadeel aan de naam Ezel. Ezel beging met E terwijl Baudet met een B en de kans dat Baudet eerder tot de honderd namen in het telefoonboek behoort is namelijk groter tenzij tot die tijd we van rechts naar links lezen en de Arabische alfabet gaan handhaven.

Bij belastingdienst zeggen ze 'je moet het aannemelijk maken'. Dat betekent dat je het niet bot, althans niet ongeloofwaardig maken. Sommige dingen vragen om uitleg en sommige uitleggen vragen om meer vragen. Het is zo dat je bepaalde dingen moet logisch maken, logisch laten klinken.
Over een zelfmoordenaar die zich in de luchthaven van Zaventem (Brussel) liet ontploffen en meerdere onschuldige passagiers doodde ontstond een heisa. De heisa begon eigenlijk al heel snel. Op dezelfde dag al maakte de Turkse president zich boos. Hij beweerde dat hij Nederland gewaarschuwd had voor de man, de terrorist. Dat die man, op zijn eigen verzoek, naar Nederland uitgewezen werd.
Nederland, natuurlijk na lange uren bakkeleien, beweerde (in de persoon van de minister van justitie) dat Turkije een mail had gestuurd over de man maar de naam van de man stond op geen internationale terroristen-lijst. Dus Nederland nam de zaak niet serieus en liet de man zijn eigen gang gaan. De man is natuurlijk naar zijn huis gegaan, in België waar hij vandaan komt. België zou ergens in die dagen een mail naar de Turken gestuurd hebben waarin ze informatie vroegen over de terrorist. Die gewilde informatie wordt zes maanden later door de Turken beantwoord. Waarschijnlijk schrijven de Turken:'Ja, die man wilde naar Nederland en we hebben hem als zes maanden geleden laten gaan.'
De terrorist was jaren eerder tot negen jaar gevangenisstraf veroordeeld maar na vier jaar cel kwam hij vervroegd uit. Geen enkele Belg maakte zich zorgen en niemand vroeg waar die uithing. Één week vóór zijn zelf- en massamoord in Brussel sturen de Amerikanen een mail naar Nederland met de mededeling dat die man iets van plan was. Nederland haalt de schouders op. De man pleegt op 22 maart zelfmoord te midden van tientallen passagiers. Met zijn bom die velen doodde explodeerde hij een bom van angst in de maatschappij en ontblote de zwakten van de geheime- en beveiligingsdiensten van Europa.
En nu mijn vragen die in mijn hoofd malen.
1. Waarom kwam de president van Turkije zo snel met die info?
2. Als die info van Turken klopt waarom hebben ze de terrorist die ze een maand vast hadden gezet naar Nederland gestuurd en niet naar België? Wat had hij in Nederland te zoeken? Niets toch?
3. Turken moeten toch geweten hebben dat hij geen Nederlander maar een Belg is, dat hij een terrorist is?
4. Als die zelfmoordenaar geen IS strijder was maar een PKK die uit België kwam hadden ze hem ook de keus gegeven om naar Nederland uitgezet te worden?
5. En de Amerikanen, waarom hebben ze Nederland gewaarschuwd en niet België? Waren de man en zijn medeterroristen van plan aanslagen in Nederland te plegen?
En de laatste vraag: moeten we ons veilig voelen nu we weten dat er heel veel dingen die onze veiligheid aangaan niet deugen? Ik hou mijn hart vast...

Jordi is een Catalaanse jongensnaam die landwerker betekent. Jordi, was een verboden naam in Spanje, tijdens het bewind van Franco dat aan haar einde kwam na de dood van Franco in 1975. Deze info (dat naam Jordi verboden was) kende ik niet tot gisteravond. Gisteravond keek ik naar de documentaire over Johan Cruiff. Een bijzondere documentaire waarin verschillende figuren, vooral Catalanen, aan het woord kwamen. Van verschillende beroepen, van kok tot hart-chirurg. Bijna iedereen vond Johan, een god, een verlosser die Catalanen hun waarde en trots teruggaf. Toen Johan een paar dagen vóór het beslissende duel tegen Real Madrid, in Madrid, moest spelen liet hij zijn vrouw vroegtijdig bevallen. Althans ze hebben Jordi die nog in de buik van zijn moeder lag, door een keizersnee uitgehaald omdat Johan zich op de wedstrijd wilde concentreren. Op dat moment wist hij niet dat hij zijn zoon een Catalaanse naam zou geven die in Spanje verboden was. Mede dankzij de inbreng van Johan won Barcelona in Madrid met maar liefst 5-0.
Een paar dagen later toen Johan zijn zoon in de gemeente van Barcelona wilde registreren en de naam Jordi, die zijn Catalaanse vrienden hadden aanbevolen, geven weigerde de ambtenaar die naam. Johan, als een onoverwinnelijke god, kon niet begrepen dat ze hem de naam weigeren die hij aan zijn zoon wilde geven. Dat hij, nota bene een Nederlander is, geweigerd wordt zijn zoon te noemen zoals hij wilt was voor hem niet acceptabel. Uiteindelijk is het wel Jordi geworden. Hoe? Weet ik niet en dat heeft de documentaire niet verteld. Dat was in 1974. In 1974 was Spanje nog onder het bewind van Franco, de dictator Franco die in jaren dertig van de vorige eeuw een meedogenloze officier was en de Catalanen vele verliezen bracht.
Spanje van Franco was/is niet het enige land dat namen verbood. Er zijn nog landen die nog steeds namen verbieden. Turkije is een zo'n land. Niet alleen in Turkije zelf maar ook daarbuiten. De Koerden die hun kinderen duidelijke Koerdische namen willen geven worden geweigerd. Namen die met de letter W beginnen mogen niet geregistreerd worden. De letter W heeft Turkije uit haar alfabet geschrapt omdat het Koerdische woord Walat er mee begint en Walat betert land. De Turkse ambassades en Turkse consulaten in Europa en elders weigeren ook Koerdische namen te registreren. Als je heel erg meegaand wil zijn met de argumenten van Turkije en Ataturk,mals je het wil begrijpen en er bewondering voor hebt dan kan je enigszins begrijpen dat Koerdische namen verboden worden. Maar iemand die 'Koerdistan' heet (Koerdistan is een geliefde meisjesnaam bij Iraakse Koerden) en nooit iets met Turkije te maken heeft maar simpel weg door Turkije reist werd tot kort geleden geweigerd door Turkije te reizen. Een Koerdische vliegmaatschappij die Koerdistan heette mocht niet boven Turkije vliegen. Maar de tijden veranderen...
Onlangs zag ik een filmpje waarin de dag van de Koerdische vlag werd gevierd. De plaats was een Turkse school in Zuid-Koerdistan (Irak). Er werden tientallen Koerdische vlaggen gehesen. Er werd op het plein van de school saluten aan de Koerdische vlag gebracht door leerlingen van de Turkse school. De leiding van de school zou dit ervaren hebben als het doorslikken van scheermessen. Maar blijkbaar worden de economische belangen hoger geacht dan bepaalde principes. Of hebben ze van gedachten veranderd?