De persoonlijkheid van het jaar van groot-Koerdistan 2015 is Selahattin Demirdas geworden. Dat vermeldt Rudaw, het Koerdische media imperium. Rudaw heeft een onderzoek gedaan onder de bewoners van alle Koerdische delen van het (niet officieel bestane) Koerdistan. En natuurlijk is dat heel goed te begrijpen. Niet omdat hij jong is. Niet omdat hij een advocaat is. Niet omdat hij een Koerd is. Niet omdat hij de Turkse president van zijn droom en streven om super president te worden heeft afgestoten. Niet omdat hij een Koerdische partij voor het eerst in de geschiedenis van Turkije met meer dan 10% het Turkse parlement indrong. Niet omdat hij charismatisch is. Niet omdat hij geen aanval op andere Koerdische leiders doet en hen niet zwart maakt. Hij is gekozen tot de persoonlijkheid van het jaar omdat hij al die aspecten die ik hierboven beschrijf en met 'niet' begin in zich heeft.
Selahattin Demirdas is niet alleen in Koerdistan populair maar ook in het buitenland. Even voor de goede orde hij is populair onder vele intellectuele Turken die beginnen de onderdrukking van Koerden af te keuren en het gevaar van de islamitische regering van Erdogan te vrezen. Maar de meerderheid van Turken inclusief de president Erdogan kunnen zijn bloed opdrinken. Er zijn zelfs pogingen gedaan om Selahattin te vermoorden, gelukkig niet gelukt.
Het Amerikaanse blad foreignpolicy heeft Demirtas gekozen als een van de 100 machtigste personen van de wereld. Dat is, volgens mijn informatie, voor de eerste keer in de geschiedenis dat een Koerdische leider in zo'n positie komt, temeer omdat (geen enkel deel van) Koerdistan een zetel in de VN heeft.
Het kiezen van een Koerdische leider tot zulle posities betekent niet dat de Koerden hun onafhankelijkheid hebben bereikt. Ze hebben nog een lange weg te gaan. Eerst moeten ze hun interne geschillen oplossen en niet proberen Selahattin Demirdas neer te sabelen.
Hopelijk brengt 2016 meer voor de Koerden dan een populaire leider. Onafhankelijkheid is het belangrijkste.

Tegenwoordig zie je de filmpjes via Facebook zichzelf afspelen zonder er op te klikken. Ik zet mijn iPad aan, klik op Facebook en als een voorbijgaande bliksem zie ik een slaande beweging van een man met een lange witte jurk. De camera filmt van ver. Ik had ooit besloten nooit van die films te kijken waarin mensen worden vermoord of onthoofd. Tegen het onthoofden van een schaap kan ik niet kijken laat staan van een mens. Hoewel je nu tot conclusie bent gekomen dat een schaap meer barmhartigheid en meer hersens heeft dan bepaalde mensen toch blijft het schaap van mindere waarde, in de ogen van bijna alle mensen. Een schaap vermoord nooit iemand van eigen soort of andere levenden en is altijd het slachtoffer van mens en wolf. Dat is toegestaan door God en Allah. Het is eigenlijk God die het schaap opofferde, althans als we de heilige boeken moeten geloven die op dat punt allemaal op elkaar lijken en over het slachten van het schaap eensgezind eens zijn.
Maar even terug naar het filmpje dat zich geluidloos afspeelde. Ik was toch nieuwsgierig wat er zich in het filmpje afspeelde en met een klik start het filmpje vanaf het begin. Inderdaad een bliksemsnelle beweging van een man die nog geen fractie van een seconde duurde gaat mijn blik en aandacht iets lager. Ik zie een gebukte gestalte. De gestalte wordt in tweeën gesneden, een klein deel dat even verder rolt en het grootste gedeelte blijft bukken, als biddend persoon, bewegingloos. De camera gaat dichterbij. De man die de bliksemsnelle beweging maakte veegt zijn vlijmscherpe zwaard met een stofje schoon. Een plas bloed ligt naast het losse hoofd en het lichaam.
Ik kokhals en doe mijn iPad uit. Het beeld blijft in mijn hoofd zich herhalen. Een dag later blijft het nog steeds herhalen. In die tijd loopt de spanning op tussen Saudie-Arabië en Iran. De onthoofde man was een geestelijke Saudiër die tot de sjiitische minderheid behoort. Hij demonstreerde tegen de onderdrukking van zijn geloofsgenoten. Dat heeft hem, nu, uiteindelijk zijn kop gekost, in de letterlijke zin. Zou zijn onthoofding pijnloos gegaan zijn? Ja, tenminste als je dat vergelijkt met de onthoofdingen die ISIS mannen uitvoeren op hun slachtoffers waarbij de onthoofding erg lang duurt, althans voor het slachtoffer zelf. Zou de onthoofde geestelijke die in een fractie van een seconde zijn hoofd zag rollen nog iets gevoeld hebben? Zou hij het beseft hebben dat zijn hoofd van zijn lichaam los was en zo ja, hoe lang zou dat geduurd hebben. Dat zijn vragen die me bezig houden sinds ik die excursie, per ongeluk, gezien hebben.
Met zo iets wordt je weer met de neus op de feiten gedrukt. Je beseft dat Saudie-Arabië, de feitelijke Islamitische Staat is die geen respect voor de mens en zijn rechten heeft maar wel respect dwingt omdat de staat rijk is en over olie beschikt.

Erdogan zegt dat hij geen ceremonieën president wil zijn maar een president die meer macht moet hebben, een president die met een systeem werkt als Hitler deed. Ik weet niet of dat allemaal waar is maar ik ga er vanuit dat mensen die zijn uitspraken uit het Turks vertaalt hebben goede vertalers zijn. Ik keek naar de video-opname en Erdogan neemt de naam van Hitler in de mond maar ik versta geen Turks. Later zou Erdogan gezegd hebben dat hij het niet zo bedoelt heeft, dat hij een soort Hitler wordt. Of hij het bedoelt heeft of niet maakt in feite niet veel uit. Hij heeft de ambities die Hitler ook had. Hij probeert zijn ambities te realiseren en loopt over lijken. Op bepaalde punten is hij wel te vergelijken met Hitler. Hitler wilde o.a. de joden uitroeien dat wil Erdogan met de Koerden doen.
Hoe deed Erdogan zijn uitspraken en waarom? Erdogan was blijkbaar journalisten aan het antwoorden over zijn streven om meer bevoegdheden te krijgen voor de functie van de president van Turkije. Hij wil namelijk al heel lang de super president worden. Omdat hij in de verkiezingen van juni vorig jaar geen meerderheid kreeg moest hij een oorlog tegen de Koerden ontketenen om in de herverkiezingsronde van november toch de meerderheid te behalen. Hij heeft de oorlog aan zijn "eigen" Koerden verklaard, een oorlog die nu in Koerdistan al maanden woedt, met alle consequenties van dien. Zijn partij heeft gelukkig niet de absolute meerderheid behaald die van hem een super president kon maken. Daarvoor heeft hij de stemmen van andere partijen nodig. En omdat hij de Turkse mentaliteit van bepaalde Turkse nationalisten kent paait hij met die Turken die ook willen groot worden als Duitsland van Hitler. Zijn uitspraken waren, denk ik, geen foute lippenlosheid. Zijn uitspraken waren voor bepaalde Turken bedoelt die natuurlijk heel anders naar Hitler kijken dan de Europeanen. Erdogan weet ook de rol van Turkije en de moslimwereld tijdens de tweede wereldoorlog. De Turkse oppositie heeft ook niet echt gereageerd op de uitspraken van Erdogan, zeker niet afwijzend of geschokt. Dat zegt genoeg. Maar hij hoeft ook niets van zijn Europese bondgenoten te vrezen. Die steunen hem met alles terwijl ze weten dat het niet oké is. En dit "misverstandje" zal hem weer vergeven en vergeten worden. Misschien krijgt hij zelfs meer steun om snel geholpen te worden om die machtige president te worden.
De Duitse filosoof Nietzsche, die Hitler zijn filosofie misbruikte voor zijn oorlogspropaganda, zegt dat de mens is glibberig en je kunt nooit er een vat op krijgen. Dat geld voor Erdogan maar ook voor hen die hem steunen of over zijn (wan)daden zwijgen.

Er passeren gedachten. Er passeren herinneringen. Er ontstaan glimlachen. Er ontstaan pijnigingen, er ontstaan zuchten. Je wilt wat vergeten. Je wilt bepaalde herinneringen vasthouden. Je wilt bepaalde gedachten realiseren. Niets is eeuwig. Alles gaat door elkaar. De pijn en plezier worstelen met elkaar als twee olieworstelaars. Alles is glibberig. Vele daden kan je niet begrijpen. De explosieve haat kan je helemaal niet begrijpen. Je kunt niet begrijpen dat bepaalde mensen alles, wat niet in hun straatje past, willen vernietigen. Als je dat in een filosofisch tijdeloos perspectief bekijkt besef je dat niets zin heeft, zeker de haat en het geweld niet. De ene machtige tiran na andere is een historie geworden, in een negatieve zin, en waarvoor? De meeste ooit machtige tirannen beleefden een afgrijselijke en vernederende einde. Als de mensheid dat kan beseffen zal hij waarschijnlijk anders handelen. Maar (waarschijnlijk) het kan niet anders dat de haat in de gene van de mens aangeboren is, net als liefde die twee bestrijden elkaar, misschien versterken elkaar.
De macht, de positie van de mens speelt een enorme rol. De wil tot macht, zei ooit een filosoof, beheert de mensheid. Als je in een machtige positie bent kan je je bepaalde dingen veroorloven en op anderen neerkijken, gebruiken, misbruiken en vernietigen. Tegelijkertijd is de wil tot macht bij de ander (hoe zwak die ook is en hoe tolerant de ander is) laat niet toe, de verdediging systeem treedt op om te voorkomen de vrijheid te verliezen. Als mensen van de geschiedenis hadden geleerd kon de mensheid niet in de ellende verkeren, niet in een bijna constante oorlog en strijd. Maar de mensen met grote ego's gebruiken en interpreteren de geschiedenis altijd verkeerd en dat gaat eeuwig. Er zou nooit een wijze leider komen die de hele aarde naar een harmonieus leven kan leiden. Het probleem is dan alle mensen en tirannen zo denken. Dat dacht napoleon, Hitler, Stalin, Saddam en anderen.
Als Saddam zijn macht en de enorme olie-inkomsten gebruikt had voor de welzijn van zijn volk zou hij niet eindigen als een rat in een gat. Hij dacht de leider te kunnen worden van de hele Arabische natie en daarna misschien ook van de wereld. Daarvoor gebruikte hij de methodes van Stalin en Hitler en andere tirannen die een slechte einde hadden gehad. De macht heeft hem verblind en hij creëerde een volk dat bestaat bijna uit kleine Saddamertjes die niet alleen ISIS terroristen heten maar ook tegenstanders van ISIS zijn. Ze gebruiken ook hun macht voor het vernietigen van anderen. Vergeet de corruptie en andere "zachte" soorten misbruik van macht.
Als ik zeg dat ik hoop dat dit in 2016 gaat veranderen kom ik bedrogen uit, zelfs niet in 20016 gaat die hoop geen plaats vinden.
Toch wens ik iedereen liefde, veiligheid en vooral wijsheid en begrip voor de ander, want de ander wil ook leven.

Haar naam is Nadia Murad. Een jonge vrouw van 21 jaar oud. Ze heeft lange donkere haren en zwarte ogen. De eerste keer zag ik haar op een video, via een link, via Facebook. Ze hield een speech bij de VN. Ze sprak Arabisch. Ik keek en luisterde. Ik wilde niet kijken en vooral niet luisteren. Maar ik dwong mezelf te luisteren. Het verhaal, haar verhaal komt bij je binnen. Het zijn kleine nuances die haar verhaal bijzonder maken. Niet omdat ze een Yezidi meisje is. Niet omdat ze met massa Yezidi vrouwen gevangen werd genomen en verhandeld werd als seksslavin. Die verhalen hebben we gehoord. Ik ken ze en schreef regelmatig erover. Haar verhaal is bijzonder omdat ik haar stem hoor en haar stem vertelt haar angsten en haar lijd. Een fragment uit haar verhaal dat bij me blijft hangen klinkt misschien voor anderen lachwekkend en verwerpelijk maar de eerlijkheid in haar stem die haar angst, de pure menselijkheid weergeeft blijft in mijn hoofd malen, al meer dan een week. Het fragment dat in mijn hoofd blijft malen is simpel en luidt als volgt: 'Toen de ISIS strijders ons naar de stad Moesel hebben gebracht kwamen mannen om ons te nemen. Ik keek naar de grond. Ik zag grote voeten, voeten van een reus, en ik keek omhoog. Het was een reus van een man. Ik smeekte hem om mij niet te kiezen. Hij sloeg me heel hard op mijn gezicht. Ik viel en stond op. Hij ging weg en ik bleef naar de grond kijken. Ik zag voeten voor me staan die normaal lijken. Ik keek omhoog en zag een man die naar mij keek. Ik smeekte hem om me te nemen. Ik was bang dat die reus terug zou komen.'
Later zag ik Nadia Murad via andere links. Ze werd ontvangen door de Egyptische president Sisi. Ze werd uitgebreid geïnterviewd door bekende Arabische tv zenders. Ik lees nu dat er velen, die haar verhaal indringend vinden en willen haar als kandidaat voorstellen, aan de Nobelprijs comité voor vrede. Terecht! Ze is ambassadeur van haar volk, ambassadeur tegen terreur. Ik lees nu dat ze na haar ontmoeting met de Egyptische president zal ontvangen worden door de Saudische koning. Ik schrik. Ik wil roepen, nee, niet doen Nadia Murad! Niet naar Saudi-Arabië gaan. Ontmoet, alsjeblieft, geen Saudische koning, hij is de leider van terroristen. Hij heeft grote voeten, hij is een reus en lust rauw het vlees van een jonge vrouw, vooral als die een bekende Yezidi is. Niet doen, verspeel het gezag niet die je gewonnen hebt.