'Was ik maar een zoon van een hoer maar in Europa was en niet van een vrome moeder die me in Irak heeft gebaard', dat was een kreet die een bekende vriend uitsprak, in een kring van jongeren die dronken waren. Jongeren die enorme last hadden van de politieke situaties van onderdrukking onder de Iraakse dictator Saddam Hussein. Vervolgens, ook door invloed van een paar glazen sterke Iraakse nationale drank die arak heet zei een ander tegen die jongen, na dat iedereen uitgelachen was: 'dat is inderdaad beter dan een zoon te zijn van een Iraakse hoer die ons de mond snoert en de scepter zwaait'. Hij bedoelde hiermee Saddam Hussein zelf. Het gelach laaide weer op.
Dit waren momenten van ontladingen toen we nog als twintigers in het Bagdad leefden, de Bagdad van eind jaren zeventig. De kring van jongeren die die avond aan de tafel zaten en politieke moppen maakten spatte uit elkaar. De ene werd gevangen genomen, de ander naam de benen naar een afgelegen dorp in de woestijn, weer een ander werd op straat in een auto geduwd en verscheen nooit meer.
Deze herinnering kwam aanwaaien niet wegens de oorlog in Syrië, Irak en het hele Midden-Oosten. Niet wegens de ongenuanceerdheid van vele Nederlandse landgenoten die tegen de opkomst van vluchtelingen zijn. Ook niet naar aanleiding van de Turkse verkiezingen die straks een officiële dictator gaat opleveren die waarschijnlijk in de sporen van Saddam zal optreden.
Deze herinnering stak de kop op toen ik het mooie boek met de titel 'De stamhouder, een familiekroniek' van Alexander Münninghoff heb uitgelezen. Het boek heeft al diverse prijzen gewonnen en was ook bij DWDD het beste boek van de maand ergens in de lente van dit jaar. De prijzen zeggen me niets want ik ben vaker aan het lezen van prijswinnende boeken begon en niet kon uitlezen. Maar dit boek is goed geschreven, nuchter. En die nuchterheid, die afstandelijkheid, hangt regelmatig een brok in je keel. Het is een echte autobiografie, een geschiedenis en geen roman. Het is wel als een roman geschreven. Twee van de hoofdpersonages zijn zijn ouders, zijn moeder Wera en zijn vader Frans. Frans werd met grote overtuiging, bezieling, een SS'er. Hij voelde zich Duitser, had hekel aan zijn vader die hem Nederlander wilde voelen maar dat nooit lukte.
Het boek is alles behalve zwart-wit. Het is genuanceerd. Vaak tijdens het lezen moest ik aan de verhalen uit landen als Irak, Iran en Syrië denken. Verhalen van vluchtelingen die soms ongeloofwaardig klinken omdat we simpel en zwart-wit denken of er neigen zo te denken. Maar dat doet er niet toe. Hij, Alexander, beschrijft de feiten en jij als lezer kan je een oordeel vellen. Als je vanuit de bril van een ongenuanceerd iemand, zwart-wit denkend iemand, leest zou je meteen de schrijven de stempel geven als de zoon van verkeerde ouders: vader een SS'er en moeder een hoer. Dat is zeer onterecht. Als je het goed leest dan weet je dat het erom gaat waarom iemand iets doet. Is het uit overtuiging of uit nood? Wat moet een jonge vrouw met een zoon die geen macht heeft. Een moeder, in de oorlog, genegeerd wordt door haar schoonvader, verlaten door haar man en wordt begeert door vele mooie jonge mannen?
Als ik dit verhaal aan die Iraakse vriend zou kunnen vertellen, de vriend die "de zoon van een Europese hoer wilde zijn" en niet van een vrome Irakese, zou hij (als hij nog leeft) lachen, knipogen en zeggen: 'Zie je wel. Zelfs hun hoeren baren betere mensen dan de onze.'

Schakelen van zomer- naar wintertijd heeft blijkbaar zin anders was die niet uitgevonden en uitgevoerd, althans zo zou je kunnen denken. Persoonlijk vind ik dat het geen enkele nut heeft behalve dat het je systeem in de war brengt. Dat de uitvinding door denkers en wetenschappers uitgevonden is is niet meer dan logisch. De toepassing ervan is een politieke beslissing en hoort bij de regering om het uit te voeren. Duitsland liet Nederland in 1940 de Duitse zomer/wintertijd aannemen en toepassen. Dat bleef van kracht tot 1946. In dat jaar werd de tijdwisseling afgeschaft. Ruim dertig jaar deed Nederland niet mee aan de zomer- en wintertijd wisseling. Sinds 1977 doet ze weer mee. Dat maakt mogelijk dat je in ieder geval twee keer per jaar in de war wordt gebracht. Dat je systeem een paar dagen moet sneller nadenken om zich aan te passen aan de nieuwe wijziging in de tijd. Je kunt je vragen stellen als: Gaat de klok vooruit of achterui? Slaap je langer of korter? Wordt het sneller lichter of donkerder? Na zoveel jaren in Nederland heb ik me altijd die vragen gesteld tot ik volgend jaar de sleutel van de tijd gevonden heb. Het heeft 33 jaar geduurd maar ja als je maar achterkomt. Het is simpel mensen. Wintertijd betekent dat de tijd gaat krimpen, de klok gaat een uur krimpen, dus achteruit. Het klinkt simpel en logisch maar toch blijf je in de war. Bijvoorbeeld je denkt dat het lekker is dat de tijd achteruit gaat. Dan slaap je een uur langer. Maar als je niet een uur langer wilt slapen, als je niet kunt slapen wat dan? Je moet! Tirannie van de tijdwisseling. Tot dat je over dat gevecht met jezelf uitkomt en een compromis bereikt wordt het donker, sneller donker terwijl je eigenlijk had licht gewend. Dus op elke zondag van de tijdwisseling ben je potverdorie de hele tijd bezig met de tijd die een of andere idioot heeft bedacht. In ieder geval er zijn er die ook profijt van hebben. Neem maar Ajax bijvoorbeeld. Meestal als ze om 12.30 uitspelen verliezen ze. Want de jongens zijn dan niet wakker. En gisteren was het voor hen perfect. Ze begonnen om 14.30u maar in feite was het 15.30u als de tijd niet aangepast was en dat was het zeker in hun systeem nog gaande.
Wie geen profijt van tijdwisseling zou hebben was de Turkse president, dat dacht hij en handelde snel ernaar. De Turkse president Erdogan besloot de tijd twee weken uit te stellen. Dat had hij blijkbaar op het laatste moment besloten, in ieder geval bijna niemand wist het. Alle computers en smartphones gingen met de tijd mee maar de tijd, in Turkije, werd niet teruggezet. Voor twee weken maar. Erdogan wil zijn volk in het licht laten stemmen zodat ze daarna, wanneer ze op hem stemmen, voor altijd in het donker blijven.

De verruwing in de maatschappij stijgt. Begrip voor elkaar verdwijnt. De agressie gaat gepaard met het uiten van meningen. Zijn de mensen soms hun verstand, hun fatsoen kwijt?
Het lijkt dat de vlam van agressie en intolerantie snel heel Europa waaronder Nederland te vatten heeft. Terwijl in het tolerante Zweden (waarschijnlijk een racist die zich als een grappig figuur aankleedt, een Duitse helm uit de tweede wereldoorlog draagt met een zwarte masker) een moordenaar eerst met kinderen op de foto gaat en daarna hen met een zwaard steekt blijft de leuze van anti-Asielzoekers in Nederland in mijn hoofd malen en herhalen: AZC weg ermee. AZC betekent Asielzoekerscentrum. Sinds weken komen meer asielzoekers naar Europa, naar Nederland vooral uit Syrië. In Syrië woedt een oorlog, al vier jaar. De Syrische steden zijn in puin. Het lijkt of god daar de teugels van alle agressie heeft losgelaten. Iedereen vecht tegen iedereen. Binnenin Syrië zelf zijn zeven miljoen vluchtelingen. Een hoger getal dan die zeven miljoen is naar het buitenland gevlucht. Een klein deel daarvan heeft Europa bereikt. Het zijn vooral de vluchtelingen die in Turkije, in tentenkampen, verbleven die naar Europa komen. Is het terecht dat Turkije druk op Europa uitoefent door de vluchtelingen te stimuleren naar Europa te gaan? Turkije was nooit neutraal in het conflict van Syrië. Turkije wilde persé een einde maken aan de Syrische regering onder leiding van president Assad. Hierbij werd ze gesteund door Saudi-Arabië en de golfstaten. Amerika en Europa wilden ook dat Assad zijn bezem pakte. Uit die wil benaderden ze groeperingen die Assad aan de kant zouden zetten, dat dachten ze. Ze steunden de Syrische oppositie die heel snel veranderende in verschillende extremistische groeperingen. Een ervan werd super sterk en noemde zich de Islamitische Staat in Irak en Syrië (ISIS). Deze organisaties bevat militaire strategen van Saddam Hussein die Irak tussen 1968 tot 2003 regeerde en zijn land in de ene oorlog na de andere stortte. Deze strategen zijn in feite heidenen en in geen enkele god geloven. Edoch gebruiken ze de islam, de zogenaamde islam van de tijd van de profeet. De meedogenloze ISIS heeft de hele wereld laat schrikken door massamoorden en deportaties op en van andersgelovigen. Maar ook op moslims die niet volgens hun strenge regels leven. Ze zijn berucht geworden door onthoofdingen en handel in vrouwen. Ze hebben de slavernij weer geactiveerd. De landen als Turkije, Saudi-Arabië en de golfstaten die aanvankelijk hen steunden moesten achter hun oren krabben. Het werd voor hen steeds moeilijker om ISIS te blijven steunen. Ze moesten officiel vechten tegen de organisatie.
Het nieuws dat ISIS veroorzaakte, dat vele Europese moslimjongeren er heen gingen om te vechten tegen het westen en de aanslagen in Europa zelf voerden heeft de tolerantie blijkbaar sterk doet toenemen. De angst drijft vele Europeanen om te geloven dat er in elke asielzoeker een ISIS terrorist schuilgaat.
Toch liever die irritante leus ‘AZC, weg ermee’ dan de daad van de Zweed die met een zwaard (allochtone) kinderen afslacht. En laten we hopen dat geen anderen zijn voorbeeld willen volgen. Maar als ik naar de agressie die uitspatte van de Nederlanders die tegen de dame uit Steenbergen, die de vluchtelingen een plek wenste, houd ik mijn hart vast.

Op het Facebook van een bevriende tv-programmamaker die in zuid-Koerdistan woont en werkt zie ik een foto van hem naast een verkeersbord langs de weg naar de stad Mosul in Irak. Op het bord staat dat Mosul op een afstand van 30km ligt. Zijn commentaar op de foto luidt: ‘binnenkort gaan de Peshmerga’s Mosul veroveren.’
Gezien de binnenlandse geschillen tussen de politieke partijen in zuid Koerdistan ben ik een beetje verbaasd. Het lijkt me niet geloofwaardig. Ik kijk naar de datum van het bericht. Het bericht is maar een uur oud. Ik probeer hem telefonisch te bereiken maar hij is niet bereikbaar. Mijn neef die samen met hem werkt is wel bereikbaar. Ik vraag of de Peshmerga’s echt van plan zijn Mosul te veroveren want de Koerdische president heeft altijd gezegd dat de Peshmerga’s alleen de Koerdische gebieden die in de handen van ISIS liggen willen veroveren. Mosul vormt officiel geen deel van Koerdistan. Er wonen vele Koerden in de stad die bijna een kwart van de bewoners vormen maar de stad behoort officiel bij Irak. Natuurlijk hoort heel zuid-Koerdistan officieel bij Irak maar dat is iets anders. Voor dat mijn neef een antwoord op mijn vraag of de Peshmerga’s Mosul gaan veroveren zucht hij eerst diep en zegt:’Ja, er zijn geruchten dat het gaat gebeuren. Alleen ik begrijp niets van want Shengal die voor een deel door de Peshmerga’s veroverd is en waar de Koerden elke moment de stad kunnen op ISIS veroveren, mogen niet in actie komen om de rest van de Koerdische stad te veroveren.’ Shengal kwam vorig jaar in het nieuws toen het door ISIS bezet werd en duizenden Yeziedies werden vermoord, gevlucht, verkracht en verkocht.
Het nieuws dat Amerika niet wil dat de Koerden Shengal gaan veroveren had ik eerder van een bevriende Koerdische Peshmerga commandant gehoord die even met vakantie in Nederland was. Mijn heeft bevestigt dus wat die Koerdische commandant had gezegd, dat de Koerden, van Amerika, Shengal niet mogen veroveren. Hij vertelt ook dat ISIS nu erg zwak is en die zwakte komt waarschijnlijk door de Russen.
Ik beëindig het gesprek met mijn neef, sla de krant open en lees een artikel met de titel “Bombardeert Rusland ‘gematigden’? Het komt naar voren dat Russen zijn duidelijk in hun doelen. Amerika is niet duidelijk en brengen mensen in de war. De Russen bombarderen alle islamitische groeperingen die tegen de Syrische president vechten. Onder die groeperingen zijn ook islamisten, jihadisten, die door Amerika als gematigd gezien worden en ook gesteund worden. Bijvoorbeeld het vrije Syrische leger en Ansar Al-Sham worden door Amerika gesteund en hebben zelfs vertegenwoordigers in Amerika die pr doen voor die organisaties. Maar die groeperingen vechten zij aan zij met Al Qaida die door Usama ben Laden tot leven was geroepen. Ja, je leest het goed. Al Qaida die verantwoordelijk is voor de aanslagen van 9/11 en de reden was dat Amerika Afghanistan aanviel en de regering van Taliban, die AL Qaida steunde, ten val bracht.
Ik zie dat de geschiedenis zich weer herhaalt. Amerika heeft jihadisten als Usama ben Laden gesteund met financiële en militaire middelen tegen de Russische (De Sovjet Unie) bezetting in Afghanistan. Die steun leidde tot de overwinning van de jihadisten. De Sovjet troepen hebben zich uit Afghanistan teruggetrokken. Daarna heerste in Afghanistan een enorme chaos en er kwam de Taliban aan de macht. En Taliban maakte van Afghanistan een trainingskamp voor moslimextremisten waar de daders van 9/11 getreind werden en Amerika in het hard troffen. Toen was maar alleen Al Qaida en nu zijn het tientallen extremistische groeperingen waaronder ook ‘gematigde’ die steeds het vertrouwen van Amerika hebben en zelfs in Amerika, openlijk, de Taliban steunen. Zo iets kan alleen maar in Amerika en Europa. Komt dat door de grote vriend Saudi-Arabië?

Frans Timmermans is een vlotte partner. Hij spreekt verschillende talen, vloeiend. Hij kan de emoties goed overbrengen, overtuigen. En dat doet hij vooral op grote podia zoals bij de Verenigde Naties na de ramp, de aanslag op MH17. Waarschijnlijk door die eigenschappen werd hij naar voren geschoven om de vice-president van Europa te worden. En hij is aangenomen. Maar mens wist blijkbaar toen nog niet dat Frans Timmermans ook zijn onverwachte labiele momenten heeft, momenten waarop hij blinde vlekken krijgt in zijn hersenen. Hij wordt dan emotioneel en flipt bepaalde dingen uit die niet bij uitlatingen van een politicus horen. Dat heeft hij bij Jeroen Pauw gedaan toen hij het had over het feit dat een passagier van MH17 een zuurstof-kapje om had. Daarmee suggereerde hij dat de passagiers lang hebben geleden, de tijd tussen de ontploffing en de dood lang duurde, in ieder geval lang genoeg dat iemand zijn zuurstof-kapje om kon doen. Die uitspraak, die uitspatting van een niet diplomatische aard was een mes tussen de ribben van de nabestaanden en was een diplomatiek falen. Hij was meer labiel dan emotioneel en beide eigenschappen zijn niet goed voor een politicus, zeker niet voor een minister die het gezicht was, van Nederland.
Die uitspraak kan ik, als ik puur naar de menselijke kant kijk, toch nog begrijpen. Dat die emotionele schade die hij bij nabestaanden veroorzaakte enigszins, door de tijd, kan wegebben. Maar wat Frans Timmermans, onlangs, bij zijn bezoek aan Turkije deed is een daad die blijkbaar voortkwam uit een emotionele uitspatting van zijn labiele karakter. Hij was als een jochie bij de Turkse president. Hij boog voor hem letterlijk en figuurlijk. Het zou me niet schelen als hij dat op een individuele basis had gedaan, als twee gewone individuen die geen invloed op de loop der geschiedenis konden maken. Maar helaas zijn buiging zal de loop van de geschiedenis veranderen, zeker niet in het voordeel van Europa. Timmermans heeft een fatale onvergetelijke fout gemaakt die Europa duur zal komen staan. Erdogan, die voor zijn eigen glorie om zich als een super persdienst wil maken, heeft in Turkije honderden onderdanen gedood, vermoord. Hij sloot akkoorden met extremisten als ISIS. Om zijn positie te versterken is hij in staat om bepaalde bevolkingen in Turkije uit te roeien. Met de stap van Frans Timmermans krijgt hij nu de droom om niet alleen voor de positie van de super president van Turkije te gaan maar voor heel Europa. Zo denkt namelijk een dictator. In zijn dromen verschilt Erdogan niet van Stalin, Hitler, Saddam en anderen. In praktijk is hij sluwer dan die andere dictatoren. En hij dwingt geluk af, misschien heeft hij het geluk aan zijn kont. Hij heeft blijkbaar geleerd van de fouten van andere dictatoren. En de naïeve Europese leiders verkeren in een blinde fase van grote verwarring. De vluchtelingenproblematiek, die voor het grootste deel door Erdogan veroorzaakt is heeft hen blijkbaar gebroken. Ze zien alleen Erdogan die dat kan oplossen, niet wetende dat ze zich in een bewegende modderstroom begeven die heel Europa zal meesleuren.
De enige hoop is nu op de Turkse inwoners gevestigd. Laten we hopen dat zij hun dictator straks bij de verkiezingen afwijzen. Maar dat wordt moeilijk nu de moeder van Europese, mevrouw Merkel, naar hem toe gaat om zijn hand te schudden, met een gebogen hoofd. En de Turken zullen hun president als een held zien die voor hen de poorten van Europa opent. Dus ze gaan wel op hem stemmen.