13. aug, 2015

Menstruerende vrouwen in opstand...

Toen ik gisteravond het programma Hollandse zaken op de tv zag dacht ik 'O, nee.' Niet omdat ik niet van discussies houd, niet omdat ik geen oplossingen wil voor de vluchtelingenproblematiek maar ik zag bijna een kopie van de discussie van ruim twintig jaar geleden. Bijna dezelfde discussies, zelfs met de zelfde presentator. Toen heette het programma 'rond om half tien'. Ja, in begin jaren negentig steeg de aantallen vluchtelingen, naar aanleiding van de Golfoorlog, tot ongekende hoogtes. Toen kwamen ze ook met gammele boten naar Griekenland en Italië om vervolgens naar de rest van Europa te gaan. Scandinavië was erg geliefd. Toen was ook de discussie over scheiding maken tussen echte vluchtelingen en economische vluchtelingen. Er werden toen recreatieparken en sport-accomodaties gebruikt. Tenten, grote tenten en de straten waren vol. Alles werd aan het werk gezet om de vluchtelingen op te vangen. De regering zat met de handen in haren, en wel met stevige boeien er omheen. De toenmalige premier Wim Kok, van PVdA, zei: 'Wie het weet mag het zeggen'. Hiermee bedoelde hij een oplossing voor het explosieve aantallen van de vluchtelingen.
Ik wilde na het programma iets er over schrijven maar ik zou mezelf ook gaan herhalen. De mens zal zich loochenen als hij niets beter wil, niet opzoek gaat naar beter leven. Dat doen mensen ongeacht hun ras, geloof, opleiding en denkniveau. Dat er wetten waren voor vluchtelingen die als individuen strijd hebben geleverd en daardoor in problemen komen was erkend door VN en de regels werden in Nederland nagekomen. Maar dat mensen massaal door de oorlog moesten vluchten was toen iets nieuws. Er waren meningen dat tussen die "vluchtelingen" ook economische vluchtelingen waren, infiltranten van Saddam Hussein. Dat klopte allemaal. Nu sluit ik niet uit dat tussen de vluchtelingen die voor de oorlog vluchten er geen infiltranten van ISIS zitten die veel bloed aan hun handen hebben. Maar de stroom vluchtelingen zal je nooit stoppen. Wat je ook zegt kan het je kwalijk genomen worden. Wat je ook zegt is niet compleet. Alles is een onderdeel van een eeuwig durend probleem dat nooit ophoudt, mits de mensheid er voor goed ondergaat.
Vanochtend toen ik begon met columns in Trouw te lezen zag ik dat een columniste met een hoofddoek, op de achterpagina van de Verdieping, een lief en aan naïviteit grenzende column aan het vluchtelingenproblematiek had besteed. Toen ik verder de krant las trok een column mijn aandacht. De column is van een vrouw zonder hoofddoek met kort geblondeerd haar. Tijdens het lezen van haar column dacht ik aan een probleem dat alleen maar de vrouwen zou hard treffen tijdens hun vlucht: Menstruatie! Naar aanleiding hiervan zocht ik op Google naar een foto van Kiran Gandhi.
Ik zag de foto van Kiran Gandhi die de marathon, tijdens haar menstruatie, liep en het bloed van haar cyclus op zijn beloop liet gaan. Het bizarre is als ik de informatie over haar ongesteldheid niet had gelezen en niet wist dat haar broek bebloed was zou ik misschien helemaal niet aan het bloed gedacht hebben. Ik zou hooguit denken: die kan goed zweten, zeg. En er zijn mensen die behoorlijk zweten en het kruisgebied van de mens is niet a priori een zweet-vrije zone. Maar als je het leest dat de 26 jaar jonge Kiran het bewust heeft gedaan om te protesteren tegen de eeuwenoude afkeer en afsluiting van de vrouw tijdens haar menstruatie, dat de vrouw tijdens haar cyclus onrein zou zijn is het haar wel gelukt. Petje af! Ze heeft wel een extreme methode gebruikt, een methode dat bij een extreme organisatie als ISIS hoort. Natuurlijk die twee mag je niet met elkaar vergelijken, behalve zij beide het bloed gebruiken om te scoren. ISIS gebruikt onthoofdingen en het bloed dat sputtert als werving-materiaal. Nu gebruikt een mooie aantrekkelijke jonge vrouw met gitzwarte krulhaar de bron van de ellende die de vrouwen al jaren teistert om support te werven voor haar probleem; vrouwen menstruatieprobleem. Het lijkt me slim. Ze is dan ook goed geslaagd. Ze slaat twee vliegen in een klap. Ze shockeert de mensen die afkeer van menstruerende vrouwen hebben, geeft ze een harde les zodat ze anders moeten gaan denken en handelen. En tegelijk Werft ze ontelbare mensen, niet alleen menstruerende vrouwen, die het toejuichen maar ook de niet menstruerende vrouwen en mannen die het bloeden of de menstruerende vrouwen sexy vinden.

12. aug, 2015

Niet iedereen heeft een kont van staal!

Een scherpe pen hebben, een woorden kunstenaar zijn en met zinnen toveren wil niet zeggen dat je niet hypocriet kunt zijn. De eerste column van de zomercolumnist Ouariachi die, samen met andere twee columnisten, de vaste Trouw columnisten voor een paar weken vervangen vond ik sterk en gedurfd. Ik bespeurde bij hem een vleugje imitatie van Youp van t' Hek. Het ging over woorden die bepaalde mensen niet graag dat zien gebruikt worden en Ouariachi vindt die mensen zonder kloten en noemt ze zeikwijven. De tweede column, althans die ik van hem lees, heeft hij onder de titel 'uitnodiging' gepubliceerd op de achterpagina van de Verdieping van Trouw. Ik heb sterk het vermoeden dat hij jaloers is dat hij niet uitgenodigd is maar een vriendin van hem wel om een kopje koffie bij het koninklijke echtpaar te gaan drinken. Hij raad haar aan niet te gaan want het koninklijk echtpaar is weliswaar geen dictator als die van Noord-Korea maar zowel de koning en de koningin hebben weleens goede contacten met ongure leiders van de wereld. Ouariachi bekritiseert vervolgens Grunberg die schreef over zijn lunch met de minister van justitie en zal hem in het vervolg gaan controleren of Grunberg zou durven kritiek op die minister te leven.
Uiteindelijk wil Ouariachi de rollen omdraaien en het koninklijk echtpaar bij hem thuis uitnodigen om ze een kop koffie te bieden en pittige vragen stellen over hun onmacht. Over of het wringt dat de koning op het ene moment het glas heft met Poetin en op het andere moment de slachtoffers van (door schuld van Poetin) MH17 ontvangt?
Ik wil niet vervelend doen maar kritiek op het Nederlandse koninklijk echtpaar uiten is makkelijk en heeft geen consequenties. Als Ouariachi echt kloten had had hij die vriendin niet afgeraden in te gaan op de uitnodiging maar had haar aangemoedigd om vragen te stellen want er zijn wel vrouwen (om in de termen van Ouariachi zelf te spreken) met kloten. Wat denkt hij dat wanneer hij het koninklijk echtpaar op visite krijgt en het glas met hen opheft dat hij op dat moment durft zulke vragen te stellen? Ik denk dat hij hetzelfde zal doen wat de koning deed toen die een biertje met Poetin dronk. Het zal bij de beleefdheden blijven. Ouariachi zal een selfie met hen gaan maken en ermee pronken. Hij zal totaal anders over het echtpaar schrijven dan hij nu roept. Hij zal vergeten dat Maxima de dochter van een minister is die een junta regime had gediend. Hij zal alles vergeten want hij zou, als gast heer proberen hen te vermaken, ook als hij weet dat ze contacten hebben met de ongure vorsten van de wereld.
Niet iedereen is bestand tegen ijdelheid. Niet iedereen is bestand tegen hypocrisie en niet iedereen heeft een kont van staal die hij niet kan draaien!

10. aug, 2015

Filosofe met ballen!

Al drie zondagen ga ik er voor zitten. Zomergasten die ruim drie uur live op tv praten. Een ongeduldig iemand als ik moet zich geestelijk goed voorbereiden om het vol te houden. Want laten we eerlijk wijzen drie uur op een zondagavond is gewoon te lang. De eerste aflevering met Ahmed Aboutaleb kende ik al de meeste fragmenten die hij had gekozen. Halverwege ben ik maar de hond gaan uitlaten. Bij de tweede gast, de roman schrijver, Peter Buwalda werd ik na een uur moe maar nam het programma op om eventueel later te kijken. Een dag later keek ik. Na vijf minuten zag ik dat de magie weg was. Het kwam denk ik omdat het niet live was. Ja, het was saai en niet interessant. De stem van Buwalda leek uit een holle beerput te komen met een enorme galm. En voorlopig zag ik gisteravond de laatste gast, Simone van Saarloos. Een vitale jonge vrouw die per week drie columns voor NRC schrijft. Ze is filosoof en heeft op hoog niveau Rugby gespeeld. Ze is een beetje aan de force kant met stoute jongensachtige ogen in een bol gezicht met dezelfde betekenissen. Haar kapsel leidde me af. Een soort scheiding vlak boven haar rechteroor leek alsof ze net een uur op haar rechterslaap had gelegen. Haar eerste fragment was bijna een complete korte film van een vrouwelijke regisseur. Om en nabij de tien minuten moesten we kijken naar het gezicht van een jongeman met een korte dunne baar en droge lippen. Wij, als kijker, wisten wel dat hij gepijpt werd maar verder zagen we de vrouw niet. In het begin hoorden we haar stem. Ze zei dat ze goed kon pijpen en dat ze er van geniet. Verder heel even kwam een klein stukje van haar achterhoofd in beeld. Die film had Simone in een conferentie gezien. Een conferentie die over Porna ging. Ja, je leest het goed. Van het woord Porna had ik nog nooit gehoord. Porna is dus de vrouwelijke variatie van porno. Terwijl de regisseurs van porno voor bijna 90% van de filmlengte geslachtsorganen en gemeenschap in beeld brengen laat die film alleen het gezicht van de jongeman zien die na een eeuw durende scène pas klaarkomt. Simone nam ook meteen het initiatie om de presentator geen mogelijkheid te geven om haar een vraag te stellen. Zij vroeg of hij het erotisch vond. De presentator was niet op de vraag voorbereid, zweeg even, er kwamen wat hmmm, uhmmm en herpakte hij zich weer. Hierna kwam de vraag, de filosofische vraag aan de orde die daarna bijna door de hele uitzending aanwezig was en die ging over waarom we eigenlijk denken dat iets niet kan gebeuren, dat we het niet mogelijk houden terwijl we tegelijkertijd weten dat het wel gaat gebeuren. Die vraag begon voor ze de tweede fragment over de filosofe Hannah Arendt liet draaien. Ik denk dat ze de visie van de vrouw, van verschillende vrouwen onder de aandacht wilde brengen. Ze begon me seks/porno daarna ging ze met filosofie sport, oorlog journalistiek en nog meer door. Dat was goed bedacht. Bij bepaalde fragmenten wilde ik zappen maar heb toch geduld op kunnen brengen. Langzaam drong het tot me door dat ze inderdaad een slim en intelligent persoon is die geen rust kent en voortduren opzoek is naar het gedrag en het lot van de mens. Het gedrag en het lot die meestal aan elkaar gebonden zijn. Zoals het lot van die ene oorlog journaliste die in Syrië door een bombardement aan haar noodlot kwam omdat ze haar schoenen wilde gaan halen die bij de deur stonden.
Aan het einde van het gesprek zag ik twinkelen in haar ogen. Ze keek lief naar de presentator en uitdagend. Ze wilde iets fysiek met hem doen. Het werd handdrukken. Twee keer met de rechter- en de linkerhand won ze van hem. Als de presentator even langzamer had gedaan, net de acteur in 'headshot' als "Porna" was het misschien ook opwindend geworden.
Simone is een filosofe met ballen.

9. aug, 2015

Rust, zucht...

Wanneer de zon fel als een jonge hond in de hemel huppelt wees op je hoede. Hij brengt de wind in de war. Die wordt ook hyperactief. Van een gevecht tussen twee jonge honden moet je niet gerust zijn en ga niet achterover leunen. Misschien juist wel. Dat heb ik besloten te doen. Een dag zonder activiteiten. Niet lopen. Niet veel trappen klimmen. Niet fietsen. Niet naar het strand gaan. Niet naar het bos gaan wandelen. Gewoon lekker luieren. Zelfs niets lezen. Nu de middag zijn einde nadert. Het water onder het balkon eindelijk in de schaduw ligt en de bomen worden geschut voel ik de behoefte iets te zeggen, te schrijven. Ik zal je sparen van verhalen of meningen over de ellende van de wereld en wat er zich afspeelt. Ik zal het niet over de natuur rampen vertellen. Ik zal je niets over de menselijke vernietigende krachten willen vertellen. Ik voel me net als het water, het rustige water dat nog even met rust gelaten wordt. Sterker nog, ik denk zelfs dat buiten mijn zicht niets bestaat. Helemaal niets. Als ik even een vliegtuiggeluid hoor, naar boven kijk en zie een vliegtuig niet groter dan een duif die probeert het balkon van de buurvrouw te onder poepen haal ik mijn schouders op. Maar ik ben ook afhankelijk van mijn gedachten, van mijn herinneringen. Ook als ik niet wil denken en probeer me de momenten niet te herinneren als ik zelf in een vliegtuig zit herinner ik me die momenten toch. Als je inderdaad hoog zit en naar de aarde kijkt zie je geen spoor van mensen, van geen enkele leven. Je ziet steden, bergen, zeeën maar dat is het. Als ik boven zit op de hoogte van meer dan tien kilometer denk ik ook aan de schepper, vanuitgaande dat er een schepper is. Ik vraag me dan af of hij al dan niet het leven op aarde ziet. En als ik probeer de wetenschap te geloven die vertelt dat de aarde maar een korrelzand is in een heelal vol planeten dan denk dat de schepper moet verdomd goede ogen hebben om op afstanden van miljoenen lichtjaren te zien.
Ja, het is misschien niet goed om op een mooie zondag, zittend op het balkon en kijkend naar het water zulke vragen te gaan stellen. Het is niet goed om aan zoiets te gaan denken. Want de rust vlucht en voor dat je het weet ben je niet gelukkig want je beseft uiteindelijk dat het leven niets voorstelt. Dat de mensen en dieren zich bezighouden met de dagelijkse realiteiten van leven en dood. En dat alles eindig is.
Zittend aan het water, een kop koffie drinken en in de verte staren geeft soms berusting maar niet altijd. Niet als je hoofd verder wil dan de huizen aan de andere kant van het water. Niet als je over het leven begint te denken. Het leven dat altijd bejaarden, ouderen, jongeren en babi's gekend heeft. Het leven waar de seizoenen terugkeren met dezelfde regelmaat. Soms niet met dezelfde intensiteit maar ach ja, wat kan dat me schelen.
Als je gedachten verder willen dan de wolken en de oneindige blauw boven is heter om niet omhoog te kijken. Maar hoe kan je je hoofd op nul zetten, resetten? Niet alleen het zien maar horen, voelen horen bij je als een mens. Soms kan dat rust geven en soms niet. De laatste 'soms' is vaak dominanter dan de eerste.
Hoe dan ook ik ben van plan positief te blijven door geen nieuws te kijken of horen. Ik probeer me te beperken tot het hier en nu. Tot mijn balkon, het water er onder en het groen er tegenover. De hemel laat ik voor wat hij is. Ik zal hem vandaag alleen maar als een oneindige blauw zien en zal er niets achter zoeken.
Rust, zucht...

8. aug, 2015

Kaukasus gaat het verschil maken...

Op een mooie dag als vandaag. Het weer is aangenaam. De zee en de bossen doen de armen wijdopen en roepen: 'kom, geniet. Als je niet kunt genieten ontspan een beetje op weg naar het genot dat ooit zou moeten komen.' Alles zou vandaag eigenlijk staan in het teken van vrede, liefde en geluk. Maar het hoofd dat info vergaart wil het soms niet. Je leest, hoort of ziet het nieuws. Dat moet je eigenlijk niet doen. Niet op een mooie aangename dag, niet op een zonnige zaterdag. Je kunt de dingen niet terugdraaien. Het nieuws is een ziekte, een virus die je hoofd in bezit neemt en het mooie weer laat omslaan in onweer. Je kijkt niet meer naar buiten. Je ziet de zo'n niet meer. Je ziet de dansende bladeren niet meer. De frisse wind blijft alleen buiten waar je niet komt, figuurlijk niet. De macht van het egoïsme van de fanatici, politici en geestelijken laat de mens niet met rust. Ze willen de mens in een keurslijf dwingen. En de mens wil niet in een keurslijf gedwongen worden. De mens verzet zich tegen elke vorm van dwang en gaat de strijd aan om het mooie weer te laten gelden maar de tegenpartij die meestal sluwer en steker is zet het het mooie weer in onweer. De strijd gaat door en je wordt door het nieuws een onderdeel van.
Kaukasus is the place to be. Je, Kaukasus gaat het verschil maken. Nu spelen figuren als Omar Al-Shishani (de Tsjetsjeen), de huidige minister van oorlog van de ISIS en het brein achter de inname van de Iraakse stad Mosel vorig jaar. Hij komt uit het uiterste noorden van Georgie. Een gebied dat samen met Tsjetsjenië het Kalifaat wil vormen, al heel lang. Het Kalifaat is dus eigenlijk niet uit het brein van de atheïst Al-Bagdadi gekomen die een volgeling van Saddam Hussein was maar uit Kaukasus.
Praktisch gezien zit Turkije middenin de twee gebieden vast. Als ISIS Turkije verovert of meekrijgt dan is het kalifaat niet meer te verslaan. Het gebied (ze erkenen de grenzen niet) zou dan van Saudi-Arabië tot diep in Rusland bevatten, lopend door Turkije en het huidige Koerdische gebied.
Dat beseft Amerika. Dat beseft Rusland. Dat beseft Turkije maar die is tweeslachtig. De huidige president wil diep in zijn hart de Kalief worden, de nieuwe sultan die onbegrensde gebieden wil beheren. Maar zouden Rusland en Amerika nu de geschillen over Oekraïne en de koude oorlog opzij leggen? Moeten ze Turkije vertrouwen? Gaat Turkije niet haar eigen gang zoals ze nu al doe? Dat zijn moeilijke vragen voor een zonnige dag als vandaag.