9. mei, 2015

Zal Farinaz Khosrawani de weg worden voor de onafhankelijkheid van oost Koerdistan?

Haar naam is Farinaz Khosrawani. Haal leeftijd is 25 jaar. Ze heeft zwart haar. Haar bruine ogen kijken in de lens, zelfverzekerd. Ze werkt tot 6 mei 2015 bij een hotel. Ze krijgt van haar werkgever te horen dat ze zich moet klaarmaken voor de ontvangst van een gast. Ze moet seks met hem hebben. Farinaz voelt zich opgesloten maar is niet van plan zich te laten misbruiken, verkrachten. Een vluchtpoging via de gang blijkt niet mogelijk, althans het zou mislukken, de verkrachting zal sadistischer zijn en de vernedering groter. Ze kiest voor het raam. Ze probeert naar beneden af te klimmen. Ze valt op de straat. Ze bloedt maar leeft nog. Ze vertelt dat ze zou verkracht worden en daarom probeerde te vluchten. Ze verlaat het leven. De omstanders die het gebeuren zagen en haar laatste woorden horen worden woedend en vallen het hotel aan. Ze vernielen het hotel en steken brand er in. Het nieuws wordt verspreid. De hele stad komt in opstand. De mensen beseffen dat de vrouw koos voor de dood boven de verkrachting. Ze wordt symbool. Haar daad is symbolisch. De Koerden in het Koerdische gedeelte van Koerdistan dat door Iran bezet wordt beseffen dat de daad van de vrouw de druppel is. Ze besluiten in opstand te komen tegen hun eigen (figuurlijke) verkrachting door de Iraanse autoriteiten.
Zo ontstaat een revolutie. Zou deze spontane opstand tot revolutie en later leiden naar de bevrijding van oost Koerdistan?
Ik hoop het. Maar de hoop is niet alles. De beelden van de opstand/revolutie van 1979 branden nog op mijn netvlies. De Koerden kwamen toen in opstand en bevrijden vele delen van hun land maar de Mullah's hebben hun opstand met harde hand neergeslagen. De oorzaak van het neerslagen lag niet alleen in het keiharde optreden van de Mullah's maar voor een grote deel in de onenigheid van Koerden zelf. Het idee van een onafhankelijk Koerdistan bestond nauwelijks. De Koerdische politieke partijen en de meeste Koerden voelden zich, in de eerste instantie, Iraniërs en dachten niet aan onafhankelijkheid. Is de situatie nu anders?
Ja, de situatie is nu voor een grote deel anders. Vormen de Koerden een éénheid? Nee, helaas niet. Nog niet. Is de bezetter van Oost Koerdistan zwakker, milder dan 1979? Nee, helaas niet. Hij is sterker en sluwer.
Maar toen wisten de Koerden niet dat ze een mythe kunnen schrijven als de mythe van het Koerdische Kobani. Ze wisten niet dat Koerdische vrouwen elite troepen konden vormen.
Farinaz Khosrawani zelf weet niet dat ze een heldin is. Ze weet niet dat ze misschien de oorzaak van de bevrijding van haar volk gaat worden. Maar de meeste helden weet het niet want na hun dood krijgen ze die titel.

4. mei, 2015

Nepal zet haar doden niet in het zonnetje...

De doden kunnen niet meedoen aan de dodenherdenking. Eigenlijk nergens mee. De levenden proberen de doden in het zonnetje te zetten. Dat is althans in Nederland de bedoeling is dood bepaalde activiteiten te voeren en twee minuten stil te staan. In Nepal waar duizenden mensen als gevolg van de aardbeving dood gingen worden niet in het zonnetje gezet. Ze worden zelf na hun dood misbruikt door de corrupte regering van Nepal die probeert de miljoenen euro's aan hulp te gaan beheren, controleren. Dan is het duidelijk wat controleren betekent.
Een Koerdische gezegde luidt:'In de schaamhaar van iemand woede brand een ander maakt er gelegenheid van om het te gebruiken als vuur om mee te barbecuen'. Het bizarre is dat die die corrupte mensen van de regering niet arm zijn. Nu de de arme achterblijvers eventueel wat hulp via hun doden mogen krijgen komen die zakkenvullers en stelen weer alles, van de doden.
Het moet vreselijk frustrerend zijn voor mensen die hulp hebben aangeboden om te komen te weten dat ze vooral de walgelijke corrupten hebben nog rijker gemaakt. Misschien is dit een beetje overdrijven wat ik nu zeg maar het is niet nieuw dat de hulpcenten voor andere doelen gebruikt worden dan voor diegene die voor wie het bedoeld is en dat echt nodig hebben.
Maar goed ik moet niet te lang bij deze feit blijven. Een dag voor de dodenherdenking verovert Groningen de voetbal beker en daarmee schrijft het elftal een geschiedenis. Heel Groningen viert feest. Ik hoop niet dat ze op de dag van de dodenherdenking met een kater lopen en geen twee minuten stil kunnen staan. Misschien (voor diegene die in het lot geloven) is de verovering van de beker een rechtvaardiging/compensatie voor al het leed van Groningers die de ellende met gaswinning en kleine aardbevingen hebben meegemaakt. Gelukkig dat minister Kamp en de zijnen de beker niet gaan opeisen of in hun prijzenkast plaatsten.

 

2. mei, 2015

De weg naar berg Ararat

Laatste tijd probeer ik te ontsnappen aan het nieuws dat me bijna achtervolgt. Ik zie de aarde beven, de gebouwen neerstorten en lijken worden onder het puin gehaald. Je zou denken dat we, als mensen, immuun moeten zijn tegen al dat geweld dat bij ons binnenkomt. Maar je ogen worden nooit immuun. Ik zag laatste een jonge vrouw die terug was gekeerd van Nepal. Haar gezicht was bont en blauw en haar hoofd in het verband. Dat beeld alleen is voldoende om de ernst van de zaak te zien en niet meer in de immuniteit te geloven. Maar goed die aardbeving was het werk van de natuur en de natuur kan je niet echt aanpakken. Je kunt de aarde niet verbieden te schudden of beven. Er zijn er die de aarde een handje helpen te beven. Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil het ook niet hebben over ISIS. ISIS is een soort diaree geworden die ik al doorgespoeld heb en er niet meer aan terug wil denken. Over oorlogen en bevrijdingen wordt veel gepraat en geschreven. Mijn bijdrage zal zich eenzaam en klein voelen. Ik wil ook niet over de nieuwe koers van Ayaan Hirshi Ali hebben en ik wil Esther Voet, die niet meer als directeur van CIDI mag functioneren, met rust laten. Omdat er roddels waren dat Ayaan jood zou geworden is dacht ik even dat zij misschien een goede CIDI directeur kan worden maar daarna besefte ik dat dat geen goed idee was. Want mevrouw Voet is ontslagen omdat ze te aanwezig en te activistisch was. En voor Ayaan zou dat wel een zeer radicale omweg zijn.
Laatste tijd wil ik niets anders doen behalve wandelen, wandelen en wandelen. Ik heb wezens gevonden die geen nieuws vertellen. Die geen nieuws willen horen en zeker niet gestort willen worden. Het enige wat ze doen is grazen, grazen en grazen. Als ze niet grazen zitten ze te luieren en het gras te herkauwen. Deze wezens hebben gigantisch terrein voor zich. Ze staan op wanneer ze willen, meestal na de zonsopkomst. Ze gaan vervolgens,als kleine groepjes, alle kanten op.
Vanmorgen vroeg wilde ik hen zien opstaan en begroeten. Ik wilde even tussen het hele kudde gaan staan. Maar de weg was afgesloten. Ik moest omrijden en daarvoor had ik geen energie. Ik nam een afslag naar een meer, een rustig meer. De zon en de wolken waren in harmonie. De wind was lui en gaapte nog. Alleen de muggen waren actief. Duizenden muggen, misschien miljoenen muggen hingen op het padje dat ik bewandelde. En het meer was glad als de wang van een baby. Het meer was een spiegel die de wolken op hun kop zette. Ik fotografeerde het meer en zwanen. Ik kwam tot rust, dat dacht ik althans. En toen hoorde ik een kort nieuws, een gedachte over de vergankelijkheid. De terugweg naar de auto die een uur zou duren leek op de weg naar de top van de berg Ararat...

2. mei, 2015

De weg naar berg Ararat

Laatste tijd probeer ik te ontsnappen aan het nieuws dat me bijna achtervolgt. Ik zie de aarde beven, de gebouwen neerstorten en lijken worden onder het puin gehaald. Je zou denken dat we, als mensen, immuun moeten zijn tegen al dat geweld dat bij ons binnenkomt. Maar je ogen worden nooit immuun. Ik zag laatste een jonge vrouw die terug was gekeerd van Nepal. Haar gezicht was bont en blauw en haar hoofd in het verband. Dat beeld alleen is voldoende om de ernst van de zaak te zien en niet meer in de immuniteit te geloven. Maar goed die aardbeving was het werk van de natuur en de natuur kan je niet echt aanpakken. Je kunt de aarde niet verbieden te schudden of beven. Er zijn er die de aarde een handje helpen te beven. Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil het ook niet hebben over ISIS. ISIS is een soort diaree geworden die ik al doorgespoeld heb en er niet meer aan terug wil denken. Over oorlogen en bevrijdingen wordt veel gepraat en geschreven. Mijn bijdrage zal zich eenzaam en klein voelen. Ik wil ook niet over de nieuwe koers van Ayaan Hirshi Ali hebben en ik wil Esther Voet, die niet meer als directeur van CIDI mag functioneren, met rust laten. Omdat er roddels waren dat Ayaan jood zou geworden is dacht ik even dat zij misschien een goede CIDI directeur kan worden maar daarna besefte ik dat dat geen goed idee was. Want mevrouw Voet is ontslagen omdat ze te aanwezig en te activistisch was. En voor Ayaan zou dat wel een zeer radicale omweg zijn.
Laatste tijd wil ik niets anders doen behalve wandelen, wandelen en wandelen. Ik heb wezens gevonden die geen nieuws vertellen. Die geen nieuws willen horen en zeker niet gestort willen worden. Het enige wat ze doen is grazen, grazen en grazen. Als ze niet grazen zitten ze te luieren en het gras te herkauwen. Deze wezens hebben gigantisch terrein voor zich. Ze staan op wanneer ze willen, meestal na de zonsopkomst. Ze gaan vervolgens,als kleine groepjes, alle kanten op.
Vanmorgen vroeg wilde ik hen zien opstaan en begroeten. Ik wilde even tussen het hele kudde gaan staan. Maar de weg was afgesloten. Ik moest omrijden en daarvoor had ik geen energie. Ik nam een afslag naar een meer, een rustig meer. De zon en de wolken waren in harmonie. De wind was lui en gaapte nog. Alleen de muggen waren actief. Duizenden muggen, misschien miljoenen muggen hingen op het padje dat ik bewandelde. En het meer was glad als de wang van een baby. Het meer was een spiegel die de wolken op hun kop zette. Ik fotografeerde het meer en zwanen. Ik kwam tot rust, dat dacht ik althans. En toen hoorde ik een kort nieuws, een gedachte over de vergankelijkheid. De terugweg naar de auto die een uur zou duren leek op de weg naar de top van de berg Ararat...

28. apr, 2015

Moraal kan via prostitutie teruggedraaid worden

Op het moment dat Joris Luyendijk pleit voor de terugkeer van de moraal naar de maatschappij die zich aan het a-socialiseren is blijven overal ter wereld de natuurlijke en menselijke rampen actief. De aardbeving in Nepal begraaft in een klap duizenden mensen en vernietigt honderden huizen. Elders barsten de vulkanen uit. De vluchtelingenboten vergaan en straks worden ze zelfs vanuit de lucht vernietigd. Het is nooit saai: er is altijd wat te beleven, wat rampen betreft. Ja, dood en verderf zijn overal. Maar het mooie van het leven is dat het leven doorgaan, naast al die rampen, moorden en doden gaat het leven door. Soms met veel plezier. Je hoeft maar op de Koningsdag in Amsterdam te wandelen en de (dronken) massa te ziet dan besef je dat een (natuur)ramp niet zo slecht is. Dat de liefde, opwinding en moraal kan ook zegevieren. Ik was ontroerd toen ik las dat trouwen met prostituees in Turkije nu zeer in is. Als Joris Luyendijk de artikel van Erdal Balci van maandag, de Koningsdag, leest zal hij blij worden en misschien zijn visie gaan aanpassen. Want de moraal keert terug via het kruis van de vrouw. Om precies te zijn komt de moraal terug van het kruis van prostituees. Om nog specifieker te zijn komt het moraal via het kruis van de Russische blondines die uit geldnood naar Turkije gaan werken, zonder de handen uit de mouwen te steken. Ik wist niet dat de Turken zo moreel zouden zijn. Mijn kijk op de Turken wordt dan drastisch veranderd. Mijn kijk op de Turken die gebaseerd was op het uitmoorden van Armeniërs, Grieken, Koerden en andere volkeren/minderheden is bijgesteld. Ach, dat er nog steeds Turken zijn die de de zogenaamde "landverraders" bedreigen omdat die beweren dat Turkije genocide had gepleegd kan ook veranderd worden door het importeren van Russische prostituees naar een land als Nederland en Duitsland maar dan speciaal voor Turkse mannen. In dat geval zullen ze wel de critikrasten met rust laten. Alleen ik ben bang dat Erdogan, de machtigste president van Turkije, ik bedoel de nieuwe Sultan niet beïnvloedbaar is voor de Russische prostituees. Hij krijgt laatste tijd alleen maar woede aanvallen en het dreigt dat hij epilepsie van zijn woede aanvallen gaat overhouden. Eerst was de kritiek van de moslimgeestelijke Turk die in Amerika woont die zijn corruptie aan de orde van de dag stelde. Daarna kwam de kritiek van Amerika op hem omdat hij ISIS steunt. Daarna was de Paus de boosdoener met zijn uitspraken over de genocide op Armeniërs. Dat die Paus veel te laat was met die uitspraak maakte hem alleen maar kwader. En nu die jochie, de Cypriotische Turk, die zijn land met het Griekse gedeelte wil herenigen haalt het bloed onder de nagels van onze Sultan Erdogan. Het is lachen als mensen kwaad worden. Erdogan zegt over de Cypriotische Turkse leider letterlijk het volgende:'horen zijn oren wat zijn tong zegt?' Met andere woorden bedoelt Erdogan dat hij die vuile tong van de jochie die zich leider noemt gaat uitrukken.
Maar kwaad worden is ook een teken van machteloosheid. En iemand als Erdogan mag zich niet machteloos gaan voelen anders kunnen rampen gaan gebeuren.