De piloot checkt alles. Alles klopt. Hij vraagt toestemming om te stijgen. Die krijgt hij. Het vliegtuig stijgt, de hemel in. Alles is normaal. De piloot geeft wat vluchtinformatie door. Ineens hoort hij gebonk. Het gebonk duurt langer, harder. Hij controleert alles. Het cabine personeel zegt dat niemand aan board is die aan het bonken. Het gebonk komt lager, dieper. Het is een raadsel. Hij besluit een noodlanding te maken. Het vliegtuig moet eerst kerosine kwijt, denk ik. Hij waarschuw de autoriteiten en krijgt toestemming om te landen. Hij landt. Het gebonk gaat door. In de bagageruimte is een medewerker wakker geworden. De medewerker die is na het inladen van bagage even ging liggen, viel in slaap. 

In deze details heb ik het nieuws vanmorgen niet gehoord. Het nieuws vertelde wel dat een noodlanding had plaatsgevonden omdat de piloot een gebonk hoorde, maakte noodlanding en ze vonden een medewerker die in slaap was gevallen. 

Denk eens even over de passagiers. Heel veel passagiers zijn bang voor vliegen. En diegene die niet bang waren vliegen ze, na de zelfmoord/massamoord actie van de Duitse copiloot Andreas, met een soort angst, oplettendheid. En ik kan me dan voorstellen dat je angstige momenten beleefd. Niemand gaat er van uit dat een medewerker in slaap is gevallen, wakker geworden en ging bonken. Men gaat eerdere van een negatieve gedachte uit. Zeker in de lucht waar je niets onder controle hebt en alleen aan de kunde van de piloot en de technische status van het vliegtuig geleverd bent. Men zou eerder denken aan een terrorist die zich daar heeft opgesloten. 

En wat gebeurt er nu met die medewerker, die slaapkop? Gaan ze hem ontslaan? Gaan ze de schade, met name de economische schade, op hem verhalen? En als hij niet kan betalen wat gaan ze met hem doen? 

Ik denk wel aan die medewerker. Ik krijg medelijden met hem. Dat iemand zo vermoeid is dat hij werkend in slaap valt is ernstig. Wat zou hij hebben, mankeren? Zou hij relatieprobleem of andere soort problemen hebben? Misschien vond hij het spannend om te doen alsof hij in slaap was gevallen. Ik weet niets van de oorzaken en de motieven. Maar als het vliegtuig voor een en andere reden neergestort was zou hij verongelukt zijn zonder een ticket betaald te hebben. En er zou misschien iemand zich gaan opgeven als familielid om gratis te vliegen naar de oord waar het ongeluk zou hebben plaatsgevonden. Dat deed werkelijk een Duitse vrouw na de ramp met Germanwings van 24 maart 2015. Ze vloog zelfs twee keer naar Frankrijk, gratis. 

Hoort ze dan bij de ramptoeristen? 

Behalve de hemel en de verkeersboorden is niets blauw aan deze maandag. Het fietspad richt haar rug recht, wordt een helling en test mijn conditie. De pijn in de rechterknie steekt nu en dan, na bijna een jaar van een perfecte val van de fiets. Ik laat iedereen voorbij fietsen en geniet van de de ritme die bij een schildpad behoort. De frisse wind likt me en dat kietelt. 

De trein rijdt richting het westen. De hier en daar verspreide grijze wolken proberen de laatste turbulenties te veroorzaken bij de vliegtuigen die trachten te landen en de wolken te mijden. De grijze wolken dikker naar mate we verder richting het westen komen. De velden tussen Haarlem en Leiden tekenen zich af als tapijten van bloemen. Paars, rood, geel en nog meer kleuren. Ik wil alles opnemen, opslaan en reproduceren. Staren naar buiten, in een rijdende treinen, doen tegenwoordig weinig mensen. De volkstuinen langs de beken en kanalen proberen mij op andere gedachten te brengen. De boeren verenigen zich met de akkers. 

Mijn blik glijdt naar binnen. Tegenover me komt een jonge vrouw te zitten. Een jonge vrouw met een oude ziel en vermoeide ogen. Haar ogen lijken met een ijzer zware lens-contacten te vechten. Na het bekende kijken en intikken in de smartphone verbergt ze de telefoon en haalt een dik boek uit haar tas. Ik lees de titel:'Niets is waar en alles is mogelijk.' Natuurlijk is dat flauw om iemand te beoordelen op basis van een boektitel. De kranten, de gratis kranten, die er liggen laat ik koud. Mijn eigen krant blijft in mijn tas snurken. De jonge vrouw naast me pakt een van de kranten op en slaat die open. Ze heeft een loopneus, inhaleert dat ritmisch en wisselt dat met een slokje koffie. Ik werp een blik op de krant die bijna op mijn dij ligt. Een grote titel vertelt dat een Duitse vrouw, van vijfenzestig jaar oud, is zwanger van een vierling. Mijn lippen hinderen de lucht niet die uit mijn longen naar buiten stormt en trillen als de lippen van een paard die zijn bek schoonmaakt. Elders, in diezelfde krant, staat dat 'de vrouw het leidende onderwerp van Lijden is.' Ik kijk weer naar buiten. De trein blijft rijden. Het lijkt of de trein probeert mijn gedachten in te halen. Een wedstrijd die de trein nooit kan winnen...

Eindelijk stopt hij en spuugt me uit. Ik loop in een winderige straat, bijna koud. Als ik omhoog kijk zie ik flats, gigantische hoge flats en besef dat ik, als mens, klein ben maar mijn gedachten groot kunnen zijn, zo graat dat ze het bestaan van gecreëerde goden, en zeker het bestaan van één almachtige, belachelijk vinden.

De hoogste islamitische geestelijke van Saudie-Arabië, de Mufti, geeft de man het recht zijn vrouw op te eten wanneer die verschrikkelijke honger heeft. Hij ziet dat in een positief perspectief. Het getuigt namelijk van de grote offer van de vrouw voor haar geliefde man. Én ze wordt eindelijk een deel van hem, in de letterlijk zin. Twee lichamen in één. Dat is de ultieme liefde!

Dat er bepaalde intellectuelen protesteren tegen die uitspraken is logisch maar het gros van de moslims, de overweldigende meerderheid, zal in de Mufti geloven en zijn raad met graagte aannemen. De Mufti zegt dat de man eerst maar een orgaan mag eten. En als dat zijn honger niet temt dan moet hij verder gaan. 

Maar met welk orgaan zal een moslimman, uit Saudi-Arabië of elders, beginnen te eten. Moslimmannen en moslimvrouwen een beetje kennende zal hij beginnen met de tong. Hij zal dubbel genieten van de tong van zijn vrouw. Ze kan niets terugzeggen, niet schreeuwen en de tong zou lekker zijn als hem barbecuet. Ik heb geen ervaring met het opeten van een gebarbecuede vrouwentong maar wel van de tong van een geit. En dat smaakt wel, als je een stevige borrel naar je hersens hebt liet stromen. 

Mocht de man hekel aan de tong van zijn vrouw hebben zou hij die toch als eerst afsnijden en weggooien. De reden hoef ik niet te zeggen. Maar wat gaat hij in dat geval eerst opeten. De handen niet. Haar handen behoud hij zodat ze voor hem kan werken. Haar borsten ook niet zodat hij eraan kan sabbelen. Haar voeten niet zodat ze voor hem boodschappen kan doen. Haar vagina misschien? Dat kan. Dat hangt er van af of hij meerdere vrouwen heeft, meestal wel. In dat geval, in een verschrikkelijke honger, kan hij beginnen met het afsnijden van de vagina van zijn vrouw. Het is eigenlijk uitrukken van de vagina. Hij hoeft niet eerst het dikke bosschaamharen te scheren. Op de barbecue branden ze vanzelf weg.

Sorry, ik wil uw maag niet om wil draaien maar dit is een pure beschrijving van wat er werkelijk kan gebeuren als mensen naar de hoogste geestelijke van Saudi-Arabië gaan luisteren en uitvoeren wat hij zegt. Saudi-Arabië is het land waarin de islam zich aan de profeet openbaarde. Het land dat de leiding heeft over miljarden moslims, over de hele wereld. Het land dat miljoenen pelgrims aantrekt. 

Terwijl ik dit aan het schrijven ben zitten, in de trein, twee vrouwen tegenover me en ze praten over de OV kaart. Een vrouw klaagt dat ze de metro van Amsterdam Centraal naar Amstel station nam en dat er 20.00€ van haar OV afgeschreven werd. Ze vertelt verder dat ze gebeld had en dat ze bij het uit-checken het paaltje van de NS had gebruikt ipv dat van de metro. De vrouw die rond de zestig lijkt is niet op haar mondje gevallen. Als zij de vrouw van de Saudische Mufti was zou ze, na zijn laatste uitspraak, zijn tong uit hebben gerukt en in zijn reet gestoken. 

Gijzeling, gelukkig heb ik niet meegemaakt. Niet letterlijk want soms ben je de gijzelnemer van je zelf en dat telt niet. Geestelijke gijzelneming telt ook niet. Bijna alle bewoners, althans de meerderheid van de mensheid, van de aarde worden geestelijk gegijzeld, voor het leven. Naar aanleiding van de bevrijding van Sjaak Rijke door de Franse commando's in Mali is het onderwerp voor een paar dagen actueel en staat in alle bladen, tv, radio en de andere massamedia. Op diezelfde dag werden 300 Koerdische mannen in Syrië door de islamitische terroristen van Al-Nusra ontvoerd. Niemand noemt het gijzeling omdat de gijzelnemers meestal de gegijzelden gebruiken om geld af te persen. Terwijl de bevrijding van Sjaak Rijke die al bijna drieënhalf jaar in Mali vastzat uitgebreid in het nieuws kwam, kwam het nieuws van die driehonderd Koerdische mannen erg summier. Één vandaag besteed een klein item over de bevrijde ontvoerde Yezidi vrouwen. Vrouwen die konden uit de handen van de islamitische terreurorganisatie ISIS ontsnappen. Een jonge Yezidi vrouw vertelt kurkdroog over wat met hen gebeurde. Ze was samen met nog zeven vrouwen opgesloten in een huis van een moslim terrorist uit Australië. Hij gebruikte ze niet alleen voor het huishouden maar ook als seksslavinnen voor zich en voor zijn mannen. De vrouw vertelt dat zij en haar lotgenoten wanhopig waren en dat ze vaker de loop van het geweer, terwijl het geweer in de handen van de terroristen was, tegen hun hoofd zetten en smeekten om gedood te worden. Dat hun actie een extra plezier aan die terroristen gaf. 

De gijzeling van Sjaak Rijke is anders gelopen en was anders van inhoud en omgeving. Ik weet niet hoe het gelopen is maar ik ga er niet vanuit dat Sjaak het huis voor de terroristen moest schoonmaken. Ik ga ook er niet vanuit dat hij door zijn gijzelnemers verkracht werd en dat hij wanhopig probeerde zich van de kant af te maken. Misschien heeft Sjaak in die drieënhalf jaar veel geleerd, met name over zichzelf en het menselijke psyche. Als hij al die drieënhalf jaar gevangenen heeft gezeten en dus niets hoefde te doen dan denk ik aan verveling en het tellen van de minuten. Hij zou dromen hebben. Niemand kan dromen gijzelen. Hij zal verlangen hebben en die verlangen kon hem niemand ook ontnemen. Misschien is hij elke ochtend met een erectie wakker was geworden. Misschien wilde hij zijn gijzelnemers te grazen nemen. Misschien hoopte hij elke dag dat zijn vrouw er bij was of een vrouw die hij begeerde. Maar misschien was hij bevangen door een dodelijke kalmte, een soort antipathie. Ik ben zo benieuwd naar wat Sjaak als gegijzelde mee heeft gemaakt, vooral omdat hij zolang in die vreemde beperkte omgeving heeft geleefd, zonder communicatie met de buitenwereld. Hoe compenseer je je dagelijkse behoeftes en gedachten in zo'n situaties?

Iran is beducht, eigenlijk berucht. Iran wijkt bijna nooit van haar wil. In de afgelopen weken moest ik terugdenken aan een mop, een mop over de hardheid van Iran in onderhandelingen. Toen Saddam in 1980 de oorlog aan Iran verklaarde en door de chaos na de islamitische revolutie die uitmonde in het executeren van vele generaals kon zijn leger bepaalde delen van Iran veroveren. Het waren die stukjes grond dat Saddam zelf in 1975 aan Iran gaf, in ruil voor het stoppen met de steun aan de Koerden. Bijna direct na de overwinning wilde Saddam stoppen. Maar Iran wilde niet stoppen. Ze hadden drie voorwaarden, drie eisen om te stoppen met de oorlog. De drie voorwaarden luidden als volgt:

1. Irak moet erkennen dat Saddam de oorlog was begonnen en de schade moet betalen. 

2. Irak moet zich terugtrekken uit de veroverde gebieden.

3. Saddam Hoessein moet aftreden als president van Irak.

Jaren lang zou Iran deze drie voorwaarden hebben gehandhaafd. Er probeerden verschillende bemiddelaars Iran om andere gedachten te brengen maar zonder resultaat. Ondanks dat bijna de hele wereld Saddam hielp tegen Iran maar Saddam zag het er somber is wilde graag stoppen met de oorlog alleen hij kon niet leven met die voorwaarden. Uiteindelijk wilde Saddam persoonlijk de eisen van Iran horen van een bemiddelingsdelegatie. De delegatie voorzitter vertelde hem over de drie eisen van Iran die die Iran al jaren stelde en niet van af wilde wijken, voor geen prijs. Saddam reageerde mild en wilde erkennen dat hij de oorlog was begonnen en de schade wilde betalen. Over punt twee ging hij ook akkooord en wilde zich terugtrekken uit de veroverde gebieden. Bij punt drie dacht hij even na en zei: 'Mag ik mijn vice-president laten aftreden?'

En nu weer. Iran is vasthoudend. Iran stuurde goede onderhandelaars naar Zwitserland. Ze konden de tijd rekken, hun eisen langdurig beargumenteren en niet terug deinzen. En aan de feestvierende Iraniërs en het onthalen van de Iraanse minister van buitenlandse zaken die de Iraanse delegatie leidde, als een held, zegt genoeg. 

Ik weet niets over de details van het akkoord maar Iran wordt een onmisbare macht in het Midden-Oosten.  Ze worden sterker en sterker om de "balans" daar in evenwicht te houden. 

En zoals van Gaal tegen de journalisten zei:'zijn jullie zo dom of ben ik zo slim?' De Iraanse regering lacht in zijn vuist en het interesseert hem niet wie slim en wie dom is. Ze bereiken hun doelen steeds beter. Straks hebben ze een atoombom en dan zijn ze helemaal onverslaanbaar. 

Moet je de soennitische landen als Saudie-Arabië, de golfstaten en Turkije aanrekenen? Ja, die landen voeden niet alleen de islamitische extreme gedachten goed in hun regio maar trachten dat naar Europa en Amerika te exporteren. Dat het westen en Europa, in verband met economische belangen, een oogje dicht deden kunnen ze nu dat niet meer doen. Waarom? Omdat het gevaar van de extreme (soenitische) islam vertegenwoordigd door ISIS en andere zusterorganisaties te dichtbij komt en te gevaarlijk wordt en er een halte toe moet geroepen worden. Iran weet dat ze een goede rol kan vullen en nu slaat ze twee vliegen in een klap.