Ik kijk naar de tv. Het nieuws vertelt over een grote demonstratie in de Tsjetsjeense hoofdstad Grozny. De demonstratie wordt door de Russische tv rechtstreeks uitgezonden. De demonstratie is tegen het afbeelden van karikaturen van de profeet Mohammed. 

De president van Tsjetsjenië, Ramzan Kadyrov, staat op een podium en spreekt de massa. De kern van zijn verhaal is simpel: Het beledigen van de profeet Mohammed door sommigen, raakt de ziel van iedere moslim.

Hiermee is de cirkel bijna rond. Rusland gaat nu de islam Jihadsiten steunen om Amerika en het westen onveilig te maken, hen bezig te houden. Dat is een duidelijke wraak op de steun van Amerika en het westen voor de Afghaanse Jihadsiten. De Afghaanse moslim extremisten hebben met de Amerikaanse steun Rusland uit Afghanistan verjaagd en de communistische Afghaanse regering ten val gebracht. 

De Amerikaanse steun van eind jaren zeventig van de vorige eeuw leidde tot ontstaan van Taliban, Al-Qaida, Hizbullah, Hamas, IS en nog vele andere extreem islamitische groeperingen zoals Boko Haram die nu in Afrika opereert. 

Het gevaar van de extremisten komt steeds dichterbij. De radicalisering is in, is hippe. Tot nu toe beschermde Rusland, samen met Iran, de Syrische dictator Assad en daarmee wekte Poetin de woede van de extremistische soennieten zoals Al-Qaida, IS enzovoort omdat Iran en de Syrische dictator geen soennieten zijn. 

Het is nu een gevaarlijke ontwikkeling dat Poetin de Tsjetsjensche  moslims in de de strijd gooit. Het waren zijn vijanden, natuurlijk is de Tsjesjeense president een marionet van Rusland maar de religieuze empathie is onstabiel en een stabiele factor. De empathie kan gebogen worden tegen de vijanden van de islam. En de vijanden van islam zijn de cartoonisten, de mensen met vrije meningen en democraten, kortom Amerika en het westen. In ieder geval er komt een spannende fase en ik ben benieuwd hoe Amerika en het westen zich tegen die slimme zet van Poetin gaan reageren. 

Of die zet van Poetin slim is, is niet de vraag. De moslims zullen hem als vijand zien maar tijdelijk zullen graag zijn steun gebruiken.

Zijn de extremisten zo slim of zijn de grote machten zo dom? 

De gezegde 'soms zie je door de bomen het bos niet' is van toepassing op artikelen, foto's en meldingen over de terreur. Ik durf bijna te zeggen dat je geterroriseerd wordt door de hoeveelheid aan informatie, visuele informatie. In de krant en op een paginagroot biedt Amnesty International de regering van Saudi-Arabië haar welgemeende verontschuldigen aan. Dat doet ze in verband met het voeren van campagne voor de Saudische blogger Raif Badawi. In die excuus van paginagroot, geschreven in de vorm van een gedicht, staat dat het niet om '1.000 zweepslagen, twintig weken lang, vijftig zweepslagen na het vrijdaggebed' maar het gaat om 1.000 stokslagen. 

Wat maakt het eigenlijk uit voor die blogger of hij zweepslagen krijgt of stokslagen. Ik zag elders een foto van twee agenten die een man met stokslagen slaan, in het openbaar, in een straat in Saudiarabië. Het kan zijn dat het om dezelfde blogger gaat. De stokken waarmee de agenten slaan lijken op zwepen. Het zijn lange stokken. En die lange en dunne stokken doen het meeste pijn, misschien nog meer dan de zweepslagen.

Dat Amnesty International zich het boetekleed aantrekt en zich bij de regering van Saudi-Arabië verontschuldigt is haar zaak maar waarom zo veel geld uitgeven aan de krant om zulk dure advertentie te plaatsten? Het siert elke schuldige als hij de fout erkent en zijn excuus aanbiedt. Excuus aanbieden is een vorm van beschaving maar dat Amnesty International de kleine fout van zweepslagen ipv stokslagen met een zo diepe buiging doet en met guldens van donaties vind ik onbegrijpelijk. Het feit blijft dat de bevolking in Saudi-Arabië niet alleen geen recht heeft op vrijheid van meningsuiting maar dat ze daar grove straffen en vernederingen krijgen. 

Is Amnesty International ontgaan dat Saudie-Arabië nog steeds een van de grootste sponsors zijn van de islamitische terreur? Is Amnesty International vergeten dat Sadie-Arabië nog steeds de grootste leverancier is van de terroristen die dood en verderf over de hele wereld zaaien? Is Amnesty International vergeten dat er bijna geen enkele soort vrijheid in dat land bestaat behalve de vrijheid van ja knikken en buigen voor de autoriteiten, dat de rechten van vrouwen, buitenlanders en anders gelovigen met de voeten worden vertrapt? Dat een stad als Mekka een verboden terrein is voor niet moslims?

Heeft ooit Saudi-Arabië een rectificatie ingediend omdat ze mensen heeft beledigd, en handen en hoofden afgehakt, mensen vervolgd enzovoort enzovoort? 

Het is wel de omgekeerde wereld. In plaats dat Saudi-Arabië haar excuus moet bieden voor het slaan van die jongeman, de blogger moet Amnesty International haar excuus bieden omdat ze de stokslagen met zweepslagen verward heeft.

Doet Amnsty dat omdat ze vermoeden dat straks de Sharia, aangevoerd door Saudi-Arabië, in Europa toegepast gaat worden?

Lopen in de regen kan fijn zijn. Je moet wel ergens lopen waar je de regen echt kunt voelen. Je geheel overgeven aan de natuur. Laat dan de regen doordringen tot je huid, je botten en vooral toelaten tot je ziel. Laat de regen je ziel reinigen. Ik loop in de regen, in een heide die omsingelt is door een bos. Ik zie gekapte stambomen op elkaar gestapeld die op dode menselijke lichamen lijken. De paden in de heide glimmen en glimlachen. Alles is nat en glibberig. Mijn gedachten blijven droog. Ik hoor zang, melancholisch zang. De melancholische zang maakt dat mijn gedachten droog blijven. De wind heeft een hoge trede van zijn kracht bereikt en komt soms, onverwacht, uit bepaalde bosbochten harder op en hapt als een hongerig dier toe. Op zulke momenten vraag ik me af waarom ik in de regen en wind in het bos loop. Ik denk terug aan de geur van het bos die lonkte. Aan de wegen die geen strohalm legden. De bomen, langs de autoweg, die beleefd buigingen deden en de wind achter zich verborgen hielden. De bocht die naar rechts buigt stuurde mijn auto linksaf. De auto die parkeerde zich op de plek waarop hij altijd deed. Mijn gedachten halen waarschijnlijk verschillende bossen door elkaar. Ineens passeer ik de hut die altijd trouw en eenzaam naar het meertje kijkt. Ik hoor een stem, een aangename stem maar die ebt en wordt de echo van zichzelf. Twee ruiters op zwarte paarden zien me en kijkt naar het hutje dat zich omdraait. Ik groet. De ruiters groeten terug. Niet van harte. Een vrouwelijke stem vertelt me na elke kilometer hoe snel ik wandel. Ik besef dat ik iets trager loop. Komt dat door de regen, de wind of door de gedachten die de wind en regen op zij laten liggen? De vrouwelijke stem komt uit mijn jaszak. Bij een klein heuveltje zie ik twee grote stronten aan het ontbinden. Ik draai me om, vraag me af of het koeien- óf paardenstront is. In beide gevallen horen die twee dieren bij boeren en ik denk aan 'Boer zoekt vrouw', eigenlijk moet die titel aangepast worden tot 'Boer zoekt maagd'.  Die gedachte is gebaseerd op de aflevering waarin vijftig vrouwen op vier boeren en één boerin stonden te wachten in een omgeving die op het paradijs lijkt. Een gebied dat in heilige boeken beschreven is. Een omgeving dat de camera de rivieren van honing en melk buiten het beeld houdt. Die rivieren van honing losten zich op in de hete melk, in het glas voor me waar de damp nog opsteeg. Een warme melk waarvan ik slokjes nam en naar de boeren zoeken maagden keek.

Vijftig vrouwen voor vier mannen en één vrouw is iets bescheiden en bescheidenheid siert de Nederlanders, de christelijke omroep die niet zo ver gaan als wat moslims beweren. In plaats van 72 "maagden" krijgt elke boer en de enige boerin 10 vrouwen. Ja, in het nagebootste hiernamaals van de christelijke Nederlanders krijgt zelfs een vrouw tien maagden. Of die maagd zijn weet ik niet maar het is beter om de werkelijkheid en tastbaarheid te voelen dan je zelf doden in de hoop dat je meerdere vrouwen zult aantreffen. Beter tien tastbare dan tientallen niet tastbaar. En wat als het blijkt dat er helemaal geen hiernamaals is? Hebberigheid impliciet zelf overschatting en valse beloftes. 

Bij die gedachte stop ik en ik besef dat ik in de regen loop, nat tot op het bot. Ik loop terug en zie tekeningen van cartoonisten aan de bomen hangen en in de natte velden zich weerspiegelen. Een lach ontsnapt, heel hard. De regen en de wind schrikken en houden onmiddellijk op. Als ik de deur van de auto opendoe schud ik eerst het water van me af en ben een beetje jaloers op de honden die het beter dingen van zich afschudden. 

Vergelijken is in bepaalde gevallen niet goed, niet relevant en kan tot vervelende reacties leiden. Ik wil de terreuraanslagen van Parijs op Charlie Hebdo die ongeveer twintig slachtoffers maakten niet vergelijken met de aanvallen van IS op Koerdistan, het bezetten van steden zoals Shingal en de heftige strijd om de stad Kobané op Koerden te veroveren. Die twee Koerdische steden liggen officieel respectievelijk in Irak en Syrië. De reacties van de wereld op de uitputtende oorlog in Koerdistan en de aanslagen in Frankrijk wil ik ook niet met elkaar vergelijken. Ik, als Nederlander, begrijp en steun de vele en heftige reacties, demonstraties en protesten tegen de terreur die Frankrijk in het hart trof. En ik, als Koerd, probeer te begrijpen waarom de reacties op de massale moordpartijen, genocide, verkrachtingen en dwang tot slavernij door dezelfde terroristen in Koerdistan lauw blijven en niet echt serieus te noemen. Natuurlijk is het één terreur. Natuurlijk zijn het twee verschillende plaatsen, in verschillende landen. Natuurlijk gaat het om verschillende volkeren en nationaliteiten. De Fransen waren tot een half eeuw geleden kolonisten en hadden landen bezet. Bijna honderdjaar geleden speelden de Fransen een essentiële rol in het bepalen/creëren van de huidige grenzen in het Midden-Oosten. Hierdoor werd, ten onrechte en met fatale consequenties, het Koerdische gebied verdeeld, over meer dan vier landen. Turkije, Iran, Irak en Syrië, allemaal moslim landen werden de bezetters van Koerdistan en tot nu toe doen ze er alles aan, inclusief het gebruik van genocide, om Koerdistan bezet te houden. Ondanks die keiharde onderdrukking zijn de Koerden nu de enige macht die tegen de IS vecht, de IS die praktisch de macht in Irak en Syrië in de handen heeft, de Turkse regering in de zak heeft en Iran bespeelt. Ja, de Koerden in alle delen van Koerdistan, de delen die door Frankrijk en Groot-Brittannië aan Turkije, Irak, Iran en Syrië werden gegeven vechten tegen de islamitische terreur. De Koerden zijn nu de enige die echt tegen de IS vechten, delen van bezette gebieden er op veroveren en daarmee misschien onbedoeld de hele wereld verdedigen. 

In Frankrijk hebben de cartoonisten van Charlie Hebdo de terreurdaden van de islam op een satirische wijze uitgebeeld. Daarvoor moesten ze helaas hun leven verliezen, op een barbaarse wijze. Het is frappant dat de hoofdredacteur van Charlie Hebdo in oktober vorig jaar toen de heftige gevechten tussen Koerden en de IS strijders gaande waren zei dat hij zich als een Koerd voelde. Maar als hij als "Koerd" gestorven was en zijn satirische blad een "Koerdische blad" was, was de pen/potlood nooit een symbool geworden tegen de terreur. Het is beter geweest, voor hem en voor zijn collega's dat zij als Franse helden gestorven zijn.

Ik ga de vraag niet stellen waarom de wereld nu helemaal wakker en kwaad geworden en de terreur wil echt goed aanpakken maar niet de echte grote steun aan Koerden geeft die werkelijk de terreur een grote slag toebrengen. Frankrijk en andere landen helpen de Koerden met wapens en luchtsteun maar dat is niet voldoende. Ze staan machteloos tegenover Turkije en een paar rijke Arabische landen die de terroristen op een of andere in leven houden. Turkije geld als een corridor voor de terroristen. En de vrouwelijke terroriste Hayat die gelijk na het beëindigen van de aanslagen van Parijs wist Syrië te bereiken, via Turkije. Wonderbaarlijk hoe dat snel is gegaan. 

Het is geen droom, geen nachtmerrie maar werkelijkheid en die werkelijkheid wil ik niet geloven. Sinds augustus 2014 komt het nieuws elke dag heel hard binnen. Eerst was het Shingal, de bezetting van Shingal. Met ongeloof keek ik machteloos naar de stroom vluchtelingen, vrouwen, kinderen en bejaarden die in de hitte en door wanhoop dagen lang liepen om een veilig heenkomen te bereiken. Daarna kwamen de beelden van executies, massale en individuele executies. Het nieuws over verkrachtingen, het verkopen van vrouwen als slavinnen kon niet achterblijven. De ellende groeide met de dag. Paniek spreidde zich uit tot aan het witte huis toe. De Amerikaanse president riep dat er een kankergezwel is aan het toeslaan en dat moet gestopt worden. Er werden halve maatregelen genomen. Hetzelfde deden de westerse landen. Het land van de Koerden dat dreigden onder te voeten te lopen werd gezien als de dam die niet mag gebroken worden anders neemt de vloed de hele wereld mee. Met de halve maatregelen, de steun vanuit de lucht stopten de Koerden de opmars van het kankergezwel in zuid Koerdistan. Het leek of de strijd in balans moest blijven. Het kankergezwel, om de term van de Amerikaanse president te blijven gebruiken, zaaide zich uit, elders. Deze keer in de Koerdische stad van west Koerdistan Kobani. Een totale catastrofe kwam heel erg dichtbij. Met de halve maatregels bleef de strijd in balans. Kobani bood dappere strijd en viel niet, net niet, maar werd ook niet bevrijd. De strijd gaat nu daar onverminderd door. De stad is in puinhoop. De Koerdische cartoonisten moesten de pen voor het geweer ruilen. Aan de ene kant werd luchtsteun aan de Koerden gegeven maar aan de anderen kant gingen steeds duizenden strijders, de kankercellen vanuit Europa, Amerika, China en de rest van de wereld richting het Midden-Oosten om het kankergezwel nieuwe kracht te geven. De Koerden schreeuwden om hulp, echte hulp om de wereld te verdedigen. Ze schreeuwden in dove oren. De halve maatregelen werden zelfs zwakker. 

En vandaag, late middag op woensdag 7-1-2015. Ik kijk in de trein naar Facebook en zie een reportage van al-Jazeera over een aanslag op de Franse cartoonisten, op de bekende Charlie hebdo. De Arabische verslaggever die in Frankrijk woont kan zijn emoties niet beheersen en huilt. Hij huilt omdat hij vind dat die aanslag de hele islamitische en Arabische gemeenschap in Frankrijk in grote problemen zal brengen. Ik schrik. Mijn schrik lijkt op een heftige naschok van de aardbevingen die sinds augustus 2014 gaande zijn. 

Ik kom thuis en zet de tv aan. Ik zie beelden van rustig en beheerst schietende gemaskerde en zwaarbewapende mannen. Ik hoor ze de bekende leuzen roepen. Ik zie niemand ingrijpen. Ik hoor dat ze spoorloos zijn verdwijnen. Mijn kin hangt op mijn borst en mijn mond blijft open. Alle programma's besteden aandacht aan de aanslag. De meningen lopen gewoonlijk uiteen en soms lijnrecht tegen over elkaar. 

Een nieuwe reeks aardbevingen begint, veroorzaakt door het kankergezwel en heeft Europa bereikt. Ik denk aan die Huilende Arabische verslaggever en weet zeker dat de aanslag op Charlie hebdo is ook gericht op alle gematigde seculiere moslims en andere buitenlanders die in Europa wonen en een vredig leven proberen te leiden. Die komen straks tussen de wal en het schip te staan, bijna in de letterlijke zin van het woord.