De oliebollen heb ik op tafel gelegd, gediend. Zelf niet gegeten. Ik gunde mijn maag en darmen die suiker en vet niet. De laatste uren waren begonnen en het aftellen naar het einde van 2014 was begonnen. Het turbulente jaar, eigenlijk het rampen jaar, ging eindelijk voorbij. De laatste uren met een glimlach. Het laatste uur van het jaar zelfs gelachen. De zwarte humor, de stekende en niets sparende humor van t' Hek was raak. Niet helemaal niemand sparend. In zijn cynische terugblik met een mooie rode lijn in de zogenaamd stilte coupe van de trein die stil stond ivm een valse suïcidale melding raakte hij de essentiële gebeurtenissen die de wereld dreigen niet aan. Hij noemde de ISIS heel vluchtig maar brandde zijn vinders er niet aan, jammer! 

Het vuurwerk liet ik maar voor lief en keek even door het raam. Ik haat vuurwerk, nooit van vuurwerk gehouden. Niet in verband met de ramp van Enschede. Ik geloof niet dat het vuurwerk de boze geesten van het oude jaar verdrijft. Ik geloof wel dat het vuurwerk mensen kan verminken, ogen blind maken, oren doof maken, ledenmaten amputeren en de zielen uit elkaar spatten. Het vuurwerk herinnert me niet aan de oorlogen uit mijn kinderjaren of mijn land van herkomst. Mijn herkomst land heeft het vuurwerk niet nodig om herinnerd te worden. Mijn herkomst land staat in brand waar ISIS strijders als menselijke bommen fungeren. 

Nee, het vuurwerk wil ik niet horen. Zelfs mijn hond houdt niet van de explosies van het vuurwerk. In relatief mijn rustige buurt werd mijn huis meerdere malen door elkaar geschut. Het leken echte bommen. Ik vind dan raar als ik het leuk zou vinden en behoud me het recht om die geluiden te haten. En als mensen dat raar vinden laat ze maar voortaan doen. Met de vliegende camera over Amsterdam waar het vuurwerk te zien was vond ik spectaculair, misschien omdat ik het geluid niet hoorde. Een brandend vliegtuig dat naar beneden valt is ook spectaculair maar als je weet dat in het vliegtuig mensen zitten die hun laatste seconden van hun leven in dodelijke angst aan doorbrengen zou je dat niet willen zien, tenminste als je begaan bent met het lot van anderen. Soms ben je machteloos als je iets kwaad ziet omdat je er niets aan kunt doen maar dat wil niet zeggen dat je dat moet leuk vinden of goed keuren.

Door de ontploffingen van het vuurwerk viel ik toch snel in slaap. Het vluchten in dromen ging van zelf. Je hoeft niet laf te zijn om in de dromen te vluchten. Zeker als je helemaal niets van je dromen herinnert en ineens wakker wordt in een oorverdovende stilte en donkerte.

Wat doe je op de ochtend van de eerste dag van het jaar als je niet uitslapen kunt? Filosoferen over de tijd? De hond uitlaten en de damende kruid ruiken? Naar het nieuws kijken om de schade op te nemen? Ja, er waren branden, heftige branden. Ja, er waren doden, de meeste in China maar daar wonen ook de meeste mensen op aarde.

En nu naar de zee, naar de rust van de golven luisteren. De zee die last van mensen gaat krijgen die denken met een nieuwjaarsduik iets goeds te doen. Ik wens ze veel plezier. Ik zal het niet beschouwen als leedvermaak wanneer een spontane lach uit me gaat ontsnappen bij het zien van de bibberende, kippenvel krijgende natte en halfnaakte  mensen.

Op de eerste dag van het jaar, elk jaar kijk ik in de ochtend naar het nieuws om te weten hoeveel slachtoffers waren te betreuren. Dat is ook de enige dag van de 365 dagen dat ik bewust doe. Voor de rest komt elke ochtend het nieuws van de doden, moorden en rampen door welke reden dan ook ongevraagd binnen. Het is natuurlijk niet fijn om je ochtend met slecht nieuws te beginnen maar het is wel een feit dat het slechte nieuws door de media eerder opgepikt en bekend gemaakt. Feit is ook dat zo lang je zelf het nieuws hoort ben je nog in leven. Je kunt niet het nieuws van je eigen dood horen, lezen of zien. En zo lang je leeft zul je het slechte nieuws moet kunnen incasseren. En natuurlijk alles went. Zelfs letten niet meer op. Soms komen bepaalde bizarre dood-gebeurtenissen die het hooft boven het maaiveld steken en daarmee onze aandacht opeisen. Zoals een klein berichtje vanmorgen op het tv journaal van NOP en RTL. Beiden berichten over een jongetje van twee jaar die zijn moeder doodschoot, met haar eigen pistool. Ooit kon gebeuren dat een man zijn pistool onder zijn kussen legde en zijn kind er mee speelde en per ongeluk een van zijn ouders doodde. Maar het nieuws van vanochtend leek of de jochie het bewust heeft gedaan. Hij was samen met zijn moeder en nog drie kinderen (broers en zussen?) in de supermarkt. Hij zocht in de tas van zijn moeder, pakte het pistool eruit, ontgrendelde dat en vervolgens schoot zijn moeder dood.

Dat kan alleen maar een Amerikaan, dacht ik. En het was inderdaad een Amerikaan. Amerikanen lopen altijd voor op de rest van de wereld, in alles. Bijna in alles. Op het gebied van wapenverbod en doodstraf lopen ze achter. En het is dan ook bijna logisch als een kind van twee met een pistool kan omgaan. Over de motieven van de moord- en/of dood-aanslag is niet bekend. Zou Amerika als eerste land ook een kind van twee jaar gaan verhoren om het vervolgens te vervolgen, misschien veroordelen tot een doodstraf? Alles kan. Niets verbaast me meer. Want als ik de heilige boeken van de drie grote religies, waarin miljarden mensen aanhangen, mag geloven dan gebeurt niets zonder de wil van de almachtige. In ieder geval zou de almachtige op de hoogte zijn van wat er gebeurt. De almachtige zou ook op de hoogte zijn van dat de Amerikaanse jochie van twee jaar het pistool van zijn moeder uit haar tas zal halen, ontgrendelen en haar doodschieten. Waarom deed almachtige niets? Dat weet ik niet. Misschien had almachtige hekel aan die 29 jaar jonge moeder. Of misschien juist andersom en daarom wilde hij haar daarboven hebben. Niet voor zichzelf maar misschien is er nu tekort aan maagden in de hemel. Want laatste tijd gaan de Jihadsiten met grote getallen naar de hemel. En het schijnt dat ze niet helemaal tevreden zijn. Dat ze niet de beloofde 72 maagden krijgen. 

In ieder geval dit jaar blijft tot en met de laatste dag spannend en eist doden, veel doden. Je zou zeggen een turbulent jaar, ter land, ter zee en in de lucht. Maar we moeten ook het positieve inzien, dat wanneer we morgenochtend naar het nieuws kijken dat we 2015 hebben gehaald. Of we het einde ervan meemaken laten we een jaartje met rust afwachten...

Denk aan je favoriet plek. Als die bereikbaar is ga er zitten, zo gemakkelijk mogelijk. Doe je ogen dicht en adem rustig, in en uit. Denk aan iets leuks. Aan een geur die je wil ruiken, aan een stem die wil horen. Denk aan de handen waardoor je geaaid wil worden. Kortom denk aan fijne dingen. Ontspan je en geniet. Ga alsjeblieft niet diep in de tijd, niet in je kinderjaren. Denk niet aan iets dat het je ooit trauma heeft bezorgd. Dat is precies wat ik vanmorgen wilde doen. Maar de krant schreeuwde. Een foto van een jongen die triest naar me keek smeekte om zijn verhaal te lezen. Ik wilde het niet lezen maar voordat ik het wist zat ik diep in zijn verhaal. Pffffff, het houdt niet op. Ik wil dat het een keertje het geweld ophoudt, dat de mensen stoppen elkaar te vermoorden, beroven, verkrachten en verkopen. Mijn wens is helaas een illusie, een utopie. Het lijkt opeens dat ik de vader ben van die journalisten die door IS op tv getoond worden om ze later te onthoofden. De ouders die hun ogen dicht doen om de onthoofdingen te mijden. 

De mens is geboren om littekens te draden. De onzichtbare littekens zijn het ergste want die sieren je ziel. Hoe men daarmee omgaat moet iedereen voor zichzelf weten maar de littekens die in je ziel zijn blijven tot je ziel dood is. En als het klopt dat de ziel eeuwig leeft dan leef je in een hel, op én onder de aarde.  

Het lezen van het verhaal van die jongens die door IS strijders waren gevangen genomen bracht me terug naar verschillende plekken in het gebied waar ze geïnterviewd waren. En ik zat ineens, als een achtjarig kind, in het struikgewas waar ik me verborg hield om niet gevonden te worden anders kwam de dood met wijdopen armen me halen. De steken van het struikgewas nam ik voor lief aan. Ik vluchtte uit die plek. Ineens was ik in Moesel, de stad waar nu IS de scepter zwaait. In de huurkamer hing niets aan de muren behalve gedroogd bloed. De hele nacht hielden de volwassenen de wacht. In een paar seconden later was ik in Bagdad. Ik kroop onder een bed in de huurkamer van een Arabier toen de straaljagers de omgeving bombardeerden en de beruchte nationalistische Bathisten, Saddam en zijn vrienden, de coup van 8-2-1963 pleegden. Ruim vijftig jaar later zijn die nationalisten nog steeds actief, nu opereren ze onder de naam van IS. 

Ga lekker naar je favoriet plek en ontspan. Laat je niet afleiden door een krant die gaat schreeuwen. Laat je niet afleiden door een foto van een jongen die triest of blij kijkt. Laat je door niets en niemand leiden anders ga je denken en heel veel zuchten. Dat laatste noemen ze ook 'lijden'. 

Ik wil beslist niet suggereren dat ik veel heb meegemaakt. Als ik me met die Yezidiese jongens en meisjes vergelijk, die in de handen van IS zijn gevallen, heb ik in een paradijs geleefd, niets ernstigs meegemaakt. Maar de krant, het Facebook, het internet, de media in zijn algemeenheid laten mij niet met rust en roepen af en toe die beelden uit mijn diepe verleden. 

Het jaar 2014 ligt op haar sterfbed en kijkt tevreden terug. 2014 gaat "gelukkig" sterven, denkt ze, omdat haar oma honderdjaar geleden erger had meegemaakt. In dat jaar, 1914, begon de eerste Wereldoorlog. Trouwens, zijn we niet in een Wereldoorlog?

Elke maandagochtend verheug ik me op het lezen van Erdal Balci die uit Istanboel, Turkije, schrijft. Ik hou van zijn poëtische wijze en zijn humor die soms aan het cynisme grenst. Vanochtend voorspelt hij, in zijn artikel getiteld 'Turken gaan het jaar van Koerden in', dat 2015 het jaar van de Koerden en van Erdogan, in Turkije, gaat worden. Kort samengevat schrijft hij dat de kiesdrempel van 10% die ooit door de Koerden haters was uitgevonden nu in het voordeel van de Koerden gaat werken en dat zij juist door die regel eigen bestuur en politie in Koerdistan gaan vormen. En dat is allemaal te danken aan de slimheid van Erdogan die daarmee grote stappen zet voor zijn alleenheerschappij in een Turks parlement zonder de lastige Koerden. 

Als die analyse/voorspelling zou kloppen en inderdaad in 2015 Ocelan, de gevangenleider van de PKK, vrij komt en de Koerden onder de 10% van de Turkse kiesdrempel zouden blijven waardoor ze een defacto staat zouden gaan stichten zal dat niet meer dan rechtvaardiging zijn. Rechtvaardiging voor het leed van het grootste volk op aarde dat nog onderdrukt is. Een volk dat verscheurd en verdeeld is over verschillende landen met regeringen die de Koerden met alle politieke en militaire middelen bestrijden. Een volk dat, ondanks haar onderdrukking, nu de grootste prijs betaalt voor de wandaden van de terreur van de extreem islamitische IS en tegelijk het enige volk is dat werkelijk tegen die terreur vecht en daarmee, misschien onbedoeld, de wereld beschermt in een tijd waar de beschuldigende vingers in de richting van Turkije wijzen die de IS (waarschijnlijk?) helpt. 

Het zal Erdal sieren als hij met zijn voorspelling hoopt dat 2015 het jaar van de Koerden gaat worden omdat hij als geen ander weet hoe bruut de Turkse onderdrukking jegens de Koerden was. Hij zou ongetwijfeld weten of gelezen hebben over de misdaden van het Turkse leger in Koerdische dorpen. Hij zou wel gelezen hebben hoe de Turkse militairen Koerden in hun dorpen vernederden door hen letterlijk poep te laten eten. Hoe ze dorpelingen, in het openbaar, dwongen incest te plegen. Maar dat 2015 trappelt om te beginnen is echt geen garantie voor het Koerdische volk dat het 'Koerden jaar' zou gaan worden. De geschiedenis is vol van die worstjes die voor de neuzen van de Koerden werden gehouden maar toen het echt menen was hapten de Koerden slechts lucht en maakten hun tanden stuk. 

De Turken, Perzen en Arabieren die Koerdistan bezetten zullen nooit de Koerdische volkeren vrijheid gunnen. Ze zullen blijven trachten complotten te creëren om ze onderdrukt te houden. Kobani is nu het voorbeeld hiervan. Sinds vier maanden is de stad belegerd door de wrede en machtige IS strijders. Terwijl Turkije, Iran, Syrië, Irak en alle Arabische en Islamitische landen beweren tegen IS te zijn houden ze zich stil, in het geheim helpen ze IS in de hoop dat Kobani gaat vallen. Ze willen liever een barbaarse terroristische staat aan hun grenzen hebben in plaats van een seculiere Koerdische staat of staten. 

Over 365 dagen weten we of de analyse, de voorspelling van Erdal klopt of niet.

De krant lezen lijkt tegenwoordig op een reis door verschillende oorlogsfronten. Dat je soms je moet verbergen om niet geraakt te worden door Syrische vatbommen of door een vrouwelijke zelfmoordenares, Jihadsiten van Boko Haram. Op de voorpagina van mijn krant lees ik met koeienletters 'Assad-aanval op IS treft ook burgers'. Als je verder de artikel leest lijkt of de schrijver wil suggereren dat de aanvallen op IS geen effect op de IS strijders hebben maar alleen burgers treffen: 'integendeel, de strijders zijn goed georganiseerd en gemotiveerd, constateerde de Duitse journalist en oud-CDU-politicus Jürgen Todenhöfer (74) deze week. Als eerste westerse journalist kreeg hij uitgebreide toegang tot het IS-gebied. Na maanden onderhandelen mocht hij tien dagen rondkijken, ook in de IS-bolwerken Mosul (Irak) en Raqqa (Syrië). IS 'veel sterker is dan we denken', concludeert Todenhöfer op de Duitse website Der Tz. De groep beheerst inmiddels een terrein dat groter is dan het Verenigd Koninkrijk. Todenhöfer spreekt bovendien van een 'extatisch enthousiasme' bij de strijders, dat hij nooit in enig ander oorlogsgebied heeft gezien. "Elke dag komen er honderden gewillige strijders uit de hele wereld aan. Voor mij is dat onbegrijpelijk." '

Zo, de IS propagandamachine werkt. Heel de wereld gaat die Duitse journalist en ex politicus geloven. En dat werkt als een mes die aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant werkt stimulerend voor de islamitische jeugd die een zwak voor IS hebben en aan de andere kant beïnvloedt de publieke opinie van het westen om IS niet meer als gevaar te zien maar als een overheid die de zaken op een rijtje heeft en orde kan bewaren.

Dit incident herinnert me aan een bezoek van een paar leden van Amnsty International aan Irak in 1979/1980. De regering van Saddam heeft die delegatie goed ontvangen en liet hen zien dat de Koerden autonomie hebben gekregen, ministers in de regering hadden en verschillende Koerdische instellingen. De Koerdische Saddams agenten suggereerden dat de Koerdische strijders die in de bergen zouden zijn stelden niets voor en zijn bendes van bandieten. Dat vertelde me een Koerdische minister die vreselijk leed aan schuldgevoel. Hij kon niet de waarheid aan de Amnsty personen vertellen omdat hij geschaduwd werd door de agenten van Saddam. De minster vluchtte later, op mijn aanraden.  

Nu even terug naar de artikel op de voorpagina. Aan het eind refereert de schrijver gelukkig naar andere bronnen zoals The Washington Post die iets anders beweren dat de propaganda van de oude Duitse journalist. Dat anonieme inwoners van het kalifaat zijn van mening 'dat het IS niet lukt een functionerende staat op te bouwen. Scholen en ziekenhuizen werken volgens hen niet naar behoren, terwijl prijzen van producten stijgen en medicijnen schaars zijn. Er zijn ook veel berovingen.'

Op de krant pagina's levert een Nigeriaanse vader zijn 13 jaar jonge dochter aan Boko Haram om zich als een menselijk bom in een markt op te blazen. 

Van dat front ga je met het omslaan van het papier naar Istanboel waar Ali A. En Nog een persoon uit de onderwereld worden geliquideerd. Ali A. is geen Ali B. 

De krant heeft ook een interne oorlog. Mijn favoriete columniste Elma Drayer stapt op, ze is niet de enige. Gelukkig blijft Ephimenco nog...