Politiek Nederland is in rep en roer. Er dreigt een crisis, een crisis die de val van het huidige kabelnet kan inluiden en straks het volk naar de stembus verwijst. Terwijl men slapeloze nachten maakt om de val van het kabinet te voorkomen gebeuren elders in de wereld nog ergere dingen. Dingen die niet zo maar voorbij mogen gaan, in dit geval weg geklikt worden of weg gezapt worden. Ik heb het over twee gebeurtenissen die me bezig hebben gehouden. Het eerst en het dringendste is de aanval van de Taliban op de school in Noord Pakistan, dicht bij de Afghaanse grens. Daar werden kinderen in koele voelde gedood. Kinderen die dachten dat ze vredig hun examens konden doen. Kinderen die net hadden ontbeten, hun ouders geknuffel, gekust en gezwaaid. Kinderen waar de ouders de hoop vestigden hadden hen grot te brengen, met een mooie toekomst. Niemand had gedacht dat ze even later door gewapende mannen doodgeschoten worden. Mannen die beweren Allah te dienen en in Zijn naam goed handelen. En die mannen hadden een excuus. De ouders van die kinderen zouden militair zijn en bestrijden de Taliban. De Taliban wilde dus een koekje van eigen deeg geven. Misschien heeft deTaliban strategisch gedacht. Misschien gingen ze ervan uit dat die kinderen later militair worden en dan is het moeilijk om ze te bestrijden, dus maar zo. Maar is dat niet laf? Als je in oorlog bent heeft de oorlog ook bepaalde waarden en normen. Dat je je vijand wil verrassen kan ik me wel indenken. Maar zijn scholieren van 8 tot 14 jaar oud vijanden? Ze zijn niet gewapend, ze zijn bezig met pen en papier. En de terroristen haten pen en papier. Dat is hun grootste vijand. Ze hebben ook aanslag op het meisje Malala  gepleegd, de Nobelprijs winnaar. Het meisje dat sterker was dan hun kogels. 

Hou toch op mensen met dat kleinzielige miezerige gedoe. Hou op met die ongekende haat en drang tot het vernietigen van de vooruitgang. Ga zelf iets ondernemen. Ga naar school en ontdek de macht van het lezen en schrijven. De profeet, als jullie echt in geloven, had zelf gezegd dat je opzoek moet gaan naar leren, naar de wetenschap. 

Meer woorden vuilmaken aan die kindermoordenaars is niet nodig. 

Wat wel nodig is om het leedvermaak onder de aandacht te brengen. Elke leedvermaak is een uiting van zwakte, van jalousie en laagheid. In west-Koerdistan (Syrië) zijn twee journalisten van de Koerdische zender Rudaw ontvoerd. Twee jongemannen. Een verslaggever en een cameraman. Beide zijn freelancers. De ontvoerders zijn ISIS strijders. Dus het einde van die twee jongemannen komt niet alleen snel in zicht maar de gruwelijkheid waarmee ze aan hun einde zullen komen zal hartverscheurend en verwerpelijk zijn. 

Ik had niet verwacht dat zelfs onder Koerden mensen zijn die vorm zullen geven aan hun leedvermaak. Het is geen leedvermaak maar pure haat. Ik kan me indenken dat je politiek niet eens bent met een zender maar ik kan niet begrijpen dat je de gruwelijke dood van twee Koerdische jongemannen toejuicht. En dat staat gelijk aan de haat van de mensen die het vermoorden van die kinderen op die Pakistaanse school toejuichen en zeggen: 'hun verdiende loon. Waarom gaan ze naar zo'n school.' 

Vroeg in de ochtend lees ik een artikel van Erdal Balci in dagblad Trouw. Een mooie zwarte cynische artikel over de ontwikkelingen in Turkije. Ik was voornemens weer een column over Turkije te besteden omdat Turkije journalisten en zelfs voetbalfans arresteert in verdenking van coup pleging maar na het lezen van Balci besloot ik er van af te zien. 

Ik neem contact met een FB vriendin die bezig is met een project om de Yezidi meisjes die uit de handen van IS strijders ontsnapt zijn een goede heenkomen te bezorgen. Meisjes die vertellen dat de "gelovige" gijzelnemers van de IS strijders vonden het leuk om over hun heen te plassen. Die strijders vonden de witte kleding van Yezidi's niet leuk dus ze dachten om op die manier bruin, geelbruin te verven. Zo sloegen ze twee vliegen met een klap, dachten ze. Maar die meisjes hebben nu geen behoefte om hun trauma's in de strijd te gooien om zielig te doen en daardoor een heenkomen te forceren. Het enige wat ze nu echt nodig hebben is een onderdak, een warme onderdak en buik die niet van honger knort. Ze willen niet weten dat de hulpguldens die gegeven worden, ook door de Koerdische regionale regering, in de zakken van een paar fraudeurs verdwijnt. De ervaringen na hun de overleving uit de handen van IS stelt hen in staat om op elk fout menselijk gedrag neer te kijken, te verachten. Van de achttien meisjes die in het project zitten is slechts een meisje die nog ouders in leven heeft. De rest van de ouders van de andere 17 zijn om het leven gebracht door dezelfde strijders die denken dat hun islam de beste is. Door dezelfde strijders die het leuk vinden om op de vrouwen te pissen. Blijkbaar staat dat ook ergens in hun boek, zouden ze beweren. Het positieve nieuws voor die meisjes is dat de Yezidi maatschappij, hun familieleden die nog in leven zijn willen hen niet uitstoten. Die mensen beseffen nu dat die meisjes die gegijzeld, verkracht en verkocht werden niets te verwijten is. Dat het niet hun schuld was wat hen overkwam maar dat ze machteloos en slachtoffers zijn die hulp verdienen. 

Even later luister ik naar de radio en hoor dat een IS terrorist in Australië mensen in gijzeling houdt en wil met de  premier van dat land onderhandelen onder de zwarte vlag van IS. 

Even later hoor ik dat de gijzelnemer een crimineel is die de islam propageert. Een crimineel die zijn straf voor verkrachting uitzit maar even met verlof was. 

Pfffff, soms word je moe van bepaalde regels in de democratische landen. Hoe haal je het in je hoofd om een extremist die levensgevaarlijk is, die bereid is zelfmoord te plegen met verlof te sturen? Een IS extremist is geen Holleeder die je rustig met verlof kunt sturen of in een tv programma als hoofdgast gebruiken. 

Theologische elftal in dagblad trouw van vrijdag 12-12-14 zijn twee theologen aan het woord. Ze geven hun licht over de terugkerende Jihadsiten/Syriëgangers.

Manuela Kalsky bekleedt aan de Vrije Universiteit de Edward Schillebeeckx-leerstoel voor theologie en samenleving. Ze pleit er voor om de Jihadsiten tweede kans te geven, ze wil hun motieven begrijpen waarom ze zich tegen de westerse maatschappij keren, de maatschappij waarin ze geboren en getogen zijn. Mevrouw Kalsky is fel tegen de vijandelijke houding jegens de Jihadsiten die terugkeren na deelname aan gruweldaden in het Midden-Oosten:'Geweld lokt alleen maar geweld uit. Dat mechanisme moet je juist doorbreken....We nemen de waarden waar we kortgeleden nog zo trots op waren - openheid, tolerantie, gastvrijheid - niet meer serieus. Het lijkt alsof we vergeten zijn uit welke rijke traditie we kunnen putten. Een traditie die gevormd is door het humanisme, de Verlichting, het christendom. We verloochenen dit erfgoed. Uit angst verkopen we onze ziel. Daar maak ik me wel zorgen om. Je vijanden liefhebben - is dat werkelijk naïviteit, of is dit de wijsheid die we nodig hebben om de spiraal van geweld te doorbreken?...Maar het lijkt me zinnig om een straf te kiezen die dat gedrag verandert. Een verblijf in de gevangenis maakt mensen zelden beter. Ik ben voorstander van een deradicaliseringsprogramma. Hiermee spreek je Syriëgangers als individu aan. Bij zo'n aanpak moet je onder ogen zien wat je hebt gedaan. Terugkeer en vergeving is pas volledig mogelijk, als mensen persoonlijk tot het inzicht zijn gekomen wat ze hebben aangericht."

Wim van Vlastuin is rector van het Hersteld Hervormd Seminarie aan de Vrije Universiteit en doceert systematische theologie. Hij is van mening dat de echte vergeving alleen functioneert  als er sprake is van berouw. Omdat de Syriëgangers zich aan moorden schuldig hebben gemaakt wil hij dat die naast hun straf een intensieve begeleiding moeten krijgen, hij pleit voor barmhartigheid en vindt dat die hand in hand met gerechtigheid gaat. 

Natuurlijk is het nobel om zo te denken, om barmhartig te zijn. Ik geloof zelf dat mensen kunnen veranderen, mensen die een franje menselijkheid is zich hebben kunnen veranderen, in positieve zin.

Ik zag onlangs een interview met een van die terroristen, iemand die voor zijn zelfmoord aanslag opgepakt was. De interviewer liet ons kijken in de denkwereld van die man. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Dat een jonge man in de twintig, in 2014, gelooft dat er tekenen van het einde van de wereld zijn en dat hij naar de martelschap streeft. Een van de tekenen die wijst dat de wereld aan zijn einde komt is: 'vrouwen hebben twee hoofden'. Als de interviewer hem vraagt of hij vrouwen gezien heeft die twee hoofden hebben zegt hij ja. En als hij de vraag krijgt waar en hoe die eruit zien beschrijft hij een vrouw die hij gezien heeft. Het schijnt dat de man de vrouwen die hun haren als een paardenstaart kammen ziet die als vrouwen met twee hoofden. 

Je kan barmhartig zijn, je kan naar gerichtheid streven maar wanneer mensen totaal niet in deze wereld leven en niet willen (letterlijk en figuurlijk) leven en denken dat hun wereld is de ware wereld is en de rest ten onder moet gaan er niets helpt. Je kunt alles bestuderen en achterkomen wat de motieven van die mensen zijn maar je komt niet verder dan de conclusie dat je hier te maken hebt met totale hersenloze mensen of gewetenloze psychopaten. 

Polen was in het nieuws, op twee verschillende vlaktes. Polen kwam in het nieuws omdat de CIA de verdachte terroristen daar martelden, met hun afschuwelijke praktijken. Polen zou veel geld van de Amerikanen hebben gekregen om hun martelpraktijken geheim te houden. Nu is dat niet meer geheim. En Polen kan een grote rol gaan spelen in de wereldconflicten zoals de huidige crises tussen Rusland en het westen/Amerika, nu een Pool de president van Europa is. En voor het eerst in de geschiedenis van Polen werd onlangs een homoseksueel burgemeester van een Poolse stad. Terwijl dat een grote uitzondering in Polen is heeft Nederland zulke gebeurtenissen allang achter de rug. Wat Nederland nu moeite mee heeft is niet het feit dat Onno Hoes, de burgemeester van Maastricht homoseksueel is maar dat die seksverslaving trekjes toont. Onno Hoes is waarschijnlijk verslaafd aan seks met en aandacht van jongemannen. Hij breekt zijn grenzen steeds verder en de leeftijden ban zijn scharrels gaat steeds lager: vorig jaar werd hij betrapt met een 24 jarige homoseksueel en dit jaar wilde hij een affaire beginnen met een 20 jarige. Als hij, volgens de statistieken, zo door gaat zou hij over drie jaar met een jonge van acht jaar seks gaan bedrijven. Dan is hij pedofiel. 

De seksverslaving van Onno Hoes brengt hem in de war. Er wordt beweerd dat hij privé en zaken niet meer van elkaar kan scheiden. Als hij een seksafspraak met een jongeman heeft weet hij niet of burgemeester is die seks bedrijft Onno Hoes als privé persoon. Misschien denken hij soms dat hij twee verschillende personen is. Dat de burgemeester en Onno tegelijk een seksafspraak met een jongeman hebben. In dat geval, wanneer hij zijn achterste in gebruik laat nemen, zal die jongeman de hele gemeente naaien, van achteren wel te verstaan en in de persoon van Onno. En dat was laatst hét geval, bijna letterlijk. Die jongeman naaide Onno en zijn gemeente, in opdracht van een tv-oproep. 

Hoe radeloos moet je zijn om in zulke vallen te trappen. Hij heeft zich, als burgervader, te grazen laten nemen. En dat duidt op een seksverslaving. Het kan dat de scheiding met Albert hem in deze situatie hebben gebracht maar voor zijn scheiding had hij zulke affaires en de scheiding volgde. Misschien gebruikte hij zijn affaire als excuus om van Albert te scheiden. Ik kan me daarbij iets voorstellen. De stem van die man maakt je gek en zijn lach is zo vals. Maar misschien gebruikt Onno zijn verslaving nu om als burgemeester af te treden. Je weet het niet. Nee, je weet niet hoe een seksverslaafde denkt. 

In ieder geval heeft Onno nu tijd genoeg om na te denken of hij van zijn verslaving af wil of juist zich daar in gaan verdiepen. In het laatste geval moet hij dan zich door vele donkere vieze gaten worstelen en veel bukken...

Op de dag van de rechten van de mens worden ook de Nobelprijs winnaars blij gemaakt met een gigantisch bedrag. De mensenrechten worden niet, eigenlijk nooit overal, gerespecteerd. De prijzen die uitgereikt worden zijn ook geen garanties dat er iets werkelijk wordt bereikt. Denk maar aan de winnaars voor vrede. De vrede is vandaag de dag nog ver dan ooit te zoeken. Helaas. Maar laat ik het maar op deze memorabele dag het niet zwaarder en zwarter maken dan het is. Laat me het hebben over onbenullige en lachwekkende momenten die even pauze geven om op adem te komen. Soms kan je lachen met de djihadisten. Nee, niet letterlijk samen met ze maar als je naar ze kijkt. Ik bedoel niet de filmpjes van onthoofdingen en massamoorden die ze plegen. Over die beelden kunnen alleen maar extremisten en hun psychopathische aanhangers lachen. Eigenlijk mag je helemaal niet over hun daden lachen. En toch zag ik in een filmpje hoe ze feest vieren. Het filmpje is echt en is opgenomen in een van de steden die stevig in hun handen ligt. De strijders van ISIS zijn, in het filmpje, in een grote zaal. Ze dragen hun bekende zwarte kleding. De mode van de kleding komt uit ruim 1400 jaar geleden. Vele stukjes kleding over elkaar. Ze zingen en dansen. Er is geen structuur of gevoel voor muziek of dans. Iedereen huppelt anders. Kortom, lachwekkend. In een ander filmpje zie je iemand die moet leren schieten, met een groot wapen. Als hij schiet komt het wapen los en valt op de grond, hij achteraan. Je hoort stemmen die tot Allah roepen maar ook mensen die hun lach niet kunnen inhouden. Ik kan ook mijn lach niet inhouden maar als ik een andere filmpje zie, een filmpje dat de resultaten van de daden van die strijders toont dan bekruipt me een woede, afkeer en ik besef hoe die mensen geraffineerde moordenaars zijn, meedogenloos en gewetenloos. In het filmpje zie je hoe een Koerdische strijder de door ISIS zelfgemaakte mijnen uit de grond haalt. Het is een grote oppervlakte. Het kan een weg zijn tussen twee dorpen. En de beulen hadden op die weg zelfgemaakte bommen geplaatst, onder de grond. De explosieven hadden ze in pannen geplaatst, gewone kookpannen. Aan elke pan hing een draad en aan de draad hing een stok. Alles direct onder de opervlakte, onzichtbaar. De afstand tussen twee van die zelfgemaakte bommen was nog geen twee meter. Dus heel veel pannen, draden en stokken die wanneer die worden geraakt een einde aan het leven van de mensen brengen. De Koerdische strijder ging behendig aan het werk, bijna nonchalant. Het leek alsof hij geen moordbommen maar bieten uit de grond haalde. Zijn collega strijders stonden te kijken en met hun smartphones te filmen. Ik kan niet begrijpen dat die mensen niet beseffen dat ze elk moment in de lucht kunnen gaan. Dat delen van hun lichamen nooit zullen gevonden worden. Is dat cultuur? Is dat een machocultuur? Ik weet het niet. Ik moet geen kritiek hebben op die mensen die de bommen ontmantelen maar de aandacht op de beulen leggen die geen enkele respect voor andere mensen hebben. Als hun God hen dat beveelt dat ze de mensen zo dood en verderf op aarde zaaien dan zie ik die god niet meer als een god maar als een duivel. Want god zou liefde zijn en geen moordmonster, althans niet de opdrachtgever tot zulke daden.