In de toekomst kijken kan niemand maar mensen in oorlogsgebieden zijn blij als ze de volgende dag halen. Ik kan me dan indenken dat ze andere soorten dromen hebben dan mensen die een moeilijke maar relatief rustig leven leiden, bijvoorbeeld ergens dicht bij de noordpool.  Die mensen zou nooit van autonomen, vluchten en angst voor religieuze boeken hebben. Ze zouden dromen van sneeuw, glijden, warmte, romantiek enzovoort. Dat denk ik althans maar ik kan ongelijk hebben. En de toekomst van mensen die in oorlogsgebieden leven eindigt elke dag voor bepaalde mensen. Niet alleen voor de strijders aan het front maar ook voor mensen die gaan even lekker shoppen. Vandaag is in de Koerdische in de redelijke veilige stad Erbil een autobom ontploft. De dader is een ISIS zelfmoordenaar. Die zelfmoordenaar kan uit Leiden, Rotterdam of Amsterdam komen. Nee, dit is geen fantasie of droom waar ik het over heb. Dit is realiteit. En realiteit kan ongelofelijk zijn. Onlangs is bekend geworden dat een jonge Nederlandse man die zich tot de islam bekeerde en woonachtig in Maastricht was zich in Irak had zelfmoord gepleegd, met alle gevolgen van dien. Een andere jonge djidist, moet djihadiste zeggen, heeft het levend van afgebracht. De negentienjarige Nederlandse die zich ook tot de islam had bekeerde 'n meteen fanatiek was reisde een paar maanden geleden om een Nederlandse djihadist te huwen. Dat is gedaan maar die Djihadist wilde haar blijkbaar niet langer en omdat hij zijn makkers wilde plezieren scheidde hij zich van haar en ze mocht de rol van de maagd in het hiernamaals spelen. Dat deed ze voor een tijdje maar het schijnt een zwaar werk te zijn en als je net geestelijk je bekeerd hebt ben je meer met je geest bezig dan met je kruis. Althans zij kon de hoeveelheden penissen niet aan en deed een noodkreet naar haar moeder. Haar arme moeder reisde naar Syrië en met gevaar voor haar eigen leven ontvoerde ze haar dochter en ze zijn in Turkije beland. Turkije geldt slechts als transit plaats voor de djihadisten en verder heeft Turkije niets mee. Een visum kost denk ik een tientje en dat helpt de Turkse schatkist.  

Dat de ellende allemaal daar plaats vind vinden we oké omdat we denken dat we op een veilige afstand van de gebeurtenissen staan. We kunnen ons dierlijk vergissen. De man of de vrouw die van Maastricht vertrekt om zich in Bagdad te ontploffen kan het dichterbij huis proberen. De vrouw die uit Maastricht vertrok om met haar kruis als het rechte pad naar het paradijs te gebruiken kan ze ook dichtbij huis djihadisten vinden en oefenen voor in het hiernamaals. En dan, voor we het weten, is geen plek op de aarde veilig en onze dromen gaan zich ook aanpassen. Dan kunnen we in onze dromen vliegen, vluchten en in oceanen vallen. 

Ik weet dat de hoop een slechte en valse raadgever is maar toch hoop je dat mensen die het kwaad willen, anderen om het leven brengen voor hun geloof en streven naar een betere leven in het hiernamaals dat ze zonder de anderen te belemmeren hun doel bereiken. Alleen ze kiezen helaas voor de weg waar ze ook anderen meenemen. Zo denken ze. Dat hun weg naar het paradijs en naar de maagden die op hen met "smacht zitten te wachten" korter en sneller zal zijn. En dan hoop je voor hen, van harte, dat ze zo snel als mogelijk in het hiernamaals terechtkomen, zonder dat ze hoeven over lijken lopen. Ik gun ze het genot DAAR en hoop dat de maagden daar ondanks het feit elke 72 maagden slechts één man krijgt dat die man 72 penissen krijgt en tegelijkertijd alle maagden pakt. In het hiernamaals kan alles, net als in een droom.

Aan het strand heeft de zon besloten geen wolken in zijn vizier te accepteren. Aan het einde van zijn dag tuurt hij nog dromerig naar strandwandelaars en zon aanbidders die verschillen van lichaamstemperatuur. Ze dragen warme-, minder warme en bijna geen kleding. 

De steentjes van verschillende maten, kleuren en vormen liggen met de golven te spelen, zich te verweren of genieten. Een gedachte suggereert dat die steentjes de restanten van de mensen zijn, alles wat van de doden achtergebleven is. Ik wantrouw die gedachte althans wil ik niet dieper op ingaan maar voor ik het weet denk ik aan de situatie in Nederland en verdwaal samen met mijn gedachten. Waarom blijven mijn gedachten niet aan het strand, in het zonnige en fijne strand. Waarom filosofeer ik niet verder over de strandsteentjes en wat er met de levenden gebeurt als ze niet meer op de aarde zijn? Het is raar dat mijn gedachten van het zonnige zwarte strand zich terugtrekken en richting Nederland vliegen waar twee parlementariërs van Turkse komaf meer aandacht trekken dan de zwartepieten disscussie. De twee Turkse parlementariërs die door hun fractie uit de partij zijn gezet hebben paniek in hun fractie gezaaid. Een van hen bad tot Allah om een collega van Marokkaanse kom af te straffen. Wat me opvalt is het gebruik van het woord TROTS. De inhoud van het woord blijkt de oorzaak van de scheiding tussen PvdA en die twee trotste Turkse parlementariërs te vormen. De twee hebben besloten niet uit de tweede kamer te treden maar een eigen fractie te vormen, een fractie die honderdprocent uit trotse Turken bestaat. En dat is historie! Het schijnt dat die twee parlementariërs eerder conflicten hadden met hun partijgenoten en het bestuur die hen onbelangrijke commissies toebedeeld had. De druppel die de scheiding tussen PvdA en de parlementariërs definiet maakte schijnt het onderzoek te zijn naar de Turkse jongeren. In dat onderzoek komt naar voren dat de Turkse jongeren pro ISIS zijn, 90% maar. Over dat resultaat maakt de PvdA minister van integratie zich ongerust. Of het onderzoek klopt laat ik het in het midden. Ik weet wel dat afgelopen maanden Turkije en de Turken, in Turkije en daarbuiten hebben duidelijk getoond dat ze, op zijn zachtst gezegd, het niet erg vinden als ISIS strijders het hele Midden-Oosten in hun beheer nemen en daarmee de Koerden een kopje kleiner maken of helemaal uitroeien. We zagen de Turken toekeken hoe ISIS strijders Koerden aan het slachten waren. Ze zijn ermee nog steeds bezig. We zagen de Turken de demonstrerende Koerden verjagen en tientallen Koerden doden. We zagen hoe ISIS- en Turkijeaanhangers de Koerdische demonstraties, in Europa, met mesen en stokken aanvielen. En in die tijd, in de tijd van de heftige belegering van de Koerdische stad Kobani door ISIS strijders en waar de hele wereld schreeuwde tegen Turkije om de Koerden uit de klauwen van ISIS te redden werd de nieuwe Turkse president als de nieuwe sultan gehuldigd. Hij opende daarna zijn paleis van 1000 kamers, een paleis dat tientallen keren groter is dan het Amerikaanse witte huis. PvdA fractie vond het niet prettig dat de twee Turks-Nederlandse parlementariërs hartelijke felicitaties naar de nieuwe Turkse president hadden verstuurd. Ze waren blijkbaar zodanig trots op hun nieuwe idool dat ze even vergeten waren dat ze Nederlandse parlementariërs zijn. Straks kunnen ze ook er niet omheen om te bevestigen wat de Turkse president nu beweert namelijk dat Amerika door moslims ontdekt was, 300 jaar vóór Columbus. 

Ik vraag me af of die twee zich ooit gevraagd hebben om hun stem te laten horen over wat ISIS in het Midden-Oosten verricht. Zijn ze te trots om tegen ISIS op te treden of te Turks om aandacht voor de Koerden te vragen? Of zijn ze te trots om een Joods-Nederlandse minister gelijk te geven?

Iemand die trots is moet geen fouten maken, althans geen fouten accepteren. Jongeren, van welke afkomst dan ook, mogen het geweld van terroristen niet toejuichen. En als een onderzoek dat uitwijst moet dat serieus genomen worden en ipv te gaan steigeren en zich achter het holle woord TROTS schuil te houden moeten ze proberen het onderste steen boven te halen. 

Normaliter denk ik dat volksvertegenwoordigers bruggen moeten bouwen en is zeker niet bedoeling om die te vernietigen.

Het is niet prettig als je in een vliegtuig een film te zien krijgt die over vliegtuigongeluk gaat. Het is evenmin prettig als je tijdens het wachten bij de gate bepaalde passagiers ziet die het uiterlijk van fundamentalisten hebben en hetzelfde vliegtuig nemen. Natuurlijk kan uiterlijk je misleiden en de personen in kwesties de meest zachtaardige mensen op aarde kunnen zijn maar de mens is gewend zijn eerste indruk op uiterlijk te passeren. 

Wachtend op instappen kijk ik op Facebook. Een Facebook vriend, een journalist, die nu indrukwekkende items maakt heeft een fragment van zijn programma geplaatst. Aan het beeld te zien en te lezen dat het niet prettig is om te zien, zeker niet als je zo direct twaalf kilometer dichter bij God komt, althans als God boven is. Hij kan immers overal zijn. In die twijfel kan de top van mijn wijsvinger niet meer wachten en tikt op de video-link. Ik zie mijn Facebook vriend die ik ook persoonlijk ken, een Nederlands Koerdische journalist die me ooit interviewde voor Rudaw. Hij reist nu overal en is ook te vinden aan de oorlogsfronten in het Midden-Oosten. Het gaat om een kort fragment. Een fragment waarop hij naast de resten van een mens staat en vertelt wat hij ziet. Ik scherm met mijn rechterhand de onderkant van mijn iPad om de restanten van het lijk niet te zien. Hij beschrijft, terwijl hij met zijn linkerhand zijn neus enigszins probeert dichte te doen zodat hij de stank niet optimaal inademt. Hij zegt dat hij wat botten ziet en de resten van zwarte kleding die door IS strijders gedragen worden. Verder ligt een kadaver van een hond. Even later komt een hond, een levende en hongerige hond om eventueel aan de botten van de strijder te knagen.

Ik krijg braakneigingen en probeer het kokhalzen te onderdrukken. Terwijl ik dat doe denk ik dat in dezelfde ruimte zou misschien jongeren zijn die een vliegtuig nemen naar het Midden-Oosten om daar te gaan vechten. Om mensen te doden, onthoofden, verkrachten en om maar zelf voer te worden voor de honden. En ik kan me niet onttrekken aan de gedachte die zegt: 'Zou de ziel van die man aan wiens botten de hond knaagde in het paradijs druk zijn met maagden?' Die gedachte komt me heel erg ongeloofwaardig voor. Maar niet alles wat ongeloofwaardig lijkt kan ook niet waar zijn. Ik weet een ding zeker dat mijn Facebook vriend, Hemen, die een verslag doet van uit die onprettige plaatsen straks van die beelden gaat dromen. Ik hoop niet dat hij er post traumatische stress van krijgt. Hij zal waarschijnlijk minder gaan eten, misschien helemaal geen vlees meer. En de stank zal in zijn neusharen, heel lang, blijven hangen.

Waarom kijk ik niet gewoon naar mensen die terug zijn geland of naar de mensen die gaan vliegen?

Ooit introduceerde Wim van Kooten de term info-stress. Dat hield in dat men door de hoeveelheid informatie die hij krijgt in de stress raakt, verzadigd. Iedereen kan dat overkomen. Toen ik voor het eerste die term hoorde moest ik lachen en dacht ook aan de onderwijzer die ooit op lagere school in Bagdad de verzadigdheid als volgt uitlegde: 'een kopje thee kan een bepaalde hoeveelheid suiker oplossen en als suiker in thee blijft onopgelost betekend verzadigdheid.' 

De opkomst van de sociaal-media heeft de verzadigdheid, wat info-stress betreft, versneld, verhevigd. Ja, zelfs zeer serieuze onderwerpen als de terreur en de burgeroorlogen in het Midden-Oosten beginnen te irriteren. Nu na ruim drie maanden van heftige ISIS aanvallen in Koerdistan, het bezetten van Shengal en andere Koerdische steden en het doden van duizenden mensen raak ik verzadigd van de informatie over de oorlog. De hoeveelheid informatie, de foto's en videobeelden die zich tot me hebben gedrongen maakten van mijn binnenste een dorre woestijn. In die maanden schreef ik bijna uitsluitend over die zaak die steeds ruïnes daar maken maar ook binnenin waardoor ik bijna geen kant op kan. Soms voel ik me hermetisch afgesloten en voel me machteloos. Want wat ik ook schrijf verandert er niets. Er vallen er steeds slachtoffers. Er is steeds terreur en de Koerden zijn nog steeds bedreigd overgelopen te worden, althans dat wensen de buren van de Koerden. Soms denk ik dat het beter zou met me gaan als ik zelf aan het front had gezeten, dat ik me op een ding kon concentreren: de vijand verjagen. Maar ik ben bang als ik daar aan het front ga vechten en de kogels langs mijn oren vliegen ik daar met mijn hoofd niet aan het front zou kunnen zijn, dat ik mijn gestrooide gedachten niet kan beheersen waardoor ik snel een kogel door mijn hoofd krijg. Daar aan het front, ben ik bang, dat ik als een onafhankelijke persoon het moeilijk zal krijgen. Dat ik bepaalde misstanden niet zou accepteren en die aan de kaak wil stellen en dat zal niet in dank worden genomen. Dan maar de stres, de info-stress zou je zeggen maar ik weet niet wat beter is.

Wat mij met name in stress zet is de oneindigheid van de Koerden onderling. Ik heb het deze keer niet over de politieke partijen die elkaar altijd hebben bestreden maar nu zie ik hoe groot de rol van de religieuze geestelijken is. Ik had nooit deze rol zo groot en kolossaal verwacht en gezien. Het ligt namelijk aan mij. En de info die ik heb schijnt niet voldoende te zijn. Maar meer info kan ik niet in mijn hoofd verwerkt krijgen. 

En dan zucht ik diep. En dan verlang ik om de volgende ochtend op te staan als een nieuwe mens, iemand die al zijn geheugen verliest. Ik verlang om mijn verleden, mijn kennis, mijn herinneringen en zelfs mijn verstand te verliezen. Ik zou graag willen dat ik in iets geloof, begin te geloven. Het geloof in iets geeft soms rust, rust dat ik echt nodig heb. Alleen ik ben bang dat die wens mijn stress alleen maar verder opjaagt.

Het nieuws uit de islamitische landen kan blijven verrassen en er voor zorgen dat je wenkbrauwen actief blijven fluctueren. Je wenkbrauwen zullen vaak omhoog gaan. Ja, we leven in de eenentwintigste eeuw. Of toch maar niet. We, althans de moslimlanden, leven volgens de islamitische kalender nog in de vijftiende eeuw, dus nog in de middeleeuwen. En in de middeleeuwen horen bepaalde praktijken bij die tijd. Dat we in het westen een kalender handhaven waar we beweren dat we de eerste decennia van de eenentwintigste eeuw hebben gepasseerd doet niets aan het feit dat de islam in een andere tijd leeft die zojuist het begin van het jaar 1436 inluidde. In 1436 volgens de christelijke kalender waren de Christenen in Europa en elders net zo als de islamitische landen van nu, barbaars, gewelddadig en schonden de rechten van vrouwen. 

Het islamitische jaar van nu loopt 678 jaar achter. En we moeten helaas met het verschil van die honderden jaren zien hoe een vrouw behandeld word, hoe een vrouw kansloos is als het om haar rechten en haar vrijheden gaat.

Het sektarisme is niet belangrijk. Zowel de Sjiieten én de Soennieten geven de vrouw geen ruimte en beschouwen haar niet als een volwaardig persoon. Onlangs las ik dat een Brits-Iraanse vrouw tot een jaar cel veroordeel werd omdat ze probeerde een wedstrijd bij te wonen, een mannen-volleybal tussen Iran en Italië. Ze heeft de wedstrijd zelfs niet bijgewoond. Ze kreeg geen toegang. Bij de poort hebben ze haar aangehouden en in de cel gestopt. De Iraanse autoriteiten hebben geen rekening ermee gehouden dat die jonge vrouw in Verenigd koninkrijk opgegroeid en in de westerse tijd leeft van 2014, dus 678 jaar verder in de toekomst. En als iedereen weet is Iran de leider van de Sjiitische islam. 

Misschien heeft die vijfentwintig jaar oude Britse vrouw meer geluk dan de vrouw uit Saoedie Arabië, de advocate die eventueel de doodstraf zou kunnen krijgen voor een opmerking over de mannen baarden. 

Ik denk dat de moslims die de islam beleden hebben nog een paar honderden eeuwen nodig om de zaken anders te zien dan hoe ze die nu zien. De oorlogen die in velen van de islamitische landen woeden, ook mede door extremisten als Al-Kaida en IS helpen de ontwikkelingen niet in de islamitische landen, niet in de goede richting. Het probleem van de volkeren daar is dat ze aan de ene kant in 2014 leven maar tegelijkertijd in 1436 en dat is wel een groot verschil.

Er komt licht aan het eind van de tunnel, misschien over zes- of zevenhonderdjaar. Tot dan zullen velen blijven lijden. Er zullen vele hoofden snellen. Misschien komt over een paar honderd jaar een Islamitische Nietzsche die de dood van de islamitische almachtige gaat aankondigen en daarmee de Soennieten en Sjiieten inclusief alle aftakkingen ervan tegen zich krijgen. Maar dan zullen misschien de mensen beseffen dat ze genuanceerder gaan denken. Dat de vrijheid van meningsuiting een normale zaak gaat worden. Dan kunnen de vrouwen naar een mannenwedstrijd gaan zonder vrees voor arrestatie. Dan kunnen vrouwen opmerkingen maken over de lange mannenbaarden zonder vrees voor onthoofding of steniging.