Een video-opname vanuit de stad die al weken het toneel is van een verschrikkelijke oorlog. Kijken of niet kijken? Ik twijfel. Ik steek de koptelefoon in mijn oren en druk op het driehoekige pijltje. De camera loopt in de ruïnes van Kobani. In de straten ligt van alles. Met van alles bedoel ik puin. Ja, het is een puinhoop. Kapot geschoten huizen, de straten zijn bezaaid met brokstukken van alles. De camera loopt en maakt vervolgens een draai van 360 graden. Het is een spoken stad. Een spoken stad overdag. Je hoort niets, helemaal niets. Het is niet beangstigend. Het zou beangstigend zijn als je de stem van de "cameraman" niet kon horen. Diegene die de opnames maakt is blijkbaar een jongeman, een vrolijke jongeman die gevechten achter de rug heeft en zin heeft om met twee van zijn makkers in de ruïnes van zijn stad te wandelen. Hij levert commentaar op wat hij ziet en filmt. Zijn commentaar is cynisch, een zwart cynisme. Het komt op neer dat hij het maar als grapjes ziet. Ze komen bij het ziekenhuisgebouw, althans dat ooit een ziekenhuis was en hij zegt: 'en dat is het ziekenhuis maar ik zie geen 'Daaish' (IS strijders) erin.' Het is een dubbele grap. Ze lopen verder en komt een van zijn kamraden in beeld, een jonge man die nog geen twintig te schatten is. Die jongeman is ook vrolijk. Het lijkt alsof hij gaat uitstappen en een meisje gaat scoren. Als we de andere jongeman zien zegt de cameraman: 'en deze is de held van Kobani'. Op dat moment wordt geschoten, van dichtbij. En de jongeman die de held zou zijn kijkt om zich heen alsof helemaal niets aan de hand is. De jongemannen lopen verder. Ze komen bij de plek waar meerdere IS strijder zich met hun auto's hadden opgeblazen. Het commentaar wordt steeds cynischer en zwarter. Het bevat een gevoel van gelatenheid, bitterzoet commentaar. De stukjes van lichamen van de zelfmoordenaars liggen verspreid tussen de kleine wrakstukken van de auto's en andere puin. Een fictie film met al zijn speciale effecten kan het decor van die horror niet na kunnen bootsen. Als ze een linker voet met een klein stukje onderbeen passeren zegt de cameraman:'hij draagt geen schoen.' Dat betekent dat de voet van een Arabier is. De Koerden hebben een bijnaam voor de Arabieren namelijk; 'péxas'=blootsvoets. Een paar meter verder op gaan ze voorbij het hoofd van een bebaarde man, althans een grote baard steekt uit van onder een zwart lapje. De rest van het hoofd ligt blijkbaar ergens anders. 

Ik wilde niet kijken maar ik wilde ook kijken. Ik wilde niet kijken omdat ik de beelden niet wilde zien, beelden die me eventueel blijven achtervolgen maar ik wilde blijven kijken om het commentaar aan te horen. Een nuchter commentaar raakt me, altijd. En die jongeman had droog humor. Denk daarbij aan Martin van Rossem en zijn nuchtere droge lachwekkende opmerkingen. Niet alles wat de jongeman zei was een grap. Hij zei tussen neus en lippen: 'we verlaten onze stad niet. Onze stad wordt een begraafplaats voor de Daaish...'

Dat laatste geloofde ik en voelde rillingen, koude rillingen...

Ik ga het niet hebben over dat de wereld de Koerdische bewoners van de stad Kobani in de steek heeft gelaten en toekijkt tot een massamoord daar plaats gaat vinden. Ik wil me niet in politieke standpunten van Turken, Koerden en de rest van de betrokkenen mengen. Ik ga het ook niet hebben over de motieven van die islamitische strijders die vanuit alle hoeken en gaten van de wereld er heen gaan om die onschuldige mensen uit hun huizen te verjagen en ze te vermoorden. Ik ga het ook niet hebben over de motieven van de landen en instanties die IS begrijpen, helpen, financieren en hun daden verzwijgen en goedkeuren. 

Ik wil met mijn gedachten bij het dagelijkse leven van de mensen in die belegerde stad blijven, hoe ze het maken? De mensen die net als iedereen geboren worden, opgroeien, lief hebben, trouwen en kinderen krijgen. Mensen die gevoelens hebben zoals iedereen elders. Ik wil over Kobani's hebben die nu op een "verkeerde" plek wonen en in een "verkeerde" tijd. Mensen die niet meer dan twee keuzes hebben: of vluchten of zich verdedigen. In het laatste geval ben ik bang dat ze hetzelfde lot zal treffen als dat van de passagiers van MH17, de dood dus. De dood is één maar de manieren van doodgaan zijn talrijk. Bijna de hele wereld hoopte dat de slachtoffers van MH17 meteen dood waren, zonder te hebben geleden. Nu, na drie maanden ging er een siddering van ongeloof, woede en angst door iedereen toen de Nederlandse minister van buitenlandse zaken zijn mond voorbij praatte en zei dat een passagier de tijd had gehad om een zuurstofmasker te dragen. Dat hield in dat de passagiers zouden geleden hebben en wisten dat ze dood gingen. Stel dat de wereld had geweten dat iemand een raket af zal afschieten op MH17 had men dan ingegrepen? Ik ga er vanuit dat men alles op alles zou gedaan hebben om die ene raket niet af te laten schieten en de MH17 nooit uit de lucht gehaald zou worden. Het neerhalen van het passagiersvliegtuig is naar alle waarschijnlijkheid door een fout gedaan, een misrekening. Die daders vechten voor een stukje land of onafhankelijkheid maar zijn toch anders dan IS strijders. 

In het vliegtuig zaten een kleine 300 mensen en in Kobani dat dreigt een soort MH17 te worden leven duizend zielen. Als het om de getallen van mensen gaat dan telt Kobani tientallen malen meer dan de passagiers van MH17. Of is het de ernst van een vliegtuig zelf, het dure metaal? Kobani is geen vliegtuig en behoort tot een volk van miljoenen dat niet erkend is. Is dat de rede waarom Kobani aan haar lot wordt over gelaten? En de daders die Kobani bestormen schieten niet per ongeluk een raket af. De daders worden officiel gezien een soort "kankergezwel" dat uitgerukt moet worden. Maar het gezel rukt uit en zwelt op onder het ziende oog van de wereld. 

En de Koerden die protesteren uit machteloosheid om Kobani uit de klauwen van IS te redden worden ook gedood. Tientallen demonstranten gedood en honderden gewond. De Turkse militairen die passief toekijken hoe IS strijders Kobani gaat bezetten schieten met scherp op Koerdische demonstranten. Op een video opname is te zien hoe een kind die een steen gooide naar Turkse militairen, aan de andere kant van de prikkeldraad, werd met een kogel gedood. Als dat kind een Palestijn was had de Turkse president tranen gegoten en Israël beschuldigd van kindermoorden en genocide. Dan zou de hele Arabische, islamitische en linkse wereld geprotesteerd. Maar de Koerden hebben het gedode kind niet aan de camera's getoond, ze hebben hem naar zijn moeder gedragen om hem in stilte te begraven, ver weg van de camera's. 

Stel dat duizenden dieren ergens op de wereld worden aangevallen en bruut zouden geslacht worden, grijpt de wereld toch in of niet soms? Zijn de Koerden in de ogen van de wereld minder dan dieren?

Ik weet het niet. Soms hoop ik dat ik in Kobani was om te zien hoe die mensen het maken, leven en hoe ze tegen het leven kijken. Ik wil weten hoe ze de wereld na deze ervaringen zien? 

Zouden er ooit een paar overlevenden uit Kobani het na kunnen vertellen? Ik hoop van wel maar mijn hoop kan ze niet uit die hel redden. Zij die onterecht worden overvallen, onterecht aan hun lot overgelaten worden en onterecht het leven zullen verlaten.

Zolang de duizenden Koerden omsingeld blijven en tot de dood vechten kan ik geen ander nieuws volgen of over iets anders schrijven. Een duidelijk verschil zie je tussen de verschillende nieuwszenders. Een zenders als Al-Jazeera, die zo genaamd, haar realiteit op de werkelijkheid baseert vertelt iets anders dan wat bijvoorbeeld CNN vertelt. Beide zenders hebben correspondenten met live verbinding vanuit de grens tussen Syrië en Turkije. Op de achtergrond zien we de Koerdische stad Kobani dat al weken weerstand biedt tegen het zware extremistische moordmachine van IS strijders die met zware wapens de stad belegeren en de bevolking daar willen uitmoorden. Al-Jazeera wil laten geloven dat het een kwestie van uren is dat de stad in de handen van IS strijders gaat vallen. In een live verbinding met haar correspondent ter plekke zegt de Arabische nieuwslezeres van Aj-Jazeera het volgende tegen de correspondent ter plekke:'We behoorden dat 'de organisatie van de staat', zo noemden ze IS, grote delen van de stad Kobani in handen hebben en dat hun triomfantelijke geschreeuw in Turkije te horen was. Kan je ons vertellen hoe het zit?' 

De correspondent weet blijkbaar wat hij moet zeggen maar toch, blijkbaar door de ellende dat hij daar ziet kan hij niet om de waarheid heen draaien. Hij vertelt dat IS wel wat succesjes hadden geboekt maar dat ze door de Koerden en de Amerikaanse bombardementen even terug gedrongen zijn en dat het centrum nog in de handen is van de Koerden. Als hij verder wil vertellen dat de Koerden niet kunnen opgeven en heel hard vechten breekt ze hem af met een andere vraag, een vraag die de Arabische kijker het gevoel van overwinning van IS moet geven. Want Al-Jazeera denkt of gaat er misschien vanuit dat niemand mag dat geloven dat die machtige gevreesde IS al weken een geïsoleerde Koerdische stad niet kunnen veroveren terwijl ze de steun van vele moslims uit Arabische, islamitische en Turkse wereld hebben. Tijdens de live verbinding zien we alleen van de verte de stad waar rook opstijgt. Zelfs de geluiden van de geweren en van het zwaar geschut niet te horen is. Dan vraag ik me af hoe kan men vanuit Turkije dat aan het noorden van Kobani ligt de triomfantelijke kreten van IS strijders horen terwijl de gevechten in het zuiden en midden van de stad gaande zijn? 

Daarentegen is de CNN live heel zakelijk en laat meer zien dan wat haar Arabische evenknie doet. De CNN correspondente is een jonge blonde vrouw die vertelt dat de IS beweert dat ze veel hebben verovert en dat ze zelfs vanuit het noorden willen aanvallen (dus vanuit de Turkse kant) maar de Koerden, ondanks de schaarde wapen en minutieus en eten tot het laatste druppel proberen hun stad te verdedigen. De correspondente laat een korte film van wat ze eerder had gedaan zien. We zien haar met een aantal Koerden die helemaal van de stad Wan die 800km verder ligt zijn gekomen om te proberen hulp aan de stadsbewoner te bieden. Dat kunnen ze niet doen omdat de Turkse soldaten op hun hielen zitten. We zien de correspondente met ze naar een plek die even buiten het zicht van de Turken ligt en ze geven een paar Koerdische kinderen en families aan de andere kant van de prikkeldraad wat eten en water. De correspondente vraagt die Koerden waarom ze niet naar Turkije willen komen. Ze vertellen dat ze de vernedering van Turken erger vinden dan de dood en ze blijven daar om de morele steun aan hun familieleden te gegen die de stad verdedigen. De correspondente en de Koerden zien van de verte de Turkse soldaten en ze gaan de boomgaard in en zich verbergen om niet opgepakt te worden. In de CNN zien we ook een oude Koerdische man kijkt naar de beschietingen in zijn stad. Hij is machteloos. Ook laat CNN de IS strijders zien die de stad aanvallen terwijl de Turkse militairen toekijken.

In een andere reportage zien we een Turkse arts aan het woord. Hij klaagt dat de Koerdische zwaargewonden die proberen in Turkse ziekenhuizen behandeld te worden heel leng aan de grens tegengehouden worden waar de meeste sterven. 

CNN brengt in koeien letters de volgende tekst in beeld: 'Koerd uit Kobani: "er dreigt een grote massa slachting." 

Mijn gedachten blijven daar en ik hoop op een wonder, dat de onrecht en barbarisme niet wint.

Het nieuws is een spiraal. Het zuigt je, als je niet oplet, steeds dieper en dieper. Je raakt er in de ban van, het beperkt je leven. Je gedachten worden in hol, in een grot gestort. Een grot zonder einde, pikkedonker en zonder licht. 

Je moet de zaak dus relativeren, je je boven het nieuws stellen en met een argwaan luisteren. Niet alles wat verzonden wordt is waar. Niet alles wat gezegd wordt is nieuws. Men moet de items vullen en je bent maar een consument. En in deze tijden van het geweld zijn het de beelden, de gruwel beelden, die alles bepalen. Beelden die je vertederen en als je vertedert raakt kan je niet optimaal denken. Niet dat ik zo'n rationeel iemand ben die dingen relativeert maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Dus, ik zegt maar misschien heb je er iets aan.

Maar laat me je even uit die spiraal halen, uit de donkerde van een grot dat geen einde kent. Laat me maar door het nieuws heen prikken, door al die commentaren en meningen. Het nieuws bied ook leuke dingen aan als je je er niet in gaat sluiten. Vanmorgen vroeg wilde ik weer, als eerste na wakker worden, weten wat er met Kobani gebeurt. Ik hield mijn hart vast dat de stad in de handen van IS was gevallen. Ik was bang dat ik massa slachting zou zien en massa onthoofdingen van Koerdische vrouwelijke strijders. Arabische en Nederlandse zenders vertelden weinig nieuws. Naast de herhaling van eerdere berichten kwam het nieuws van de demonstraties van Koerden in Turkije bijna als de laatste item, vlak voor het weerbericht. 

De dominante nieuws winnaar vandaag was ebola. Nee, ik moet preciezer zijn. Het was de hond van de Spaanse verpleegster die ebola heeft. Haar hond zou afgemaakt moest worden. Heel veel protesten kwamen op gang en de hond werd een wereldbekende hond, een slachtoffer waar de hele wereld medelijden mee had. Terecht. Men weet niet of hij besmet is maar blijkbaar men heeft geen plaats en medische voorzieningen voor het behandelen van een hond. Dus, afgemaakt. 

Het is me ontgaan of de Nederlandse partij voor dieren wel of niet mee protesteerde tegen het afmaken van de hond. De hond waarvan we niet weten of hij besmet is of niet maar toch afgemaakt werd. Ik weet wel dat de Nederlandse partij voor de dieren tegen de bombardementen op IS was. Waarom? Weet ik niet echt. Ik hoop niet dat de Nederlandse partij voor de dieren IS strijders als dieren ziet en daarom tegen de bombardementen op hen was. Als ik van een ding zeker ben is dat IS strijders geen wilde dieren zijn. Je bent benieuwd hoe ik tot deze conclusie ben gekomen. Ja, onlangs zag ik een film. Een tijgerin doodde een aap en trok haar naar een plek om het op te eten. Tijdens de sleur partij baarde het gedode slachtoffer een baby. De tijgerin schrok, dacht even na en liet het slachtoffer los en bekommerde zich om de baby. Geen enkele IS strijder zal de daad van de wilde tijgerin na kunnen doen, zelfs niet aan denken.

Soms wil je dat je over geen enkele communicatie beschik, dat je van de wereld afgesneden bent en dat je geen enkele contact met mensen hebt. Ja, vaak heel vaak verlang ik er naar om in die situatie terecht te komen. Ergens op een onbewoond eiland vertoeven en de enige bezigheid is te zorgen dat je het overleeft, van uur tot uur. 

Dat gevoel wordt steeds vaker en vaker naar mate ik langer naar de tv kijk en op het internet surf. Ik kan niet meer aanzien hoe een hele stad, de Koerdische stad Kobani, aan de grens tussen een "Sjiitische" islamitische Arabische staat en de "Soenitische" islamitische Turkse staat klem zit en aangevallen wordt door "extreem soenitische" moslims die hun islam als de enige originele islam beschouwen en met hart en ziel voor vechten om die over de hele wereld te verspreiden en daarmee tegen alles en iedereen vechten die hun islam niet aanhangen. 

Ik kan niet begrijpen dat luchtbombardementen op de instellingen van IS, die door Amerika, Europa en zelfs "officieel" door Turkije als kankergezwel wordt gezien, voor negentig procent minder wordt zodat dagen lang IS strijders hun gang gaan om Kobani te bezetten. Ik begrijp niet dat Turkije aan de ene kant officieel het groene licht krijgt om IS te stoppen maar aan de andere kant letterlijk toekijkt hoe IS de stad belegert zonder iets te verroeren. Het lijkt dat de hele wereld hoopt en wilt dat Kobani in de handen van IS valt, dat iedereen op dat moment wacht zodat ze gaan jammeren en misschien stiekem juichen. Waarom? Ik weet het niet, ik wil het niet weten. Maar dat het een smerige spel is dat de Turkse regering speelt is duidelijk. Ze willen de Koerden met IS bestrijden en de wereld laten geloven dat ze tegen het onrecht zijn. Turkije, als lid van de NAVO laat de grootste lidstaat Amerika niet vanuit een van NAVO basissen in Turkije opereren maar profiteert van alle gemakken van haar lidmaatschap van de NAVO. Iedereen staat te trappelen om Turkije tegen IS te helpen maar Turkije heeft blijkbaar een akkoord gesloten met  IS. 

Ja, de wereld wacht op het moment dat Kobani valt en dat kan volgens de Turkse president elk moment gebeuren. Althans dat hoop hij. Maar de Koerdische strijders verdedigen hun stad met hun leven, ze willen liever dood dan in de handen van IS vallen. Alleen ze zijn alleen, totaal alleen, in hun strijd. Natuurlijk hebben de woedende Koerdische demonstraties overal de urgentie extra benadrukt maar men blijft met handen in de haren en wacht op de val van Kobani. Over handen in de haren gesproken vechten de Koerdische vrouwen en mannen in Kobani de alles of niets oorlog en daardoor kunnen ze in de handen van IS strijders vallen en die geloven in geen god en geen profeet, kennen geen genade maar misbruiken de naam van Allah en zijn laatste profeet. In hun naam onthoofden ze Koerdische mannen en vrouwen. En ik zag een foto, een foto die me nachtmerrie heeft bezorgd. Een foto van een jonge Koerdische vrouw. Nee, ik zag een foto van een afgehakt hoofd van een jonge Koerdische vrouw dat vastgehouden werd aan de haren, in de hand van een IS strijder, een bebaarde man die triomfantelijk lacht en in de camera kijkt. Die foto is een spuug op het gezicht van de mensheid en van een ieder die zich als een mens ziet. Laten we maar die spuug in onze gezichten goed wrijven en kijken hoe het hoofd van die jonge vrouw schommelt in de hand van die lachende moslim terwijl haar mooie lange vlecht zachtjes in de lucht hangt en verlangt zich onder de grond te begraven, voor goed!