Mijn auto, mijn geliefde auto die me al zeventienjaar bedient, staat machteloos, bewegingloos en beschadigd. Stap voor stap ontdek ik de schade. Aanvankelijk zie ik niet dat het rechterachterraam weg is. Er zijn geen sporen van inbraak en de achterbank lijkt schoon, abnormaal schoon. Ik draai eromheen en zie dat de achterwielen weg zijn en de auto op een balk staat. De twee voorwielen lijken decennia niet gebruikt te zijn, roestig en stoffig. De auto in zijn geheel staat niet op de plek die ik een dag eerder had geparkeerd. Hij staat in een veldje, een verlaten veldje. Ik denk aan de verkeerspolitie en de gemeentelijke parkeerbeheerders en vermoed dat zij het gedaan hebben. Direct erna denk ik hoe id de auto daar kwam te staan en waarom. Ik herinner me dat ik de auto in de nacht daarvoor had geparkeerd, in de straat die eigenlijk op een weg lijkt, een weg in een woestijnstad. Ik herinner me dat ik niet voor het parkeren betaald had maar zie helemaal geen betaalkasten. Ik wil weten waarom er geen betaalkasten meer zijn en waarom ik niet betaalde. Het was laat op de avond toen ik parkeerde en de volgende ochtend zou vroeg met de auto naar mijn werk gaan. De trein, ik herinner me de trein. In de ochtend bij het weggaan dacht ik niet aan de auto. Een gat. Ik ontdek een gat in mijn geheugen en loop weer om de auto heen. Ineens sta ik voor de deur van een gebouw, een grote glazen gebouw. De glazen deuren gaan open. Een vrouw met bruine haren groet me en loopt naar binnen. Ik vang een glimp van haar, een jonge elegante vrouw met bruine haren. Maar op dat moment ontdek ik dat de voorbumper gedeukt is en de lampen kapot zijn. Eigenlijk de hele voorkant is flink beschadigd. De vrouw met bruine haren vraagt of ik in de lift wil stappen. We staan in de hal van het glazen gebouw en ik stap met de vrouw in de lift. De vrouw die ik aanvankelijke in flits zag en jong eruit zag ziet nu voddig, heeft korte dunne haren en haar gezicht is dik en gerimpeld. Ze lijkt op Maarten van Rossem maar dan zonder baard. Ik denk na hoe zo iets kan maar voor ik een antwoord vind zit ik met de vrouw in een park. Het is regenachtig weer. Het gras is nat en we zijn niet de enige die daar zitten. De vrouw zegt dat ze een schrijver is, dat ze een blad heeft dat nul heet. Tussen het willen zeggen dat ik ook een schrijver ben en het wachten op verdere informatie van haar zijde verschijnt een jonge vrouw. Een vrouw die op me afkomst en vertelt dat ze via het Facebook een post van me zou gelezen hebben. Ze vertelt dat ze onder de indruk is, dat ze een brok in haar keel had en nog steeds heeft. Dat de beelden die ik beschreef haar niet loslaten, de beelden die ik zo mooi had verwoord. Ik wil niet dat de voddige vrouw het hoort, de vrouw die op de geschoren Maarten van Rossem lijkt en beweert een schrijver te zijn en een blad uitgeeft dat nul heet. Gelukkig hoort ze ook niet wat de jonge vrouw zegt. Ze ziet de gehele vrouw niet eens en blijft dooretteren. Tussendoor voel ik een enorme erectie en schaam me ervoor. Ik wil mijn kruis bedekken en tegelijk voel ik een drang om te gaan plassen maar de omstandigheden zijn er niet naar om op dat moment op te staan en me te excuseren. Niet alleen wegens mijn kruis maar ik zit klem tussen twee vrouwen die blijven praten en ik hoor ze niet meer. Ik zie alleen twee bewegende monden. Ik draai me om en besef dat ik in mijn warm bed lig, dat ik dringend naar de wc moet. Ik sta op, schuif de gordijnen op zij en kijk naar buiten. Mijn auto staat te glimmen, in de regen. Hij is heel.

De druppel! Er is altijd een druppel, de bekende druppel, die de emmer doet overlopen. En deze keer lijkt een jonge fotograaf de druppel te worden die de Amerikaanse emmer, de emmer van het geduld van de Amerikaanse president en daarmee het geduld van de westerse wereld doet overlopen. De druppel heeft deze keer een naam en een gezicht. De naam is Jim Foley en het gezicht is angst, haat, onthoofding, bloed en dood. Alles in twee kleuren: zwart en oranje. De achtergrond is verlatenheid, eenzaamheid en vergankelijkheid. De achtergrond is een verlaten, hard en van hitte damende woestijn. Jim Foley, de dappere jonge fotograaf die met zijn fototoestel, met zijn camera en met zijn dapper hart het gevaar, oorlog en onrechtvaardigheid wilde documenteren, vast leggen speelt hier de hoofdrol, de druppel. Hij die in verschillende brandhaarden in de wereld aanwezig was is eerder gegijzeld en bijna gedood maar de liefde voor de waarheid, zijn liefde voor het documenteren van de waarheid was groter dan angst voor zijn leven, angst voor de dood die hij dagelijks zag. Hij liep slechts bewapend met een fototoestel en een videocamera en liefde voor fotografie tussen de vechtende partijen. Hij legde het leed van mensen vast. Hij wilde de ware gezichten van de oorlogen en onmenselijkheden laten zien. 

Jim viel in de handen van ISIS. Einde! Over en uit. Dat gebeurde twee jaar geleden. Twee jaar geleden was hij dood omdat hij zijn werk was en zijn werk was fotografie en zijn fotografie was dood. Hij is in ieder geval van zijn droom ontdaan toen hij in de handen van ISIS viel, toen hij gegijzeld werd. Op het moment dat hij gevangen werd genomen en zijn geliefde camera's af moest geven zou zijn leven een hel zijn geweest. Hoe heeft hij die twee jaar in een hel geleefd? Zouden zijn bewakers (het schijnt nu Britten te zijn) hem steeds geterroriseerd hebben of zouden ze hem hun geheimen hebben verteld, dat ze pure moordenaars zijn en het geloof als een masker gebruiken. Zou hij orgieën en dronk schappen gezien hebben en het jammer vond dat hij die niet kon fotograferen? Of waren zijn beulen dogmatische religieuzen die hun religieuze rituelen hebben uitgevoerd en hem gedwongen hebben zich tot islam te bekeren? Dat kunnen we niet weten. Zou hij daar, tot het laatste moment dat zijn hoofd en lichaam niet gescheiden waren gedacht hebben en hoop gekoesterd hebben dat hij niet onthoofd zou worden? Ik kan me niet indenken dat een dapper iemand die vrijwillig en voor zijn idealen het gevaar had gezocht en hij honderdprocent zou weten dat hij onthoofd zal worden dat hij toch in een oproep zijn broer en zijn regering als zijn echte moordenaars aanwijst. Zou hij de Stockholm syndroom ontwikkeld hebben en begrip heeft voor zijn gijzelnemers? Dat hij zich tot de islam heeft bekeerd? Het leven, de drang om te leven, kan wonderen verrichten en Jim is uiteindelijk ook een mens. Een mens die aan het leven gehecht is. Hij had idealen gekoestert. Hij heeft vele gevaren overwonnen en misschien dat dat hij dit zal ook overleven om weer te gaan fotograferen en daarom die knieval. Het is onterecht dat ik hier over een knieval heb maar Jim is letterlijk op zijn knieën gezet met de handen achter zijn rug gebonden. Misschien zijn ondernemen en voeten waren ook vastgebonden. Dat kunnen we in die foto en video niet zien. Misschien had hij, door de hoop op een wonder, niet in de gaten dat hij op zijn knieën niet alleen ondergeschikt aan zijn beul was maar zijn beul die verhouding heeft gecreëerd om niet veel moeite te doen bij de onthoofding (ik moet zeggen dat ik het niet gezien heb en wil het ook niet zien). Ik zie dat de beul het mes in zijn linkerhand heeft. Ik had begrepen dat volgens de islam dat een moslim zelfs bij het slachten van een schaap zijn rechterhand moet gebruiken. Is dit (met linkerhand onthoofden) bewust gedaan, als een extra vernedering? 

Zelfs de onthoofding van Yezidi's, die door ISIS als duivels gezien worden, gebeurde met de rechterhanden. Over Yezidies en ISIS gesproken heeft ISIS een film uitgezonden. In de film zie je tientallen Yezidie mannen zich tot de islam bekeren en ISIS strijders omhelzen. De nieuwe moslims zeggen voor de camera dat ze nog nooit zo gelukkig waren als onder het bewind van ISIS, dat ISIS de meest barmhartige mensen op aarde zijn. Ze roepen daarbij de andere Yezidies om van de berg af te dalen en zich tot de islam te bekeren, het geloof van de barmhartigheid. Ja, er zijn er die dat gaan geloven. Er zijn er die misschien na het zien van zo'n film terug gaan keren. Alleen ik ben bang dat ze na de bekering tot de islam van ISIS hetzelfde lot zullen treffen als dat van Jim Foley.

De verhalen, soms in details, druppelen naar de pers. De verhalen van de meisjes, de Yezidie jonge vrouwen die na het gebruik van extreem geweld gevangen worden genomen. De daders en gevangennemers zijn de ISIS strijders. De vrouwen die misschien hun geliefden, verloofdes, echtgenoten zagen geëxciteerd worden. Diezelfde jonge vrouwen worden dan massaal opgesloten in bepaalde gebouwen die niet officiële gevangenissen zijn. Ik lees vandaag het verhaal van een jonge vrouw die haar telefoon verborgen heeft en in contact blijft met familie die konden vluchten. Kort samengevat. De tientallen jonge vrouwen zitten vast in een gebouw, op de grond. Ze zijn in de war. Er komen strijders die de mooiste meisjes selecteren en meenemen voor de commandanten, voor de emirs, de moslim prinsen. De meisjes worden later teruggebracht. Ze zijn verbouwereerd, vernederd en in de war. De vrouw die met de familie belt zend een mayday, een dringend oproep. Ze verstuurt haar lokatie op. Ze vraagt om Amerikaanse bombardementen zodat ze samen met de beulen, de verkrachters en de pooiers weggevaagd worden. De luchtaanvallen blijven uit. Weer een paar jonge vrouwen worden meegenomen. Het lukt een jonge vrouw om zich met een kledingstuk en behulp van andere vrouwen op te hangen. Ze weten dat ze als ze niet doodgaan verkracht en vernederd worden, ze zijn machteloos. 

En die zogenaamde strijders, de strijders die uit alle delen van de wereld komen, ook uit Nederland wat doen die? Toen zij vanuit hier of andere landen vertrokken zouden ze tegen de onrecht gaan optreden. Ze zijn immers vertrokken om het geweld van de Syrische president tegen zijn bevolking te stoppen. Ze gingen immers om de zwakkere mensen van het geweld te redden. En kijk wat ze nu doen? Hoe zijn ze in die situatie beland? Hoe zijn ze beesten geworden die onschuldige vrouwen, bejaarden en kinderen doden? Hoe zijn ze pooiers geworden? Ik heb echt geen andere woord, behalve pooier, voor iemand die vrouwen naar andere mannen brengt of in de stad met vrouwen loopt om ze te verkopen. Als iemand een andere woord voor zo'n iemand heeft mag het zeggen. Ik vraag me ook af of die jongemannen die terugkeren een beetje schuldgevoel hebben, dat hun idealen op niets en leugens gebaseerd waren en daarom terugkeerden? Ik weet het niet. Ik wil het weten. Ik geloof niet dat jongeren die hier naar moskee gaan en in een rechtvaardige Allah geloven andere gelovigen wil vermoorden. 

Denk maar aan een jonge man, een zachtaardige of zelfs een stoere maar rechtvaardige die in Allah gelooft en vijf keer per dag zijn vergiffenis vraagt door het bidden. Een jonge die vast en die andere wetten van de islam toepast. Zo'n iemand kan niet zo maar mensen doden. Dat denk ik tenminste. Zo'n iemand kan niet zo maar een jonge vrouw naar zijn commandant brengen. Zo'n iemand kan en mag niet zien hoe zijn baas een vreemde vrouw verkracht. Zal zijn commandant eerst tot Allah staan bidden voor hij de vrouw, de buit, verkracht? Laten we zeggen dat zijn emir, de commandant, een politicus is en de masker van een gelovige draagt wanneer voelt die jongeman die voor, in zijn ogen, rechtvaardige idealen daarheen was gegaan beseft dat hij verkeerd zit, dat Allah voor liefde is en niet voor verkrachting en vernedering. Of zijn die mannen helemaal blind, geblindeerd en stijf van drugs? Ik weet het niet maar ik kan niet geloven dat iemand die van zijn kinderen houdt, iemand die van zijn broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes houdt in staat kan zijn om onschuldige en machteloze mensen om te brengen. Als die jongens in de islam geloven moeten ze gelijk stoppen, hun geweer richting de mensen richten die letterlijk bloed aan hun handen hebben, het bloed van hun slachtoffers die ze gedood hebben of het bloed van de maagdenvliezen van vrouwen die machteloos om hulp smeken. Wie in Allah gelooft moet in feite voor liefde en het leven van anderen zijn en geen blinde haat koesteren. Wie echt in Allah gelooft zou moeten geen haat in zijn hart dragen. En die beulen en pooiers die bewust onschuldigen blijven doden, martelen en misbruiken zijn ver van de Almachtige of begrijp ik helemaal niets van?

Slavernij is spring levend in de gebieden onder de controle van de Islamitische Staat IS, beter bekend als ISIS. Op vrijdag 15 augustus hebben ze weer een paar honderd jonge vrouwen te koop aangeboden, in de slavernij markt in de stad Mosoel die in Noord Irak ligt. De vrouwen zijn de vrouwelijke bewoners van het dorpje Kocho in de buurt van de rampenstad Singal (Sindjar). De vrouwen behoren allemaal tot de Koerdische Yeziedies. De zwaarbewapende mannen van ISIS hadden het dorp eerder veroverd. 500 mensen van het dorp vluchtten en er bleven 700 bewoners over. De 500 gevluchte bewoners bleven in telefonisch contact met de dorpelingen die in hun dorp bleven en die een ultimatum van ISIS hadden gekregen om binnen 3 dagen zich tot de islam te bekeren. De dorpsbewoners vroegen steeds hulp van de Koerdische troepen en van de Amerikanen. Ik had begrepen dat deze hadden een vage belofte gegeven om hen te hulp te schieten te meer omdat ze hadden begrepen dat ISIS van plan was het ultimatum nog drie dagen te verlengen. Maar ISIS had blijkbaar geen geduld en had dringend behoefte aan geld. Ze verlengden het ultimatum niet, verzamelden de mannen van het dorp bij elkaar en schoten ze dood. Er zijn berichten die spreken van 80 vermoorden maar andere berichten spreken van 200 geëxciteerde mannen. De vrouwen, rond de drie honderd, werden naar Mosoel afgevoerd. Daar werden de mooiste en jongste geselecteerd voor de commandanten en de rest werd te koop aangeboden. Het schijnt dat er speciale markten zijn waar ze de vrouwen verkopen. Die seksmarkten waren vóór de islam normaal. De profeet ging dat verbieden, echter bleef er een soort markt actief, een volgens de islam veroorloofde manier, die het recht aan de moslimstrijders gaf om de vrouwen van veroverde gebieden aan de man te brengen. Maar niet zoals het voor de islam gebruikelijk was. De huidige praktijken lijken dan op die van de islamitische pre-historie. 

Waarschijnlijk hebben de bewoners van Mosoel niet veel behoefte aan de koop van vrouwen. Ze zijn bekend met hun gierigheid, ze draaien elke cent drie keer om voor ze die uitgeven. Resultaat is dat een overschot blijft van de vrouwen die erg goedkoop worden aangeboden. Per vrouw kost 150 dollars. Er zijn fatsoenlijke mensen die de vrouwen kopen om ze terug te geven aan hun families omdat ze die kennen. Maar dat zijn enkelingen. Ik heb begrepen dat de tientallen vrouwen die over waren gebleven deze door ISIS meegenomen werden, door de stad. ISIS leden gingen met ze langs huizen en boden ze voor maar100 (sommige berichten spreken zelfs voor maar 25 dollars) dollars te koop aan. De ISIS kon ze niet kwijt. Bepaalde mensen weigerden de vrouwen te kopen. ISIS besloot om de mensen die weigeren die vrouwen te kopen de aangeboden vrouw voor hun deur dood te schieten. Wanneer een omstander een geringe protest toont wordt die ook doodgeschoten. Is dit medogenloosheid, masochisme, terreur of het voeren van bevelen van de religie zoals ze zelf beweren? Hoe dan ook. Er werden en worden daar massaal in vrouwen gehandeld. De vrouwen worden besnijden en er geen vrouw, tussen de leeftijd van14 en 47 mag zonder man zijn. Allemaal moeten gehuwd worden. De duur van het huwelijk hoeft niet lang te zijn. De duur van het huwelijk varieert tussen een uur en onbeperkt. Er zijn vrouwen die per dag een paar keer moeten trouwen.

Voor velen van de Yezidie vrouwen is het te laat. De kans dat er nog meer vrouwen hetzelfde lot zullen treffen is hoog. De media aandacht voor de Yeziedies en hun catastrofen die opgang kwam, na staakt het vuren in Gaza, dreigt weer in vergetelheid te geraken. De dreiging van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne eist nu alle aandacht. Ik houd mijn hart vast. Ik ben bang dat de Koerden weer het kind van de rekening gaan worden. 

Deze foto geeft aan wat dát betekent. Deze man (heb ik gelezen) i een kok. Hij is Yezidie. Hij is de enige "overlevende" van zijn gezin. Al zijn kinderen zijn er niet meer. Zijn zonen zijn vermoord en zijn dochters verkocht, in een van de markten van Mosoel.

Middeleeuwse terreur is terug, heftiger dan ooit. Beter georganiseerd en met moderne wapens. Zolang de oorlog daar in Koerdistan doorgaat en de extreme moslimterroristen van ISIS actief blijven kan ik bijna aan niets anders denken behalve aan de gruwelen die daar plaatsvinden, die me  via massamedia mij aanvallen. In de gebieden die door ISIS bezet zijn stelt het leven van mensen niets, helemaal niets. De mooie jonge vrouwen en de jonge jongens worden gebruikt voor de seks door de leden van die terreur organisatie. 

Deze foto had van twee duizend jaar geleden kunnen zijn, het podium van voor de geschiedenis. Maar het is het theater van nu en het zijn helaas geen acteurs. Het is echt. De executies, de onthoofding met zwaard, gebeurt in aanwezigheid van duizenden mensen. Die taferelen vinden nu in het Midden-Oosten plaats om precies te zijn in noord Irak. De beulen zijn leden van ISIS en de slachtoffers zijn Koerdische Yezidies. De toeschouwers zijn waarschijnlijk de bevolking van de stad Mosoel. Op de foto staat een man machteloos te kijken naar zijn beul. Onder zijn voeten ligt nog het verse bloed van de man die vóór hem werd onthoofd. Misschien heeft de machteloze man de onthoofding gezien en is in shock. Ik weet niet wat er exact na deze foto gebeurt maar ik heb een sterk vermoeden dat de man die machteloos naar zijn beul staart een paar minuten later levenloos ligt en zijn hoofd even op het podium rolt. Waaraan zou de man denken? Wat gaat er door hem op dat moment? Zou hij aan verzet denken? Hij weet zeker dat hij dood zal gaan.  Hij heeft dus niets te verliezen. En hij is niet geboeid en kwa lengte is hij langer en groter dan de gemaskerde man met het zwaard in de handen, zijn moordenaar. Hij kijkt dus in de ogen van de moordenaar. De gemaskerde moordenaar. En die gemaskerde moordenaar kan een man zijn die in Amsterdam, Den haag of Rotterdam opgegroeid zijn. Hierover kom ik zo op terug. Maar de man zal waarschijnlijk niet in verzet komen. Afgelopen tijd heb ik vele video's gezien. Ik bekeek ze tot het moment van de (massa) moord en stop de video. Ik wil ze niet zien vermoord worden. Ik wil ze nog zien leven maar in alle films en foto's zie ik geen verzet. Ook op de executie foto's van mensen die in de eerste en tweede wereld werden geëxecuteerd zie je ook geen verzet. Mensen wachten op de kogel die hun hoofd doorboord. Toch zag ik onlangs een verzet geval van een tot de dood veroordeelde Koerd door Iraanse beulen. De jonge Koerdische man viel zijn beulen aan. Hij vocht als een leeuw en schreeuwde dat ze zijn moeder moesten weghalen. Hij vocht tegen een bierkaai, hij kon niet van vele sterke beulen, van de Iraanse cipiers winnen. Hij wilde zijn moeder niet als getuige hebben van zijn ophanging. En zijn moeder was wel getuige van zijn moed vlak voor zijn dood.

Even terug naar onze foto. Waaraan zal het slachtoffer denken? Aan zijn vrouw die hij misschien even eerder zag verkracht worden? Aan zijn kinderen die hij ze misschien zag onthoofd worden of aan de dood die hem te wachten staat? Misschien wil hij in contact komen met God, dat god hem vergeeft. Maar waarom zou hij dat doen? Wat zou hij misdaan hebben om God om vergiffenis te smeken? Of vraagt hij God om hem te redden maar treft alleen de leegte, de Onzichtbare, de zogenaamd almachtige, die nog machtelozer is dan hij zelf? Zou hij zich afvragen waarom God, in dit geval Allah, voor de beul kiest? De beul die in Zijn naam (misschien) helemaal uit Nederland kwam om die executie, de onthoofding te plegen? De beul die zeker weet dat hij na al zijn onthoofdingen elk moment terug kan gaan, naar zijn huis, naar de stad in Nederland waar hij opgegroeid is waar hem geen blaam treft, waar hij weer zijn uitkeringen krijgt, vrij rondloopt, meisjes versiert, drinkt, drugs gebruikt en tegen de democratie demonstreert. 

Het zijn maar vragen die zo maar bij me opkomen als ik naar deze foto kijk....