17. jul, 2014

Ramptoerist

Van ramp toerisme had ik via de pers gehoord en ik vond dat het ongehoord was om naar de ellende van anderen te kijken. Maar het nieuws hoe heftig ook is blijft nieuws. Er gaapt een grote kloof tussen beleven van een ramp en erover, via het nieuws, horen of zien. Tot die conclusie kwam ik vanavond. Een balkon van een hoge appartement met een uitzicht op de zee. Een kopje thee dat heerlijk smaakt na een lichte diner. Er waait een heerlijke koele wind. Ik lees mijn digitale krant. De dood en verderf in het midden oosten eist grote aandacht op en is dominant. De doden zijn slechts getallen. Ineens hoor ik een klap. Geen zin om te kijken. De sirene geluiden komen van ver. Ze komen steeds dichterbij. Mijn digitale krant is boeiend en ik lees ontspannen. Meer sirene geluiden komen dichterbij, bijna oorverdovend. Ik kijk om en zie politie auto's met zwaailichten. Een ambulance met zwaailichten en sirene.

Er ligt iemand bewegingloos op de autoweg die vlak onder het appartementencomplex loopt. De verrekijker, ik denk aan de verrekijker en hij is in handbereik. Ik stel hem op scherpte terwijl ik kijk. Ik zie een man met een fietspak liggen, even verder ligt zijn speciale waterfles en een stukje metaal. Een zwarte auto staat midden op de weg, een tegellegger autoweg. De voorbumper tegen de voorbumper van een politiewagen met zwaailichten. Een grote deuk in rechterkant van de voorruit van de zwarte auto valt op. De klap is blijkbaar heftig geweest. De verplegers bekommeren zich om het slachtoffer. Ik zie iemand de bewegingen van reanimatie doen. De omstanders staan aan beide kanten van de weg. De politie probeert de ramptoeristen zo ver mogelijk te krijgen. Voor ik het weet trek ik mijn schoenen aan, verlaat het appartement en loop naar de plek van onheil. Tussen de omstanders staat een politieagent in gesprek met een jonge vrouw en een meisje in de puberteit. Beide lijken in schok te zijn. De ogen zijn vol tranen. Ik maak hieruit dat de jonge vrouw is diegene die de fietser aan heeft gereden. Het medisch personeel is nog steeds druk bezig met reanimatie. Ik wil de uitdrukking op hun gezichten zien maar dat lukt niet. Inmiddels is een halfuur voorbij. Ik zie de fiets, een racefiets, in twee stukken door een agent weggebracht worden. Het ambulance personeel staakt het reanimeren. Een man bedekt de fietser met een blauwe laken. De ambulance vertrekt. Ik denk aan de fietsrit van de man die abrupt eindigde, op de autoweg. Wie zou zijn familie op de hoogte brengen en hoe? De meeste omstanders vertrekken in stilte. Ik besef dat ik een ramp toerist ben, zonder te beseffen. Terug op het balkon blijf ik kijken. Het lijk van de fietser blijft nog twee uur op dezelfde plek liggen. In die twee uren komen blijkbaar familieleden van de man. Een dikke man en twee slanke vrouwen. Alleen de man bukt en kijkt naar de dode fietser. Hij loopt naar de twee vrouwen die een paar meter verder staan en zegt iets. Vervolgens gaat hij aan de kant en geeft over. De lijkenwagen arriveert. Het lijk blijft nog eenzaam liggen. Uiteindelijk gaan twee mannen met een brancard naar het lijk. Ze spreiden een witte laken op de brancard, tellen het lijk van de grond op en leggen hem op de brancard en ritsen de laken dicht. Vervolgens binden het lijk op de brancard met zwarte "riemen". Het lijk wordt in de lijkenwagen gedaan. 
Het is bijna middernacht. Drie uur lang was ik een ramptoerist. 
Ik herinner me een gezegde: 'de dag gaat voorbij maar de dood niet'.
 
 
14. jul, 2014

Verdeel Midden-Oosten in mini-staatjes

In de vroege ochtend van 14 juli, zesenvijftig jaar geleden, pleeg een aantal officieren onder leiding van generaal Abulkarim Qasim een bloedige coup in Irak. Ze noemden het revolutie en maakten van de koninkrijk een republiek. Een geboorte, elke geboorte, begint bloederig en pijnlijk en dat gold ook voor die coup. Vele leden van de koninklijke familie werden op een brute wijze vermoord. De lijken werd in de straten van Bagdad, de hoofdstad van Irak, verminkt en aan het publiek tentoongesteld. 

Sindsdien gaat het in Irak alleen maar bergaf, steeds heftiger en Irak verkeert in een constante (burger) oorlog. Na die coup gingen de generaals zelf elkaar afmaken. Sommigen waren links en de anderen rechts. Het waren eigenlijk linkse en rechtse nationalisten. De linkse durfden het woord Arabisch nationalisme niet te gebruiken omdat er vele Koerdische officieren aan hun kant stonden, de rechtse wel en die maakten het duidelijk dat ze voor een grote Arabische natie vochten.
Irak was nooit een vreedzaam land en zal blijkbaar ook zo blijven maar in de periode tussen 1945 en 1958 waar de coup plaats vond heerste een soort democratie onder het koninklijke gezag. Er waren parlement verkiezingen waaraan alle bevolkingsgroepen deelnamen. De Britse regering die de koninklijke familie uitvond en steunde kon de sektarische strijd indammen. Ook bepaalde religieuze Koerdische stammen konden ze bij hun beleid betrekken. De Koerdische legendarische leider vluchtte in 1947 naar de Sovjet uni en de rest van de Koerden hield zich koest. 
De coup van 14-7-1958 werd gepleegd door zogenaamd "vrije (onafhankelijke) officieren' die goede banden hadden met de Egyptische president generaal Nasir en deze op zijn beurt had goede banden met de Sovjet uni. 
De zogenaamd imperialistische en communistische belangen kwam in Irak heftig aan board. Amerika en west Europa aan de ene kant en de Sovjet uni, oost Europa en China aan de andere kant.
Ik kan me niets van die coup herinneren. Ik was te klein. Maar ruim een jaar na die coup herinner ik me dat mijn vader met bijna alle dorpsmannen met hun wapens vertrokken en gingen richting het zuiden, naar de stad Mosel om daar tegen de nationalistische Arabieren te vechten die hadden besloten de stad van Koerden en communisten (deze waren voornamelijk christenen) te zuiveren. 
Bizar dat nu zesenvijftig jaar later bijna identieke situaties plaats vindt. Iets heftiger en bloediger en niet alleen in Irak maar heeft zich verspreid bijna over het hele Midden-Oosten. 
Zijn de mensen in het Midden-Oosten zo dom dat ze steeds tegen elkaar blijven vechten? Is dat hun lot, zijn ze verdoemd of hebben ze geen andere keus? 
Voorlopig is geen uitweg. Het enige wat ik me kan bedenken is het opdelen van de regio in mini-staatjes met grenzen en vlaggen. Zo kan in de toekomst bepaalde positieve relaties en handel ontstaan. Maar de grote machten willen dat niet. Dus, de leiders en hun volkeren blijven in een oorlog spiraal draaien, steeds dieper. Helaas!

 

 
11. jul, 2014

Wat er allemaal aan een strand kan gebeuren...

Ik plaats mijn parasol, installeer mijn strandbed en spreid een stranddoeken eroverheen. Ik trek mijn T-shirt uit en ga liggen. Vlak naast me zit een grijze bebaarde man in zijn stoel. Naast hem ligt een vrouw op lijftijd. Ze is mager en zeer gebruind. Voor hen liggen twee gekreukelde verlaten stranddoekjes en een kind ernaast dat zich in het zand probeert te verbergen. De s.o.s. Man zit op een hoge stoel en kijkt over de zee. Hij zit in de schaduw van een parasol dat hij aan zijn stoel heeft gebonden. 
Na een paar minuten liggen loop ik in de zee, tot aan mijn middel. Het voelt fris. De golven slaan en trekken zich weer terug om weer hetzelfde spel te herhalen. Ik wandel heen en weer met de voeten in het water.
Het strand wordt drukker. De ruimte tussen de strandbedden, strandstoelen en stranddoeken wordt kleiner en kleiner. De parasols van verschillende maten en kleuren werpen hun schaduw en trillen in de wind. De halfnaakte lichamen liggen, zitten en lopen de zee in en uit. De kinderen maken figuren van het natte zand en trappen ze weer stuk. Ze rennen de zee in, meestal gevolgd door ouderes. Ze lachen, krijsen, huilen en weer spelen. 
Ik loop terug naar mijn strandbed, drink koud water en ga half liggen en sluit mijn ogen. 
'Massage?' 
Er loopt een Chinese masseuse langs op zoek naar klanten. Er zijn meerde Chinese masseurs en masseuses die zich tussen de strandgangers begeven en masseren. De magere gebruinde vrouw die ligt te zonnebaden vraagt massage aan een magere Chinese masseuse die op een anorexia patiënt lijkt. De vrouw beging meteen met de massage maar direct kijkt ze in paniek rond, verbergt haar massage spullen onder het bedje van de gebruinde vrouw en rent weg. Alle masseuses en masseurs rennen weg. De Afrikaanse verkopers van de horloges en zonnebrillen haasten zich ook. De gebruinde vrouw blijft op haar buik liggen alsof ze steeds gemasseerd wordt. Ik sta op en kijk waar ze heen gaan. Ze gaan gegroepeerd staan, zonder hun werkspullen, en kijken oplettend naar de twee politieagenten die te fiets in de verte een oogje in het zeil houden. 
Ik loop weer tot in mijn middel in de zee en zie de s.o.s. man in paniek de zee in rennen, snel zwemmen. Hij komt bij een luchtmatras waarop twee mannen en een vrouw liggen. Hij trekt ze uit de ze en roept andere collega's te hulp. De drie worden in het zand gelegd. De vrouw schreeuwt, ze is in shock. De mannen zijn bleek, er een bijna buiten bewustzijn. Er haasten meer s.o.s. mensen en de drie drenkelingen worden verder behandeld. Omstanders vormen bijna een cirkel om de slachtoffers. Een van de mannen wordt met een brandkar vervoerd, de rest loopt mee gesteund op de schouders van s.o.s. medewerkers.
De mager Chinese masseuse is terug en de magere gebruinde vrouw wordt gemasseerd. De huid van de vrouw lijkt op een zachte stof in de handen van de masseuse. Vlak voor mijn voeten zie ik twee blanke benen een stranddoek leggen. De tas wordt er naast gelegd. De korte broek wordt uitgetrokken. De vrouw gaat, met haar rug naar me, zitten en trekt haar t-shirt uit. Haar handen maken haar beha los. Ze legt hem aan de linkerzijde van haar doek en gaat liggen. Twee witte grote borsten ontspannen zich, de ene helt naar rechts de andere naar links. Ze zijn even groot en lijken als een eeneiige tweeling. Ik wil niet kijken maar als ik mijn blik naar recht wend zie ik de twee magere vrouwen. Dan biedt de nieuwkomer een beter zicht. Ik probeer de twee tepels te vergelijken. Ze zijn identiek. De rechtertepel begint ontspannen te ademen en ik denk aan de rechtertepel van Halina Reijn in de film Isabelle die ik een paar dagen eerder op de tv zag. Halina Reijn werd in die film veelvuldig naakt in beeld gebracht. Ze was meer naakt dan minder naakt. De tepels werden vaak in beeld gebracht. De tepels die leken of ze aan het ademen waren. Halina en haar tepels werden geschilderd door de mismaakte gijzelnemers Jeanne, gespeeld door Tineke Caels. Halina werd verhongerd en vermagerd. Ik wil geen oordeel over de film geven maar kan me niet onthouden om te zeggen dat die niet geloofwaardig was. Visueel niet en inhoudelijk ook niet. Er ontbrak nuance aan beide kanten, ook het verloop van het verhaal. De ernstige mismaaktheid is meestal van de geest en zelden kan de visuele mismaaktheid naar vernietigende gewetenloosheid leiden. Meestal zit een tedere ziel in (uiterlijk) lelijke mensen die ze in bepaalde gevallen erg mooi maakt: de innerlijke uitstraling.
Ik wuif die gedachte, het mismaakte gezicht van de filmpersonages weg en wil het gezicht zien, van de vrouw die vlak voor mijn voeten ligt te zonnebaden. Ja, leve de smartphone. Ze draait zich om en haalt haar telefoon uit haar tas. Haar gezicht is even mooi als haar gestalte en haar tepels. Ik prop mijn spullen in een tas, vouw mijn strandbed op en vertrek. Het zand is heet, het brandt...

 

6. jul, 2014

Als ik een zwarte man was...

Hij heeft zwart krulhaar, een groot bos zwart haar. Hij is donker. Er zijn er die zeggen dat hij zwart is. Er zijn er die zeggen dat hij donkerbruin is. Er zijn er die zeggen dat hij donker is. Een ding is zeker; hij is niet blond. Hij was een grote voetballer, een mooie voetballer die zich altijd in de dienst van het voetbal en Nederland stelde. Hij analyseert de wedstrijden tijdens het WK vanuit Brazilië voor de studiosport. Hij heeft een aangename lach, een vriendelijke uitstraling, bijna verlegen. Kortom, hij is een aimabele man. Een man die blijkbaar ook alles meegemaakt zou hebben ivm zijn huidskleur en zijn zwarte krullen, toen hij een kind was en later. Maar ondanks zijn kleur en zijn "slaven verleden" heeft hij het ver gebracht, als een individu in dit land. Voor zo iemand kan je alleen maar respect brengen. 

En ja, het was in Nederland half twee, in de ochtend. En ja, er keken vele mensen, misschien miljoenen naar de nabeschouwingen van de wedstrijd waar Nederland met een serie strafschoppen had gewonnen. En het programma was bijna afgelopen. De camera zwenkt in het station in Brazilië en in het lege stadion zit een man alleen met een koptelefoon. En de voetbalanalist met de donkere kleur en de zwarte krulharen zegt spontaan: 'ja, die is Piet.' De blanke presentator zegt ook spontaan: 'O, ken je hem?' Nee, zegt de zwarte analist en glimlacht erbij met een binnenpretje. Hij denk dat hij een grapje mocht maken. In Nederland mag je toch alles doen. Je mag demonstreren en zeggen dat 'Democratie is vergif.' Je mag alle normen en waarden van Nederland waardeloos vinden en dat publiekelijk bekend maken, je mag oproepen tot daden die Nederland naar de middeleeuwen terugbrengen. 
De massamedia ontploft. De zwarte lieve voetbalanalist is meteen een grote racist, een gevaar voor het land. Hoe zou hij durven zo'n opmerking te maken. In deze voetbaltijden, waar het Nederlandse voetbalteam, goed presteert willen blijkbaar bepaalde mensen iets gaan creëren dat de weg naar kampioenschap gaat hinderen. Ik heb het niet over de sportchef bij dagblad Trouw die een mislukte interview met Robbins van Persie publiceerde en een berg van ellende over zich kreeg. Zo'n journalist heeft natuurlijk het recht om alles te vragen. Maar ik denk dat zijn vragen niet aan de juiste persoon en niet op de juiste tijd werden gesteld. Als een bekende en bekwame journalist behoor je te weten dat de psyche van een speler de ondergang van een team kan betekenen. We weten allemaal dat van Persie, bij het Nederlandse elftal, zijn niveau die hij bij zijn clubs heeft, niet haalt. Hij doet zijn best. Hij heeft de eerste twee wedstrijden dat niveau bijna gehaald. Daarna, na schorsing, keerde hij met bepaalde onzekerheden terug en dat zag je aan hem. En de coach deed er goed aan dat hij hem tegen Mexico had gewisseld. Dan moet je niet twee dagen voor de kwartfinale hem met de neus op bepaalde vergelijkbare historische feiten drukken. Je moet hem niet zeggen dat hij in de schaduw van Robben staat. Daar heeft die jongen geen boodschap aan, daar heeft Nederland geen boodschap aan en eigenlijk niemand. Die vraag had hij aan de coach moet stellen maar blijkbaar durfde hij dat niet te doen want hij kent de coach die hem zou misschien met een onaangenaam antwoord de tent uitsturen. De journalist van Trouw had van Persie met Gullit (zwarte aanvoerder van Oranje met grote boshaar) vergeleken die, in de optiek van de journalist, in de schaduw van van Basten stond, in 1988. En dat de huidige aanvoerder nu in de schaduw van Robben staat. Maar dat is terzijde. 
Nu even terug naar de aimabele zwarte voetbalanalist. Waarom? Waarom zien mensen zijn opmerking als racistisch? Waarom niet als een onschuldig grappige dat geen enkele slechte bedoeling heeft? Komen die heftige reacties uit frustraties? Maar welke frustraties? Dat men niet durft over echte dreigingen die het land naar verdoemenis helpen te praten of is het kleinzieligheid en kortzichtigheid? Zijn we in dit land aan de ene kant erg tolerant aan het worden wat grote bedreigingen betreft en erg intolerant wat kleine dingen betreft? 
Natuurlijk heeft Nederland een vreselijke slaven verleden. Natuurlijk wanneer een feest als Sinterklaas bepaalde mensen pijn doet moeten die mensen voor hun rechten opkomen en via juridische wegen het oplossen. Gelukkig dat alles kan, in een democratisch land.
In 1988 was de aanvoerder van oranje een zwarte man, niet omdat hij in de schaduw stond maar omdat hij zo geboren was. Toen was het feest van Sinterklaas niet ter discussie. En Gullit was een held, een Nederlandse held. Niemand zag hem als een zwarte piet. Ik geloof ook nooit dat hij zich met de zwarte Pieten heeft geïdentificeerd. Hij identificeerde zich eerder met Mandela en was Mandela ook trots op hem. 
Als ik zwart was en slavenverleden met Holland had zou ik het feest van Sinterklaas als overwinning beschouwen en die tijd een plaats te geven. Als ik een zwarte man was had ik Mandela als voorbeeld genomen en me zodanig gedragen. Want zo kan je de hokjes mentaliteit die in Nederland nog steeds heerst, doorbreken. En de mensen met andere roots moeten een essentiële rol spelen om dat te doorbreken, in een positieve zin. 
Van welke afkomst je bent en welke kleur je hebt je bent een individu met bepaalde kwaliteiten. Je kleur en je afkomst bepalen je kwaliteiten, je inzet en je fitheid niet. In dit land zijn vele "zwarte" mensen die blanken onder zich hebben en andersom. 
Maak van die zwarte goede voetbalanalist geen racist en bezorg de huidige aanvoerder van Oranje geen psychische problemen. 

 

3. jul, 2014

Duivels in plaats van bacteriën

De kogel is door de kerk. Het Vaticaan geeft de Internationale Vereniging van Exorcisten, die al twintig jaar bestaat, officiële status. 
Hiermee wordt erkent dat er 'demonische bezetenheid' en andere duivel gerelateerde problemen bestaan. 
Duiveluitdrijving is sinds mensenheugenis onderdeel (niet officieel) van alle religiën die in de heilige boeken geloven. Als we naar de geschiedenis van de mensheid kijken en analyseren dan zien we dat alle mensen die de religiën hebben uitgevonden gretig gebruik van allerlei regels maken om het kwade naar het satanische te refereren, naar de ander. De mens bestaat, zonder enkele uitzondering, uit goede en slechte eigenschappen. En hoe de mens onderontwikkeld blijft zal zijn geloof in religiën actief en sterker blijven en er naar handelen.
In een van mijn laatste columns schreef ik over een video die ik gezien had waarin te zien is hoe de Isis leen die er vanuit gaan dat zij de beste moslims zijn en het dichts bij Allah zijn andere moslims vernederen en uiteindelijk executeren. Vandaag zag ik een video van Sjiieten, van het Iraakse leger van Al-Maliki, die nog gruwelijkere dingen doen dan wat Isis in dat beruchte videobeelden doen. Het gaat blijkbaar over wie gruwelijker is, wie het meest satanische daden uitoefent om de angst te zaaien. Blijkbaar hoe gruwelijker hoe dichter bij de Heer te komen, of bij de satan.
Ieder keer ben ik voornemens om niet meer over zulke daden te schrijven maar elke keer gaan ze een stap verder. En in deze tijd van massamedia kan je niet ontsnappen aan die beelden, aan de gezegden en aan de haat. Je wordt zo machteloos en gaat bijna denken. Laat ze maar op elkaar los, als dolle honden. Laat ze elkaar maar af maken tot er heel weinig overblijft en dat er enorme les uitgetrokken kan worden. Nee, maar het zit in het systeem en wordt in het systeem bewaard. De mens is blijkbaar in haat geboren, in haat leeft en kan niet zomaar in vrede doodgaan. 
Ik las dat er een Iraakse Parlementarier had bij de eerste bijeenkomst van het Iraakse kabinet op 1-7 tegen Koerden zei: 'we gaan jullie hoofden met onze schoenen kapot slaan.' En zo iets heb ik in de video gezien van het Iraakse leger. De gevangenen lagen op de grond, op hun buik, met handen op de rug vastgeketend. De militairen maakten wonden in de ruggen en smeerden die open wonden met een middel om vervolgens met hun kisten er in te trappen en goed in te wreven. Dus, martelen, vernederen voor ze worden doodgeschoten.
Als de Sjiieten en Soennieten in Irak zo'n enorme haat aan elkaar hebben waarom moeten ze bij elkaar blijven, in een land? Als de Arabieren en de Koerden in Irak al bijna een eeuw (sinds het ontstaan van het land Irak) met elkaar vechten waarom blijven ze bij elkaar? Waarom worden ze door de grote machten (Amerika, Europa, Rusland en China) gedwongen bij elkaar te blijven? Ik weet van de Koerden dat ze altijd hebben geroepen 'wij en Arabieren zijn broeders. Wij willen vrede.' Maar een dergelijk geluid van Arabieren heb ik niet gehoord. Ze wilde altijd de Koerden onderdrukken, vernederen en hun olie gebruiken. Dat de Koerden het geduld opbrengen is me een raadsel. Zelfs vandaag zijn er geleerde Koerdische politici, leden van het Iraakse parlement, die roepen we willen onder het centrale gezag van Irak blijven. Terwijl een paar honderd Isis moslim fundamentalisten hebben een staat, de islamitische staat gesticht, althans uitgeroepen. De Koerden zullen dat niet doen, nooit.
En de duiveluitdrijving van het Vaticaan is niet meer of minder dan een middel om een deel van het proberen op te lossen dat door religie ontstaan is: angst zaaien voor de hel die waarschijnlijk niet buiten de aarde bestaat. Alle religiën bestaan vooral uit angstzaaien en de gelovigen zijn de zwaksten en dan kunnen ze allerlei zieken krijgen. Ze krijgen de duivel binnen, in plaats van bacteriën.

 

NieuwerOverzichtOuder