De lefgozer, idealist en programmamaker Tim Hofman heeft een documentaire gemaakt met de titel ‘Ga terug naar je eigen land’. Hij wil met het programma genoeg handtekeningen (burgerinitiatief) voor elkaar krijgen zodat de kinderen van de afgewezen asielzoekers die in Nederland geboren zijn of vijf jaar in NL wonen verblijfsvergunning krijgen. Het gaat om een aantal van 400 honderd kinderen die bedreigd zijn het land uitgezet te worden. De stijl van Pim is soms niet zachtmoedig en niet smekend. Hij is er om bekend dat hij met zijn camera invalt bij mensen die hij uitspraken er uit wil krijgen, op hun werkplekken. Zo verrast hij ze met onverwachte ene soms (voor die mensen) onprettige vragen. Niet iedereen vind het leuk dat Pim met zijn cameraman er staan en een microfoon onder de neus krijgt. Er zijn er die dat niet leuk vinden en dat maken ze soms duidelijk, niet alleen met woorden maar ook met daden. Pim kreeg zelfs klappen en raakte zwaargewond tijdens een van zijn (programmamaak) invallen. Met zijn nieuwe programma ‘Ga terug naar je eigen land’ wijkt hij niet af van zijn aanvallende stijl. Deze keer valt hij het gebouw van de Tweede-Kamer binnen niet alleen met zijn cameraman om de politici onverwacht aan de tand te voelen maar laat de politici interviewen door een negen jarige Nemr (een afgewezen Irakeze asielzoeker) die elk moment het land uitgezet kan worden. De Iraakse Nemr is in Nederland geboren en opgegroeid. Hij is mondig en lijkt op Tim in zijn doen. Nemr wil in de toekomst blogger worden.
Tim en Nemr waren te gast bij De Wereld Draait Door (DWDD) van Mathijs Nieuwkerk. Ze hebben een fragment van het interview met Klaas Dijkhof vertoond waar Klaas Dijkhof (VVD fractievoorzitter) op zijn droge stijl reageert. Iedereen bij het programma van DWDD, vond dat afschuwelijk en hadden geen goed woord voor het optreden van Dijkhof. Hoe kon Dijkhof dat zeggen tegen een jongen van negen jaar die notabene elk moment Nederland uitgezet kan worden en in Irak de dood gaan vinden.
De presentator van DWDD en de gasten waren zo aangedaan dat ze Nemr aan hebben geraden om auto’s in brand te steken. Misschien dan krijgt hij aandacht.
Later op RTL Late Night werd nog een fragment uit het programma ‘Ga terug naar je eigen land’ vertoond en de gasten bij RTL4 hadden soortgelijke reacties als bij de DWDD. 

Even voor alle duidelijkheid. Ik ben het eens dat die 400 kinderen die hier geboren zijn of meer dan vijf jaar wachten verblijfsvergunning verdienen. Ik ben eens met Pim dat hij handtekeningen wil verzamelen. Dat is hem ook gelukt.
Ik wil toch een paar vraagtekens bij bepaalde dingen plaatsen.
Natuurlijk wordt onrecht gedaan en de regering handelt niet altijd opdelfde wijze. Bijvoorbeeld werd bij DWDD de zaak van illegale asielzoekers uit Noord-Afrika die stelen en vele andere soorten last veroorzaken vergelen met het uitzetten van de kinderen die allang hier zijn. Dit is eigenlijk een kromme vergelijking.
Ik wil niet de advocaat van de duivel spelen en me in de schoenen van Dijkhof plaatsen maar als ik, net als hem, droog en nuchter kon reageren had ik een paar vragen aan de mondige kleine journalist Nemr gesteld. Ik had hem gevraagd hoe zo word gedood? Waarom zou iemand een kind van negen gaan doden? Op welke gronden? Religieuze, etnische of politieke gronden of heeft zijn familie bloedvetes? Ik had hem op zijn minst gevraagd waar in Irak, uit het Koerdische gebied, Sjiitische of Sunnitische? Want Irak is geen Urk. Alleen de onbewoonde woestijn van Irak is vele malen groter dan Nederland.
Misschien hebben de mensen van justitie, advocaten en rechters die vragen hebben gesteld en tot conclusie zijn gekomen, misschien ook niet. Ik weet de exacte gegevens niet. Maar feit is alles wat je in het algemeen uitspreekt is weerlegbaar. 

Ik wil ook niet de advocaat van de duivel spelen en me in de schoenen van Nemr plaatsen maar als ik, net als hem, in die situatie terecht was gekomen had ik niet meteen gezegd: ‘Als jullie me uit zetten word ik gedood.’ Ik had de gevaren die ik zou in Irak ondergaan aannemelijk gemaakt. Misschien is Nemr het slachtoffer geworden van zijn ouders en de smokkelaar die hen in Nederland gebracht. Misschien had de smokkelaar tegen zijn ouders gezegd: ‘Maak een kind want dat wordt jullie verblijfsvergunning’. Ik weet het niet. Ik weet dat het niet mensenlijk is dat 400 kinderen, die zelf geen schuld hebben aan de dramatische situatie waarin ze leven en de onbekende toekomst en dat Nederland een menselijk gezicht moet laten zien en hen van die angsten en onzekerheden bevrijden anders worden ze op die manier misvormd en misbruikt.
Ik vind het aanmoedigen Nemr door Mathijs Nieuwkerk en zijn gasten om auto’s in brand te steken een emotionele chantage en een fout gebaar.

Ik hoop voor Nemr een goede artistieke toekomst als vlogger, waar dan ook ter wereld.
Zijn naam Nemr in het Koerdisch betekent Onsterfelijk. In het Arabisch betekent Tijger.

Als de Turkse president Erdogan niet in de politiek actief was. Als hij geen president was zou hij zeker een goede (theater)schrijver geworden. Hij kan uitstekend plotten cq complotten bedenken en uitvoeren. De voordelen van zijn politieke baan als president levert hem een aantal voordelen. Hij kan de plotten en complotten niet alleen bedenken, laten uitvoeren maar het steeds scherper maken en controle zodat hij de onverwachte hindernissen steeds kan omzeilen. Hij zit in een machtige positie en kan zich veel permitteren.
De mens houdt van nature van plotten en spannende verhalen en wil soms graag bij de neus genomen worden en zich mee laten slepen voor de spanning.
Erdogan durft ook gokken en bluffen. Hierdoor kan hij in moeilijke posities gemanoeuvreerd worden. Zijn oorlog in Syrië en zijn conflicten met zijn bondgenoten als met Europeanen en Amerika hebben hem op economische vlakte wat nadelen gebracht. Bijvoorbeeld de Turkse lira devalueerde.
Maar op het moment dat de Turkse lira devalueerde en Turkije op vele fronten moeilijk zat ging hij een paar dagen nadenken en vond voor zich een mooi perspectief om zijn land niet alleen uit de problemen te halen maar sterker te worden en zich te laten gelden als wereldredder, eigenlijk een nieuwe profeet.
Hij sprak ene Hatice, een slimme aantrekkelijke jonge vrouw, waarschijnlijk een officier bij de speciale inlichtingendienst van Turkije die op dat moment in Amerika werkzaam was en die wist van de reilen en zeilen van de Saoedische journalist Jamal Khashoggi. Ze had hem even eerder ontmoet, waarschijnlijk in opdracht van Erdogan die bezig was zijn rivalen in het Saudische koningshuis een klap toe te delen.
Erdogan dronk op een avond een glaasje raki met Hatice. Het was gezellig en ze bedachten (nu blijkt) een gouden plan.
Erdogan en Hatice wisten dat ze daarmee tien vliegen in een klap konden slaan.
Hun theaterstuk dat sinds drie weken in uitvoering is overtreft de hele oeuvre van Shakespeare en Agatha Christie tegelijk.
Hun plan had een risico namelijk, bijna het hele plan hing af van de labiliteit van een Saudische journalist. Maar die gok namen ze. Hatice ging aan het werk, ze zette haar charme in om de Saoedische journalist Jamal Khashoggi in bed te krijgen. Ondanks zijn status, zijn leeftijd en zijn politieke doelen om de Saudische kroonprins dwars te zetten was hij zeer gevoelig voor de schoonheid van Hatice. Maar welke (Arabische) man is niet gevoelig voor het jonge vrouwelijke erotische en sluwe kunsten?
Hatice, als een ervaren duivelse-engel had niet veel tijd nodig om het hoofd van 60 jarige Jamal Khashoggi op hol te brengen. Binnen no time wilde hij van zijn vrouw scheiden en in Hatice in het echtelijke bed duiken. Ze konden namelijk alles in Amerika regelen want Jamal had namelijk alles nodig om bij de Saudische ambassade in Amerika te regelen. Maar toen die ambassade tegen hem zei dat hij naar Istanboel moet viel bij hem het kwartje niet. Dat was namelijk te danken aan Hatice die wilde hem kennis laten maken met haar familie en de Turkse autoriteiten. Die arme man wist niet dat Erdogan ondertussen aan de Saudische machtige kroonprins had gemeld dat hij hem het hoofd van Jamal Khashoggi op een dienblad kan bieden. Erdogan kent de Arabische mentaliteit en heeft zelf hekel aan de lastige journalisten.
De ogen van Erdogan gingen zeker stralen toen hij wist dat zijn idee gaan slagen. Dat de kroonprins, gedreven door enorme haat en wraakgevoelens jegens Jamal Khashoggi zou meteen instemmen. Die kroonprins ziet Erdogan immers als de grote vijand van journalisten en bewondert Erdogan’s methodes in het bestrijden van journalisten. Want Turkije is kampioen in het uitschakelen van kritische journalisten.
En de Saudische kroonprins trapte in de val van Hatice en Erdogan. Hij gaf ze zelf miljoenen dollars voor hun “vrienden” diensen. Maar hij wist niet dat het een complot kon zijn, geen seconde twijfelt. En dat was een beetje dom.
De Saudische kroonprins was blind van blijdschap omdat hij eindelijk wraak kon nemen van die lastige journalist die in Amerika zat en de Amerikaanse pers gebruikte om hem zwart te maken. Alles wat Erdogan en Hatice hadden de prins beloofd hebben ze waar gemaakt tot en met de video-live verbinding tussen hem en Jamal toen hij binnen was bij de ambassade in Istanboel. De prins schold Jamal uit, spuugde in zijn gezicht en daarna liet zijn mannen hem vernederen, onthoofden en in stukjes sneden. 

Dat alles werd door Hatice die buiten de ambassade stond ook gevolgd. Ze melde Erdogan en de kroonprins pas toen de stukjes van het lichaam van haar “verloofde” op de plekken van bestemming waren gearriveerd. 

De rest is bekend en wordt al ruim drieweken wereldkundig gemaakt.
De woorden van Trum spreken dan ook boekdelen als hij de moord op Khashoggi "de slechtst uitgevoerde doofpot in de geschiedenis van alle doofpotten” noemde.
Trum kan het weten want hij was van alles op de hoogte. Hij kreeg bijna onopgemerkt zijn priester in Amerika en terug, de priester die al jaren in een Turks gevangens zat en er dreigde hierover een crisis met Erdogan te escaleren.

Kwaad wakker worden omdat de griep lang, te lang duurt. Je wordt machteloos en gefrustreerd door de gijzeling van de griep. Je bent zwak, je kunt nergens heen. Je kunt niet langer dan een paar minuten lezen en helemaal niet schrijven. Je kunt wel eindeloos slapen, onrustig slapen en in je slaap in een horror film doorbrengen. En als je die wilt opschrijven raken je vingers in de war en het contact met je hersenen wordt abrupt gebroken. Het lijkt of de regisseur van je nachtmerries niet alleen censuur toepast maar alles blokkeert. Hij laat wel een beeld los maar wat kan je van een beeld maken. Natuurlijk in de normale situaties kan je veel over het ene beeld schrijven maar in dat context lukt niets, heb je niets aan dat ene enge beeld. 

Je kijkt om je heen en ziet alles wazig. Je ziet de tijd als een berg om je borstkast liggen. Als het je lukt hem te duwen wordt hij een donkere gesloten tunnel die eerst geopend moet worden. Daarna moet je er doorheen kruipen om uiteindelijk het licht te kunnen zien, als je tenminste het einde ervan haalt. Ook als je het einde haalt is niet zeker dat er een licht is aan het einde. 

De paracetamol tabletten offer zich op maar kunnen alleen even de koorts sussen. De grote macht die je stevig in de tang heeft eist van je de totale onderwerping maar de onderwerping aan welke macht dan ook ligt niet in je aard. Je buigt niet dus het wordt barsten. En barsten neemt geen esthetische of ethische vormen aan. De troepen bestaande uit miljoenen bacteriën en de verschillende virussen bereiden zich op de grote aanval en trachten de restanten van de energie  in je weg te zuigen, elimineren zodat je je toch gaat onderwerpen, overgeven. En je blijft vechten. Het gevecht kan je niet staand volhouden. Je wordt tegen de grond geslagen. De vijandige troepen spuiten ijs in je ingewanden en dan lig je te bibberen. 

Door dat je jouw hersenen probeert te persen zodat je wat nuttige en praktische ideeën in de strijd kunt gebruiken maar daarmee wakker je de pijn in je hoofd. De pijn die zichzelf lanceert als een festijn van vuurwerk en gaat als een dolle stier heen en weer alleen in de rechterzijde van je hoofd. Hij gaat zo te keer dat je kotsmisselijk word en als je maag in een vulkaan verandert en alles in de wc pot uitspuugt en daarmee de laatste resten van de energie uit je lichaam gaan vluchten raak je uitgeput en zie je eruit als Berlijn van mei 1945 of de stad Kobani in 2014. 

Het zweet voelt zich dan koud en wonder boven wonder bekommert de slaap over je. Jouw gloeiende lichaam voelt zich ijskoud voelt en begint te zweten. Je denkt dat je hallucineert maar daar is geen sprakje van. Het zijn de beelden die vijandelijke troepen in je hoofd projecteren. Dit is een onderdeel van de vuile oorlog. Probeer die beelden te pakken. Zet ze gevangen in je schrift. En besef dat dit het enige is dat eeuwigheid overleefd. De rest sterft, eigenlijk fluctueer.

Het nieuws, dat ik via de radio hoorde, over het incident van Oss waarbij vier kinderen omkwamen, pompte een paar beelden in mijn hoofd. Ik zag de paniek, de ravage, het schreeuw van de gewonden en de schrikgeluiden van de getuigen. Ik zag de paniek in de ogen van de treinmachinist die niet op tijd kon remmen en ik had met hem te doen. Hij heeft immers vier kinderen gedood. De beelden en geluiden, die alleen jij in je hoofd ziet en hoort gaan verder waarbij de fantasie de hoofdrol gaat spelen. Als die vreselijke beelden een buitenstaander als ik bleven bezighouden hoe zou het bij de ouders en familie van die kinderen dan gaan? Hoe zou de rouw in het huis van de juf, de bestuurder van “bakfiets”, en in het huis van de machinist zijn? Het houdt je bezig. De tv programma’s, de talkshow’s en de massamedia gaan er op los. Je wordt omsingeld met het incident als een groot vlijmscherp mes op je keel. Maar je wilt verder, je dag door. Je fantasie houdt niet op. Je schrikt zelfs van bepaalde gedachten. ‘O, als die juf of de machinist niet aan het chatten of appen waren’ en meer van die gedachten gaan door je hoofd. Je wilt ontsnappen aan het nieuws, je sport, je luistert muziek en je gaat zelf op de social-media want je telefoon trilt telkens en je moet kijken. Je ziet beelden uit je herkomst land die bijna alleen gruwelijkheden bevatten. Aan die gruwelijkheden ben je bijna gewend maar soms komen nieuwe dingen die je fantasie te boven gaan in hun brutaliteit en wreedheden en die beelden dwingen je bijna te verlangen naar het leed van Oss, dat het niet met opzet maar per ongeluk gebeurde, misschien door menselijke fouten of technische fouten maar niet door wreedheden, niet bewust. En je wilt de kleine handjes van die slachtoffertjes strelen en kussen tot ze weer tot leven komen. Dat laatste gebeurt helaas niet. Ze voelen niets meer, ze zijn letterlijk weg en komen niet meer terug. Maar hoelang bleven ze, hoe lang blijft hun dood en herinneringen de nabestaanden teisteren. Komen de ouders ooit tot een normaal leven of verandert het incident hun leven voorgoed? 

In ieder geval het leven gaat door. En als het leven doorgaat komen ook altijd afleidingen, positief en negatief. Die avond waar het incident van Oss alle nieuws domineerde heb ik een afleiding gehad waarbij ik Oss bijna vergat. 

Tegen een uur of acht in de avond zag ik dat een vreemde auto voor mijn huis is geparkeerd, op mijn privé terrein. Ik was ineens erg ontvlambaar. Ik haalde diep adem en probeerde kalm te bleven. Ik liep heen en weer en haalde constant diep adem. Soms zei een stem binnenin me ‘doe ff normaal man, de auto staat niet op je borstkast, ga binnen en hou je met iets nuttigs bezig.’ Een andere stem zei tegen die stem ‘doe jij normaal man, die eikel of hoer heeft bewust de auto hier geparkeerd om niet te betalen (sinds kort is betaald parkeren ingevoerd). Maar als je uit je concentratie bent kan je niet creatief denken. Ik bel de politie en die vraagt naar het kenteken. Met het kenteken is niets aan de hand zegt de vrouwelijke politieagent en verbindt me met de handhaving door. De handhaving zegt dat ze niets kunnen doen, niet op privé terreinen. Ik bel weer met de politie en kreeg weer een vrouwelijke agent aan de lijn. Ik herhaal het verhaal en het kenteken en ze zegt dat de politie en de handhaving niets mogen doen op privé terreinen omdat die niet openbaar en haar collega had dat moeten weten. Ze zegt ‘maar u mag op uw eigenkosten een particulier sleep-bedrijf inschakelen en daarna de kosten op de eigenaar verhalen.’ 

Ik schrijf een brief en leg hem onder de ruitenwisser van de auto. Rond half elf komt de auto-eigenaar. Hij wil rijden maar ziet de brief. Hij stapt weer uit en ik doe de voordeur open. Hij lacht vriendelijk, steekt zijn hand uit en zegt dat hij niet wist dat het een privé terrein was. Ik schud hem, met tegenzin, de hand en zeg dat hij vanavond in ieder geval zijn auto gratis parkeerde. Hij belooft niet meer te doen. 

Als ik de deur achter me dicht doe hoor ik de tv over het incident van Oss praten.

Ik wil een ode brengen aan alle eerlijke politieke dieren van ons land. Ik wil een ode brengen aan allen die onze ogen laten genieten van hun verschijningen. Ik wil een ode brengen aan de politici die onze oren in beroering brengen met hun prachtige woorden. Ik wil een ode brengen aan de bekwaamheid van onze linkse, conservatieve, progressieve, rechtse, religieuze, etnische en alle andere soorten politici die de woorden toveren en alles in een omzwaai in het voordeel van het volk draaien. Ik wil een ode brengen aan Jesse Klaver, de mooie slimme leider die met een goede bedoeling woorden van een blinde man gebruike, niet om plagiaat te plegen maar om die arme blinde man bekendheid te geven. Dat Jesse daarbij niet vertelde dat die woorden oorspronkelijk van die blinde man waren maakt in feite niet uit. Het waren mooie woorden, hij gebruikte ze en bracht het publiek in beroering. Wat is er mis mee, niks toch. Misschien dacht Jesse ach, die man is blind hij leest niet. Maar die man is wel blind maar met prachtige vizier, prachtig gehoor en groot gevoel voor woorden en poëzie. 

Ik wil een ode brengen aan Pechtold en zijn intense liefde voor jonge vrouwen. Ik wil een ode brengen aan zijn grote libido die zijn jonge vrouwelijke partijgenoten in extase brengt en ze orgasme bezorgd. Ik wil een ode aan hem brengen die de beweringen van zijn ex-minnares ontkent. Dat is een mooie, zachte en menselijke manier om ermee die ex-partijgenoot te behandelen. Als de werelddictators zijn democratische wijze van ontkenning hadden ontdekt dan waren minder jonge minnaressen gemarteld of gedood. 

Ik wil een ode brengen aan Geert Wilders die vrijwillig zijn cartoon expositie heeft opgezegd om levens te sparen. Ik wil een ode aan Wilders brengen omdat hij de deuren van zijn partij wijdopen stelde voor minster  Blok. Minister Blok die als een kat in het nauw zat en van plan was te gaan vluchten en asiel bij de Surinaamse president Bouterse te vragen. 

Ik wil een ode brengen aan minister Blok die zijn hart liet luchten maar daarvoor zijn knieën kapot moest schieten. 

Ik wil een ode brengen aan de media die me op de hoogte stelden dat de ode van Jesse Klaver niet de ode van Jesse Klaver was maar van de blinde scherpzinnige cabaretier Vincent Bijlo Ik wil een ode brengen aan die blinde scherpzinnige cabaretier omdat ik via de media en Jesse klaver zijn ode als een inspiratiebron zag voor mijn column. 

Tot slot wil ik een ode aan mezelf brengen die via via via geïnspireerd is geraakt en durfde die inspiratie te delen zodat u, beste lezer, kan genieten. 

Sssssit vertel dit niet aan die blinde scherpzinnige cabaretier, niet aan Vincent Bijlo de oorzaak van alles.