25. mrt, 2014

Obama was bij me op bezoek!

Tussen de spotter hoefde ik me niet te begeven om een glimp van het vliegtuig van Obama te vangen. In de buurt van het Museumplein hoefde ik evenmin aanwezig te zijn om het spektakel van zijn landing en het bezoek aan het Rijksmuseum te zien. Eerlijk gezegd had ik er ook helemaal geen behoefte aan. Ik heb niets met om een belangrijk persoon te zien. Je ziet hem, nou en. Wat moet je er mee? Eigenlijk het zien van een president, een koning of een beroemdheid spreekt me en sprak me nooit aan. Toen ik in Bagdad was en als Saddam langs kwam ging iedereen juichen terwijl ik rustig achter mijn bureau ging zitten om die man en zijn bewapende bodyguards te vermijden. Beroemdheden zijn mensen die terecht of onterecht een positie hebben bereikt. Van harte gefeliciteerd zou ik zeggen maar moet ik dan zo veel moeite voor doen om er een glimp van zo iemand te vangen? Nee, ik in ieder geval niet. 

Dat ik geen enkele behoefte had om ergens heen te gaan voor het zien van een van de wereld president die zich in Nederland begeven werd beloond. In de trant van als Mohammed niet naar de berg gaat komt de berg naar Mohammed was hier van toepassing. Niet dat ik zo belangrijk ben dat Obama of de Chinese president een ontmoeting met me wil. Nee, helemaal niet. Maar vroeg in de ochtend was Obama bij ons thuis, in een niet opgeruimd huis. Hij was vriendelijk en zat zelfs op de grond, geleund met zijn rug tegen de bank. We hadden over koetjes en kalfjes en op eens dacht ik 'Hè, dit is de machtigste man van de wereld, zou ik hem vragen of hij de Koerden wilde helpen om onafhankelijk te worden en de vrijheid te proeven?' Terwijl ik bezig was hoe ik het hem kon vertellen ging de wekker. Dus ik heb de gelegenheid gemist om de machtigste man van de wereld, die notabene mijn simpele gast was, te vragen of hij het Koerdische volk wilde helpen bevrijden. Zo'n gelegenheid zal zich niet zo snel voordoen. 
Ik vroeg me af waarom die wekker op dat moment ging. Waarom was die droom niet eerder? Mijn vraag aan Obama is niet gestel. Het kwam misschien dat ik voor ik Obama op bezoek kreeg ik met de Koerdische president was. We zaten samen in een bus, een grote passagiers bus. Hij zat achter het stuur. We reden op een onverharde weg. Hobbels, hobbels en nogmaals hobbels. Op een gegeven moment reden we in een soort valei, een groene valei. Plotseling viel hij, terwijl hij de bus aan het rijden, in slaap. Ik probeerde hem wakker te maken maar hij werd niet wakker. Hij was niet aan het slapen maar was dood, achter het stuur. Ik greep naar het stuur en wilde zijn rechtervoet van de pedaal halen om de bus tot stoppen te bergen voor het in een ravijn stortte. Na een paar wilde pogingen lukte het en ik heb de bus richting een helling gedelegeerd zodat hij kon stoppen. Het lukte. Maar ineens doken politieagenten op. Ik werd gezien als de schuldige en zou boete kregen. Ze wilden niets van horen dat de president een hartaanval had gekregen. Een agent opende de oog van de president. Hij was levenloos. Weer was iedereen weg. Ik was alleen in een gebergte, in een groen gebergte. Totaal alleen.
15. mrt, 2014

De Dominee en Els Borst

Dat nu, in de tweede decennia van de eenentwintigste eeuw, een Dominee durft te zeggen dat Els Borst de engel des doos was, met andere woorden, dat ze een terechte doodstraf heeft gekregen is niet meer dan een teken dat de religie nog steeds haar duistere figuren heeft. Wat Els Borst heeft gedaan is niet de rol van God op zich nemen maar mensen van hun onnodige lijd bevrijden door het recht te mogen hebben, wanneer het leven echt onverdraaglijk is, dat te beëindigen. Het is menselijk en als je het wilt het is goddelijk want ik geloof niet dat god wil dat zijn onderdanen onnodig lijden terwijl er een oplossing voor bestaat. En die oplossing heeft Els gecreëerd. Dat zij dan, als een bejaarde vrouw, door een duistere figuur op een laffe wijze op het leven is gebracht is niet te begrijpen. Dat nu de dominee die daad legitimeert zegt heel veel over hem als de vertegenwoordiger van god op aarde.

Eenentwintig eeuwen lang heeft de mens, de Europese mens, na het ontdekken van hoe de wereld in elkaar zit, dat de aarde slechts een korrel zand is in het heelal, blijft deze dominee als de religieuze Europese man zich nog steeds begeven en geloven in de duistere kant, de kant van angst voor het onvoorziene. Dat in het Midden-oosten extremistische moslims mensen doden omdat die tot een andere islamitische stroming behoren kunnen we refereren naar de achterlijkheid van zijn ontwikkeling. Maar een dominee, een man die in het hartje van Europa geboren en getogen is en alle mogelijkheden heeft gehad zich te ontwikkelen laat zijn masker vallen. Misschien beter gezegd kon zijn masker niet meer vasthouden en door de mand is gevallen. 
Ik geloof niet dat alle dominees en andere geestelijken net zo denken. Ik wil ook niet dat de andere geestelijken zich openlijk distantieren van de uitspraken van de dominee maar zijn daad als opzichzelfstaand geval beschouwen. De man moet eigenlijk verhoord woorden en antwoorden geven over het waarom? Wie weet knaagt er iets aan zijn geweten, geweten die ergens in een kleine cel van zijn hart ligt. Misschien bekend hij, al dan niet, zijn betrokkenheid. In ieder geval de dominee heeft iets gezegd dat het niet zo maar er aan voor mij moet gegaan worden.
14. mrt, 2014

Vliegen, met angst voor verdwijning...

Vliegtuig, weer komt het vliegtuig in het nieuws. Heftig en mysterieus. Mijn hoofd is niet van de techniek maar heeft wel enorme bewondering voor. Dat duizenden tonnen in de lucht met gigantische snelheden vliegen, voor lange uren kan in de logica van mijn kunstzinnige hoofd niet doordringen. Of toch wel? Al jaren vlieg ik met verschillende vliegtuigen, vliegtuigen waarvan ik dacht 'als dit het haalt zal ik honderd worden'. Dus ik heb wel vertrouwen in de techniek waarvan mijn logica geen ballen verstand van heeft. Ik heb uren in de lucht gezeten tijdens harde turbulenties en heftige luchtzakken. Ik zal liegen als ik zeg dat ik niet bang ben voor vliegen. In het vliegtuig ben ik een en al oor. Mijn hyper gevoelige oren lenen het gehoor van de honden ook nog bij. Met elk geschud zakt mijn hart in mijn schoenen die zich vastklampen aan mijn voeten die op hun beurt dikker worden, van angst. Maar als die turbulentie langer duurt mijn angst verdwijnt langzaam en ik begin alles te relativeren en zelfs er van te genieten. Ik geniet van de bleek wordende en schreeuwende mensen om me heen en krijg de neiging op te staan een dansje door het gangpad te doen, een Koerdisch dansje dat niemand zal begrijpen maar misschien op hun lachspieren werkt en geen agressie wekt. Mijn angst is voor het laatste dat ik mijn gedachten niet in uitvoering breng en ook niet dat ik door de stewardess tot zitten word gemaand. 

Dat Malaysia 777 op mysterieuze wijze sinds 8 maart verdwenen is houdt me bezig. Ik zit min of meer in het vliegtuig en kijk om me heen. Ik zie de Chinese kunstenaars discussiëren over hun kunstwerk en ik vang nog vele gesprekken. Ik kijk naar de twee Iraniërs die blij zijn met gestolen paspoorten naar de vrijheid te gaan vliegen. Ik zie alles en opeens val ik even in slaap, terwijl ik zelden in het vliegtuig kan slapen. Ik word wakker en verneem van het nieuws over de verdwijning van het vliegtuig. Bijna een week later dat ik op het punt sta te gaan vliegen, twee keer stijgen en twee keer als het goed gaat landen lees ik over de verdwijning van een Amerikaanse vliegtuig dat op 15 maar 1962 boven de grote oceaan verdween, plotseling. Nooit teruggevonden, niks. Helemaal niest van teruggevonden. Alsof het niet bestond, alsof al die passagiers (Amerikaanse militairen op weg naar Vietnam) niet bestonden. 
De passagiers van toen hadden geen mobiele telefoons, passagiers van Malaysia 777 wel. Waarom belt niemand van hen? De passagiers van de ontvoerde Amerikaanse vliegtuigen op 11-09-2001 hadden wel gebeld. Ach, maar die waren Amerikanen en Amerikanen zijn mensen van actie, actie. 
Zou het vliegtuig dat onlangs verdween door een raket geraakt is en tot kleine brokjes getransporteerd is? Zou een goddelijke hand het vliegtuig naar de hemel hebben gezogen? Ik hoop dat ze ergens, als de theorie klopt dat ze nog vier uur zouden kunnen gevlogen hebben, op een eiland zitten, leven. Ik hoop dat we dat snel weten en niet over 52 jaar nog steeds niet achterkomen wat er mee gebeurt zoals dat met het Amerikaanse vliegtuig gebeurde.
Je moet wel in de techniek blijven geloven of dat overeenkomt met je logica of niet. Vliegen is techniek maar neerhalen komt ook door techniek. 

 

12. mrt, 2014

De krant die vrouw te belangrijk maakt

De krant wordt nooit in stilte in de deur gestoken. Zijn val op de deurmat is iets minder luidruchtig maar toch hoorbaar. Een zesdaagse ritueel. Je loopt met halfopen ogen naar beneden en voor je het bevroren brood uit de vriezer haalt raap je de krant op en in het donker lees je de grote kop. Dat is alles wat je zonder leesbril kunt lezen. Soms zijn de koppen interessant en soms niets zeggend. Je gooit de krant op de tafel en doet de ochtend handelingen. De krant blijft liggen tot je aan tafel zit en ontbijt. De kop trekt je aandacht: Lilian Janse maakt de mannen onzichtbaar. 

Je denkt who the fuck is Lilian Janse. Onder de kop zijn twee kolommen. Naast de kolommen staat een foto van een vrouw met zwart krullend haar en vetrollen rond de buik. Dat alles zie je zonder je leesbril. Je hebt geen tijd om te lezen. Je moet scheren, douche enzovoort maar je wil weten wie die vrouw is, de vrouw die mannen onzichtbaar maakt. Misschien wil je zelf onzichtbaar worden, dus iets voor jou, denk je. Je bril is er niet en je moet twee trappen omhoog. Je laat een zachte vloek los, zonder dat te willen en je gaat omhoog. Je laat de bril en de krant wachten, liggen waar ze liggen.
Als je alleen moet ontbijten heb je geen zin te gaan zitten. Je doet alles staand. En je denkt 'Ach, die Lilian Janse kan mijn rug op'. Je haast je naar buiten, het werk roept.
Je neemt de krant niet mee,. Op woensdag laat je hem staan voor de geliefde die het fijn vind om lezend te ontbijten. Dan maar de digitale krant openslaan op zoek naar de vrouw die de voorpagina heeft verovert.  En wat blijkt, men vraagt zich af of de dame die mannen onzichtbaar maakt, de eerste politica SGP-Volksvertegenwoordiger wordt. Je krijgt de neiging de krant weg te gooien maar de krant zit in je iPad en dat is te duur om tegen de muur te smeten voor de ene Lilian Janse van de SGP. Ik heb niets tegen vrouwen, zeker niets tegen iemand die Lilian heet en helemaal niets tegen een vrouw die mannen onzichtbaar maakt maar dat die vrouw een hot wordt en de voorpagina van de Trouw claimt vind ik een beetje te, overbodig. Want het gehele SGP is onzichtbaar en natuurlijk als een vrouw van die formaat komt dan gaan de mannen van de partij zich verbergen. Ik hoop dat iemand het uit gaat zoeken of Lilian geen transgender is. 
Nee, dat is niet aardig van mij. Zo ben ik echt niet maar ik vind als je SGP groot wil maken moet je het zeker doen maar niet op die manier, dagblad Trouw...

 

11. mrt, 2014

De zoon van de minister

 

In Beiroet staat een vliegtuig van een Libanese vliegmaatschappij op het punt naar Bagdad te vliegen De meeste passagiers zijn zieken en bejaarden die voor behandeling zijn geweest en willen terugvliegen naar Bagdad. De kapitein meldt de passagiers dat ze nog even wachten op twee passagiers die hij nog mist. De Irakezen zijn geduldige mensen. Ze hebben veel ellende meegemaakt en kunnen nog een paar minuten wachten, ondanks het feit dat het erg irritant is. De namen van die passagiers worden geroepen door de luidsprekers van het vlieghaven. De tijd verstrijkt en de passagiers, twee jongemannen, zijn nergens te bekennen. Ze melden zich niet aan, misschien bewust. Misschien willen ze kattenkwaad doen en testen. Voordat de piloot zijn slot tijd verliest besluit hij te vliegen zoals het hoort. Je kunt niet eeuwig wachten op de passagiers. 
En de passagiers in het vliegtuig juichen slaan een zucht van opluchting wanneer het vliegtuig opstijgt. 
De twee passagiers die bij de gate aankomen en het vliegtuig niet hebben gehaald zijn verontwaardigd omdat het vliegtuig niet op hen heeft gewacht. Hoe durfde de piloot zonder hen te vliegen. Want een van hen is de zoon van de minister van verkeer. Hij belt zijn vader en zegt dat hij het vliegtuig gemist heeft. Vader lief wordt boos en vraagt zijn ambtenaren om er voor te zorgen dat het vliegtuig terug vliegt en zijn zoon en diens vriend ophaalt. De ambtenaren hebben geen keus. De minister is de baas en ze voeren zijn opdracht. De regels en de logica van de internationale vliegverkeer verbergen zich, schrikken weg en verdwijnen in de la's. Een ambtenaar belt met de piloot die inmiddels de landing heeft aangezet en beveelt hem terug te keren. De piloot denk eerst aan een grap maar het wordt hem langzaam ernst. Hij heeft geen keus en keert terug. Hij meld zijn baas over het gebeuren. Deze vertellen hem dat hij mag terug keren en besluiten geen vluchten meer naar Bagdad te laten vliegen. 
De zoon van Iraakse minister van verkeer zou in de tijd van Saddam een vluchteling zijn geweest en zou zulke incidenten niet goed gekeurd hebben van de machthebbers van toen. Maar nu zijn vader een minister is en hij macht heeft doet hij net als de zonen van Saddam zelf. Waarschijnlijk creëert de macht in combinatie met de historie van het land kleine dictatoren die inhoudelijk kleine Saddamtjes zijn. Dit is natuurlijk ondenkbaar in de democratische wereld maar hoe lang gaat het duren tot de machthebbers in Irak denken dat zij zich alles permitteren en de regels aan hun laarzen lappen.
De zoon van de Iraakse minister van verkeer is niet de enige die zulke handelingen verrichten. Hij is geen uitzondering maar bijna een deel van een regel geworden om hun machtsmisbruik te praktiseren. Vele machthebbers boeken economyclass maar als ze in het vliegtuig zijn gaan ze op de stoelen in de eerste klas zitten en weigeren de comfortabel stoelen te verlaten.
De macht van de sterkte geldt, Irak is nog steeds een jungle. 
NieuwerOverzichtOuder