Twee artikelen trekken mijn aandacht. Nee, het zijn geen twee artikelen maar een column en een ingezonden brief op de opinie pagina van mijn krant, Trouw. Elma en Maria. Elma lees ik graag, bijna elke donderdag en Maria ken ik niet. De kop van de column van Elma luidt: 'Nee, genitale verminking heeft niets te maken met de islam.' Elma kennende weet ik dat je het cynisch moet opvatten. Zo'n kop nodigt sowieso uit om het verder te lezen. En het leest soepel, je meandert met haar mee door alle soorten landen waar verschillende soorten vrouwen besnijdenissen uitgevoerd worden. Ze eindigt met het volgende: 'Inderdaad, nergens in de Koran staat dat de allerhoogste behagen schept in het verminken van vrouwelijke genitaliën. Maar doet dat er toe voor al die miljoenen meisjes die de ingrijp uit Zijn naam hebben ondergaan, voor de miljoenen die het nog te wachten staat?'

Ja, dat is een pijnlijk vraag over een pijnlijkere feit. Een feit waar je niet om heen kunt draaien. Een feit dat je machteloos maakt. Een feit dat nog lang, heel lang een feit zal blijven. 

Wie kan de vrouwen besnijdenis stoppen? Als vrouwen besnijdenis een virus was, een bacterie of een gewoonte oorlog kon de zaak bestrijden worden of beëindigd worden. Vrouwen besnijdenis zit ingebakken in vele culturen die het ingeprent hebben in hun religie waar mensen ervan overtuigd zijn dat het een religieuze wet is. Dat Allah dat bevolen heeft.

Wanneer democratie in die landen gaat heersen, geen armoede meer is en de welvaart het overneemt en wanneer mensen ruimte aan elkaar geven en gelijkwaardigheid plaatsvindt zal dan de grond rijp zijn dat langzaam de euvel verdrijven kan worden. Maar het ziet er somber uit. De crisis heerst, de religieuze verschillen worden steeds groter, de armoede wint terrein en naar democratie wordt gefloten.

En in dit democratische Nederland zijn er naast vele meisjes die besnijden worden ook vrouwen die een bepaalde fantasie hebben die je niet kunt waarderen op het moment dat je zo'n column leest. En heb ik het over de ingezonden brief van Maria. Ja, na het lezen van Elma kan ik Maria's opinie/droom als een soort decadentie zien. Misschien helemaal onterecht maar de tijd en de stemming spelen een rol. Maria schrijft dat Irene Wüst had eigenlijk het volgende tegen Poetin moest zeggen toen hij haar omhelsde: 'U omhelst mij, maar mijn hartstochtelijke liefde is voor een vrouw. Toonde ik die liefde hier in uw Rusland, dan zou ik waarschijnlijk mishandeld worden, zoals met zoveel homoseksuele mensen in uw land gebeurt...'

Ja, Maria heeft een droom en brengt mij aan het twijfelen. Is Wüst lesbisch of niet? Misschien kan ze bij het winnen van de volgende gouden medaille uit de kast komen.

In ieder geval ik ga er van uit dat Poetin tegen vrouwen besnijdenis is, althans tegen genitale verminking van de hetero vrouwen. 

 

Alles wat zich beperkt, opsluit en strenge tradities handhaaft kan slachtoffers maken. Het individu wordt opgeofferd voor de gemeenschap. 

Na de grote schandalen over de seksuele misbruiken op grote schaal in de katholieke kerk komen nu de Orthodoxe joden onder de aandacht. 

Een reportage uit een van de orthodoxe wijken van New York toont dat het seksueel misbruik van jonge (joodse) kinderen door de rabbijnen is enorm. Toch blijft het bespreken ervan taboe. Diegene die er tegen vecht wordt uitgesloten en verbannen uit de joodse gemeenschap. Een rabbijn komt in het geweer tegen die onmenselijke misbruiken van zijn collega's en hij wordt gehoond en als afvallige gezien. Maar ieder mens die een beetje menselijkheid in zich heeft en tegen kinderleed is zou hetzelfde doen als de opstandige rabbijn. De opstandige rabbijn zag voor het eerst een andere rabbijn een kind van zeven jaar seksueel misbruiken. Daartegen vocht hij. Hij kon niet zijn ogen sluiten voor het leed van het kind ten gunste van van de rabbijn en de gemeenscha. De Rabbijn deed dat zonder na te denken over de gevolgen, voor hem zelf. Want in zijn religie staat niet dat de geestelijken kleine jongens mogen anaal nemen. Dat een geestelijke dat toch doet betekent niet dat zijn religie fout is maar de man is fout, de man die de religie vertegenwoordigd. 

De jongeman die de joodse gemeenschap had verlaten en nu na twintig jaar van zijn misbruik nog steeds geestelijk lijdt aan de gevolgen van die misbruiken door zijn rabbijn vertelt hoe zijn ideaal en beeldvorming veranderde door het begeerlijke gedrag van zijn rabbijn. Hij vertelt dat die rabbijn heel streng en strikt was. Hij lachte bijna nooit. Maar toen hij hem bij zich riep en vroeg hem of hij op zijn schoot wilde zitten was hij een andere man. Hij lachte, was zachtzinnig, kuste hem en betaste zijn geslachtsorganen. Dat klopte niet met zijn beeld. Thuis hadden zijn ouders gezegd dat zulke dingen zeer ten boze waren. Zelfs het benoemen van zulke dingen was een taboe laat staan het betasten ervan. Het jongetje verloor het geloof in zijn rabbijn en daarmee in zijn geloof en vervolgens in de gemeenschap die ten koste van zogenaamd de hechtheid van de groep vele zielen levend begraaft. 

Ik kan zulke dingen niet begrijpen. Ik kan niet en wil niet begrijpen waarom juist die geestelijken zulke dingen doen terwijl ze behoren de boodschap van de almachtige te dragen. Als de almachtige bestaat zou Hij zulke dingen niet accepteren. Dan begint de twijfel. Dan is de vraag of de mens, ongeacht zijn geloof, niet een mix is van goed en kwaad. Dat bij bepaalde mensen het ene is meer dan het andere is. Dat de uiting ervan (goed of kwaad) van de ruimte en omstandigheden afhangen. Dat de geestelijken, in dit geval, de rabbijnen kinderen misbruiken omdat hun satanische begeerte van de goddelijke zachtheid wint. Dat komt vooral wanneer ze zich in hun machtige positie bevinden en zonder dat iemand ze ziet. Dus de duivel in de mens, inclusief in de geestelijken, ontwaakt door de macht. Maar waar blijft het geweten, de rechtvaardigheid en respect? En als de meerderheid van een gemeenschap dat aanvaardt en de opstandelingen uitsluit is dat godswil of heeft god helemaal niets mee te maken? De mensen moeten het zelf uitvechten. De voor en tegenstanders mogen de naam van god gebruiken. 

Ik wilde weten wie die onbekende man was en waarom stond hij zo prominent in beeld. Waarom was de koning niet daar of de koningin? Heel even begreep ik de opzet. Ik dacht o, wat zijn wij, de Nederlanders sluw. Sorry voor wat ik ga schrijven maar eerlijk is eerlijk. Ik dacht dat die man een homo was en Nederland wilde de Russen toch op een onopvallende wijze laten merken dat ze opkomen voor de rechten van de Russische homo's door een homo naast de premier te laten optreden en de aandacht voor zichzelf opeist en daarmee voor alle homo's. 

Misschien is die man helemaal geen homo. Misschien ben ik door die vuile gedachte gestraft. Ja, want in het weekend ben ik bijna, ik overdrijf echt niet, doodgegaan. Bijna gestikt in mijn eigen braak. Het zal dan wel bizar zijn als ik door die gedachte dood zou gaan, dat god mij ging straffen. Het positieve van het braken en net niet doodgaan is dat ik kon lezen wie die man was. Ik las inderdaad dat die man de woordvoerder van Rutte is en dat hij heeft de bijnaam boswachter. Waarom in godsnaam de woordvoerder die de indruk wekt (misschien goed acteert) dat hij een homo is en dat hij een belangrijk iemand is, nog belangrijker dan Rutte naast de premier gaan staan. Zou na de ceremonie Rutte hem op zijn donder hebben gegeven? Dat denk ik niet. We hebben een aardige, bescheiden en intelligente premier die boven al die formaliteiten staat. Iemand als Wilders, Samsom of de huidige SP leider had zo iemand niet naast zich liet staan als hij premier was. Ik denk dat Pechtold ook zo'n iemand naast zich had laat staan niet omdat hij zou willen of hij ook liberaal is maar om Boris Dittrich een plezier te doen. Hij zou misschien Dittrich zelf naast zich had liet staan met grote rode sjaal. Een soort rood die bijna niet te scheiden is van roos. 

Ik ben echt trots op de Nederlandse democratie, de bescheidenheid van onze premier en de koning. Ik bewonder de grote kracht van de Nederlanders sporters die voor de tweede keer goud, zilver en brons veroverden. Dat deden ze echt niet alleen omdat ze groot applaus van de woordvoerder van Rutte hebben gekregen, van de boswachter. 

 

Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Dat klopt. Zeker als je naar de foto van Rutte en Poetin, gemaakt door fotograaf Robin Utrecht, en door dagblad Trouw van 8 februari gepubliceerd is. Je ziet twee leiders van twee (economisch)machtige landen aan het na denken, piekeren. Je ziet meteen dat ze in een moeilijke, bijna benarde, situatie zitten waarbij ze elkaar niet voor het hoofd willen stoten. De foto is genomen een paar uur voor het starten van de Winterspelen in Sochi, Rusland. In de foto kijken beide heren naar hun schoenen. Rutte heeft zijn rechterbeen over zijn linkse geslagen, houdt met beide handen zijn rechterknie vast en kijkt naar zijn rechterschoen. Het lijkt symbolisch. Hij heeft maar een punt, een moeilijk punt waar hij moeite mee heeft. Het gaat over de kwestie van de rechten van de Russische homo's. Hij denkt na hoe moet ik dat vertellen zonder mijn gastheer pijn te doen en in moeilijkheden brengen. Hij had namelijk net een van de grote Nederlandse homo's beloofd om de zaak niet te vergeten en aan de orde te stellen. In dat moeilijke moment zit Poetin ook. Hij pakt met zijn rechterhand de vingertoppen van zijn linkerhand en kijkt verder naar zijn schoenen. Misschien kijkt hij naar zijn nagels die hij zojuist geknipt heeft. Maar als je naar zijn voeten kijkt zie je dat die niet helemaal op de grond staan. Niet omdat hij korte benen heeft en zijn voeten de grond niet bereiken. Nee, het is nota beneden zijn Russische stoel en die is op maat gemaakt voor zijn korte stevige benen. Je ziet dat hij zijn hielen wel op de grond heeft en de rest van de voeten in de lucht. Het is geen symbool dat hij op zijn achterpoten moet gaan staan maar het geeft aan dat hij met heel veel vragen in zijn hoofd zit. Alleen hij weet niet, net als zijn gast, hoe hij die moet stellen zonder Rutte moeilijk te maken. Zeker nu, met in zijn achterhoofd, dat het conflict tussen beide landen een paar maanden eerder was opgelost, in ieder geval gesust. Ik zie hem denken: 'dat wat homo kwestie betreft beste Rutte, verschilt Rusland niet veel van Nederland maar wij hier in Rusland zijn duidelijker, directer en warmbloediger. Dat jullie veel ruimte aan de pedofielen geven om hen hun gang te laten gaan en het geweld tegen homo's alleen maar via de pers en verbaal vechten wil niet zeggen dat jullie echt opkomen voor de homo's. Jullie pakken het diplomatischer aan. De homo problemen proberen jullie te mijden maar iemand als Victoria Koblenko durven jullie wel alles mee te doen, de grond mee aan te vegen. Ik zie met lijdend oog hoe zij als een meemaak slet of een IQ slet gezien wordt. Hoe al die Nederlandse mannen watertanden maar omdat ze haar niet krijgen gaan ze haar aanvallen.' 

Dat laatste punt van Poetin begrijp ik heel goed want niemand had het over Daniël Arends toen die meer klef aan Theo zat en zelfs in zijn bed kroop. Nee, want Daniël Arends is officieel een hetero en hij gaat met vele vrouwen om. Misschien zijn te veel homo kunstenaars in Nederland en dat ze met elke kunstenaar die beweert hetero te zijn dat toejuichen. 

De Nederlandse media, in al haar vormen, voert een soort oorlog voor de rechten van homo's in Rusland. Natuurlijk is dat rechtvaardig. Het is zeer terecht dat men het geweld afkeurt tegen wie dan ook. En je hoopt dat het gaat werken dat het geweld tegen de Russische homo's eindigt. Dat de Russische regering de rechten van iedereen respecteert, de rechten van de homo's inbegrepen. 

Het punt is ik weet niet of dat helpt. Dat al die energie en al dat geld dat de Nederlandse media aan die zaak besteedt zou werken. De kans is niet gering dat het niet werkt, althans averechts werkt. We weten uit het verleden dan wanneer veel te veel aandacht voor iets besteedt wordt mensen bijna onverschillig worden en het effect verloren gaat. Vroeger wanneer een beeld van een lijk op tv werd getoond maakte dat enorme indruk. Men raakte steeds gewend aan de ergere beelden. En men kon zien hoe tientallen lijken op een afschuwelijke wijze lagen maar men ging door met eten en drinken terwijl de gruwelijke beelden om aandacht schreeuwde. 

Ik vrees dat de media met hun huidige campagne het onderwerp zodanig opdringen dat men het irritant gaat ervaren. Dat het daardoor de kijker onverschillig gaat wordt. Misschien zelfs kan de kijker hekel krijgt aan het onderwerp. Mensen blijven mensen. 

Door de media krijg ik de indruk dat de hoofdtaak van onze sportmannen en sportvrouwen is om tijdens de spelen in Rusland te protesteren tegen de homohaat in Rusland. En dat de sport op de tweede plaats komt. Natuurlijk is het een goede gelegenheid om aandacht voor de problematiek te krijgen maar men moet niet vergeten dat onze sporters een hoofdtaak hebben en dat is voor het land op een sportieve wijze komen en winnen. 

Laten we eerlijk zijn. De sportmannen en sportvrouwen in dit democratische en homo vriendelijke Nederland durven zelf niet uit de kast te komen want ze weten dat die stap er nog zo veel gevaren met zich mee zal brengen. Natuurlijk is uit de kast komen is anders dan protesteren voor een ander maar het vergt veel energie, zeker van de homoseksuelen onder de Nederlandse sporters.

We moeten ook niet vergeten dat de meerderheid in Nederland en daarbuiten uit heteroseksuelen bestaat. Niet alle supporters die naar Rusland gaan reizen of hier in Nederland de spelen geen volgen hebben affiniteit met homoseksualiteit. Niet in het algemeen laat staan specifiek met de Russische homoseksuelen. Men gaat veel geld betalen om te genieten van de spelen. Maar misschien zit ik fout. Misschien gaan die supporters wanneer ze in Rusland aankomen zich ineens in de Russische homo's interesseren in plaats van in de de spelen geïnteresseerd te zijn. Misschien alleen maar om de regering en de gewone Russen die homo's mishandelen een poepie te laten ruiken. 

De sportmannen en sportvrouwen moeten nu zich werkelijk op hun sport gaan concentreren en niet op de homo problematiek. Voor dat problematiek zijn andere wegen en middelen nodig. En gelukkig is de homo lobby erg sterk in Nederland. Zo sterk dat de homoseksualiteit een religie gaat worden, althans een soort ideologie. Alle religiën en ideologieën beginnen zwak, worden onderdrukt en wanneer ze aan de macht komen doen ze wat andere machthebbers hebben gedaan. En de cirkel blijft rond...