6. aug, 2018

Waarom werd Louis van Gaal anders geïnterviewd door Janine Abbring

Louis van Gaal, als Zomergast, trekt aandacht, veel aandacht van de media. Terecht! De reacties, artikelen en columns variëren tussen lof aan Louis, kritiek op Zomergasten interviewster Janine Abbring en het omgekeerde. Ik was van mening een column over de uitzending te schrijven maar  toen ik naar NRC, AD, de Telegraaf, het Parool en de Volkskrant keek dacht ik: ‘Tja, wie gaat mijn column lezen. Wat kan ik er aan toevoegen.’ 

Toch ga ik een poging wagen voor mijn misschien beperkte en trouwe lezers.

Ik zag Louis als een man die wist waarom hij daar, bij dat programma zat, het programma dat al decennia gezien wordt als de meest intelligente programma. Louis wist wat hij wilde vertellen en was voorbereid tot op het puntje. Hij was kalm, vast beraden geen show van te maken maar een indrukwekkend verhaal, namelijk zijn eigenleven. Hij was zelfverzekerd. Hij was heel anders dan bij de persconferenties die we kennen. De persconferenties waarmee hij berucht en beroemd werd. 

Bij Zomergasten programma luisterde hij naar de vragen van Janine, gaf haar af en toe een compliment en hij wilde graag zijn hele verhaal vertellen. Hij wilde vertellen wie hij eigenlijk is, als kind die te vroeg zijn vader verloor, als een echtgenoot die te vroeg zijn geliefde vrouw verloor, als vader die twee tieners dochters moest naar een veilige haven brengen zonder zijn vrouw en met een baan dat alles van je opeist maar ook als voetballer, coach en denker. Ja, ik zag een man die wilde vertellen over zijn leermomenten, levenservaringen en hoe hij zich van een mens tot denker ontwikkelde. Hij begon niet zomaar met het het noodlottige scène uit Titanic, dat je als individu zonder enkele invloed geboren wordt en doodgaat. Dat je een periode hebt op te leven in die periode, hoe kort of lang, het moet zien te maken. Je eigen regisseur zijn maar dan als je geen systeem hebt kan het verkeerd gaan. En omdat hij voor een spot had gekozen die weliswaar uit individuen bestaat maar als die individuen niet als team optreden kunnen ze geen succes boeken. Hij wilde vertellen over de samenhang die van een mens de totale mens maakt. Daarin werd hij af en toe gehinderd. Ik had dan graag de Janine, van vorige week, gezien. Ik had graag de Janine gezien die zoveel geduld had met de provocerende en uitdagende stiltes van mevrouw Vrede, in het programma van vorige week. Als iemand die stiltes achter elkaar had gemonteerd hadden we ruim een uur aan stiltes, de stiltes van twee vrouwen die naar elkaar keken en vals deden. Ik heb een betrokken Janine gezien die heel veel informatie over het leven en het gezin van Louis had verzameld maar die informatie werkte soms in haar nadeel en ook van de kijker. Ze leek soms alsof Louis een stotteraar was en zij zijn woorden snel uit zijn mond wilde trekken door voor hem de woorden in te vullen. Dat moet je nooit doen, dat is beledigend. Toch bleef Louis rustig en beheerst, hij maakte zelfs een grap, een grap die op een flirt leek. Hij zei dat hij op brunettes viel, brunettes die op haar (Janine) leken. 

Waarom Janine Louis van Gaal anders interviewde, hem steeds onderbrak of invulde terwijl hij een boeiend verhaal aan het vertellen was, weet ze misschien zelf niet. Ze was zenuwachtig en had haast. Als zij geduld had om Louis te laten vertellen over zijn verschillende persoonlijke benaderingen met spelers zoals Robin van Persie en Dirk Kuyt hadden we misschien een briljant iets gehoord en iets van zijn methode gekend van zijn persoonlijke benaderingen. Misschien kwamen we meer te weten over hoe werkt de geest van een individu en welke methode kan toepassen om in een team te draaien dat volgens een systeem moet werken. Want hij had eerder over Bryan Roy, een uitstekende speler die door de media verafgood werd maar door van Gaal weggestuurd omdat die niet in het systeem wilde passen. 

Als Janine hem dat had laten vertellen misschien hadden we ook geweten waarom we een andere Janine hadden gezien toen ze Vrede interviewde dan de Janine die tegenover van Gaal zat.

 

 

31. jul, 2018

Verdwaalde oude fietser

Wat is er in godsnaam aan de hand met ons. Het is toch beangstigend om te constateren dat de ernstige gebeurtenissen ons niet meer hard raken. Je ziet op het nieuws terroristen met een auto fietsers bewust doodrijden, ergens in Tadzjikistan. Het volgende item laat beelden zien van een camera waarop een vrouwen een klap in het gezicht van een man die haar probeerde te versieren en waarop ze niet inging. 

We zien alles maar onze hersens zijn helaas, aan het geweld, gewend geraakt. Misschien door het zien van  “ergere” gebeurtenissen van afgelopen decennia’s zijn we gevoelloos geworden. Vroeger kwamen ze hard binnen. Nu gaat alles snel aan je voorbij. Massamedia heeft veel in ons kapot gemaakt dan ons lief is. 

Je hebt bijvoorbeeld geen tijd om stil te staan bij de pijn en de vernedering die op dat moment die vrouw voelt. Je hebt geen tijd om stil te staan bij de pijn van de slachtoffers, de gewonde overlevenden en de trauma die zal volgen en de pijn en de nachtmerries van hun nabestaanden. Die beelden van die aanrijding werken waarschijnlijk op de nabestaanden als een dolk in hun ziel. Zulke gebeurtenissen raakten me vroeger heel hard waardoor ik zelfs er nachtmerries van kreeg. 

Nu lijkt alles zo normaal dat het bijna bij het leven hoort. Ik hoop niet dat we straks, door de macht der gewoonte, zulke gebeurtenissen gaan missen, als er een tijdje niets gebeurt. 

Niets is de mens vreemd. We worden harder en harder. Het zal me niet verbazen als straks de mensen van wie het hart (technisch) niet meer functioneert om dat door een steen te laten transporteren, vervangen.

Om zulke gedachten over die harde wereld enigszins kwijt te raken pakte ik de fiets om alles te laten uitwaaien, langs het kanaal, langs de weilanden met koeien en schapen. Ergens bij Ransdorp kom ik een verdwaalde fietser tegen die wijst dat ik moet stoppen. Normaliter stop ik voor niemand maar bij het passeren van de man zie ik dat het een oude man is. Ik stop en kijk vragend naar hem.

  • Gaat deze richting naar Purmerend? 
  • Nee, dat is de verkeerde richting. U moet de andere kant op.

De man zucht en kijkt moeilijk uit zijn ogen. Hij draagt een pet tegen de zon. Zijn roodgeverfde baard kan de witte uitgroei niet verbergen. Terwijl het behoorlijk warm is draagt hij warme kleding. 

Ik kijk in de omgeving. Wij staan midden op een fietspad, midden in weilanden en behalve grazende koeien is niets te zien. 

  • Meneer, volgt u mij maar ik breng u naar een plek waarvandaan u makkelijk de route naar uw bestemming kunt volgen. 
  • Naar Purmerend?
  • Jazeker naar Purmerend. Ik ben maar, zonder bestemming, aan het fiets en elke andere richting is oké voor me. Volgt u me maar.

Ik fiets en de man, waarschijnlijk Surinaamse Hindoestaanse moslim, fiets achter me aan. Wij fietsen. Hij probeert naast me te fietsen maar het lukt hem niet helemaal. Hij wil een praatje houden en dat begrijp ik. Ik hou van verhalen van mensen maar ik heb ook mijn momenten waar ik helemaal niets wil horen, behalve de wind die mijn haren laat wapperen. 

  • meneer mag ik vragen waar we nu fietsen? 
  • We fietsen nu aan de grens van Amsterdam noord. Links van ons zijn de golfbanen en rechts van ons, daar is Waterland. 
  • We hebben hier toch gefietst? 
  • Nee, niet samen in iedere geval. Kijk, ziet u dit verkeersbord. Staat Purmerend er op. U kunt deze route nemen maar u kunt nog een stukje met me mee fietsen dan is het makkelijker. 
  • Welke is beter.
  • Beide fietspaden komen straks bij elkaar.
  • Oké, ik neem dit.
  • Prima, fijne dag en succes.

Ik sla linksaf maar voel dat hij weer achter me fietst. Ik trap minder hard en hij komt naast me fietsen.

  • U gaat toch met me nog een stukje mee?
  • Ja. Fietst u voor conditie?
  • Ja. 
  • Is uw been gebroken?
  • Een soort van, maar ik kan wel fietsen zoals u ziet.

Op een kleine helling merk ik dat hij moeite heeft te klimmen maar hij trapt door. Boven op de helling stop ik en zeg dat hij nu echt alleen verder moet. Ik zeg of hij het verkeersbord ‘Purmerend’ ziet waarop 10km staat. Zonder er naar te kijken zegt hij ja. Ik zeg dat hij wel op de verkeersborden moet letten. Hij knikt met een zorgelijke blik. Ik wens hem een goede rit, veilige aankomst en fiets zelf verder langs het kanaal en probeer te stoppen met nadenken. 

 

22. jul, 2018

Hypocrisie is van ons allemaal!

De massale reacties op de uitlatingen van Stef Blok, de minister van buitenlandse zaken blijven aanhouden en opzwellen. 

Blok heeft een gevoelige snaar geraakt, een snaar die de waarheid in verschillende tonen aangeeft. In de jaren negentig kende ik een aantal Surinaamse intellectuelen. Surinamers waren in de jaren tachtig van de vorige eeuw vaak in het nieuws, negatief. We konden hartelijk lachen om politieke grappen. Toen ik een keertje van een Nederlands-Surinaams collega hoorde dat de bevolking van Suriname maar half miljoen telde en de helft daarvan in Nederland woont ging mijn mond van verbazing open. Ik zei: ‘gelukkig zijn jullie niet meer anders hadden jullie de hele wereld geterroriseerd. We lachten hartelijk erom. 

Natuurlijk iedereen weet dat de moskeeën, kerken en synagogen in Suriname naast elkaar staan maar wie liet die gebedshuizen naast elkaar bouwen? Dat was toch het werk van de Hollandse kolonisten of vergis ik me? Als dat zo is wat was de reden? Was de slaaf belangrijker of zijn religie en etniciteit? 

Deed Stef Blok zijn uitspraken op een black-out moment of deed hij dat bewust? Dat maakt niet meer uit. Hij heeft zich voor de lul verklaart, zeker nu hij door het stof gaat en zijn excuus aanbiedt. 

Het Nederlandse minderhedenbeleid van jaren 80/90 dat onder het sociale mom van ‘Iedereen heeft het recht om eigen cultuur, taal en religie te behouden’ heeft averechts gewerkt, tegen integratie. 

Het resultaat is dat de meerderheid van de Turken en Marokkanen voelt zich meer met zijn herkomst land verbonden dan met Nederland. 

Denk aan de Nederlandse Turken die voor Erdogan in Europa strijden en in Nederlandse steden de Turkse vlaggen hijsen. Denk ook aan de Marokkaanse voetballers die in Nederland geboren en getogen zijn maar toch voor Marokko kiezen. 

 

Murat Isik, winnaar van de Librisprijs, schrijft in zijn column in de Volkskrant ‘Bloks woorden zijn duister en fatalistisch. Ze kwetsen niet alleen miljoenen mensen (in Nederland wonen twee miljoen mensen met een niet-westerse achtergrond en anderhalf miljoen nieuwkomers uit westerse landen), maar zijn ook gevaarlijk en suggereren dat het onvermijdelijk is dat de boel hier straks volledig ontspoort en het op geweld uitdraait. Xenofobie zit nu eenmaal in onze genen, stelt Blok.’ 

 

Ik vraag me af hoeveel van die genoemde miljoen mensen van het bestaan van Stef Blok weten laat staan van zijn uitspraken? Als je van iemands bestaan niet weet hoe kan je je door zijn uitspraken gekwetst voelen? 

Ik ga mijn woorden zelf weerleggen. 

In 1989 protesteerden miljoenen moslims over de hele wereld (ook in Nederland) tegen de Brits-Pakistaanse schrijver Salman Rushdi. Ze verbranden zijn portretten en zijn boeken. Vrijwel niemand van die woedende massa had van het bestaan van Salman Rushdi gehoord, waarschijnlijk niemand van ze had zijn boeken gelezen maar omdat een paar invloedrijke mensen hem van godslastering beschuldigden brak de hel uit van de schrijver. Imam Khomeini (Toen de islamitische leider van Iran) beval, via een fatwa, de schrijver te doden. De moordenaar zou een grote geldsom en een ticket naar het paradijs krijgen waar 72 maagden op hem wachten. 

Murat Isik schrijft dat Blok in 2004 positief was over de integratie van allochtonen in Nederland. 

Is Blok soms gek of geradicaliseerd geworden en in behandeling moet? 

Wat is er gebeurd dat Blok zo veranderd is? Laten we kijken wat er gebeurde sinds 2004. 

Ayaan Hirsi Ali moest vermoord worden omdat zij de islam bekritiseerde en moest Nederland ontvluchten. Theo van Gogh werd door een geradicaliseerde moslim op brute wijze in Amsterdam vermoord. De subsidiestroom uit het buitenland voor islamisering groeide verder en de moskeeën kwamen als paddestoelen uit de grond. 

Sinds de islamitische AK partij van Erdogan de macht daar heeft stijgt de aantallen van Turkse nationalisten en islamisten verder op. Bij de laatste verkiezingen van Turkije hebben bijna 80% van de Nederlandse Turken voor Erdogan gekozen. Erdogan is daadwerkelijk bezig de grenzen van Turkije met geweld uit te breiden en zijn invloed in Europa te verstevigen.

We hebben allemaal vorig jaar gezien hoe Rotterdam op het nippertje ontsnapte aan grote botsing omdat de Nederlandse regering weigerde een minister van Erdogan te laten spreken voor meer invloed op Turken hier.  Rotterdam dreef bijna over een zee van rode Turkse vlaggen.  

Zijn we de demonstraties met zwarte ISIS vlaggen in NL vergeten? Honderden ISIS aanhangers gingen daadwerkelijk naar Irak en Syrië en hebben daar onschuldige mensen vermoord. De stroom van vluchtelingen die Erdogan ontketende om Europa onder druk te zetten voor zijn economische belangen hebben het leven van duizenden vluchtelingen gekost en duidelijk gemaakt Oost-Europese landen geen vluchtelingen willen ontvangen. Ze hebben hun grenzen dicht getimmerd. We hebben toch allemaal die hartverscheurende taferelen gezien of lijden we nu massaal aan dementie? 

En de lijst is nog lang. Denk aan het uitmoorden van cartoonisten van Parijs, aan de disco bezoekers daar en de onschuldigen aan de boulevard in Nice, aan de aanslagen in verschillende Belgische steden, vliegveld en stations, aan de aanslagen op joodse instellingen enzovoort. 

 

Natuurlijk willen we allemaal gelukkig en vreedzaam naast elkaar leven. Dat wilde zeker ook de verschillende etnische en religieuze volkeren van voormalig Joegoslavië, van Irak, van Syrië. Mensen in die landen leefden daar toch, met en naast elkaar, in harmonie of was dat schijn? Waarom werden ze opeens vijanden van elkaar? 

 

Misschien zit Xenofobie (obsessieve angst voor vreemden) niet in onze genen maar een soort angst wel: ‘Onbekend maakt onbemind’. 

Wat zeer zeker in de DNA van de mensheid zit is Hypocrisie! Hypocrisie ontstijgt alle religies, etniciteiten, klasse en gender. Hypocrisie is van ons allemaal;)

12. jul, 2018

Voetbal is oorlog

Ik ga niet beweren dat ik verstand van voetballen heb maar ik hou van voetballen sinds ik klein was, toen de grote jongens van ons dorp een bal trapten. Mijn liefde voor voetballen ontwikkelde zich in Bagdad. Tegen de zin van mijn vader voetbalde ik op straat en op stortvelden waar hele scherpe voorwerpen lagen. Ik voetbalde met blote voeten en hou steeds littekens over, van een intense liefde. Het was ook een verboden liefde en daarom niet wisbaar. Met voetballen schopte ik niet verder dan de straten en stortvelden van Bagdad. Nooit ben ik in staat geweest om echte voetbalschoenen aan te trekken en er mee te voetballen. 

Als puber volgde ik natuurlijk de finale tussen Engeland en West-Duitsland. Ik was voor West-Duitsland. En dat had pure politieke redenen. Mijn vader had me verteld over de terreurdaden van de Engelse kolonialisten, over wat ze tegen de Koerden gedaan hadden en hun land aan anderen gaven. Hij had me ook verteld over het beruchte verdrag van Sykes-Picot. Met dat verdrag bepaalden de Fransen en de Engelsen de nieuwe grenzen van het Midden-Oosten. Hierdoor werd Koerdistan verdeeld en toegekend aan de landen van de regio, aan Turkije, Iran, Irak en Syrië.  Nog steeds voeren de Koerden in al die delen een bittere strijd tegen hun onderdrukking. En, nog steeds steunen de Engelsen en de Fransen de onderdrukkers van Koerdistan.
Ik hoopte daarom op een finale tussen Kroatië en België. België stelde me teleur. De glans en en wil om te winnen die ze tegen Brazilië toonden ontbrak tegen de Fransen. Ze speelden meer horizontaal dan richting het doel. Ze waren niet dapper. Bijna alle ballen gingen Chadli op rechts en 98% keerde hij terug. Hij durfde niet richting het doel te gaan. De paar keren wanneer Hazard de bal op links kreeg ging hij meteen richting het doel en scoorde bijna. Als je niet dapper speelt verdien je ook niet te winnen. Ik was dan ook bang dat de finale een herbeleving van het verdrag van Sykes-Picot gaat worden, dat de Fransen en de Engelsen de laken gingen delen.
Maar ik ken de Kroatische dappere mentaliteit en ik wist dat ze gingen vechten.
De schrik was waarom groot toen de Engelsen in de vijfde minuut scoorden en de Kroaten als kippen zonder kop liepen. Ik wilde niet verder kijken. Maar er zijn vele dingen die je niet wilt doen maar doe je het toch. Gelukkig kwamen de Kroaten in de tweede helft terug als dappere mannen, allemaal mager en soms klein. Hun kleine captain weegt volgens mij nog geen 40k en is niet langer dan 1.60 maar wat een oerkracht heeft hij. Eigenlijk alle Kroatische spelers hebben een oerkracht en veerkracht getoond. Ze hebben de Engelsen uit elkaar gedreven, gewassen en gedroogd. De Engelsen wilden niet laf spelen maar daartoe werden ze gedwongen. Dat komt door de angst wanneer je onverwacht een felle tegenstand krijgt. De Engelsen speelden laf (in hun ogen slim) tegen België en verloren bewust om Braziel en Frankrijk te ontlopen. Ze dacht misschien: ‘Ach, de Kroaten kunnen we aan.’ Niet dus, gelukkig niet. 
Je kan alleen maar respect hebben voor zo’n klein land met maar 4 miljoen inwoners die dapper hebben gestreden en alle regels van de wetenschap aan hun laarzen lapten.
Nu hebben de Kroaten de kleinzonen van Sykes geslagen hopelijk sturen ze straks ook de kleinzonen van Picot, met gebogen hoofden, terug naar Frankrijk.

‘Aanvallen is de beste verdediging’, dat zei onze Johan Cruyff. Johan was altijd gecharmeerd van het aanvallende spel van de Kroaten. Ik denk dat de Kroaten in de theorie van Cruyff geloofden en het dapper hebben uitgevoerd. 

 

5. jul, 2018

Heerlijk klem tussen hotdog vreters en wanhopige Koerden

Nog geen zeven uur in de ochtend. Je doet de tv aan om traditioneel het nieuws te horen. Je draait je om en houd je je  bezig met het ontbijt klaarmaken. Het eerste wat je hoort is de reclame, de remedie voor de vaginale droogte. Het nieuws dat op RTL elke kwartier zich herhaalt en op NPO elke tien minuten is bijna identiek. RTL besteed aandacht aan de wedstrijd van het jaarlijkse hotdog eten. Spontaan gaan mijn ogen dicht terwijl ik niet naar de tv kijk maar wel kokhals. Ik heb een keertje gezien hoe snel en vies ze die hotdogs vreten en dat hoef je maar een keer te zien en daarna nooit meer. Natuurlijk zijn er ook mensen die op zo iets kikken of zelfs misschien orgasme krijgen. Maar het nieuws over dat publiek domineerde gisteren de hele dag en avond, niet alleen in nieuwsitem maar bijna in alle programma’s. Je kon er gewoon gisteren niet ontsnappen aan het nieuws over de obesitas in al zijn (ernstige) vormen. Je ziet bijna de zelfde filmpjes van dikke mensen met hangende buiken en billen door de straten lopen. 

Het is niet terecht om te algemeniseren want er zijn vele dikke mensen die last hebben van hun diktes en vetrollen maar het lukt hen niet om die diktes, inmiddels ziekte geworden, te bestrijden. Daarom was het misschien nuttig om die twee nieuwsitems achter elkaar uit te zenden. In welke volgorde maakt in feite niet veel uit. 

Toch vraagt je je af wat is het nut en de nieuwswaarde van zo’n (hotdog vreten) die elke kwartier herhaald wordt. Wat wil men er mee bereiken? Is dat pure amusement of heeft het een boodschap, een (anti) reclame waarde? In ieder geval als je vroeg in de ochtend de tv aandoet kan je niet ontsnappen aan de reclame voor de vaginale droogte en die reclame vind ik nog minder irritante dan die van Carglas. 

Vóór je de tv uitdoet heb je al die nieuwsitems een paar keer gezien terwijl je aan het ontbijten bent. Je weet dat elke gram op je leeftijd is moeilijk weg te krijgen dus je let wel op wat je eet. Op tafel liggen walnoten, amandelpasta, watermeloen, diverse soorten fruiten. Je bent voornemens weinig te eten maar als je een klein beetje van alles eet dan is het te veel en de weg staat open voor de sollicitatie naar vetrollen, de obesitas.

 

Je wilt het nieuws over je herkomstland wél en niet horen. Je wil het niet horen omdat je weet dat er alleen maar ellende is. Behalve de onderdrukking heb je de dagelijkse belemmeringen zoals niet beschikken over elektriciteit, brandstof voor je auto in deze zomer waar de temperatuur 48c noteert. 

Gisteren belde ik een neef die in Erbil, de hoofdstad van zuid Koerdistan, woont en ik zei die hitte brandt de kale hoofden bij jullie. Hij antwoordde: de hitte hier brandt ook onze billen. Hij bedoelde het letterlijk. Want als ze in de auto willen gaan zitten moeten ze eerst de auto starten, airco aanzetten en minuten wachten tot ze durven in de auto te gaan zitten. Want de hitte daarbinnen is te vergelijken met een oven waar vlees gaar wordt. 

De inkomsten van de olie die gigantisch zijn verdwijnen in het niets. De mensen krijgen de hitte, van God gratis en daarom keert de regering elke maar maanden pas een halve maandsalaris. 

Mijn neef is niet verbaasd over de Braafheid van het volk want als ze de Koerdische regionale regering niet steunen komen de terroristen of de troepen van de regering daar de scepter zwaaien en dat is vele malen erger.