30. dec, 2013

Wat hebben Rutte en Kierkegaard gemeen?

De dromen zijn raar! De dromen zijn raar, net als de mensen zelf. Het is namelijk de mens die droomt. Maar hoe kom je aan die dromen. Bestaan er geesten in ons? Verdwaalt onze geest elders, in een valei waar hij fantasieën en dromen verzamelt? Alle droom analisten hebben geprobeerd de dromen te doorgronden. Misschien hebben ze een fractie van wat de dromen inhoudt benaderd, ontbloot. Misschien ook helemaal niet. In ieder geval is de droom een soort mysterie dat altijd een mysterie blijft. Sommige dromen voorspellen misschien iets dat gaat gebeuren. Sommige dromen vertellen wat er al gebeurd is. In bepaalde dromen komen bepaalde figuren waar je aan hebt gedacht of dat de gedroomde aan je misschien gedacht hebben. Alles kan, elke analyse bevat bepaalde mate van de waarheid. Het ligt ook aan de persoon die een droom droomt. Is het een pure eerlijke of juist niet. 
Vannacht ben ik een paar keer wakker geworden. Wat ik gedroomd had weet ik beslist niet. Geen enkele aanwijzing of een scène, niets. Misschien heb ik helemaal niet gedroom. Dat is het meet waarschijnlijke. Toch elke keer, in totaal vier keer, wanneer ik wakker werd dacht ik aan Kierkegaard, de Deense filosoof Kierkegaard. Ik wilde weten hoe hij van voren heten, wat zijn voornaam was. Ik kon er niet opkomen. De ene keer dacht ik Sigmund. Maar nee, Sigmund was de voornaam van Freud, de meester van de menselijke psyche die de doom angliseerde en zijn methode bekend werd al de psychoanalyse. De man die alle oorzaken van ons gedrag naar ons libido terugbracht. 
De andere keer dacht ik dat de voornaam van Kierkegaard Arthur was. Nee, dat was hem ook niet. Dat was de voornaam van Schopenhauer, de filosoof van het pessimisme. De man die Nietzsche had beïnvloed. De derde keer toen ik wakker werd moest ik steeds weten wat de naam van Kierkegaard was. Was het Mark? Nee, dit is de voornaam van onze premier Rutte. Waarom Rutte? Zou Onze Mark Rutte stiekem verliefd zijn geweest, zich verloofd hebben en daarna, zonder te trouwen de verloving gebroken hebben? Zou hij net als Kierkegaard emotioneel zijn 'Regina' trouw blijven. Rutte lijkt op hem als een scherpe maar clown achtlingen denker. 
Het was voor mij echt een raadsel. De vierde keer toen ik wakker werd was het ochtend, ik moest opstaan. Onderweg naar de badkamer leek alsof iemand in mijn oren fluisterde: 'Søren, het is Søren Kierkegaard.' Ja, hoe kon ik dat vergeten. Ik heb hem in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw gelezen. Ik heb zelfs, samen met een collega van faculteit theologie aan de UvA, colleges gegeven over hem en zijn invloeden op het existentiële theater. Hij was immers een van de eerste existentialisten, een theoloog en filosoof die zichzelf anti-filosoof noemde. 
Vannacht was er helemaal geen aanleiding om van Kierkegaard te dromen. Dat heb ik ook niet gedaan maar waarom vier keer wakker geworden en aan zijn voornaam denken die me eerste drie keer ontging? Ik geloof niet dat Søren zelf aan me gedacht zou hebben. Of zou het kunnen? Zou zijn ziel ergens rond Amsterdam hebben gezworven, dat hij ergens een snuifje had genomen en voor hij weer richting Denemarken vertrok dacht hij of ik zijn voornaam nog kon weten?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik slecht ben in het onthouden van de namen. Van de voor-en de achternamen. Is het een teken van dementie? Het zou kunnen.
29. dec, 2013

Imam geneest de mensheid van AIDS en Kanker

Op Facebook zie ik dat een vriend op een link heeft gereageerd. Omdat die vriend nauwelijks op iets reageert denk ik dat het een bijzondere iets moet zijn. De link bevat een video. Ik speel het af en zie een man, een Imam, iets vertellen. Ik ben niet geconcentreerd maar zijn hand met een gebaar dat een borrel verbeeldt trekt mijn aandacht. Ik stop de link en draai hem opnieuw. Ik kijk en luister. De man zegt dat hij een medicijn heeft voor ongeneselijke ziektes, voor de ongeneselijke zieken die lijden aan AIDS en Kanker. Hij zegt dat de medicijn simpel is maar de genezende kracht ervan is honderd procent. En dat garandeert hij. En het gebaar dat een borrel verbeeldt bedoelt hij inderdaad een klein glaasje. Hij beweert dat wanneer een (terminaal) ziek persoon met AIDS of kanker tien dagen achter elkaar zo'n klein glaasje kamelen pis drinkt is de genezing gegarandeerd. 

Ja, je leest het goed. Tien dagen een klein glaasje kamelen pis geneest de mensheid van AIDS en kanker. Waar waren al die wetenschappers al die jaren? Maar goed dat we een genie in Koerdistan hebben, een simpele imam die de mensheid gaat redden is toe te juichen. Alleen het probleem is: waar haal je al die kamelen pis vandaan? 
Allah is genadig met de Arabieren. Hij bracht ze eerst een profeet die alle andere profeten overbodig maakte, een religie die alle andere religiën in de schaduw liet. Allah bracht de Arabieren op het juiste moment, het moment dat ze van armoede ondergingen olie. Dat ze dat zelf niet ontdekt en ontginnend hadden maakt niet uit. Ze zijn nu rijk, erg rijk. Zelfs zo rijk dat ze ondanks dat ze niets met voetballen te maken hebben de voetbalwereld cup gaan organiseren. 
Nu, dat de Arabische wereld verscheurd raakt door al die geschillen in de politiek en religie dat ze dreigen weer in een ramp terecht te komen ontstaat een Koerdische imam, een genezer en een boodschapper van de profeet om de Arabische wereld te gaan redden en dan op een hele positieve wijze. Ik zeg positief omdat er heel veel ogen en haken plakken aan de olie. Denk aan al die oorlogen en wapens en armoede. Al die ellendes zouden het gevolg zijn van olie. Maar de kamelen pis die de mensheid gaat genezen van de meest dodelijkste ziekten is positief en niemand kan dit betwisten. Als men denkt dat er niet zo veel kamelen pis zal zijn om al die miljoenen zieken te genezen hoeven we niet te piekeren. Er zal binnenkort dezelfde imam of een collega van hem een oplossing vinden.
Ik ben zo erg onder de indruk van die imam. Hij moet al zo snel mogelijk voorgedragen worden voor de nobel prijs.

 

27. dec, 2013

Wat is de rede van het complot tegen Erdogan?

Het schijnt dat Erdogan gaat verliezen. De wurm, de dodelijke wurm, knaagt aan de stam van de boom van zijn partij, de regerende AKP, zou uit die stamboom zelf komen.
Ik ben geen analist, zeker geen politieke analist en ik volg de gebeurtenissen in Turkije niet op de voet. Belangrijke gebeurtenis zoals het bezoek van de "Iraakse" Koerdische president aan Diyarbakir en de festiviteiten waarbij Erdogan en een paar bekende Koerdische figuren aanwezig waren kon me niet ontgaan. Ik volg het Turkse nieuws vooral door de artikels van Erdal Balci in de krant en ik lees verder wat sommige Turkse Facebook vrienden op FB publiceren. Edoch, uit die informatie kan ik uitmaken dat Turkije een zware tijd tegemoet zal gaan. Na de ontslagen die op de corruptie schandaal volgden en ministerskoppen heeft gekost is duidelijk dat Erdogan aan het verliezende is. Het schijnt dat Erdogan van de corruptie praktijken van zijn ministers wist en dat is logisch. Dat Erdogan nu de schuld aan de buitenlandse machten geeft is geen onzin zoals bepaalde analytici beweren. De Koerdische zaak is altijd een belangrijke kaart geweest die voor en/of tegen een regeringsleider gebruikt kan worden. De Koerdische zaak in het midden-oosten is altijd een gevaarlijke onderneming geweest. Nu, nog steeds. Dat vele Irakese regeringen zich stuk hebben gebeten op die zaak wil ik hier niet bijbetrekking. Ik zal het puur over de Koerdische zaak hebben die onder leiding van Erdogan een hele andere wending aannam. Terwijl de Koerdische zaak door de regeringen voor Erdogan helemaal ontkend werd en een 'Koerdisch probleem' bestond niet gaf Erdogan openlijk toe dat dat een kromme redenering was. Je kunt niet eeuwig ontkennen dat er geen Koerdisch probleem is anders kan je dat niet oplossen. Dat is een feit en daarvoor moet je durf hebben en Erdogan had die durf. Terwijl zijn voorgangers met geweld het Koerdisch verboden en het bestaan van Koerden ontkenden liet Erdogan ruimte voor bepaalde dialoog en op basis daarvan konden de Koerden hun taal mogen spreken en zelfs onderwijzen, weliswaar op hun eigen kosten maar het was een goede stap.
De semi vrijheid die de Koerden in zuid Koerdistan (Iraaks) afgelopen twintig jaar genoten gaf aan de ene kant enorme economische voordelen aan de Turkse staat en redde Turkije van faillissement maar aan de andere kant hielp de angst te groeien voor de vrijheid van Noord Koerdistan (Turks). En dat is waar Erdogan geen rekening mee hield wanneer hij nu zegt dat het een buitenlands complot is. Erdogan heeft zijn betrokkenheid met Koerden onderschat. Een miscalculaties! Amerika wil, gezien de groei van het islamfundamentalisme, een gematigde islamitische leider in het midden-oosten hebben waarop rekenen mee kan gehouden worden. Omdat Amerika niet op de koning van Saoedie-Arabië meer kon rekenen steunde Amerika Erdogan om een positie te veroveren, althans de suggestie laten wekken. Maar Erdogan maakte een paar misstappen tegen Israël. Dat was de reden om naar andere alternatieven te kijken. Morsi was er een van maar die faalde na een jaar. Daarmee kwam Iran in de picture. De zoektocht naar een sterke man is nog gaande. Het kan zo zijn dat dit een stevige waarschuwing is voor Erdogan, een waarschuwing die via zijn, in Amerika wonende, (ex?) vriend Gulen komt.
Hoe ver de beproevingen gaan plaatsvinden en hoe lang gaat Erdogan volhouden en hoe diep door knieën zal gaan, gaan we binnen kort meemaken. De Koereden en de Koerdische zaak zal weer geslachtofferd worden.

26. dec, 2013

Apo

Afgelopen dagen circuleerde een foto op de homepage van diverse Facebook vrienden. Het is een foto van de PKK leider Abdullah Ocelan, Apo. De foto is onlangs opgenomen tijdens een bezoek van een man en een vrouw in zijn gevangenis in Turkije. Diegene die de foto plaatsten hebben helaas geen beschrijving van de foto gedaan en er staan nergens de namen van zijn bezoekers. Jammer, want dat zijn historische gebeurtenissen en die moet je zorgvuldig mee omgaan. In ider geval ik ga er vanuit dat een van de bezoeker of beide zijn advocaten of een advocaat en een politiek figuur. Op de foto staat Apo in het midden. De vrouw aan zijn linkerzijde en de man aan zijn rechterzijde. Beide kijken vriendelijk, Apo niet. De sinds 1999 in de gevangenis zittende Koerdische leider is grijs geworden, totaal grijs. Hij heeft een dikke buik en hangende schouders. De foto doet me denken aan mensen die een ziekenhuis bezochten en foto's maakten met de zieke familielid. Ik wilde andere foto's van Apo zien en zocht op Google. Heel veel foto's, verschillende foto's. Lachend, boos kijkend en poserend. Ook diverse achtergronden variërend van de PKK vlag, Koerdische vlag en de vlag van Turkije. Je ziet hem een keertje met een duif op zijn rechterschouder maar je ziet hem ook met handboeien. Wat je op alle foto's ziet is de dikke snor en de dikke wenkbrauwen. Op de foto die in het vliegtuig was opgenomen toen hij in 1999 gevangen was genomen zie je hem geboeid met dikke grijze plakband. Hij kijkt voor zich uit en naast hem zit een gemaskerde lid van de Turkse arrestatie team naar hem te kijken. Op die foto waren alleen de haren van zijn korte bakkebaard grijs. Die foto roept herinnering bij me op. Het enige wat bij me gebleven is dat hij zei tegen zijn arrestanten dat zijn moeder een Turk is. Ik kan me niet herinneren dat hij strijdvaardig was op dat moment. Dat kan. Men kan in een schok verkeren na zulk gebeurtenis. Later toen hij berecht werd en delen uit de zitting werden uitgezonden bood hij zijn excuus aan de moeders, aan de moeders van Turkse soldaten die in Koerdistan waren gesneuveld. Van een Koerdische leider mag je verwachten dat hij als een valk zou staan en zeggen dat hij zal blijven vechten tot zijn volk van onderdrukking bevrijd wordt en dat niet zijn schuld is of van zijn strijders dat die soldaten gesneuveld werden want daar hadden ze niet te zoeken, ze waren immers daar om dood en verderf te zaaien. 
Misschien makkelijker gezegd dan gedaan en ik was gelukkig niet in zijn positie. Echter ik ken strijders die het Koerdische nationale lied zongen en dansten op weg naar de galg. Maar die strijders waren geen leiders. Natuurlijk dat nu de Koerden in noord-Koerdistan bepaalde culturele rechten hebben is mede te danken aan Apo en zijn jarenlange strijd. Misschien was hij ook de bedenker van het beëindigen van de strijd in Noord-Koerdistan dat (officieel) oost Turkije heet. Dat alle strijders moesten uit "Turkije" vertrekken was een eis van de de Turkse regering, van Erdogan. En misschien ook goed, vanuit zijn optiek, want Koerden genieten culturele rechten. Het enige wat overblijft is zijn vrijlating. Als Erdogan de laatste tegenslagen niet had gehad en niet in rivaliteit was geraakt met zijn machtige denkgenoot Gulen had hij misschien Apo vrijgelaten. Wie weet...
Alleen ik weet niet wanneer ik over Koerdische leiders denk, zonder enkele uitzondering, ik me een lied herinner. Het lied is van Kawis Aga. Dat lied had hij voor de Koerdische "koning" Sjekh Mahmood gezongen. Sjekh Mahmood vocht tegen de troepen van de Britten die de Iraakse koning steunden. Alle Koerdische stamhoofden hadden mahmood beloofd hem te steunen in zijn strijd maar toen die strijd begon gaven de Koerdische leiders niet thuis. Ze bleven gewoon thuis.
Veel luistermelancholie toegewenst: http://m.youtube.com/watch?v=wlVY7WKfx_U 

 

24. dec, 2013

Liever schiet ik met iets anders...

Welke Michail Kalasjnikov is dood? De schrijver of de ontwerper van het bekende gevreesde geweer? Wie wist dat Kalasjnikov een man was? Ik niet. Nooit geweten. Gisteren toen ik, voor het eerste, hoorde dat Kalasjnikov een man was, een Rus die 94 jaar werd moest ik terug denken aan de Kalasjnikov(s) die ik kende. Wees niet bang, ik ga niet overdrijven. Het zijn denk ik een paar. Toen ik na mijn afstuderen aan de universiteit van Bagdad in dienst moest, moest ik met een Kalasjnikov oefenen. Het wapen kennen, uit elkaar halen en weer in elkaar monteren en natuurlijk ook er mee schieten. Ik geloof dat ik niets van al die dingen heb gedaan. Ik zorgde er voor dat ik bijna altijd vrijstelling kreeg van treinen en alle activiteiten die een dienstplichtige doet. Het klinkt niet geloofwaardig wat ik zeg maar het is wel de waarheid. In die tijd toen ik diende (1976-1977) was het Iraakse leger anders. Een militaire arts die ik kende verzon allerlei smoesden voor mij zodat ik niet hoefde te treinen. Ik moest wel aanwezig zijn op de basis. En omdat ik zogenaamd ziek was lag ik de hele tijd op een militair bed in een kazerne, boeken te lezen. Geloof het of niet ik heb bijna alle in het Arabisch vertaalde romans van Dostojevski gelezen, tijdens mijn dienstplicht.

Misschien als ik had geweten dat Kalasjnikov ook een Russische schrijver was had ik me in hem verdiept. Dan had ik het wapen bestudeert en misschien beredeneerd waarom het geweer een grote en kromme magazijn had terwijl het wapen zelf zo klein en licht was. Dat het wapen erg populair was interesseerde me niet. Ik was niet geïnteresseerd. Ook toen ik moest vluchten en me aansloot bij de vrijheidsstrijder in het Koerdische gebergte droeg ik geen wapen. Bijna iedereen had er een. Een keer vroeg een strijders of ik een paar kogels wilde schieten. Hij legde me de techniek van het schieten uit en ik denk dat ik dan ook raak had geschoten. Dat was het dan. Misschien had ik hekel aan wapens omdat mijn vader erin handelde, op kleine schaal en was daardoor voortdurend weg. Het was mijn vader die me de liefde van wapens wilde overbrengen en liet me als kind met zijn geweer schieten. Die ene keer kan ik nooit vergeten. Door de kracht van het schot schoot het geweer terug en ik lag op de grond. En meneer papa moest lachen, hartelijk lachen.
Nee, ik zou liever met alles wil schieten waarmee ik erin bekwaam ben dan met kogels. 
Het ontwerpen van het geweer Kalasjnikov kwam door een incident. Kalasjnikov raakte in een gevecht met de Duitsers, tijdens de tweede Wereldoorlog, gewond. In zijn ziekbed dacht hij na, vooral over de belabberde Russische wapens en ontwikkelde Kalasjnikov dat ook bekend staat als AK-47. Hoe veel miljoenen mannen hebben zich stoer en machtig gevoeld met dat wapen in hun hand? Hoeveel mensen zijn gedood door dat wapen waarvan miljoenen exemplaren zijn gemaakt?
Met de dood van Michail Kalasjnikov komt helaas geen einde aan de oorlog en ook niet aan de productie van de wapens.