Je krijgt een link van een vriendin, een land- en ex-landgenote. De link is zonder begeleidende brief, zonder uitleg en zonder enkel commentaar. De persoon die de link verstuurt is een dichter en heeft vaak scherp commentaar op de politieke situaties in Koerdistan, vooral op de regerende partijen van ons land van kom af. De link heeft, zonder hem te openen, een beeld. In het beeld zie je twee gezichten. Van een jonge man en een jonge vrouw. Bovenaan staat opsporing verzocht. Dat voorspeelt geen goed nieuws. Je denkt waarom die link en je word nieuwsgierig. Je opent hem. Een moordzaak in Tilburg. Een jonge vrouw is vermoord. De presentatrice zegt dat de ondertiteling in de taal van de vriend van de vermoorde jonge vrouw is. De vrouw die oorspronkelijk uit Cuba komt heeft sinds drie jaar een relatie met een jonge man. De jonge man is een Koerd uit Iraaks-Koerdistan. Voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse tv zie ik een ondertiteling in het Koerdisch met Arabische lettertypen. Het verhaal: Een taxichauffeur had het levenloze lichaam van de jonge vrouw gezien en had de politie gealarmeerd. Een paar uur voor de dood van de vrouw was het (echt)paar bij een vriendin op bezoek en zou daar blijven slapen. De jonge man zou een

Je kunt beweren dat je niet gelovig bent. Je kunt die bewering met kracht doortrekken naar bijgelovig. Dat kan zeker een waarheid zijn. Maar de waarheid is ook dat je op sommige momenten, net als op je ongelovige momenten, wel gelooft in iets waarin je niet gelooft, dat geldt evenzeer voor het bijgeloof.
Ja, wij als mensen zijn geboren met onzekerheden. Je kan het anders zeggen namelijk dat de mens geboren met zekerheden die niet lang duren. Een van de essentiële zekerheden is de geboorte zelf van de mens die haaks staat op de dood. En tussen die twee waarheden fluctueren andere waarheden die soms minder dominant zijn.
Misschien vindt je dit schrijven als een filosofisch gelul. Dat is ook een soort waarheid die tegengesproken kan worden.
Maar laat ik me niet in dat gezwam verder begeven en zeggen waar het op staat, wat ik wilde zeggen. Om kort te zijn. Ik wil een stevige hand in eigen boezem steken. En het bijgeloof aan de orde stellen.
In mij, binnenin me, vechten verschillende ideeën, waarheden en noem maar op. Dat geldt voor een ieder mens. Ik wil niet bijgelovig zijn en dat ben ik soms stellig in. Toch word ik vaak met de neus op bepaalde feiten gedrukt waarvan ik de oorzaak toch tot dat bijgeloof herleid.
Een voorbeeld: dinsdagavond 26 november 2013 speelde Ajax tegen Barcelona in Amsterdam.  Door de resultaten van de afgelopen jaren van beide ploegen was het duidelijk dat het somber voor Ajax eruit zag. Maar de essentiële speler van Barcelona ontbrak. Ajax geloofde en misschien bij-geloofde in een overwinning. Ze gingen ervoor. De laatste jaren durf ik niet naar live uitzendingen van Ajax te kijken om geen maagzweer te ontwikkelen. Ik wil geen migraine krijgen en nagelbijtend bijna twee uur van mijn tijd aan slap spel besteden. Maar dinsdag wilde ik kijken. Mijn kleine hond Ozzy op de schoot juichte ik twee keer zo hard dat de hond zijn toevlucht zocht in de indianen tent, in de woonkamer. Hij verborg zich tussen de kussens. De buren hadden net niet een aanklacht bij de politie ingediend wegens geluidsoverlast want het was nog vroeg in de avond. Tijdens de pauze ging ik snel met de hond naar buiten. Hij moest uitgelaten worden. Knap dat hij, door mijn hard gejuich, niet spontaan urineerde. Van een hond kan je niet zeggen dat hij in zijn broek heeft gedaan. Buiten bibberde Ozzy tijdens het plassen. Hij plaste zelfs drie keer. Het kwam denk ik door de zenuwen.
Ik dacht ik laat hem beneden, in zijn bedje maar tegelijk vond ik dat zielig voor hem. En, geloof het of niet, een stem fluisterde in me dat ik dat niet moest doen. Ozzy niet eenzaam beneden laten. Ik lachte die gedachte uit en stak net niet mijn middelvinger er naar maar wuifde het weg. Ik sloot de hek en ging naar boven. De tweede helft begon. De stem fluisterde: ‘ga Ozzy halen anders krijgt Ajax het moeilijk’. Ik lachte de fluisterende gedachte weer uit. Maar mijn gelach werd bitter. Al op de tweede minuut maakte Ajax een fatale fout. De beste man van het veld werd het veld uitgestuurd en een onterechte strafschop werd gegeven. Ik stond op om Ozzy van beneden te gaan halen maar bleef met knijpende billen naar het strafschop kijken in de hoop dat het gemist wordt. Nee, niet gemist. Ik ging meteen naar beneden, bood mijn excuus aan Ozzy en we gingen weer voor de tv zitten. Ozzy wilde niet op mijn schoot en koos een plek tussen de kussens in het kleine indianen tentje. En Ajax ging alleen verdedigen. De minuten werden langer, veel te lang. En ik riep heel lief elke paar minuten naar Ozzy of hij op de schoot wilde. Dat wilde hij niet maar zorgde er verder voor dat Ajax bewaard bleef. Ajax won met twee tegen een. En ik had na dat ene halfuur hele sterke bilsperen.

Je zit tv te kijken, laat op de avond. Je ziet een bebaarde man met twee stenen in zijn hand en een grote plezierige glimlach op zijn gezicht. Hij slaat de twee stenen tegen elkaar en lacht in de camera. Het lijkt of hij een feest gaat vieren, een feest waarnaar hij erg uitgekeken heeft. Achter de man zie je een massa in een dorre en stoffige oppervlakte. Iedereen lijkt in extase. Het lijkt of ze juist de wereldcup hebben gewonnen. Maar nee. De camera wenkt naar rechts. In een eenzame kuil zit een blauwe gestalte. De gestalte lijkt op een kleine vrouw.
De man die de twee stenen tegen elkaar slaat en in de camera triomfantelijk lacht is helemaal klaar om goed te gaan mikken op het hoofd van de vrouw die overspel zou gepleegd hebben. Ja, de massa daar in dat Afgaanse dorp is bijeen gekomen niet om de lancering van een raket naar de ruimte te vieren of een wereldse sport overwinning maar ze vieren hun genot door twee mensen die samen een potje seks hadden, te gaan doden.
Op dat vlakke en stoffige landschap waar de eenzame gesluierde vrouw in de eenzame kuil zit beweegt de massa richting de vrouw.
Stel je voor dat jij in die kuil zit, machteloos, met handen en voeten vast geboeid. Waaraan zou je denken? Althans probeer aan die vrouw in die eenzame kuil te denken. Waaraan zou zij op dat moment horen of herinneren?
Nee, ze kan op dat moment niets zien. Ik had ooit een steniging op Youtube gezien die in Iran plaats had gevonden. Ik keek dat filmpje niet helemaal af. Het zien van dat filmpje was een soort marteling en ik dacht dat het afkijken een soort meedoen was. Je voelt je medeplichtig aan het executeren van de vrouw. In dat filmpje werd een jonge vrouw tot aan haar schouders ingegraven. Haar hoofd dat boven de grond uitstak werd geblinddoekt en fungeerde als schietschijf voor steen gooiende meute.

Even weer terug naar de Afghaanse vrouw die in een blauw gewaad gewikkeld is en wacht op haar executie. Haar executie die een volksfeest betekent. Wat zou ze op dat moment denken? Zou ze denken aan die plezierige momenten van haar overspel? Zou ze denken aan haar minnaar of hij hetzelfde lot treft? Zou ze spijt hebben van haar daad of denkt ze dat het wel de moeite waard was om daarvoor gestenigd te worden? Was het de eerste keer voor haar dat ze orgasme kreeg? Of denkt ze aan haar kinderen die hun hele leven getekend door het leven zouden gaan en hun hoofd nooit durven te heffen en in de ogen van mensen te kijken. Zou ze hopen dat ze bij de eerste steen bewusteloos zou raken en geen pijn meer zou voelen? Het zijn zo veel dingen waaraan de vrouw een paar minuten voor haar steniging kan denken. In ieder geval wat ze niet prettig zou vinden is dat ze daar machteloos moet wachten. Dat ze de lach en grappen moet aanhoren, dat ze een hoer is, een afvallige. De voetstappen die dichterbij komen, het heffen van de handen met de stenen omhoog kan ze misschien nog horen. En het beeld zou daarna zwart worden. En mocht wat die moordende massa gelijk zou hebben dat ze ook nog in de hel belanden zou de hel dan erger zijn dan leven tussen die massa?

Dit is geen droom of nachtmerrie maar een realiteit! Ja, Afghanistan is weer zo ver in haar vooruitgang op weg naar een rechtstaat. Na de militaire, economische en humanitaire hulp, gedurende 12 jaar die ze van de wereld krijgt om het land van de extreme wetten van de Taliban te bevrijden komt nota bene een werkgroep van het Afghaanse ministerie van Justitie met het voorstel om de steniging weer uit te gaan voeren. De werkgroep heeft deze vorm van de doodstraf opgenomen in een reeks voorstellen om het strafrecht te wijzigen.

Het rapport dat Oxford Research Group onder de titel 'Stolen Futures - the Hidden Toll of Child Casualties in Syria' gepubliceerd heeft rapporteert dat de burgeroorlog in Syrië tot nu toe aan meer dan 11.000 kinderen het leven heeft gekost. Ruim twee derde van de gevallenen kwam om door het ontploffen van explosieven, zoals tijdens bombardementen. Honderden kinderen, waaronder baby's, zijn doelbewust geëxecuteerd. De sluipschutters en de beulen zijn de dader.



Dat is wat je leest. Naast vele getallen die de doden tot nummers maken bevat het rapport ook foto’s, foto’s die de mensenogen pijnt doen. Ja, het is niet fijn om te zien.
Bij een sluipschutter kan je je proberen je in te denken dat die de hele dag op zijn buik ligt of uren lang gehurkt zich schuilhoudt, achter een muurtje met een luikje of op een andere schuilplaats die zicht op huizen en straten biedt. En hij, de sluipschutter, moet wat kogels gebruiken, doden voor zijn doel: doden. Je kunt je misschien verbeelden dat die arme stakker die wacht en wacht, zonder te kunnen eten en drinken en ziet alleen maar kinderen die even in de straat komen en weer verdwijnen. Hij wordt dan zo kwaad op de ouders die niet naar buiten durven te komen om een schot in hun hoofd te krijgen. Hij wordt kwaad omdat ze hun kinderen naar buiten sturen. De sluipschutter denkt dan: ‘Oké, jullie komen niet naar buiten? Straks wordt het donker en ik heb nog niemand gedood. Hoe moet ik dan ‘allah u akbar’ roepen voor ik ga doden en mijn plicht vervullen? Als jullie niet naar buiten komen dan schiet ik jullie kinderen dood!’
En hij schiet een kind dood dan komt een ander kind, een vriendje, een broer of een zus die door het lijkje niet beseft dat hij of zij ook dood geschoten zal worden. En de sluipschutter heeft tijd genoeg om te mikken op andere kinderen om de ouders uit hun huizen te lokken. Hij kan kiezen op dat moment uit een groep kinderen die hij dood kan schieten. Een jonge, een meisje, de jongste of eentje die naar zijn richting kijkt met woede in de ogen. De sluipschutter kent misschien niemand van die kinderen. Hij ziet ze misschien als objecten. Hij is misschien helemaal geen Syriër maar een huurling van de regering of van de rebellen. En het doel heilig de middelen vooral als het om een heilig doel gaat: in het hiernamaals komen waar maagden, naakt, op je wachten. Bovendien we kennen de gezegde ‘onbekend maakt onbemind’ en dat geld ook voor die sluipschutter. Dus…
Maar wat moet ik me bij het martelen en executies van baby’s voorstellen? Want dan sta je, als een gelovige soldaat, oog in oog met een baby of een kindje van je vijand. Ga je eerst tegen de baby zeggen: ‘Hoe heet je jongen? Voor wie vecht je? Aha, je bent de zoon van die hoer. Nee? Maar je vader is een hond, een pooier. Jullie zijn geen echte moslims. Ik ga je nu een paar vragen stellen en als je niet goed antwoordt krijg je met mij te maken. Ken je me niet? O, ik laat je wel zien wie ik ben.’
En dan gaat zijn arm omhoog en zijn platte hand ploft op het gezicht van de baby of het kindje. Ja, dat is heldhaftigheid dat hij zo’n klein monstertje kan slaan. Voor elke klap krijgt hij blijkbaar een extra maagd in het paradijs. En omdat de mens graag meer wil, gek op getallen. Vooral de mannen denken dat ze zo veel vrouwen aankunnen, wil hij meer maagden schoren en hij gaat verder met slaat tot de dood op volgt. Het slaan is een daad wat we toevallig martelen noemen.

Het rapport beweert verder dat de burgeroorlog heeft een 'catastrofaal effect' op kinderen en geeft aanbevelingen om burgers en gebouwen als scholen, ziekenhuizen en gebedshuizen niet meer onder vuur te nemen. De onderzoekers willen ook dat militairen en leden van rebellengroepen les krijgen in het vechten zonder burgerslachtoffers te maken.
Het totale aantal slachtoffers in Syrië ligt al boven de 100.000. Meer dan 2 miljoen mensen hebben het land ontvlucht, de helft van hen zijn kinderen.
Dat is mooi! Want de Syrische regering en alle verschillende rebellengroepen hebben het rapport bestelt en hebben gezworen dat ze het rapport net zo gaan respecteren als het heilige boek. Ze zweren dat ze de aanbevelingen gaan volgen. Ze stellen wel een voorwaarde, slechts één. Ze zeggen: ‘als Gorden zijn excuus aanbiedt en niet meer decimerende grappen maakt gaan we ook geen kinderen meer martelen of doden.’