24. nov, 2013

Tien jaar dood of langer?

Je bent een vrouw. Je ben 68 jaar oud. Je hebt je vader nooit gekend. Je leeft al vijfenzestig jaar in onmin met je moeder. Je hebt haar al twintig jaar niet gezien.
Op een ochtend word je wakker, je zet de tv aan. Het nieuws vertelt over een vrouw die al tien jaar dood in haar woning ligt. Je herkent de woning, de voordeur die je vaker zag. Je wordt stil. in een minuut gaat alles aan je geest voorbij. Vijf en zestig jaar herinneringen proppen zich in 65 seconden. Je begint schuldgevoel te krijgen maar een paar minuten laten ben je ook opgelucht. De momenten van opluchting en schuldgevoel wisselen zich, vechten met elkaar. Je besluit je te melden als familielid, het enige familielid.
Je gedachte gaan terug, diep in het verleden.
Je hebt van je 4de jaar het besef gehad dat je ook een vader zou moet hebben gehad. Je vraagt je moeder. Je moeder draait zich om, de andere kant en zwijgt. Ze herinnert zich de man toen ze vijftien jaar oud was. Ze ziet het gezicht van de man, vaag. De man die jou in haar had gespoten, geplant. Haar ogen worden nat en ze zwijgt. Je wilt niet dat je ma zwijgt. Als een kind heb je recht te weten. Je wilt weten waarom iedereen een vader heeft en jij niet. Je trekt aan de arm van je moeder en blijft vragen. Je vragen maar vooral de doorzetting en “gezeur” roepen meer herinneringen bij je moeder op. Het zijn geen prettige herinneringen, het zijn vreselijke herinneringen. Herinneringen die met dood en verderf te maken hebben, met afslachtingen en verkrachtingen. Met haar handpalmen sluit ze haar oren dicht maar jij, als kind, begrijp je het niet. Je wil weten en ze kan niet uitleggen. Je gaat door “zeuren”. Je moeder kan niet praten, ze kijkt je aan en ziet je mond die blèrt. Haar arm gaat de lucht en ploft op je kleine gezicht. Je oren suizen en ziet alles wazig.
Alles herhaalt zich, elke dag. Frustraties leiden tot onmin. Je groeit op, in die zieke sfeer. Je moeder wordt ouder maar de trauma’s blijven keihard zich in haar huizen en teisteren haar. Je hebt nooit de kans gehad iets rustig te horen, te weten en je bent getekend. Je wordt puber en doet alles wat god verboden heeft, misschien alleen om je moeder pijn te doen omdat ze jou niet wil vertellen wie je vader is. Je bent twintiger, dertiger en veertiger. Niets veranderd tussen jou en je moeder. Sterker nog de kloof is groter.
Je geeft op en je denkt dat het geen zin heeft. Je haat en onbegrip tegen je moeder is grenzeloos en dat is wederzijds. Voor haar ben je het product dat ze nooit gewild had. Dat ze jou en in jou je vader bijna vijftig jaar verdragen heeft vindt ze genoeg. Ze wijst je de deur uit. Je vertrekt. De eerste dagen vallen zwaar met tussen pauzes van opluchting. De maanden gaan voorbij. Soms kom je langs het raam om te weten of alles goed gaat, of het licht brandt. Jaren gaan voorbij en alles wordt vaag. Je krijgt klachten. De ouderdom is meedogenloos. Soms kom je voor de deur en je belt aan, op de moederdag. De deur gaat niet open. Je gaat terug met minder schuldgevoel en komt nog jaren niet terug, je belt jaren niet aan.
En nu erf je haar trauma’s. Je gaat haar begraven. Ze gaat onder de grond maar blijft spoken, in je hoofd zal ze blijven spoken. Je bent bang dat je hetzelfde lot zou treffen!
En dan na achtenzestig jaar staak je de zoektocht naar je vader. Je krijgt hekel aan hem, de oorzaak van je leven en van de trauma’s van je ma. 

23. nov, 2013

ruimte voor iedereen?

Je ben achttien. Je bent dichter. Je bent moslim. Je woont in Denemarken. Je gedichtenbundeldebuut wordt binnen een paar weken 37.000 keer verkocht. Je wordt in een klap beroemd. Journalisten uit de hele wereld komen kennis met je maken, je interviewen. Je gedichten worden vertaald. Je bent bijzonder, je voelt je bijzonder.
Een gedicht is een gevoel, een diep gevoel dat zich in woorden uit, in muzikale woorden. Als jouw gedicht goed ontvangen wordt en mensen beroert dan is dat het hoogste waar je naar verlangt: je diepe gevoelens delen met mensen die zich ermee identificeren. Maar een gedicht kan ook reactie oproepen en antireactie. Een gedicht dat je gemaakt hebt over je waarnemingen, je leefomstandigheden, je vreugde en verdriet kan mensen pijn doen. Of kan mensen helemaal niets doen.
Ik lees in de krant voor het eerst over Yahya Hassan, de ‘Angry young man’ die de woede van moslims wekt, door zijn gedichten, zijn autobiografische gedichten van vooral zijn leefsituatie in zijn gezin. Als je beroemd wordt dan krijg je aandacht. Je komt op tv, radio en in de kranten. Yahya blijkt niet alleen een goede dichter te zijn (ik weet het niet want ik ken ze niet. ik heb via google geprobeerd maar al die gedichten zijn in Deens) maar ook een rebel die het ook voor zijn generaties wil opnemen. Ik lees dat Yahya in zijn gedichten beschrijft hoe hij door zijn vader wordt mishandeld terwijl zijn moeder haar hoofd afwendt. Hij beschrijft over zijn ooms die de koran reciteren maar naar pornofilms kijken, alcohol drinken en de sociale dienst oplichten. Yahya zelf doet op zijn dertiende criminele zaken, belandt in instellingen en loopt weg. Iemand spoort hem aan om te lezen en schrijven. Dit laat me denken aan onze Nederlandse schrijven Akyol.
Citaat van Yahya:
1. ‘Het is zo hypocriet: doen alsof je vrome moslim bent, elke dag naar de moskee gaan, maar ondertussen frauderen.’
2. ‘Ik ben kwaad op mijn ouders en hun generatie. Zij hebben de problemen gecreëerd waarin ik en vele anderen zijn terechtgekomen. Zij hebben ons ermee geïndoctrineerd dat alles wat niet op hen zelf lijkt, bestreden moet worden. Daarom loopt een generatie van kutbuitenlandertjes rond die de maatschappij waarin ze leven niet erkennen.’
3. Iedereen verkoopt hasj, iedereen steelt, iedereen heelt. En om te zeggen dat er een paar zijn die het voor iedereen verpesten, is absurd. Het is precies omgekeerd.’

Misschien zijn die uitspraken voor vele moslims bullshit want er zijn er die precies andersom doen, niet alleen onder moslims of andersgelovigen. Het is menselijk en het milieu waarin je leeft bepaalt meestal wat je later wordt.
Dat hij nu een uitzondering is vanuit zijn milieu is bewonderingswaardig. Mensen die niet blindelings de maatschappij accepteren en er veranderingen proberen te brengen horen in de rij van grote mensen.
Ik lees dat Yahya aangevallen wordt en heeft bescherming gekregen.
Moet dat? Is de wereld te klein? Iedereen mag doen waar hij gelukkig mee wordt. Als je je geluk in een kerk of moskee vindt moet je vooral doen maar als je je in een bioscoop of in een disco dat geluk vind moet je ook doen. Er is ruimte voor iedereen…

zelfs voor de vrouw die tien jaar dood lag zonder dat iemand haar miste!

22. nov, 2013

Verlangen djihadisten naar het decor van het Koningspaar?

Twee foto’s staan op de voorpagina van mijn krant, Trouw. Twee contrasten met een uitstraling: trots. Op de ene foto staan drie gewapende Djihadisten in Syrië met enige trots naar het fototoestel te kijken die hen zou vereeuwigen. Twee van hen met de loop van het geweer naar de grond gericht en de middelste met het geweer op de schouder. De middelste draagt ook een baret, een groene baret en zijn baard is langer dan de andere twee jongemannen. De middelste is een Nederlander, een ex-Nederlandse militair. Ik wilde het artikel dat zich verder in de binnen pagina’s begint lezen maar na de eerste zin hield ik er mee op. Ik las dat de moeders van jonge Nederlandse moslims bang zijn dat hun zonen geronseld worden voor de oorlog, de oorlog die geen winnaars kent.
Ik kijk verder naar de andere foto. De twee figuren die trots zijn en trots uitstralen kijken niet in de lens van de camera. Terwijl de achtergrond, het decor, van de foto van de djihadisten een stad is zien we op de achtergrond van de foto van het koningspaar vooral blije applaudisserende jonge mooie vrouwen. De blonde haren van de koning wapperen in de lucht. Zijn rechterarm in de lucht met een vuist. In zijn linkerhand een zwarte microfoon. Aan zijn linkerzijde kijkt de mooie koningin trots naar hem. Haar rechterhand zwaait ook in de lucht, zonder vuist. Haar haren wapperen en het lichtval geeft de haren een extra glans. De blik van de koningin zie je niet frontaal in beeld maar van de zijkant en toch zie je en voel je dat haar blik een vulkaan van liefde en trots is tijdens de uitbarsting. Haar oorbel kust zacht haar hals, trots dat hij daar gedragen wordt.
Twee verschillende werelden met misschien dezelfde verlangens: gelukkig te zijn. Misschien zijn de mensen op beide foto’s gelukkig zijn op het moment van de opnames.
Zouden de bebaarde gewapende jongemannen op de eerste foto die voor een plek in het paradijs vechten, wanneer ze het decor van de tweede foto zien, zich iets bij kunnen voorstellen dat dat het decor van het paradijs is waar ze voor vechten? Dat die jonge mooie schoudernaakte vrouwen achter het koningspaar een aantal van de zogenaamde maagden die zij als beloning zouden krijgen? Mochten ze zo denken kunnen ze misschien beter een trip naar de eilanden doen waar het koningspaar was en op zoek gaan naar die maagden, zonder zich eerst te laten doodschieten of zichzelf opblazen. er ligt wel een nadeel aan; de kans bestaat dat niet een ieder er zeventig kan scoren maar dat is ook niet zo zeker in het paradijs, dat virtueel blijft. 

21. nov, 2013

Waar zou de mensheid belanden zonder onderzoeken?

Nu, eindelijk weet ik waarom ik zo dom ben. Het komt door de recessie, de economische recessie wel te verstaan. Mocht ik bepaalde dingen herhalen dan weet je hoe het komt, dat het door mij komt. Ik, als een man van middelbare leeftijd, ben dom. Dat hebben de wetenschappers namelijk onderzocht.
Wat mij een beetje trots geeft is het feit dat ik dan gelijk ben aan jonge vrouwen want die worden ook dom, door die economische recessie.
Het onderzoek heeft niet uitgezocht of men door die dommigheid seksueel actiever of juist andersom wordt. Dat hadden ze moeten uitzoeken want dan zouden de jonge vrouwen en mannen zoals ik weten of ze weer in het zelfde blokje terecht zouden komen.
Ik heb nooit iets van die onderzoeken kunnen begrepen. Nu ook niet. Maar inmiddels weet ik waarom. En ik ben een klein beetje opgelucht dat het niet in de gene zit maar in de recessies, de vele recessies die ik mee heb gemaakt. Ik zal niet durven mijn IQ te testen want bij de vraag die de wetenschappers hadden gesteld en die luide: ‘Noem zo veel dieren in een minuut’ kan ik misschien niet verder komen dan een handje vol dieren. En wanneer de wetenschappers er achter komen dat ik niet meer dan 4 dieren in een minuut heb genoemd zal ik zelfs minder scoren dan een ezel. Maar als ze dezelfde vraag gaan stellen aan een boer in mij leeftijdscategorie zal het me benieuwen hoe ze de IQ van die boer gaan beoordelen. Misschien zeggen ze dat hij geen recessie had meegemaakt? Wat dient een dergelijk onderzoek toe? En waarom besteden we zo veel tijd aan? Is dat een recessie oorzaak of er is te veel geld dat besteedt wordt aan zulke onderzoeken?
De reden van de domheid van de mannen boven de 45 zit in het feit (zo beweert het onderzoek) dat ze niet meer aan werk komen en dat levert stress op en stress maakt mensen dom. Is dat zo? Leggen de mannen boven 45 jaar zich neer bij hun werkloosheid? En dat geldt ook voor jonge vrouwen tussen 25 en 44, volgens het onderzoek. Als dat waar is heeft dat misschien te maken met de vruchtbaarheid die na hun veertigste moeilijk wordt maar wat als de jonge vrouwen helemaal niet bezig zijn met het krijgen van kinderen?
De recessie is goed voor vrouwen op middelbare leeftijd. Die worden intelligenter omdat ze veel tijd zouden overhouden om als oma, met plezier, door het leven te gaan.
Zonder wetenschappelijke onderzoeken was de mensheid nog dommer geworden, ik zeker.

20. nov, 2013

Fietsers in Londen

Londen was helemaal geen fietsenstad. Misschien wordt hij dat ook nooit. Londen is de stad van politiek maar vooral van Theater en poëzie. Sinds een aantal jaren groeit daar de noodzaak om te fietsen. Fietsen in een drukke stad is gevaarlijk. Zeker als de stad geen aparte fietspaden heeft. Op een fiets voel je je vrij en je denkt overal te komen. Dat kan wel. Als fietser kan je het bloed onder de nagels van automobilisten, bus- en vrachtwagenchauffeurs halen en hen dan uitlachen maar je kan ook onder de dikke wielen terecht komen en de (vrachtwagen)chauffeur zou denken dat hij op een hobbeltje heeft gereden. Hij rijdt dan fluitend verder door tot hij de sirenes hoort, wordt aangehouden waarbij hij stom verbaasd zou kijken.
Ik lees dat de burgemeester van Londen de fietsers gaat verbieden de koptelefoons te gebruiken tijdens het fietsen in Londen. Hij wil de vrachtwagenchauffeurs niet verbieden en ook niet ontbinden.
Natuurlijk is het heerlijk om te fietsen met de koptelefoon, dat je van de muziek en liedjes geniet. Dat je zelf meezingt en fantaseert de winnaar te gaan worden van the Voice of van een andere zangprogramma.  Natuurlijk is het de moderne tijd van de massacommunicatie waarop ook op de fiets je er niet kunt ontkomen. Je hebt niet alleen een koptelefoon maar je moet sms’n, whatsappen, op feesbook surfen. Ja, dat hoort er bij. Daarover had de burgemeester van Londen het niet. Hij had het alleen over de koptelefoon die de fietser zou hinderen andere geluiden te horen. Hij weet waarschijnlijk niet dat de oren heel raar functioneren. Dat de oren soms niet horen terwijl iemand tegenover je zit hardop te spreken, tegen jou nota bene.
In Nederland is goed geregeld voor de fietsers. Als ze zelf een ongeluk veroorzaken en aangereden worden krijgt de automobilist, de chauffeur van welke voertuig dan ook altijd de schuld. Dat brengt de fietser, wanneer hij bij het ongeluk zijn leven verliest,  niet meer onder de levenden. En hij kan nooit het verhaal vertellen of hij door de koptelefoon of door de massamedia was afgeleid of door beide.
En de burgemeester van Londen zou er beter aan doen, ook als hij hekel zou hebben aan de fietsers, om niet alleen hen de koptelefoons af te laten nemen maar meer gaan doen om te voorkomen dat minder fietsers dood gaan en meer fietsers door Londen fietsen.
Eigenlijk moeten ze in England beslissen om voor Londen een Nederlandse burgemeester aan te stellen om van Londen een fietsenstad te maken.