11. nov, 2013

Het Lichaam...

Ik wilde schrijven over de orkaan die tienduizenden lichamen levenloos maakte en uit de oppervlakte van de aarde voorgoed liet verwijderde. Ik wilde over het leed vertellen van het laatste moment, van een weerloos mens die door Tyfoon werd meegenomen. Ik vond het te heftig. Tyfoon was te snel en te gewelddadig en ik hou niet van gewelddadigheid op een groot schaal. Toch was ik voornemens het te gaan proberen. Dat deed ik gisteravond niet. Ik ging naar een film kijken, een lange prachtige film met een aangrijpend verhaal over de (on)veranderlijkheid van de mens. Ik stelde het uit en dacht in de ochtend een poging te wagen.
Vroeg in de ochtend las ik op FB een berichtje van een FB-vriendin die mijn website regelmatig leest. Ik las dat ze kanker heeft. Ik heb niet gekeken wanneer het bericht geplaatst is maar ik las het als eerst op de eerste werkdag van de week, voor ik mijn ontbijt nam. Het enige wat je kunt doen is een berichtje schrijven en de persoon sterkte wensen. Machteloos zijn we en we zullen helaas zo blijven. 

Het lichaam, ons lichaam gaat vreemd, met de onzichtbare ziektekiemen, bacteriën en tumoren. Ons lichaam doet dat achterbaks, liever zo stil mogelijk zodat we niets van kunnen merken. Ons lichaam wil niet dat we te veel lijden. Bij sommige mensen geeft het lichaam eerder signalen bij anderen, niet of te laat. Dat het lichaam ooit sterft is normaal, het hoort bij het leven. Dat bepaalde lichamen het zo heimelijk doen heeft ook voordelen. Ik zou niet willen dat mijn lichaam stiekem vernietigende levendigheid binnensluipt, er mee vreemdgaat. Ik zou liever neervallen zonder ziektes en als ik toch door een ziekte zal sterven laat dan het lichaam geen signalen afgeven, tot het moment aanbreekt en ik er bij neerval. Zonder pijn. Is het de angst voor de pijn of is het de pijn die angst veroorzaakt? Bij zo’n bericht denk je verder aan verschillende soorten ziekten, aan de strijd tegen sterven.
Niet alleen de kanker levert soms een marathon strijd maar vooral speerziekten zijn wat dat betreft kampioenen.
als eenmaal de dag met iets beging gaat het dan verder. Toeval of niet. Van een vriendin kreeg ik een link met de wens of ik iets erover wilde schrijven.
Ik opende de link. Ik zag een man, een kleine bijna vervormde man in een rolstoel met een uitdagende blik die onder de slappe speren van zijn gezicht probeerden te stralen. Een dergelijk bericht komt bij je binnen denderen. Het was een artikel over de gerenommeerde Britse natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking die (71) is geworden en 50 jaar lang de speerziekte in zich draagt. Hij heeft een autobiografie geschreven waarin hij vertelt dat zijn leven meerdere keren is gered door verschillende vrouwen.
Hij schrijft dat zijn eerste vrouw vreesde dat hij snel zou sterven en wilde iemand die haar en de kinderen kon steunen als hij er niet meer zou zijn. En hij stemde in en de nieuwe situatie leidde uiteindelijk tot een pijnlijke scheiding.
Zijn andere huwelijk met een verpleegkundige eindigde na 12 jaar eveneens in een scheiding. Hij beweert dat die huwelijk was gepassioneerd en stormachtig.
Wat moet ik me bij “stormachtig” voorstellen? Heftige seks? In dat geval is de enige speer in zijn lichaam die blijft werken de heilige speer, zijn penis, moet zijn of begrijp ik niet hoe het universum werkt. Want Hawking beweert: 'Als je begrijpt hoe het universum werkt, kun je het op een bepaalde manier beheersen.'
In ieder geval wees er van bewust dat je lichaam je in de steek kan laten of je het universum begrijpt of niet…

10. nov, 2013

kopie van de aarde?

In je hoofd zijn de beelden van vroeger, toen je klein was. De fantasiebeelden, beelden die alleen van horen zeggen zijn in je hoofd gevormd. Elk jaar kwamen die beelden terug met een massa gezang en als het terugkwam was het feest, vier dagen lang. Ja, ik heb het over het offerfeest. Vooraf aan het offerfeest gaan mensen naar de bedevaart, naar Mekka. Toen ik klein was en wanneer de Hadjis terugkwamen ging het hele dorp op bezoek bij de Hadjis die terugkwamen met veel spullen uit de heilige plaatsen. Een Hadji had dan een speciale sociale status verworven, een gezag en een titel. Hij of zij ging dan anders praten, anders voordoen alsof die ene bezoek een grondige verandering teweeg had gebracht. 

Er kwamen nooit details over de reis. Over de belevenissen. Iedereen vond het indrukwekkend. En dat maakte me nieuwsgierig naar het mysterie van Hadj.
Je groeit met de jaren en je ontdekt dingen die verder gaan dan wat het dorp is, zelfs verdergaan dan een grote stad, een miljoenen stad. Het feest wordt steeds gevierd.
Je denkt dat het helemaal geen mysterie is maar misschien de eenvoud. Een kolkende massa die witte kleding draagt en rondom een grote en hoge zwarte kleed loopt, rondom een kleed die een zwevende heilige steen verbergt. Een steen die niet gezien mag worden, een steen die kan de mens blind maken. Dus, kijken onder het kleed is verboden, een godslastering en zal fatale consequenties hebben. Zo heb ik het begrepen, me daarbij neergelegd en verder niet uitgezocht.
De jaren vliegen voorbij en elk jaar wordt de interesse vager. Je haalt je schouders op.
Na de chemische bombardementen op de Koerdische stad Halabdje in 1988 en het zien van de opgezwollen lichaampjes van kinderen, baby’s, vrouw en dieren waarover de Arabische en Islamitische landen bewust zwegen omdat ze bevriend waren met Saddam die de massamoorden liet uitvoeren raakte je het geloof in de mens bijna kwijt. Maar je wist dat al die slachtoffers van die stad ook allemaal moslims waren. Je dacht dat geen Koerd, die de ramp kent, zou ooit naar Mekka gaan reizen als protest voor het zwijgen over die misdaden.
Tot je grote verbazing groeit het aantal Hadji met de dag, onder de Koerden. De rijke Arabische landen investeren in Koerdistan en geven subsidies.
Je hoort dat er steeds meer interesse van je omgeving, familie en anderen. Je informeert en je merkt dat het ook in Nederland bloeiende handel is in de reizen voor de bedevaart. Touroperators van verschillende islamitische achtergronden organiseren de reizen, Marokkanen, Turken, Irakezen enzovoort.
Natuurlijk zoals het hoort feliciteer je de nieuwe Hadji’s met het veroveren van de status, je gunt iedereen zijn rust en plezier in zijn geloof. Soms wil je vragen stellen maar je wilt niet weer die cynicus zijn. Niet iedereen waardeert de vragen die twijfels bevatten en moeilijke situaties oproepen.
En weer kwamen twee nieuwe kersverse Hadji’s terug. En je gaat er heen om het te feliciteren in de trant van de tradities. Je wilt geen vragen stellen. Maar gelukkig is het echtpaar spraakzaam, niet fanatiek en vertelt over bepaalde details die een ander beeld geven dan de oppervlakkige beelden die je al decennia hoort.
Op je vraag of het paradijs zou bestaan lacht het echtpaar zegt lachend: ‘Dat is zeker anders hebben we tienduizend euro kwijt, voor niets.’
Daar, in die heilige plaatsen, onder de Hadji’s is ook haat en nijd. Er is competitie en strijd. Er is jaloezie. Er is ook liefde en diepe vertrouwen. En zijn goede gelovige mensen die geen vlieg kwaad doen maar er zijn ook dieven en mensen haters. Er is armoede, viezigheid en stank naast de welvaart en schoonheid. Er zijn onder de Hadjis die de massamoorden van Saddam nog steeds legitiem zien of helemaal ontkennen dat Saddam het gedaan had maar wijzen de beschuldigende vinger naar Iran.
Het echtpaar heeft ook daar in het heilige land, langs de rondjes om de heilige steen ook leed meegemaakt. Gelukkig hebben ze wel in een vijfsterrenhotel elke dag de rust gevonden om de ellende te vergeten.
Zou het hiernamaals een kopie zijn van wat de aarde is?  

8. nov, 2013

Hij knuffelt haar en haalt de trekker...

Schrijven! Schrijven is een medicijn tegen migraine, tegen heimwee, tegen verdriet, tegen frustratie en is bevredigend. Schrijven is therapie. Je creëert en je kunt alles weer de prullenbak indoen. Je roept de personage op maar de personages die in de lucht ergens in je aura hangen fluisteren en dringen zich op, het is wederzijds.
Het is laat op de avond. Ik wil aan een hoofdstuk van Rob van Liempt werken. Iedere keer weet ik beslist niet wat ik ga schrijven. Gelukkig iedere keer verschijnen de demonen. Ze zijn de poppenspelers en nemen mijn handen over. Ik laat ze hun gang gaan. Ik zie mijn vingers op de toetsenboard dansen, tikken en stil blijven staan. Alles in ritme. Er zijn altijd de anti’s die het schrijven proberen te saboteren.
Ja, het is nog steeds laat op de avond. Ik zet mijn laptop op mijn schoot, surf eerst op internet. De tv is aan. Als ik schrijf kan de tv negeren en soms wat flarden horen. Als die stoort dan zet ik hem uit.
Ik wil een hoofdstuk schrijven maar ik merk dat ik niet weet waar ik gebleven was. Ik lees het vorige hoofdstuk en weet weer wat ik schreef maar weet niet wat ik ga schrijven. Ik staar naar de tv en naar het internet en wacht op de demonen, de poppenspelers. Ze liggen te slapen, denk ik. Als het schokkend nieuws van de man die zijn dochter van drie jaar ontvoerd heeft weet ik wat ik ga schrijven. Mijn hoofdpersonage, Rob van Liepmt, die in het echt Klaas Top heet had al die poging gedaan, eind jaren negentig. Hij was van plan zijn vrouw en hun dochtertje van het leven te beroven en dan de hand aan zichzelf slaat. Dat had hij niet gedaan en ik die in oktober 2000 met hem op reis ben op hetzelfde eiland probeer er achter te komen hoe en wat. Dus dat nieuws, hoe afgrijselijk ook klinkt, helpt mijn personage een handje om zijn verhaal te vertellen over de reden die hem dwaas maken en naar een wandaad dreven. Gelukkig voor mijn personage die dat niet heeft gedaan en het is vreselijk voor het gezin uit Roermond.
Ik zap als het nieuws over relatie Rusland en Nederland komt en zie Humberto Tan op RTL4. Hij en zijn gasten zitten te lachen en zich schamen. Ik zie bijna iedereen zijn of haar mond afschermen met de hand. Ik wil weten waar het over gaat. Het gaat over de vrouwen viagra en over hoe lang de clitoris van de vrouw is en hoe die er uit ziet.
Maar het verhaal van de man die eerst zijn vrouw verwonde en daarna zijn dochtertje ontvoerde dringt zich op. De poppenspelers hebben mijn hand overgenomen. Ik zie dat ik een hoofdstuk schrijf dat ruim 1300 woorden telt. Ik stop met schrijven en kies een fragment dat geïnspireerd is door het dodelijke familiedrama. Wanneer ik het fragmentje op mijn site plaats staar ik voor me uit. Dan pas begint het drama, van de man die zijn dochter een half uur wilde knuffelen, zich in me door te dringen.
Ik zie hem daar zijn dochtertje aan zijn arm, tegen zijn brost dragen. Ik zie hem door het raam kijken naar de politie die het huis omsingeld. Ik zie hem het gezicht van zijn vrouw in paniek zien wanneer hij haar neerschiet en ze op de grand valt. Ik zie hem in wanhoop zijn dochter op de grond leggen. Ik zie hem naar haar kijken en zijn onherstelbare relatie zien, als een film. Ik zie hem denken dat het leven met haar moeder een hel voor hen kan zijn. Ik zie hem denken dat de vrouw nu, misschien, dood is dat hij in de bak terechtkomt. Ik zie hem denken dat zijn dochter een afgrijselijk leven ging leden. Ik zie hem zijn dochter knuffelen, heel lang. Terwijl hij haar knuffelt haalt hij de trekker van zijn pistool…

6. nov, 2013

wat gebeurt als de bom van de zelfmoordenaar niet ontploft?

Ik weet niet of het waar of niet waar is. Ik ga er van uit dat het wel waar is. Ik heb namelijk gehoord dat een zelfmoordenaar in Pakistan wilde zich opblazen. Hij had een probleem. Zijn bom is niet ontploft. Hij werd gearresteerd.  Tijdens de ontmanteling van zijn bom ontdekte de politie dat de man zijn geslachtdelen goed had ingepakt met dikke lood en ijzer, ter bescherming. Bij de ondervraging over het waarom van die ijzer bevattende maatregen zei de zelfmoordenaar dat hij na de ontploffing wilde zijn geslachtsdelen heel houden voor het hiernamaals. Hij zou in het hiernamaals, in het paradijs dus, zeventig maagden krijgen en zonder penis en ballen zou het volgens hem niets worden. Dan is zijn actie die al die doden veroorzaakt zou hebben en dat al die vliegende ledenmaten en al dat bloed voor niets zijn geweest.
Zouden dan alle zelfmoordenaars die voor het geloof onschuldige mensen doden denken dat wanneer ze hun geslachtsdelen beschermen dat die organen zich zelfstandig in het paradijs van de ijzer bevrijden en opzoek gaan naar die maagden. Wat zou zo iemand denken? Dat hij zonder lichaam, of met een lichaam dat in honderden stukken gevlogen is, een vrouw kan penetreren? Ik weet het niet maar stel voor dat die maagden daar geen zin in seks hebben wat dan? Die maagden kunnen misschien dan een man met een heel lichaam niet negeren maar een penis die in ijzer ingepakt is. Ik denk dat het somber voor die penis eruit ziet. Misschien hebben ze daar boven sekswinkels. In dat geval kan die ingepakte ding daar terecht. Dat denk ik tenminste. Maar goed van die zeventig maagden hoeven niet allemaal dat ding te negeren. Maar stel je voor dat die maagden daar in de hemel helemaal geen zin in seks hebben kunnen die zelfmoordenaar wat vrouwelijk viagrapillen voor hen meenemen? Ja, de viagra’s voor vrouwen wordt ontwikkeld, in twee soorten zelfs. En die pillen zijn ontwikkeld door een Nederlander, hoe kan het anders. Nederland is het meest vrouwenvriendelijk land van de wereld. Het probleem is dat die pil in Amerika zou getest worden en op de markt gebracht worden. Zouden de zelf moordenaars contacten nemen met de Amerikanen, hun grote vijanden, om die pillen te kopen of zijn ze zo zeker van zichzelf dat ze denken dat de maagden daar zullen meteen vol lust worden wanneer ze daar arriveren met hun in honderden stukken geworden ledenmaten?
Trouwens ik las dat die pil geen enkele zin heeft voor vrouwen. Want een vrouw die al tien jaar het vreselijk vind dat haar man in haar oor fluistert zal na het slikken van die pil niet opeens van dat gefluister gaan houden. Ik begreep dat die pil meer gaat kapot maken dan wat je lief is. Het kan. Iedereen mag denken wat hij lekker vind. Als je jezelf wilt opblazen en alleen je penis gaat beschermen moet je doen. Als je een vrouw bent en geen zin in seks hebt en denkt met een pil de lust terug krijgt moet je doen.
Ik geloof iedereen, elke anekdote is interessant want ik geloof dat er mensen zijn die andere logica hebben dan ik en dat respecteer ik.

5. nov, 2013

Brave regen 2


Ik eindigde gister met de vraag ‘Ja brave regen, deal?’ 
En de regen luisterde, de regen had me gehoord en zonder iets te zeggen of te beloven nam de regen alles in beraad. De regen was me niet vergeten. Ik was er zeker van dat de regen zal zijn belofte, die hij zwijgzaam uitte, ook luisteren wanneer ik mijn gedicht ging voordragen, op een kleine afstand. Hij kon het niet maken dat ik en een microfoon, en een paraplu en mijn iPhone moest dragen tijdens de voordracht. Hoe kon ik dan concentreren en dan ook nog mijn leesbril op mijn neus houden. Nee, ik maakte me geen zorgen. Mijn zorgen waren gericht op de techniek of alles goed zou lopen. Niet omdat de burgemeester van Amsterdam mij zou aankondigen en ik de ceremonie met het gedicht af zou ronden en waarna het glas heffen. Nee. Elke toehoorder is voor mij net zo belangrijk als een burgemeester. Ik neem mijn publiek, klein of groot, erg serieus. Vroeger kon ik niet begrepen dat een dichter een gedicht in een opdracht kon schreven. Natuurlijk, ik was een groentje. En ik heb een truc gevonden. Elke onderwerp moet je zien als iets dat een ziel heeft, gevoelens van liefde en verdriet. En je kruipt in dat onderwerp alsof het een persoon is, net als een acteur. Ja, anders hoe kan je over een plein dat je niet kent, niets mee hebt een gedicht schrijven. Nadat de opdrachtgeven mij vroeg een gedicht te schreven en mij informatie stuurde ging ik op onderzoek. Ik ging daar staan, midden op het plein. Ik liep rond het gebied, langs de winkels. Ik ging in alle hoeken staan, ik keek naar de nieuwe gebouwen. Ik ging bij de visboer een haring eten. En daar was de wind die me van harte welkom ging heten. Hij kuste me met geweld, draaide me om. Trok aan mijn haren, omhelsde me stevige en woei verder. En ik had foto’s gezien van de prachtige overzicht van de nieuwe flats die over Amsterdam kijken, tot aan de horizon. En zo kreeg het plein een ziel, een stormachtige ziel die landt en vliegt.  En zo zag ik de wind die de gebouwen uit de grond stampt.
En ik liep gisteren, in zachte regen naar het plein waar de opening plaats ging vinden. Ik zocht mijn contact persoon en we oefenden, drie keer. Alle drie keren was de muziek te kort. Misschien het gedicht te lang.
De tijdelijke tent deed zijn deuren open, voor de gasten. De gasten kwamen massaal. En ik schudde de handen. De stadsdeelvoorzitter heeft een baard, grijs maar het past bij hem. Bijna het hele stadsdeelbestuur was er. Je kunt in die drukte geen diepgang gesprek voeren, dat is het ook niet voor bedoeld zou je zeggen. Ik voelde steeds of mijn iPhone nog in mijn binnenzak was. Ik controleerde elke vijf minuten of mijn leesbril niet ergens was bleven hangen en zonder mij kennis ging maken. Er kwamen meer mensen binnen, met natte jassen. De damp begon te werken. De burgemeester arriveerde met de ambtelijke ketting om zijn hals. Hij schudde de handen. Buiten danste de regen. De eerste vier speeches werden binnen gehouden. De speeches waren onhoorbaar. Er was een sprake van wolkbreuken en ik was blij. Ik wist dat het een sein was, van de regen. Ik kreeg een binnenpretje omdat de regen ging zich aan haar belofte houden. En op het moment dat de burgemeester en ik naar buiten gingen gingen de wolken aan de kant staan, een stukje verder. Een paraplu was niet nodig. De burgemeester steeg op het podium en speechte. Ik keek naar boven, naar de hemel. Ik zag een ster. Ik zag de wolken in de verte staan, wachten. De wind was stil. De wind wist dat ik met hem begin. De wind was de hoofdpersoon waar de gebouwen en het plein over spraken. Mijn leesbril en mijn iPhone deden hun werk. Het podium op het Waterlandplein voelde stevig, het licht deed het werk. 
De glazen champagne stegen op het podium.
Beste Regen, dank voor onze geslaagde deal….