Afrîn stikt in olijftakken

Geef me maar dementie 

laat Alzheimer mijn hersens

bezetten en aftakelen

mijn geloof in de mensheid 

was na Halabdje* gekrompen

tot het vriespunt

in de jaren erna kromp het verder

nu ben ik een heiden

wanneer zelfs vrijheidsstrijders,

mijn geliefden 

zich transformeren 

tot verraders

wezens vol haat 

en de wet handhaven van

‘privé belang’ eerst

Geef me maar Alzheimer 

of explodeer een bom 

in gelovigen die liefde

bij de bron vergiftigen

voor haat inruilen

de restanten van het geweten 

van elke menselijkheid 

onder poepen

Hoe kunt U wolven 

voor schapen aanzien

en andersom

bent U blind

of geniet U van het leed

van de zwakkeren?

Ik wil de liefde in mijn ingewanden

in brand steken

kijken en wachten

of U de as wilt afspoelen....

*Halabdje is een Koerdische stad en ligt in Irak. Op 16 maart 1988 werd de stad door Irakese piloten met chemische bommen bestookt waarbij 12000 slachtoffers vielen waaronder 5000 doden. De regeringen van de gehele wereld zwegen erover. 

De onderste steen van de waarheid
in het oosten van Oekraïne
lijkt zwaarder dan gedacht
blijkbaar heeft hij wortels geschoten
in de verlaten zonnebloemvelden
die om liefde schreeuwen
velden die van vreemde lichamen af willen
lichamen die in de hitte anders ruiken
onhoorbaar smachten
geruisloos smeken opgeraapt te worden
hun gebeden worden gehoord
na dagen liggen ze
in zwarte en groene zakken
klaar voor de reis
met de trein
niet die beruchte trein
maar de koele eenzame die
het hoofd boven het maaiveld steekt
en de lichamen wil vervoeren
de trein waarover de premier zich boos maakt,
slaat met zijn vuist en roept
'Godverdomme Poetin, schiet op
laat de trein rijden
op de onderste steen kom ik terug
dat heb ik het volk beloofd'

de koning barst bijna in tranen uit
'diep geraakt door de schrijnende,
persoonlijke verhalen
van mensen die dierbaren hebben verloren
mensen wier leven in scherven ligt
hun verdriet, hun onmacht
en hun wanhoop
snijden ons door de ziel'
maar Rusland heeft geen ziel
Oekraïne even min
ze geven elkaar de schuld
was het een straaljager
of een grond raket
de roep om in te grijpen wordt luid
luider dan het verdriet
dat het binnenste van een elk mens
teistert
niet van de plunderaars
die zijn wilde rovers, gewetenloos
ze begrijpen niets
van de frustratie en gekwetstheid
van de nabestaanden
verdoezelen de bewijsstukken,
nemen een slok wodka en proosten
naar onze minster van buitenlandse zaken
die geen rust heeft
die blijft vliegen in vliegtuigen
buiten het bereik van de raketten
die door de oplopende jetlags
totaal in de war raakt
hij zal tot aan zijn graf niet begrijpen
waarom het dagen moet duren voordat
de menselijke resten naar huis komen
dat heeft hij in New York verklaart
onze minister deinst niet terug
wanneer de wereld hem
om een leidersrol vraagt
want de onderste steen schreeuwt...

Om je zelf te ontlopen

Het leven is een doodlopende weg

De tijd

Ik hang maar wat

Ramen zijn sadomasochisten

Ik kijk uit het raam
ik blijf uit het raam
kijken
het raam blijft
onbeweeglijk 
ongevoelig
de zon schijnt
de bomen stellen zich 
open voor de wind
ik zie ruïnes 
de puinhopen van oorlogen
schitteren door 
de groene bladeren
schommelen aan de takken
en schreeuwen
ik wrijf mijn ogen 
het raam is vochtig
het raam huilt
ik hoor stemmen
mijn oren slaan dicht
de puinhopen schrijven 
het testament luidt:
mensheid is een triest geval
de mens is een loser
de dood de verlosser

Ik kijk door het raam
stil
sprakeloos
verlamd
het raam is doorzichtig
blijft hard
ziet, hoort en voelt
trekt de gordijnen dicht
als het moet
zwijgt, zwijgt en zwijgt
waarom zwijgen de ramen
waarom kijken we
waarom worden we stil van 
binnen...
De ramen zijn sadomasochisten...

HBD houdt me bezig

is kleur- en reukloos

onzichtbaar 

blote ogen en microscopen

kunnen niet traceren 

HDB hitst me op

het is de twaalfde man

de fanatieke hooligan

gehecht tot waanzin

soms gaat in sabotage acties

op de aderen rond 

het hart 

of ik mee instem of niet 

HBD houdt van me

zielsveel en dat gun ik

ons beide niet...

Dip is de roepnaam

van een gast die

zomaar binnen valt

een gast kan je niet weigeren

Ik word wel er stil van...

Daar ligt buiten

Ik besta sinds lange lichtjaren

uit de klauwen van het 

heelal ontsnapte ik

ik was de snelste 

altijd de snelste en bevruchte

jou van de liefde

jouw minnaars me van jaloezie

als je je rug naar me toekeert 

of omkeert

blijven de trilling in je benen 

voelbaar van de eeuwige 

de enige bevruchting

de sterren fluctueren 

in je hoofd

zonder illusie

dat je niet meer bent

de dood omarmt al lang

het licht

je bent steeds van mij

misschien wil je dat feit

aan flarden schieten 

niet geloven zit in je vlees

het rottende 

Ik leef in het spectrum

je zult altijd in mijn schaduw 

blijven zuchten

naar plezier happen... 

Stop met het verkopen

je lichaamsdelen walgen 

van de kopers

het plezier zit soms

in het aanschouwen

in het zien hoe belachelijk

een mens kan zijn...