‘Nee, ik wil over minister Kaag niet schrijven.’ Die zin heb ik afgelopen periode tientallen keren luid maar ook fluisterend tegen mezelf gezegd. Ik wil die minister niet zien. Ik wist niet eens wie die Sigrid Kaag was. Toen ik wat er las, vooral op FaceBook dacht ik ach, politiek betekent apriori geen ruggengraat. Ik dacht misschien is de timing niet goed was, dat de Iraanse vrouwen protesteerden tegen het verplicht dragen van hoofddoek. Dat de Nederlandse minister Sigrid Kaag een hoofddoek droeg bij de Iraanse president tot protocollen behoort. Ik dacht ‘diplomatie’ maakt alles mogelijk en misschien lacht ze in haar vuist na dat ze hem blij had gemaakte met het dragen van een los hoofddoek. Ik had haar foto niet gezien, nog niet. De foto die de Iraanse vrouwen kwaad maakte had ik nog niet gezien. Nu ik de foto zag begrijp ik de woede van de Iraanse vrouwen en ik begrijp heel goed de verontwaardigde reacties vanuit Nederland. 

Ja, die foto heb ik gezien. Toen ik het zag ging mijn mond spontaan open, ik liet een zachte kreet en voelde een steek in mijn hart. Ik overdrijf niet. Ik heb in mijn leven veel gezien. Heel veel schrikbarende dingen. Maar dit is iets anders, iets van een hele andere orde. 

Ik ging Google raadplegen en zocht naar Sigrid Kaag. Toen ik ook andere foto’s van haar zag herkende ik haar. Als ik me niet vergis was er een documentaire over haar. Een filmploeg volgde haar in Libanon en Syrië want ze was de vertegenwoordiger van de VN daar. En als dat klopt dan is zij dezelfde Sigrid die met een Palestijn getrouwd, met wie zij kinderen baarde en groot bracht. Ik weet niet of ze nu nog steeds met die man getrouwd of gescheiden is. Ik wil verder geen Google raadplegen. Haar foto tijdens de ontmoeting met de Iraanse president is voldoende om mijn wantrouwen over de politiek nog verder te laten zakken tot weer een ongekende diepte. 

Op de foto staat Sigrid Kaag tegenover de Iraanse president als een scholier die zo juist door de meester opgeroepen is om zijn straf te krijgen. De schouders laag en de blik bijna smekend. Ze draagt niet alleen een hoofddoek maar draag een zwart lang gewaad. Het lijk niet of daar minister staat. De minister van BUIZA die een vrij, machtig en rijk land vertegenwoordigd moet als gelijkwaardige aan de gastheer staan. Sigrid staat daar niet als een minister maar als een machteloze zielige vrouw die niet een land vertegenwoordigd maar haar aanstaande echtgenoot aan wie ze uitgehuwelijkt zou worden. 

En ik besef steeds dat Europa, de “machtige” Europa niets te zeggen heeft, zeker niets in het Midden-Oosten. Europa wordt gedicteerd door een stelletje dictatoren die tot in hun nek in het bloed van andere volkeren zitten. Europa doet sinds de genocide op het Armeense volk niets meer. Verenigd Koninkrijk en Frankrijk hebben in 1916 de nieuwe grenzen van het Midden-Oosten getekend waarmee ze Iran en Turkije gigantisch lappen rijke grondgebied hebben gegeven, het grondgebied dat Koerdistan heet. En de Koerden moeten ooit beseffen dat ze NOOIT de steun van Europa zullen krijgen, nooit. 

Sigrid Kaag is een symbool voor Europa. Europa die zwijgt niet alleen over de misdaden van de Turk Erdogan die genocide op onschuldige Koerden pleegt maar helpt hem zelfs een Syrische Koerd te arresteren en misschien ook aan Turkije leveren, Turkije dat niet zijn land is. En als je weet dat die Koerd jaren de gevechten leidde om Europa te beschermen tegen de islamitische terreur zou je misschien van verbazing een steek in je hart krijgen, tenminste als je nog wat resten van een rechtvaardige mens in je hebt.

Het is zaterdagochtend, het is zes uur op de zaterdagochtend. Je ben wakker en je hebt het gevoel dat je, na ruim vijf uur in bed, uitgeslapen bent. Je barst van energie en besluit de kou te gaan testen. Het ritueel van scheren, tandenpoetsen en andere handelingen doe je automatisch en geruisloos. Als je je goed, tegen de kou, ingepakt sla je de voordeur open en je krijgt een zoen, een koude zoen van de wind. De zoen is zo heftig dat je het gevoel hebt dat de wint niet echt zoent maar bijt. 

Kin omhoog, borst vooruit en lopen met tempo. Belangrijk: de wandeling niet automatisch laten lopen. Let op je ademhaling, inhaaleer, gecontroleerd, de frisse lucht en delegeer hem naar je longen. Kijk naar de toppen van de half kale bomen, naar de vogelnesten. Voel de stilte en de leegte die heersen. Voel je vrij, voel je je als de heerser, een tijdelijke heerser van de omgeving. Concentreer je op je gedachten en sla elke negatieve gedachte om. Mocht je een geliefde missen, denk alleen maar aan de mooie momenten en beleef die opnieuw. Mocht je naar een onbereikbare oord verlangen beleef het, in je zelf. Beheers je gedachten en wees tevreden.  Laat poëzie, liefde en fantasie zich in je openbaren. Je zult gekust worden door mooie gedachten. 

De kou wordt warm. Je begint warmte te stralen. Je zweet. Je loopt door. Het bevroren kanaal opent zijn armen, voor de meeuwen. Je drukt op, je rekt je spieren los. Je jaagt alles wat negatief is weg. De hemel is helder. De bevroren lenen van de uitgestoten kerosine sieren de blauwe hemel en vormen langwerpige wolken, zigzag en parallel. De zon steegt langzaam op, sterk als een zojuist losgelaten vechtstier. 

Je bent een en al positivisme en vrolijkheid. Je voelt zaligheid, net als een gelovige op een bank van een kerk of op een tapijt van een moskee. 

Je loopt terug, dezelfde route. Je steekt de sleutel in de deur. Je voelt de warmte. Kou en warmte zijn emoties. De vraag is of je die kunt uitschakelen? Je hoort de badkamer roepen:’kom, snel.’ Je roept terug:’even geduld, eerst naar de wc’. Je haalt je telefoon, die slimmerik, uit je zak en kijkt in zijn lichtogen. Je ziet een link. Je ziet militairen een jonge vrouw op de grond gooien en hun wapens in haar lichaam legen. Je word stil. Een oorverdovende stilte heerst. De frisse wind vlucht uit je longen. De warmte vriest. Je maag draait zich om. Je kokhalst. 

Je kijkt voor je uit. Je vraagt je af waarom je als Koerd bent geboren. Die gedachte duurt even. Je herpakt je jezelf weer. Je stijgt weer boven de haat en lafheid. Je voelt je verheven boven alle laffe mensen. Haat is laf, moorden is laf en zwijgen over onrecht is zeker laf. 

De douche roept weer. Je rent de trappen op. Je doet de douchekraan open. Het koude water beroert je even. Alles gaat om het even....

Majesteit,

U was dertienjaar oud toen ik, doodmoe, laat op de avond van woensdag 4 maart 1981 op Schiphol landde en bij een bureau van de KMAR asiel aanvroeg. 

Die avond sliep ik in een cel van een politiebureau in Hoofddorp. De volgende ochtend werd ik geïnterviewd door de ambtenaren van IND. Mijn Iraakse paspoort en andere documenten gingen onder het kopie apparaat. Mijn gezicht werd van verschillende kanten gefotografeerd. Ik ben gewogen en gemeten. Alles werd in een dossier opgeslagen. 

Op vrijdag 6 maart 1981 melde ik me bij de sociale dienst. Ik ben geregistreerd als Ibrahim Salman Aba Baker, geboren op 1 juli 1952. Ja, die geboortedatum (1 juli 1952) stond in mijn Iraakse paspoort. Een week later moest ik me bij de bevolkingsregister melden. Daar was een ambtenaar die niet twijfelde over de echtheid van de paspoort maar wel over mijn geboortedatum. Waarom? Omdat ik uit Irak kwam. Hij had blijkbaar informatie dat de helft van Irakezen worden op 1 juli geboren. Hij weigerde dus mijn geboortedatum van 1 juli 1952 te noteren. Hij gaf me een nieuwe geboortedatum namelijk 00-00-1952. 

Sindsdien kreeg ik veel aandacht vooral op vliegvelden. Niet altijd negatief of wantrouwig maar soms ook positief bv wanneer een dame achter de incheckbalie vroeg: ‘wanneer viert u uw verjaardag?’ Dan zei ik:’zegt het maar wanneer heb je tijd?’ Die positieve aandacht vond ik zo leuk. Die leuke vraagt wordt al jaren niet meer gesteld. Ik ben inmiddels 60+er en dat zegt genoeg. Mijn werkgevers, mijn verzekeringen, medische en andere instanties handhaven echter 1 juli 1952 als mijn geboortedatum maar de bevolkingsregister bepaalt en handhaaft de geboortedatum die uit vier dikke nullen bestaat. 

Sinds 1987, het jaar dat ik genaturaliseerd ben en over een Nederlandse paspoort beschik heb ik me vaak afgevraagd wat is het nut voor Nederland en vooral voor de bevolkingsregister die mijn geboortedatum van me afpakte en in plaats daarvan mij vier nullen gaf? Al mijn pogingen van afgelopen dertig jaar zijn mislukt. In die tijd vonden zoveel veranderingen plaats. De Iraakse dictator veranderde van ‘vriend van het westen’ tot ‘de nieuwe Hitler’ en werd uiteindelijk opgehangen maar de bevolkingsregister van Amsterdam bleef onverbiddelijk en handhaaft de vier nullen. Na de val van die dictator werd daar chaos, democratisch, weer dictatoriaal en nu weet zelfs God niet wat er daar gaat gebeuren maar mijn paspoort krijgt mijn geboortedatum niet terug.  Bagdad was en blijft, in de optiek van de Amsterdamse gemeentelijke bevolkingsregister, de enige plek waar mijn geboortedatum gelegaliseerd moet worden. En Bagdad blijft buiten mijn bereik.

In 2016 ben ik in gelegenheid geweest naar mijn geboortedorp in (Irak) Koerdistan te gaan. Ik kreeg een kopie van de originele geboorteacte en die is door alle autoriteiten in Koerdistan gelegaliseerd. Hier in Nederland vonden ze dat niet voldoende. Het moest in Bagdad gelegaliseerd worden en Bagdad wil me niet. De Iraakse ambassade in Den Haag behandelt die zaken ook niet.

U begrijpt dat ik af en toe noodgedwongen aan Kafka moet denken. Want mijn geboortedatum zit klemvast tussen het Nederlandse kastje en de muur van Bagdad.  

Sinds het begin van 2017, richt ik me op de gemeente en IND. De gemeente Amsterdam Noord heeft de zaak bijna een jaar geleden in behandeling genomen. D ambtenaren zijn vriendelijk, erg vriendelijk en te meelevend. Ze worden van het verhaal verdrietig, passief en depressief waardoor ze krachten tekort komen om achter mijn zaak bij IND aan te gaan. Op de twee brieven die ze na mijn aanmoedigingen schreven reageert IND niet. Misschien denkt IND: ‘Jullie hebben de ellende zelf veroorzaakt en los het maar lekker zelf op.’ 

Tijdens mijn bezoek aan loket Noord op 8 februari 2018 trof ik een ambtenaar die leek daadkrachtig te zijn. Hij besloot na overleg met een andere collega om IND via de telefoon te bereiken. Ik kreeg het gevoel dat mijn geboorteacte uit Irak niet meer toedeed, de geboorteacte die ik uit Irak meenam zou niet meer nodig zijn voor de wijziging van de vier nullen die mijn geboortedatum sieren. Waarom? Omdat het nu een zaak is van IND. Want, zo begreep ik van de gemeente Ambtenaar, staat in het koninklijk besluit (KB) van 1987 dat ik met die vier nullen ben genaturaliseerd. Dus IND moet het wijzigen. 

De afstand lijkt tussen de gemeente en IND onoverbrugbaar en U, Majesteit, bent de enige die me mijn geboortedatum, na bijna 37 jaar, terug kan geven. 

Mocht u zelf 1 juli vervelend vinden, zoals die Amsterdamse gemeente ambtenaar uit 1981, zal ik geen bezwaar maken wanneer u me een willekeurige dag (uit 365 dagen) en een willekeurige maand (uit de 12 maanden) toewijst. 

Hoogachtend,

Ibrahim Selman

Op 8 februari 1963 scheren straaljagers over de buurt waar we wonen. We wonen in Bagdad. Ik kruip onder een bed met een hart dat te keer gaat. Mijn hart bonkt en klopt op mijn borstkast. Mijn hart is in paniek en wil vluchten. Ik sluit mijn ogen en hoor explosies. De straaljagers scheren heen en weer en rakelen een heftige herinnering op. Een paar maanden eerder woonden we nog in ons dorp, in Koerdistan. Toen ik de weg wilde oversteken vlogen twee straaljagers over ons dorp heen en schoten. Ik was net niet geraakt maar kwam terecht in een condens van een stoffige windvlaag. 

Onder het behoor ik de stem van mijn vader die opzoek is naar mij. Als hij ziet dat ik onder het bed lig te bibberen trekt aan mijn haren, zet me op het bed en slaat met zijn platte handpalm mijn gezicht, omdat ik bang was. Ik keek in zijn woedende ogen en daag hem uit. Zijn blik wordt mild en zegt: ‘je bent een man en mannen mogen geen angst kennen. Ik ga om de coup te helpen verijdelen en jij zorgt dat er niets jouw zusje en je broertje overkomt.’ 

Mijn vader vertrekt en mijn moeder wil me troosten met een knuffel want ik ben zelf een tienjarig kind. Tegen de avond komt mijn vader terug, uitgeput en teleurgesteld. De coup van de Baath partij, de Arabisch nationalistische partij in Irak was geslaagd. Mijn vader zegt dat hij door de Bathisten zal gezocht worden en daarom een tijdje moet elders onderdak zoeken. Als tienjarige moet ik dan zorgen om mijn familie te onderhouden terwijl de straten onveilig zijn door gewapende nationalisten die de scepter zwaaien en willekeurig op mensen schieten.

Op die zwarte dag in 1963 begon een andere mijlpaal in de bloedige geschiedenis van Irak die tot de coup van 14 juli 1958 een betrekkelijke rust had gekend onder de koning die gesteund werd door Groot Brittannië. Sindsdien kent Irak alleen ellende en oorlogen en straks zal Irak de zestigste verjaardag van ellende, dood en verderf gaan vieren. 

Een paar maanden later in 1963 pleegt de Baath partij in Syrië een militaire coup. Die twee landen willen samen met Egypte een Arabische Unie vormen. Irakse en Syrische troepen vechten in 1963 zij aan zij tegen de Koerdische opstand in Zuid-Koerdistan, dat nog steeds door Irak bezet is. 

Nu, 55 jaar later, is de situatie niet beter geworden voor Koerden. De vijandschap die toen de Arabische nationalisten voor Koerden koesterden is nu groter en intenser geworden. In dat jaar was geen sprake van Koerdische opstanden in Noord-Koerdistan omdat Turkije alle Koerdische opstanden decennia lang bruut had beëindigd door genocide te plegen. Er was toen ook geen sprake van een Koerdische opstand in Oost-Koerdistan. Iran had in 1947 de Koerdische president en zijn voltallige kabinet in het openbaar opgehangen. In West-Koerdistan hadden de Koerden in 1963 zelfs geen recht op registratie als burgers van Syrië. 

Ik vraag me af waarom wordt genocide tegen Koerden gepleegd met de goedkeuring en de steun van de grote machten en Verenigde Naties? Waarom accepteert de wereld dat? De Koerden hebben toch geen centimeter land van anderen bezet. Ondanks alle soorten Exodus die de Koerden uit liet spatten, over de hele wereld blijft het grootste deel van Koerden op hun grondgebied. Het enige wat ze doen is zichzelf verdedigen tegen assimilatie.

Oké, als de hele wereld hekel aan Koerden heeft waarom vernietigen ze alle gebieden met Koerden erin? 

Er is goed nieuws voor de vijanden van Koerden. Er wordt gewerkt aan het ontwikkelen van een biologische etnische Bom. Een bom die de Koerdische genen en de hele Koerdische natie kan vernietigen. De vraag is of de Iraniërs, de Turken en de Arabieren dat durven uit te voeren want de Koerden hebben overal hun sperma verspreid en de Turkse, Iraanse en Arabische rassen met hun genen besmet, en zeker niet alleen in Koerdistan.

Ik heb medelijden met diegene die de Koerden haten en hen willen elimineren. Ik heb medelijden met de wereld, met de VN maar vooral met Turken, Iraniërs, Arabieren, Turkmenen en Islamieten. 

De Koerden zelf zijn onkruid. En onkruid.....!!!!

Ik ben er stil van! Ik ben stil van de heldendaden van de Turken. In het nieuwe jaar krijgt hun status van heldendaden een extra glans. Turken zijn moedig, slim, intelligent en diplomatiek. Denk aan R.T. Erdogan. R.T. Erdogan is de super president van Turkije. Hij is hard op weg om de sultan van de hele islamitische wereld te worden, wellicht van de gehele wereld. Erdogan heeft de Russische president Poetin in zijn zak gedaan, allang. Poetin is voor niemand bang behalve voor Erdogan. Erdogan liet een van zijn straaljagers neerhalen, hij liet de Turkmeense Syrische milities een van de piloten van die straaljager vreselijk martelen, doden en daarna met zijn dode lichaam spelen. Vervolgens ging Erdogan naar Rusland en zei tegen Poetin: ‘luister lilliputtertje, als je mij niet voorwaardelijk steunt krijg je spijt. En Poetin was bang, zo bang dat hij in zijn broek plaste en daarna accepteerde alles wat Erdogan van hem wenste. Erdogan is nu met een soort gelijke manoeuvre bezig. Hij tracht nu de Amerikaanse president Trump volledig te ontmantelen. Trump kondigde onlangs dat de Amerikaanse samenwerkingen met de Koerdisch Syrische milities, als bondgenoot tegen de terreur, zou doorgaan. Erdogan kwam meteen in actie en begon een grootschalige militaire actie om de Koerdische grondgebieden in Syrië te bezetten, de gebieden waar Amerikanen met de koerden samenwerken. Erdogan riep Trump op:’Hands up!’ En de Amerikaanse president raakte in paniek, hij begon te trillen en te zweten. Trump plaste net niet in zijn broek. Trump is zodanig in een shock geraakt dat hij niet durft te parten over de oorlogsmisdaden die de islamitische terreurorganisaties in de Koerdische gebieden plegen zoals kinderen in brand steken. Zoals het afslachten van Narin Kobani, de Koerdische vrouwelijke strijder, die levend in de handen van de islamitische milities en Turken viel, tijdens de aanval op (Afrin) in Syrisch Koerdistan. In de oorlog moet men de regels en rechten de krijgsgevangen respecteren maar de Turkse troepen en hun islamistische bondgenoten erkennen die regels niet, ze lappen die regels letterlijk aan hun laarzen. Het gaat hier om een Koerdische vrouw en ze mochten doen en zich op los laten als wilde honden hun prooi doden. Eigenlijk veel slechter dan wilde honden. De honden doden en eten hun prooi maar die Turkse en islamitische honden vermoorden haar levend, vervolgens hebben ze haar van haar kleding ontdaan en sneden delen van haar lichaam af terwijl ze seksistische grappen maakten. Ze zetten hun heldendaden, voor de wereld, op video. Daarmee staken ze hun middenvingers naar de bange wereld, naar de zwijgzame wereld, naar de VN en de zogenaamd de rechten van de mens, naar Trump, naar Poetin en naar alle Europese leiders. Die laatsten blijven zwijgen in alle toonaarden over de heldendaden van Erdogan en zijn islamitische milities want eerder gaf Erdogan hen een lesje. Een lesje in harde diplomatie toen hij ze van nazisme en rasisme beschuldigde terwijl Turkije zelf een bondgenoot van Hitler was en nu Erdogan in zijn voetsporen loopt. 

Erdogan heeft bewezen waar hij toe in staat is. De wereld heeft gezien wat hij met zijn vroegere vriend en meester F. Gullen deed. Iedereen heeft kunnen zien hoe hij honderden generaals en rechters vernederde, martelde en in gevang zette, zonder processen. 

Erdogan heeft zijn volk achter zich, niet alleen in Turkije maar over de hele wereld. Hij kan ze binnen een paar seconden activeren. Ze zitten overal, in alle lagen van het sociale leven. Ze durven bijvoorbeeld in de lenzen van de camera’s naar journalisten te roepen ‘Rot op.’ Dat vinden ze normaal want de Turken weten dat dit land langzaam in hun macht komt, net als Turkije zelf. Het grondgebied dat nu Turkije heet was niet Turks maar er kwamen een aantal Turkse stammen, een paar eeuwen geleden en hebben de volkeren daar uit de macht geknikkerd. Dat gaan ze geheet in Europa en over de hele wereld doen. In Nederland is Kuzu en zijn DENK hiermee begonnen. Hij is een kopie van Erdogan. Lees maar hoe dapper hij is in wat hij wil bereiken. Is het aan hem te danken of is het aan de lafheid van andere politici te danken? 

Straks moeten de Nederlanders uit NL gaan vluchten. Misschien bieden de bergen van Afrin een bescherming of bestaat Afrin binnenkort niet meer? Als de wereld blijft zwijgen, bang voor Erdogan zie ik Afrin en het gehele Koerdistan niet meer bestaan.