DNA analist redt een vader...

Stel je voor, je bent 36 jaar oud. Je bent gelukkig getrouwd en je hebt twee jonge kinderen waar je dol op bent. Je denkt dat je geluk eeuwig is. Maar op een avond ga je met je vrienden basketballen en na een heerlijke en ontspannen avond keer je naar huis terug. Je treft je lieve vrouw en je lieve kinderen in een bloedbad, met verschillende kogels doorzeeft. Je wereld vergaat, je weet niet wat je doet. Je belt 911, een ander nummer bellen heeft geen zin. De politie komt en je wordt gearresteerd. Je denkt: ‘Nee, dat kan niet.’ Je gaat er van uit dat alles op een misverstand gebaseerd is en je straks na verhoor weer vrij bent. Dan kan je het verlies verwerken, de dader zoeken en het recht laat gelden. Maar je wordt niet vrij gelaten. Je moet een advocaat inschakelen. Dat doe je en er begint een eindeloze rechtsgang met het openbare ministerie dat je achter de tralies wil krijgen en je advocaat die bewijs probeert te voeren om je juist uit de buurt van de tralies te houden. En je hoop wordt gevestigd op de rechter en de jury want je leeft in een rechtstaat waar democratie heerst. Je leeft in de eerste wereld, je leeft in de verenigde staten van Amerika. Je bent niet zwart om discriminatie van de jury te vrezen maar je bent ook niet beroemd als Simpson die de jury vreest. Je bent een gewone man met een gewoon gezin dat een dodelijke pech kreeg.
Je wordt veroordeeld; levenslang. Je weet dat het onrecht is, je weet dat je niets gedaan hebt maar je moet wel in de bak, levenslang. De eerste dagen in de hel willen niet voorbij gaan. Elke dag, elk uur is een rots op je maag, op je hoofd en een giftige doorn in je oog, in je ziel. Je slaat met je vuisten op de muren van je kamer, je wordt brutaal bevonden en wordt naar een isoleercel gebracht. Je zit in het donker, pikdonker. Je lichaam en ziel beginnen vreemd te raken van je kinderen en je vrouw. Alleen in de dromen die meer naar nachtmerries hellen zie je ze gewoon maar dan ook niet. Zelfs de dromen laten je in de steek. De ogen van je kinderen flitsten in je hoofd. Hun stemmen roepen je en hun laatste beeld, de levenloze lichamen badend in het bloed teisteren je. Je kunt ze niet vergeten, nooit. Een week gaat voorbij, weer een week. Een maand gaat voorbij in die hel en weer een maand. En je kunt niet vergeten en je kunt de onrechtvaardigheid niet accepteren. Je wilt je van het leven beroven maar het lukt niet. Niets lukt. Je bent een loser, een opgesloten loser. Een jaar gaat voor bij, weer een jaar. Soms krijg je hoop om die weer te verliezen, heel hard. En na dertien jaar komt een Nederlander, een specialist in DNA en hij gaat de zaak onderzoeken en getuigen. De jury overtuigd van je gelijk. Je wordt vrijgelaten. En dan? Wat ga je doen? Ga je eerst het graf van je gezin bezoeken? Wat ga je tegen ze zeggen?
Welke leegte zal in je ingewanden heersen, welke gedachten in je hoofd zullen blijven malen. Ga je aan de drank? Ga je basketballen? Je bent bijna vijftig, je bent in de herfst van je leven. Nu heb je de kans je van het leven te beroven. Maar ga je dat ook doen?

Als ik zulke dingen in de krant lees bevangt me een gevoel van…Het is niet definieerbaar.  Wat is jouw gevoel als je dit leest?
http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3533771/2013/10/26/Amerikaan-na-13-jaar-vrij-door-Nederlandse-DNA-analist.dhtml