Foto, hulp en herinneringen...

Op de voorpagina domineert een gekleurde foto die ruim de helft van de pagina in beslag neemt. Op de voorgrond zie je pakketjes liggen. De handen van vooral jongemannen die er op af komen rennen hebben net niet de pakketten kunnen pakken. Aan de wapperende haren weet je dat een heli er boven hangt en de fotograaf misschien nog in de heli zit. Midden op de foto zie je een militair die armen wijd open doet om de massa te hinderen de pakketten te pakken. Hij is volgens mij de enige die denkt zijn werk te doen. Hij kan de honderden rennende mensen niet hinderen, misschien kan hij een oud vrouwtje, een zwangere vrouw of een kind hinderen, niet meer. Je ziet op de foto dat niet iedereen rent. Er staan mensen ook te kijken. Wat gaat door die mensen heen? Het is toch niet hun aard om te gaan vechten om een voedselpakket maar als de nood breekt breekt hij soms ook de waardigheid van de mens. De wil tot leven is dan groter dan alles, dan de waardigheid. 

De foto herinnert me aan andere foto’s en video’s uit het voorjaar van 1991. In dat voorjaar vluchten de “Iraakse” Koerden massaal naar Iran en Turkije. De foto’s die aan de grens waren genoemden waren bijna hetzelfde. De helikopters hadden voedselpakketen gedropt en de massa die al dagen op de vlucht was wilde de maag vullen. Er was een essentieel verschil. De Turkse militairen waren ook massaal aanwezig en ze hinderden met geweld de massa. Ze sloegen er op los.
En nu ik die recente foto zie krijg ik spontaan een schrik, een steek in mijn hart en ik sluit mijn ogen. Ik kan niet meer naar de ellende kijken, ik kan het niet aan maar ik denk dat het goed is dat die aandacht krijgt. Want toen als de fotografen en cameramannen niet in de buurt waren en als die beelden niet waren gepubliceerd en op tv’s vertoond had zeker een ongekende ramp plaats gevonden. Een ramp waardoor de mensheid zou zich altijd had geschaamd. Toen hebben de geallieerden, Amerika voorop, de Irakezen inclusief de Koerden in de steek gelaten. De Amerikaanse president had het volk opgeroepen in opstand te komen tegen de dictator van Irak en toen ze dat deden, hielp hij Saddam indirect met het neerslaan van het volksopstand. Het resultaat: honderdduizenden doden. En zonder die foto’s en video’s waren de getallen tot miljoen(en) gestegen.
Kijk wat een foto kan doen. Dat mensen vandaag massaal gaan geven is een feit. Dat delen van de hulp in duistere zakken zal verdwijnen is en blijft ook een feit. Dat plunderingen plaats vonden en zullen vinden zal ook doorgaan. En dat de hulp niet iedereen of te laat zal bereiken zal ook blijven.
Laat vandaag maar de woorden als geven, geweten sussen, aandenken en redden zegevieren.