Moe met hoofdletter M!

We leven in een prachtige wereld. Mooie naturen en nog mooiere culturen. We weten wat we doen. Wij, als mensen, beschikken over stel hersens waar alle andere levenden alleen maar voor kunnen buigen. We kunnen alles verwoorden. We zijn creatief. We maken muziek. We zingen. We dansen. We maken wapens. We jagen. We jagen op elkaar en worden gejaagd. We eten. We houden van elkaar. We houden zodanig van elkaar dat we elkaar opeten, soms rauw. Denk niet hierbij alleen aan liefde, begeerte en enzovoort maar ook aan letterlijk elkaar opeten. Door dat de mensen zo creatief zijn hebben we het ons gemakkelijk gemaakt. De wereld is een klein dorpje geworden. We kunnen elkaar in een fractie van een seconde spreken terwijl oceanen tussen ons liggen. We kunnen elkaar zien op afstanden van duizenden kilometers. We kunnen op onze luie bank, met een etensbord in de hand kiezen wat we van de wereld zien. Je hoeft alleen maar op je afstandsbediening te drukken, die overigens ook een van onze creaties. 

En juist die afstandsbediening kan je stemming veranderen. De afstandsbediening als je beste vriend en tegelijk je ergste vijand. Je neemt een hapje en je zapt naar het nieuws. Je ziet een item over de strijd ergens in een land in centraal Afrika. Ja, dat kan. Het is normaal. De strijd is ook een soort liefde, een verslaving. Je hoort dat het een strijd is tussen moslims en christenen. Dat kan ook. Dat is niet nieuw, het is zelfs eeuwen oud. Het is ook een soort van liefde voor je god en je medemens. De strijd kan soms goed uitpakken voor de natuur, voor het evenwicht in de natuur. De planten maar vooral de wurmen moet ook wat te eten hebben om te leven. 

Je ziet, in een shot, dat mensen blij zijn. Een jonge man wordt in het dorp als een held gezien. Hij wordt omringd door een massa en je ziet dat hij iets aan het kauwen was. Je hoort dat hij de onderbeen van een medemens had opgegeten tot op het bot. Letterlijk. Die medemens was iemand van een ander geloof. Dat kan. Hij vond het blijkbaar heerlijk. Misschien een gat in de markt. Restaurant houders let op. Misschien een mooie lekkere menu: mensenvlees.

Je hoeft geen zorgen te maken over de schaarste want er zijn massa's die graag op jacht willen gaan. Ja, dat zie je in de volgende shot. Mensen met messen en dolken aan het watertanden.

Je zapt weer. Niet omdat het niet leuk is om een man te zien verheerlijkt worden, een man die zojuist een onderbeen van een ander gegeten heeft. Nee, je wilt naar een andere programma gaan kijken. Een populair programma met bijna dezelfde gasten. Logisch die gasten en de presentator zijn zo gewend aan elkaar, ze hebben zo veel te vertellen. Door hun drukke agenda kunnen ze elkaar niet treffen dus maar in het programma. En het publiek geniet ervan. Ja, het zijn ook helden. Niet dat ze zo'n heldendaad gedaan hebben als van die jonge Afrikaanse man die de onderbeen van een moslim had opgegeten omdat hij had gezien hoe die man de borst van zijn zus afsneed en haar baby met messen doodde.

Voor ons klein landje zijn ze een soort profeten aan het worden. Dat is mooi. Dat gun je ze van harte. Maar soms heb je behoefte om naar buiten te gaan. De motregen op je gezicht voelen. In het licht van de straatlantaren wandelen en de schoonheid van het duister wil bewonderen. En je komt je energieke sportieve jonge buurvrouw tegen. Je groet elkaar en je hoort haar zeggen: je bent moe, moe met het hoofdletter M. Je ogen glijden naar haar onderbeen en je denkt aan de Afrikaanse held van daarnet.