Rabbijnen misbruiken ook kleine jongens

 

Alles wat zich beperkt, opsluit en strenge tradities handhaaft kan slachtoffers maken. Het individu wordt opgeofferd voor de gemeenschap. 

Na de grote schandalen over de seksuele misbruiken op grote schaal in de katholieke kerk komen nu de Orthodoxe joden onder de aandacht. 

Een reportage uit een van de orthodoxe wijken van New York toont dat het seksueel misbruik van jonge (joodse) kinderen door de rabbijnen is enorm. Toch blijft het bespreken ervan taboe. Diegene die er tegen vecht wordt uitgesloten en verbannen uit de joodse gemeenschap. Een rabbijn komt in het geweer tegen die onmenselijke misbruiken van zijn collega's en hij wordt gehoond en als afvallige gezien. Maar ieder mens die een beetje menselijkheid in zich heeft en tegen kinderleed is zou hetzelfde doen als de opstandige rabbijn. De opstandige rabbijn zag voor het eerst een andere rabbijn een kind van zeven jaar seksueel misbruiken. Daartegen vocht hij. Hij kon niet zijn ogen sluiten voor het leed van het kind ten gunste van van de rabbijn en de gemeenscha. De Rabbijn deed dat zonder na te denken over de gevolgen, voor hem zelf. Want in zijn religie staat niet dat de geestelijken kleine jongens mogen anaal nemen. Dat een geestelijke dat toch doet betekent niet dat zijn religie fout is maar de man is fout, de man die de religie vertegenwoordigd. 

De jongeman die de joodse gemeenschap had verlaten en nu na twintig jaar van zijn misbruik nog steeds geestelijk lijdt aan de gevolgen van die misbruiken door zijn rabbijn vertelt hoe zijn ideaal en beeldvorming veranderde door het begeerlijke gedrag van zijn rabbijn. Hij vertelt dat die rabbijn heel streng en strikt was. Hij lachte bijna nooit. Maar toen hij hem bij zich riep en vroeg hem of hij op zijn schoot wilde zitten was hij een andere man. Hij lachte, was zachtzinnig, kuste hem en betaste zijn geslachtsorganen. Dat klopte niet met zijn beeld. Thuis hadden zijn ouders gezegd dat zulke dingen zeer ten boze waren. Zelfs het benoemen van zulke dingen was een taboe laat staan het betasten ervan. Het jongetje verloor het geloof in zijn rabbijn en daarmee in zijn geloof en vervolgens in de gemeenschap die ten koste van zogenaamd de hechtheid van de groep vele zielen levend begraaft. 

Ik kan zulke dingen niet begrijpen. Ik kan niet en wil niet begrijpen waarom juist die geestelijken zulke dingen doen terwijl ze behoren de boodschap van de almachtige te dragen. Als de almachtige bestaat zou Hij zulke dingen niet accepteren. Dan begint de twijfel. Dan is de vraag of de mens, ongeacht zijn geloof, niet een mix is van goed en kwaad. Dat bij bepaalde mensen het ene is meer dan het andere is. Dat de uiting ervan (goed of kwaad) van de ruimte en omstandigheden afhangen. Dat de geestelijken, in dit geval, de rabbijnen kinderen misbruiken omdat hun satanische begeerte van de goddelijke zachtheid wint. Dat komt vooral wanneer ze zich in hun machtige positie bevinden en zonder dat iemand ze ziet. Dus de duivel in de mens, inclusief in de geestelijken, ontwaakt door de macht. Maar waar blijft het geweten, de rechtvaardigheid en respect? En als de meerderheid van een gemeenschap dat aanvaardt en de opstandelingen uitsluit is dat godswil of heeft god helemaal niets mee te maken? De mensen moeten het zelf uitvechten. De voor en tegenstanders mogen de naam van god gebruiken.