14. mrt, 2014

Vliegen, met angst voor verdwijning...

Vliegtuig, weer komt het vliegtuig in het nieuws. Heftig en mysterieus. Mijn hoofd is niet van de techniek maar heeft wel enorme bewondering voor. Dat duizenden tonnen in de lucht met gigantische snelheden vliegen, voor lange uren kan in de logica van mijn kunstzinnige hoofd niet doordringen. Of toch wel? Al jaren vlieg ik met verschillende vliegtuigen, vliegtuigen waarvan ik dacht 'als dit het haalt zal ik honderd worden'. Dus ik heb wel vertrouwen in de techniek waarvan mijn logica geen ballen verstand van heeft. Ik heb uren in de lucht gezeten tijdens harde turbulenties en heftige luchtzakken. Ik zal liegen als ik zeg dat ik niet bang ben voor vliegen. In het vliegtuig ben ik een en al oor. Mijn hyper gevoelige oren lenen het gehoor van de honden ook nog bij. Met elk geschud zakt mijn hart in mijn schoenen die zich vastklampen aan mijn voeten die op hun beurt dikker worden, van angst. Maar als die turbulentie langer duurt mijn angst verdwijnt langzaam en ik begin alles te relativeren en zelfs er van te genieten. Ik geniet van de bleek wordende en schreeuwende mensen om me heen en krijg de neiging op te staan een dansje door het gangpad te doen, een Koerdisch dansje dat niemand zal begrijpen maar misschien op hun lachspieren werkt en geen agressie wekt. Mijn angst is voor het laatste dat ik mijn gedachten niet in uitvoering breng en ook niet dat ik door de stewardess tot zitten word gemaand. 

Dat Malaysia 777 op mysterieuze wijze sinds 8 maart verdwenen is houdt me bezig. Ik zit min of meer in het vliegtuig en kijk om me heen. Ik zie de Chinese kunstenaars discussiëren over hun kunstwerk en ik vang nog vele gesprekken. Ik kijk naar de twee Iraniërs die blij zijn met gestolen paspoorten naar de vrijheid te gaan vliegen. Ik zie alles en opeens val ik even in slaap, terwijl ik zelden in het vliegtuig kan slapen. Ik word wakker en verneem van het nieuws over de verdwijning van het vliegtuig. Bijna een week later dat ik op het punt sta te gaan vliegen, twee keer stijgen en twee keer als het goed gaat landen lees ik over de verdwijning van een Amerikaanse vliegtuig dat op 15 maar 1962 boven de grote oceaan verdween, plotseling. Nooit teruggevonden, niks. Helemaal niest van teruggevonden. Alsof het niet bestond, alsof al die passagiers (Amerikaanse militairen op weg naar Vietnam) niet bestonden. 
De passagiers van toen hadden geen mobiele telefoons, passagiers van Malaysia 777 wel. Waarom belt niemand van hen? De passagiers van de ontvoerde Amerikaanse vliegtuigen op 11-09-2001 hadden wel gebeld. Ach, maar die waren Amerikanen en Amerikanen zijn mensen van actie, actie. 
Zou het vliegtuig dat onlangs verdween door een raket geraakt is en tot kleine brokjes getransporteerd is? Zou een goddelijke hand het vliegtuig naar de hemel hebben gezogen? Ik hoop dat ze ergens, als de theorie klopt dat ze nog vier uur zouden kunnen gevlogen hebben, op een eiland zitten, leven. Ik hoop dat we dat snel weten en niet over 52 jaar nog steeds niet achterkomen wat er mee gebeurt zoals dat met het Amerikaanse vliegtuig gebeurde.
Je moet wel in de techniek blijven geloven of dat overeenkomt met je logica of niet. Vliegen is techniek maar neerhalen komt ook door techniek.