Info-stress en de hoop alles te vergeten...

Ooit introduceerde Wim van Kooten de term info-stress. Dat hield in dat men door de hoeveelheid informatie die hij krijgt in de stress raakt, verzadigd. Iedereen kan dat overkomen. Toen ik voor het eerste die term hoorde moest ik lachen en dacht ook aan de onderwijzer die ooit op lagere school in Bagdad de verzadigdheid als volgt uitlegde: 'een kopje thee kan een bepaalde hoeveelheid suiker oplossen en als suiker in thee blijft onopgelost betekend verzadigdheid.' 

De opkomst van de sociaal-media heeft de verzadigdheid, wat info-stress betreft, versneld, verhevigd. Ja, zelfs zeer serieuze onderwerpen als de terreur en de burgeroorlogen in het Midden-Oosten beginnen te irriteren. Nu na ruim drie maanden van heftige ISIS aanvallen in Koerdistan, het bezetten van Shengal en andere Koerdische steden en het doden van duizenden mensen raak ik verzadigd van de informatie over de oorlog. De hoeveelheid informatie, de foto's en videobeelden die zich tot me hebben gedrongen maakten van mijn binnenste een dorre woestijn. In die maanden schreef ik bijna uitsluitend over die zaak die steeds ruïnes daar maken maar ook binnenin waardoor ik bijna geen kant op kan. Soms voel ik me hermetisch afgesloten en voel me machteloos. Want wat ik ook schrijf verandert er niets. Er vallen er steeds slachtoffers. Er is steeds terreur en de Koerden zijn nog steeds bedreigd overgelopen te worden, althans dat wensen de buren van de Koerden. Soms denk ik dat het beter zou met me gaan als ik zelf aan het front had gezeten, dat ik me op een ding kon concentreren: de vijand verjagen. Maar ik ben bang als ik daar aan het front ga vechten en de kogels langs mijn oren vliegen ik daar met mijn hoofd niet aan het front zou kunnen zijn, dat ik mijn gestrooide gedachten niet kan beheersen waardoor ik snel een kogel door mijn hoofd krijg. Daar aan het front, ben ik bang, dat ik als een onafhankelijke persoon het moeilijk zal krijgen. Dat ik bepaalde misstanden niet zou accepteren en die aan de kaak wil stellen en dat zal niet in dank worden genomen. Dan maar de stres, de info-stress zou je zeggen maar ik weet niet wat beter is.

Wat mij met name in stress zet is de oneindigheid van de Koerden onderling. Ik heb het deze keer niet over de politieke partijen die elkaar altijd hebben bestreden maar nu zie ik hoe groot de rol van de religieuze geestelijken is. Ik had nooit deze rol zo groot en kolossaal verwacht en gezien. Het ligt namelijk aan mij. En de info die ik heb schijnt niet voldoende te zijn. Maar meer info kan ik niet in mijn hoofd verwerkt krijgen. 

En dan zucht ik diep. En dan verlang ik om de volgende ochtend op te staan als een nieuwe mens, iemand die al zijn geheugen verliest. Ik verlang om mijn verleden, mijn kennis, mijn herinneringen en zelfs mijn verstand te verliezen. Ik zou graag willen dat ik in iets geloof, begin te geloven. Het geloof in iets geeft soms rust, rust dat ik echt nodig heb. Alleen ik ben bang dat die wens mijn stress alleen maar verder opjaagt.