Lezen van een krant lijkt op een bezoek aan oorlogsfronten

De krant lezen lijkt tegenwoordig op een reis door verschillende oorlogsfronten. Dat je soms je moet verbergen om niet geraakt te worden door Syrische vatbommen of door een vrouwelijke zelfmoordenares, Jihadsiten van Boko Haram. Op de voorpagina van mijn krant lees ik met koeienletters 'Assad-aanval op IS treft ook burgers'. Als je verder de artikel leest lijkt of de schrijver wil suggereren dat de aanvallen op IS geen effect op de IS strijders hebben maar alleen burgers treffen: 'integendeel, de strijders zijn goed georganiseerd en gemotiveerd, constateerde de Duitse journalist en oud-CDU-politicus Jürgen Todenhöfer (74) deze week. Als eerste westerse journalist kreeg hij uitgebreide toegang tot het IS-gebied. Na maanden onderhandelen mocht hij tien dagen rondkijken, ook in de IS-bolwerken Mosul (Irak) en Raqqa (Syrië). IS 'veel sterker is dan we denken', concludeert Todenhöfer op de Duitse website Der Tz. De groep beheerst inmiddels een terrein dat groter is dan het Verenigd Koninkrijk. Todenhöfer spreekt bovendien van een 'extatisch enthousiasme' bij de strijders, dat hij nooit in enig ander oorlogsgebied heeft gezien. "Elke dag komen er honderden gewillige strijders uit de hele wereld aan. Voor mij is dat onbegrijpelijk." '

Zo, de IS propagandamachine werkt. Heel de wereld gaat die Duitse journalist en ex politicus geloven. En dat werkt als een mes die aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant werkt stimulerend voor de islamitische jeugd die een zwak voor IS hebben en aan de andere kant beïnvloedt de publieke opinie van het westen om IS niet meer als gevaar te zien maar als een overheid die de zaken op een rijtje heeft en orde kan bewaren.

Dit incident herinnert me aan een bezoek van een paar leden van Amnsty International aan Irak in 1979/1980. De regering van Saddam heeft die delegatie goed ontvangen en liet hen zien dat de Koerden autonomie hebben gekregen, ministers in de regering hadden en verschillende Koerdische instellingen. De Koerdische Saddams agenten suggereerden dat de Koerdische strijders die in de bergen zouden zijn stelden niets voor en zijn bendes van bandieten. Dat vertelde me een Koerdische minister die vreselijk leed aan schuldgevoel. Hij kon niet de waarheid aan de Amnsty personen vertellen omdat hij geschaduwd werd door de agenten van Saddam. De minster vluchtte later, op mijn aanraden.  

Nu even terug naar de artikel op de voorpagina. Aan het eind refereert de schrijver gelukkig naar andere bronnen zoals The Washington Post die iets anders beweren dat de propaganda van de oude Duitse journalist. Dat anonieme inwoners van het kalifaat zijn van mening 'dat het IS niet lukt een functionerende staat op te bouwen. Scholen en ziekenhuizen werken volgens hen niet naar behoren, terwijl prijzen van producten stijgen en medicijnen schaars zijn. Er zijn ook veel berovingen.'

Op de krant pagina's levert een Nigeriaanse vader zijn 13 jaar jonge dochter aan Boko Haram om zich als een menselijk bom in een markt op te blazen. 

Van dat front ga je met het omslaan van het papier naar Istanboel waar Ali A. En Nog een persoon uit de onderwereld worden geliquideerd. Ali A. is geen Ali B. 

De krant heeft ook een interne oorlog. Mijn favoriete columniste Elma Drayer stapt op, ze is niet de enige. Gelukkig blijft Ephimenco nog...