Het aapje in de trein

Op het ontbijtnieuws wordt vertelt dat een rel is ontstaan over een filmpje van een klein aapje. Het filmpje wordt vertoont. Een piepklein baby aapje laat zich opmaken. Ze zit relaxed met de ogen dicht. Een hand met een pen tekent de lijnen rond de oogjes. Ook de lippen van het aapje worden geverfd. Ik zie geen enkel verzet of gebaar dat het aapje niet wil opgemaakt worden. Ik begrijp dan niet de ophef van de dierenvrienden die dat als dierenmishandeling zien en zich er kwaad over maken. Dat mensen veel tijd hebben om in verzet te komen tegen het opmaken van een aapje dat blijkbaar leuk vindt, begrijp ik niet. Hebben die mensen niets anders te doen of is het een vlucht om zich niet te ergeren aan de grote menselijke drama's die zich elke moment van de dag afspelen? Wie zijn eigenlijk die mensen die tijd en woede insteken in het opmaken van een aapje? Ik wil ze niet kennen. Die mensen hoeven blijkbaar zich niet te haasten, zich suf te fietsen om de trein te pakken. Ze hoeven blijkbaar niet te werken.
In de volle trein is iedereen in zichzelf gekeerd. Niemand trekt zich iets van iemand behalve als iemand wil zitten op een plek waar de tas van een ander nonchalant ligt. Mijn zweet en ik doen de rits van de jas uit. Ik kan zelfs mijn jas niet uit doen. Naast me, in de stilte coupe, zit een meneer met zijn laptop te werken. Hij heeft een grote zwarte koptelefoon op en ik hoor de zware muziek. Tegenover me zitten twee vrouwen die zich verdiepen in hun papieren. Er staan mensen in de gang. Door de drukte heen zie ik een vrouw op leeftijd die zich aan het opmaken is. Ik denk:'hé dit heb ik toch net op het nieuws gezien?' Werkelijk, de vrouw die zeventig lijkt (moeilijk de leeftijd van de mensen te schatten) zit relaxed zich in die drukte op te maken. Het lijkt alsof die vrouw had dat filmpje van het aapje geplaatst. Sterker nog ze lijk op dat aapje. Een grijs-blond vrouwtje. Ze moet wel naar haar werk gaan, in de spits. Anders wat gaat ze doen. In dat geval is ze dan jonger dan hoe ze eruit ziet. Op het moment dat ze klaar is met zich opmaken en haar bril opzet komt een grote man voor haar stoel, in het gangpad, te staan en ik kan haar niet meer zien.
De warmte en het gesnuit (niet snuiten om snot in een zakdoekje te doen zoals ik doe) ophalen en weer ophalen werkt monotoon. En elke van dat soort geluiden werkt op de zenuwen. Het snot gaat dan een spelletje spelen en laat zich naar beneden glijden. En als vele mensen dat doen wordt een muziekje dat me afleidt van de muziek die uit de koptelefoon van de man naast me komt.
Gelukkig gaat de trein sneller rijden, althans dat denk ik omdat ik dat hoop. Ik probeer me niet te ergeren. Moeilijk, zeker nu een paar mensen beginnen te hoesten en hun slijm uitdagen, wakker maken.