vrouwen blijven verbazen...

Een week geleden raakte ik aangenaam verrast door de doorzettingsvermogen van de 92 jarige Harriette Thomson die als de oudste mens de marathon heeft gelopen. Ik dacht dat dat de top was en niemand zal die prestatie overtreffen. Niet dus. Gisteravond zat ik te schrijven en met een halve oor naar het nieuws op de tv te luisteren. Ik hoorde dat de joodse Ingeborg Syllm-Rapoport uit Duitsland, in 1938, niet haar doctorsbul mocht halen maar nu 77 jaar later haalt ze die alsnog op. Ingeborg is dan 102-jaar jong. Ik raakte geïnteresseerd en keek naar de tv. Ik zag een stralende vrouw, scherp van geest. Ze stond achter een katheder en verdedigde haar proefschrift. Ze leek op iemand die nog geen zeventig is. Ik wist niet wat ik zag. Het is toch een wonder. Die vrouw verdient dan niet alleen de doctor graad die ze op eigen kracht heeft behaald maar de ere doctoraat uit alle universiteiten over de hele wereld, uitgezonderd de Arabische en Islamitische universiteiten want ze hebben zoveel ere doctoraten aan Saddam Hussein uitgereikt dat ze geen ere doctoraten meer hebben.
Vanochtend kijk ik weer naar het nieuws en ik zie weer de "hoogbejaarde" vrouw die straalt als een meisje. Het is de kracht van overwinning, van geluk die de mens jong en vitaal houden. Het is ook de kracht van de onverzettelijkheid, onverzetbaar tegen onrecht en verlangen de onrecht te vernietigen. Ik voel de kracht vanuit mijn tenen ontstaan en voel me een puber met een ADHD maar als mijn blik van de tv naar de tafel gaat waar de krant ligt en ik de foto zie van de Yezidie vluchtelingen uit het Koerdische Shingal ontglipt die kracht geruisloos weg. En ik ben in een fractie van een seconde een machteloze en verlamde hoogbejaarde. Een gure depressie waait binnenin me en mijn moed zakt in mijn schoenen. Ik besef dat het inderdaad een jaar geleden is toen ISIS huis hield in Shingal en verpletterde daar de stad en de bewoners, vooral de Yeziedies. Duizenden werden gedood. Duizenden vluchtten. Duizenden werden verkocht en verkracht. En de beelden van onthoofdingen drongen alle huizen, via de buis, binnen. Na honderden jaren van het afschaffen van de slavernij introduceerde ISIS vorig jaar weer de slavenhandel, de Yeziedie vrouwen werden verkocht in de Arabische en Islamitische marketen, goedkoop.
Nu, nog steeds houdt ISIS honderden, misschien duizenden Yezidie vrouwen vast. En de vrouwen die konden ontsnappen zitten met posttraumatische stres, met kinderen die door verkrachtingen verwekt zijn, met culturele afkeuringen. Misschien hadden die vrouwen ook de ambitie ooit een proefschrift te schrijven.
In ieder geval is er nog hoop. Misschien na 77 jaar kunnen ze dat toch nog doen, wanneer ze de honderd passeren, als Allah dat wil.
Trouwens er zijn mensen die begaan zijn met het lot van de Yezidie vrouwen en organiseren weleens iets om aan die vrouwen te blijven denken en soms helpen. Stichting Sèvé organiseert op 14 juni 2015 in Rotterdam een benefiet bijeenkomst. Ik kan zelf helaas niet meedoen. Ik ga op die dag in het gras zitten, in het Westerpark in Amsterdam, en wanneer een paar mensen langskomen, zich afvragen wat doet die grijze in het gras dan kan ik vertellen of ze wat gedichten willen horen, gedichten met vreemde geuren en kleuren. Ik zal wel hun ogen zien draaien, wegkijken, zich geen houding kunnen geven.