Pathalogisch liegen en hoereren?!

Voetbal, ik kijk naar voetbal. Ik houd van voetbal. Ik adoreerde voetbal. Ik heb vele littekens overgehouden van het straat voetballen. Door het voetballen heb ik klappen gekregen, niet op het veld maar door mijn vader. En ik vraag me soms af waarom ik van voetbal houd? Ik vraag me af waarom miljoenen mensen van dat spelletje houden. Het is eenmaal cultuur geworden, eigenlijk een commerciële zaak en bij elke commerciële zaak hoort het liegen, bedriegen, fraude etcetera. Ik kijk naar voetbal. Het is warm. Het is benauwd. Het voetballen maakt niet altijd vrolijk. Ik zie onze jongens, de miljonairs, de leeuwen van oranje huppelen en ongeïnteresseerd een balletje trappen. De tegenstander is een van de zwakste wereld elftallen. Maar ze zijn gedegen tegenstanders en doen het niet minder voor de oranje leeuwen die tandeloos opereren. De Nederlandse leeuwen zijn sterk en productief wanneer ze voor hun clubs, over de hele wereld, spelen. Voor het Nederlandse elftal zijn ze anders. Ligt het aan de coach? Waarschijnlijk wel. Ik schreef eerder over Hiddink. Ik schreef dat ik hem successen niet gunde omdat ik hem zag uitbundig juichen voor de overwinning van Rusland, zijn Rusland, op Oranje. Natuurlijk is dat flauw van mij maar wel eerlijk en Hiddink prefereert zijn eigen narcisme boven het vaderlandse. Terwijl ik kijk voetbal fluctueert iets in me en houdt me bezig. Iets dat iemand schreef met contrasten waar schijnheiligheid er van afdroop. Het is iemand waar ik twee weken geleden ook erover schreef. Ik wil, principieel, niet voor de tweede keer over dezelfde persoon schrijven, te meer als het om een columnist gaat. Maar ik kan de gedachte niet weg wuiven, elimineren. Ja, je raad het al. Het gaat over de schijnheiligheid van Naema, de columniste van Trouw die geen 5.000€ per column krijgt als Jan Mulder maar toch geld voor haar columns krijgt terwijl ze eigenlijk zelf moet betalen voor de plaatsing van haar columns, zoals ik doe. In haar column met de titel: 'Bittere schooljaren in Etten-leur, voor Pakistaans meisje' wil ze zeggen dat integratie niet makkelijk is. Dat geloof ik graag want daar heb ik inmiddels al bijna drie en een halve decennia mee te maken. Maar Naema gebruikt een schijnheilig verhaal. Het gaat me om het voorbeeld dat ze gebruikt. Ze schrijft dat ze op haar vijftiende naar Nederland kwam en in een katholieke middelbare school vwo studeerde ze begon in de derde klas, de eerste twee jaar van de middelbare school had ze in Pakistan doorgebracht waar de jongens en meisjes gescheiden naar school en dus ook in gescheiden klassen zatten. Waar ze dingen uit hun hoofd leerden zonder te weten wat dat betekende. Ze schrijft dat ze naast een jongen moest zitten:'Een jongen!' Hierdoor was ze in de war en kon haar pennen niet vinden. De jongen gaf haar een pen. En dat zou vanuit haar geloof/cultuur een zonde zijn. Ze zou dan een zondares zijn en beloofde haar god het een en ander zodat Hij haar zonde kon vergeven. Even later schrijft ze dat er een roman op de litteratuur lijst stond die ze moest lezen maar ze niets van begreep. En dat lag niet aan de Nederlandse taal want ze was het Nederlands volkomen machtig want ze had eerder in Nederland gewoond. Huh?!
Aha, dus Naema was niet voor de eerste keer in Etten-Leur, in Nederland. En dat maakt haar verhaal ongeloofwaardig. Want zij was in Engeland geboren en tot haar tiende jaar er woonde. Daarna drie jaar in Nederland woonde en pas op haar dertiende naar Pakistan gegaan en slechts twee jaar in Pakistan doorgebracht. Maar misschien zit ik fout. Misschien heeft Naema de eerste dertien jaar van haar leven die ze respectievelijk in Engeland en Nederland had doorgebracht in een totale afgesloten islamitische conservatieve cultuur doorgebracht. In dat geval kan ik haar verhaal, dat ze op haar vijftiende zogenaamd in de war was door naast een jongen te zitten, geloven. Anders niet. Anders zou ik denken:'ze moet toch opgelucht zijn om na twee jaar in een gescheiden en conservatieve cultuur te hebben geleefd om terug te keren naar haar normale leven van dertien jaar eerder.
Maar Naema is geen normaal iemand. Als ze iets wil doen zet ze zichzelf helemaal in. Ze wist alles en begint opnieuw. Ik kan durven zeggen dat ze het 'kind' symboliseert in de filosofie van Nietzsche die hij in 'Aldus sprak Zarathoestra' beschrijft. Het kind komt op de hoogste trede, na de leeuw. Het kind is in staat alles te vernietigen om opnieuw te beginnen. Maar het kind in die zin klaagt niet en verdraagt niet alles lijdzaam. Dat doet Naema wel. Maar tegelijkertijd weet ze niet waarover ze klaagt. Ik geloof dat ze in de war is. Misschien is het de leeftijd, de overgang. Zoals ik eerder over haar schreef verandert ze steeds, vooral gaat ze achteruit. Ze was tegen islamitische kleding. Nu is ze voor en wel tegen de zonnebril en pet. Ik geloof dat er iets mis is met haar. Ik begreep dat ze met een Nederlandse man getrouwd is en ik ben bang dat ze straks van hem gaat scheiden omdat ze in de war is. Heeft dat te maken met haar schijnheiligheid of gebrek aan stof en fantasie? Ik wil het niet generaliseren maar er zijn vele mensen die zulke tegenstrijdige verhalen gebruiken. En ze vallen altijd door de mand, vroeg of laat. En ik heb dat op het internet gezocht. Het schijnt een geestelijke ziekte te zijn en die ziekte heet 'Pathologisch liegen'.
En Hiddink heeft vanavond, met zijn leeuwen, eindelijk gewonnen van Letland. Hij juichte, misschien niet zo uitbundig zoals toen voor Rusland tegen Nederland maar hij juichte wel. En voor zo iemand moet namelijk ook een ziekte zijn en die ziekte zou gaan 'Pathologisch hoereren' moet gaan heten.