Een dood als een loterij winnen...

Bij het zien van de geboortedatum van de overledene werd mijn interesse gewekt. De man was zeven dagen jonger dan ik, tenminste als mijn geboortedatum klopt. Hij lag in een kist. Op de kist lagen bloemen, vooral witte bloemen. De aula van de begraafplaats was normaal. Verhalen die uit het hart komen raken me. Bij sentimenteel gedoe en theatraliteit hak ik af en ik ben dan bang dat ik iets stom gaan doen, bijvoorbeeld hardop lachen. Een aula van een begraafplaats is niet de juiste plek om over de valse emoties van betrokken te praten. Ik mijd daarom die bijeenkomsten. Ik moet wel zeggen dat ik de keren die ik geweest ben kreeg ik spijt van. Als je de overleden persoon had gekend moet je niet naar hem/haar kijken als die in de kist ligt, ook niet als die goed geschminkt is. Dat heb ik afgeleerd. Ook moet ik zeggen dat ik bij een paar bepaalde scheepjes van de familieleden van de overledene een brok in mijn keel had gekregen die meteen overgingen in lachen op. Een soort lachen dat pijn doet. Niet hardop lachen maar een lach die pijn doet maar tegelijk opluchting. Als je de persoon niet goed hebt gekend krijg je toch, door die verhalen, een beeld en creëer je een karakter voor de overledene.
De karakter die in mijn hoofd gecreëerd werd door de verhalen van zijn vriendin, zijn familieleden en collega's is apart, bijna bijzonder te noemen. Ik heb de man niet gezien, zelfs niet op een foto maar ik vond hem, na veertig minuten boeiende verhalen over hem, een personage waaraan je eigenlijk een roman moet gaan besteden. De man is een soort fictie. Een zeer intelligent persoon die in zijn eigen wereld leefde. En zijn wereld was sober. Jaren lang dezelfde trui dragen, dezelfde schoudertas en geen enkele hobby of activiteit. Hij leefde voor zijn succesvolle werk en pas op zijn 59ste kreeg hij een vriendin. Deze ontmoete hij in een verzorgingshuis. Zij verzorgde zijn demente moeder in een bejaardenhuis. Haar speech ging eigenlijk over hun kennismaking, dat hij een minderwaardigheidscomplex had. Ze eindigde haar speech huilend door het erg jammer te vinden dat hij niet durfde de stap te nemen met haar te trouwen waardoor ze in een huurhuis blijft. De man kon er niets aandoen dat hij in zijn slaap overleed. Een dood die als een lot uit een lotterij komt.