D-Day van Shingal

Shingal, de Koerdische stad die tegen een berg leunt met dezelfde naam. Shingal die kijkt over de grenzen van Irak en Syrië die bijna honderd jaar geleden geplaatst werd en Koerdistan verbeurde. Shingal die haar wortels in de geschiedenis heeft. Shingal waar de meerderheid van de bewoners, ondanks zuiveringen en gedwongen bekeringen tot de islam, altijd Yezidi's gebleven. En Shingal die vijftien maanden geleden weer door het hart geraakt en viel. Shingal viel vorig jaar in de handen van de meest extremisten en moordenaars die in de slavenhandel geloven, die geen enkele menselijkheid of deugd in zich hebben. Duizenden bewoners van Shingal vluchtten, duizenden werden geëxcuseerd en duizenden vrouwen werden als seksslavinnen verhandeld en verkracht. Het nieuws heerste vorig jaar voor de lengte een paar maanden. Daarna werd Shingal bijna vergeten.
Sinds vandaag, 12 november 2015, zijn duizenden Koerdische strijders begonnen een gevecht om Shingal te veroveren. Er zullen weer honderden doden vallen om de stad uit de handen van extremisten te bevrijden.
Gisteren, een dag vóór de bevrijdingsaanval, liep ik langs het Scheveningse strand. Het was grauw weer, bewolkt en het waaide. Met moeite liep ik over het zand, het bijna kleverige zand. In de duinen staan op kleine afstand van elkaar soort bunkers die over de zee kijken. Ik dacht dat die daar staan als verdedigingslinies. De afstand tussen de zee en de duinen is misschien een kleine tweehonderd meter. Die afstand is misschien dezelfde als de afstand op het strand van Normandië waar de geallieerden de D-Day in de tweede wereldoorlog begonnen. Ik dacht aan die duizenden militairen die de afstand van honderden meter moesten afleggen terwijl ze onder constante regen van kogels kwamen te staan. Dan wordt de afstand dodelijk langzaam, eindig. Dat gold toen voor duizenden mensen. Ja, daar een dag voor de start van de aanval om Shingal te bevrijden dacht ik er aan, aan de D-Day.
En nu zit ik naar beelden te kijken van de oorlog in Shingal. Ik krijg een ambivalent gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat de Koerden hun stad gaan veroveren. Maar aan de andere kant er gaan zo veel strijders vallen. Er zullen vele kinderen wees worden en vele vrouwen weduwen.
Edoch, de extremistische moordenaars moeten uit Shingal en heel Koerdistan verwijderd worden want de Koerden hebben recht op een vrije leven in eigen huis, stad, land.