Het verraad ligt in het denken...

De zon schijnt. Het weer is zacht. Je denkt aan dezelfde dag van vijfendertig jaar geleden. Toen scheen de zon. Het weer was zacht. Er lag sneeuw, wit en ongeschonden. De bergen waren wit. De bomen waren wit. Alles was wit behalve de geitenpaden die door mens en dier werden gebruikt. Elke jaar op 13 december denk ik aan die dag. Elke keer heb ik een ambivalent gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat ik het besluit had genomen uit het verzet gebied te vertrekken maar aan de andere kant voel ik het gevoel van falen, dat ik niet kon blijven. Mijn besluit om te vertrekken was juist. De pijn blijft toch, temeer omdat de leiders die de oorzaak waren van mijn besluit om het verzet te verlaten zijn nog steeds machtig en blokkeren de weg van eenheid en onafhankelijkheid van Koerdistan.
Dit gevoel komt nu heftiger naar boven na het zien van twee film die ik op vrijdagavond had opgenomen en zojuist heb gezien. De eerste is 'Mijn zoon is Jihadist' van Sander Burger. Daarin zien we het dilemma van de vader van een zeventien jarige puber, een puber die is geronseld om Jihadist te worden. De vader probeert alles er aan te doen om zijn reis naar Syrië te hinderen maar het lukt niet. Afgezien van het feit dat het niet goed getimmerd verhaal is maar het dilemma is duidelijk: je idealen (emoties) volgen of luisteren naar de rede.
De tweede film 'Omar' is van collega filmmaker Hany Abu Assad. Hij behandelt ook het verraad. Afgezien van bepaalde onlogische handelingen in het verhaal toont de film een duidelijke dilemma en ik zie zijn film als een symbool voor het Palestijnse probleem. Nadia, het mooie Palestijnse meisje, waar de twee kameraden en jeugdvrienden van haar broer Tarek op verliefd zijn wordt eigenlijk als symbool voor Palestina. Ze houdt zelf van Omar die mooier is, eerlijker en dapperder dan de grappige sluwe mol Amjad. Omar neemt niet alleen afstand van zijn geliefde Nadia in het voordeel van Amjad maar besteedt al zijn gespaarde geld aan hen. Amjad had gelogen dat Nadia van hem zwanger was. Maar toen hij die leugens en zijn verraad later ontdekte, te laat, kwam hij in actie en mam wraak. Zijn geliefde blijft met twee kleine kinderen alleen achter.
Het dilemma van Koerden en Palestijnen is dat het verraad ingebakken ligt in hun denken en systeem en ze helaas bijna er niet los van kunnen komen want iedere groepering denkt dat hij juist en oprecht is en daarom intern onbuigzaam voor elkaar blijven. De huidige interne conflict situaties van beide is een duidelijk voorbeeld. Het Koerdische probleem is iets ingewikkelder omdat hun land bijna honderd jaar geleden verdeeld is over vier verschillende landen die democratie niet kennen, misschien ook nooit willen.