Pfffff, weer hetzelfde

Reizen is ervaren. Fascinatie voor reizen is oud als het bestaan van de mens. In de heilige boeken is het een en ander besteed aan de reizen. De profeet Mohammed beweerde dat wanneer je op reis gaat de kwaden en ziekten lossen zich op. Hij kan het weten. Als koopman heeft hij veel gereisd en kwam in aanraking met de Joden en christenen. Hij leerde hun tradities en geloven kennen. De rest weet bijna iedereen. Reizen met vliegtuig naar een vakantieoord in Spanje is een andere koek dan reizen naar Koerdistan. Je hebt natuurlijk verschillende mogelijkheden om erheen te vliegen. Je kunt met ruim vierhonderd euro erheen maar dan moet je via Istanboel en daar tussen vier en zes uur wachten. De aankomsttijd is twee uur na middernacht. Ik heb gekozen voor een duurdere vlucht, bijna het dubbele. Ik koos om via Wenen te vliegen. Dat deed ik ook eerdere keren. Na bijna een uur vertraging door mist en druk verkeer boven Nederland begin ik te twijfelen of ik mijn aansluiten zou halen. Ik wil aan de stewardess vragen maar een bolle man met dikke rode wangen vraagt haar eerst. Ik hoor hem zeggen dat zijn vliegtuig gaat om 9.20u de lucht in. Dus zelfs driekwartier eerder dan mijn vlucht. Ik denk 'dat haal je nooit' en ik zwijg in de hoop dat de piloot de monteren gaat starten. Helaas er komt geen enkel geluid, geen melding. Niets. In het begin zeiden ze dat een vertraging van vijfentwintig minuten zou zijn maar het is inmiddels bijna het dubbele voorbij. In het vliegtuig moet je wennen dat je niets betekent, dat je gewoon moet blijven zitten en je vooral niet ergeren. Dat is, soms, erg moeilijk.
De tijd van de vertraging wordt bijna te niet gedaan. Maar tien minuten, na de officiële landingstijd, landen we. Ik ga er vanuit dat ik nog een zee van tijd heb. Ik haast me niet. Misschien daardoor, door het niet te haasten en ontspannen blijven vergeet ik mijn iPad, samen met mijn paspoort. Mensen gaan dringen. Ik geef ze de ruimte, onder andere aan de bolle die zijn vliegtuig zou gaan "missen". Ineens besef ik dat ik niet veel tijd meer heb en begin me ook te haasten. In de smalle gang naar de Gates weet ik dat ik mijn iPad vergeten ben, in de stoelrug. Ik schrik en ren terug. Ik zie de passagier die naast me zat de andere richting rennen, met mijn zwarte map waar mijn iPad en paspoort zich bevinden. Tegelijk laten we zuchten van verlichting. Ik bedank hem.
De vlucht naar Koerdistan heeft geen vertraging. Het vliegtuig is niet voor de vierde gevuld. Business class is ook bijna leeg. Een jonge "Koerdische?" man met grote spierballen en grijze jogging pak gaat in een stoel zitten, van de business-class. De stewardess, een slanke blonde Oostenrijkse veertiger kijkt hem strak aan. Haar rode uniform maakt haar extra streng. Ze komt op hem af als een adelaar die op zijn prooi daalt. Ze stuurt hem weg en zet hem letterlijk op zijn plek. Ik kan er niets aan doen dat ik het knap en dapper vind. Ik grinnik temeer omdat een andere man die was al opgestaan om ook een stoel in de luxe class te bemachtigen. Even later komt een jonge Koerdische vrouw met haar zoontje van een jaar of twaalf. Ze gooit hun schoenen onder de business class en gaat er zitten. Hun verblijf in die class duurt geen minuut. De kordate stewardess doet haar mond open en aan het lezen van haar lippen begrijp ik dat ze zegt je hebt voor deze niet betaalt. Op haar handen zie ik de snor van Stalin bewegen. Ze stuurt moeder en zoon weg, smijt hun schoenen op het gangpad van de economyclass en doet de gordijnen dicht.
Ik ga achterin zit, zo ver mogelijk van business class vandaan. Ik weet niet waarom maar ik denk aan Freud en aan zijn theorie over vrouwen die voor lange tijd niet klaarkomen.
Wanneer we in de lucht zijn ontstaat ruzie tussen twee dronken Arabische Irakezen. Vóór het tot handgemeen overgaat komt een zachtmoedige stewardess tussen beiden en gebaart om uit elkaar te blijven.
Die mannen hebben blijkbaar hun testosteron-bommen nergens konden exploderen.