Gevoelens onderdrukken...

De bramen langs de weg kijken naar het kanaal dat probeert wakker te worden. De zon en wolken zijn verwikkeld in een strijd. Je weet niet of het gaat om een vriendschappelijke stijd, het bedrijven van de liefde of het voeren van een vuile oorlog. Ik laat het voor wat het is en schrik als ineens twee dames op de fiets me voorbij groeten. Ze lijken net uit de kerk te zijn ontsnapt. Als ik later om een bocht verder op loop zie ik ze in de struiken op stoelen staan bramen plukken. Wanner ik dichtbij kom zegt ene:'hardlopen?' Ik reageer lauw en zeg: valt wel mee.
De golfbanen die omheind zijn met struiken van vooral bramen hebben het te voortduren van karren, pratende golfers en het slaan van de kleine ballen.
De koeien salueren als ik voorbij ga met een knikje. Niet alle koeien salueren. Er zijn er van die koeien die alleen met zichzelf bezig zijn en grazen. Ik maak een video opname voor de geschiedenis en spreek ze aan. Ik groet ze maar ze reageren niet. Ze kijken alsof ik een randdebiel ben die hen op een rustige zondagochtend komt storen. Ik loop verder maar wil eigenlijk iets in het Koerdisch tegen de koeien zeggen en op FB zetten. Dat doe ik niet en loop steeds verder op de smalle weg waar vele slakken plat gereden zijn. Er gaan steeds slakken de weg oversteken met het gevaar voor eigen leven. Ze lijken zelfmoordenaars die anderen geen kwaad willen doen. Op een bank langs het water doe ik wat rek- en drukoefeningen. De mooie planten in het water kan je niet met je telefoon zodanig fotograferen om mooier te lijken dan de het echt. Selfies dan. Ik maak selfies uit verveling. In de bijna twintig selfies zie ik er steeds anders uit. Het lijkt of twintig verschillende zielen mijn gezicht hebben even ontleent. Expressies die een acteur nodig zou hebben.
Op de terugweg twijfel ik over de route. Hetzelfde teruglopen of een cirkel rond breien. Ik kies voor het eerste. Een mooie helde blonde slak probeert de weg over te steken. Het nodigt uit voor opnames. Om hem te filmen op de ooghoogte moet ik diep door de knieën gaan of op de grond zitten. De slak weigert te lopen, heft het gedeelte dat zijn hoofd en ogen zou bevallen en kijkt met me aan alsof hij zegt: ga toch weg man.
Ik leg hem vast in mijn iPhone en zie in de verte een auto onze richting komen rijden. Een ramptoerist in me fluistert dat ik de slak moet blijven film want de auto gaat hem plat rijden. Ik steek een middelvinger naar die ramptoerist en ga naast het slak staan tot de auto voorbij is.
De dames die bramen plukken zijn inmiddels door een gat in het hek van golfveld beland waar ze heel veel bramen kunnen plukken. In die stilte wil een stout kind in me hen laten schrikken maar ik geef dat stoute kind een oorveeg en loop verder. Als ik anderhalf uur wandelen achter de rug heb voel ik me uitgetild. Zou dat te maken hebben met het onderdrukken van de gevoelens van dat stoute kind, de FB fanaat en de ramptoerist?