Ajax....

Voetbal, ik kan mijn fascinatie voor voetbal wel én niet begrijpen. Een tegenstrijdigheid in me. Als ik rationeel denk zie ik het als een spelletje waar elf jongens tegen andere elf jongens spelen. Niets bijzonders zou ik zeggen maar het voetbal houdt me toch bezig. Ik kijk niet alleen naar de samenvattingen maar als Ajax speelt luister ik live naar de radio. En er is geen dag als ik niet naar de teletekst kijk en de stand zie terwijl ik eigenlijk al weet. Al twee jaar heb ik ook een aantal voetbal-apps. Ajax-App is er een van. Ik lees de berichtjes en de commentaren van de supporters. Soms grinnik ik en soms vind ik dat bepaalde supporters te grof in de mond zijn, althans in wat ze schrijven.
Waar haal ik de tijd vandaan om me met voetballen bezig te houden? Bepaalde mensen die dit lezen zouden denken dat ik raar iemand ben, een oude man die in een midlifecrisis leeft. Nee, dat is het beslist niet tenminste als je iemand van achtjaar ook als iemand in de midlifecrisis ziet want ik ben sinds mijn achtste levensjaar gefascineerd door voetbal. Ik wilde voetballer worden. Ik speelde straatvoetbal, ik heb hele diepe littekens in mijn voeten en benen omdat ik met blote voeten speelde, niet op grasvelden maar op dorre plaatsen, afstort plaatsen en in gewone (asfalt) straten.
Als kind heb ik rake klappen van mijn vader gehad maar dat hield me niet van voetballen weg en ik was genoodzaakt in het verzet te gaan en voetbalde stiekem. De wonden die ik kreeg moest ik ook verborgen houden. Als die wonden te groot waren kreeg ik een oorveeg en moest in de woeste ogen van pa keken. Ik wilde altijd winnen en dat geldt denk ik voor elke voetballer. Ik kan dan gewoon niet begrijpen waarom spelen sommige voetballers met angst in de benen of niet gemotiveerd.
Gisteravond, tijdens de wedstrijd tussen Shalke 04 en Ajax zat ik me op te verten omdat de wil om te winnen ver weg van hun schoenen was gezakt. Ajax was niet de Ajax van een week eerder, de vurige, de stralende en over Shalke walsende Ajax. Binnen een paar minuten gaf Ajax twee doelpunten weg en daarmee dwong Shalke een verlenging op. Bij de verlening zag ik een zeer slappe Ajax en ik kreeg door onmacht, spanning en frustratie bijna een hartstilstand maar gebruikte op het juiste moment mijn verstand. Ik zapte naar een andere programma en wilde de eerste verlenging niet zien. Ik heb stiekem op teletekst gekeken. De moed zakte naar een bodemloze punt. De boekdruk steeg naar ongekende hoogtes want Ajax stond, na 110 minuten spelen, met 0-3 achter.
Ik besloot om toch live te gaan kijken, eenzaam voor de tv. Er waren nog tien minuten te gaan. En opeens zag ik Shalke spelers met loods in de schoenen en Ajax danste weer, walste. Er was één speler (Nick Viergever) die in zijn eentje, met bijna suïcidale pogingen scoorde en liet mij springen en oerkreten laten. Gelukkig was niemand die me zag, niemand die me hoorde want de wind buiten was razend en ik kon de wind niet overstemmen.