Ontlading, opluchting.

Achteraf denk ik:'had ik maar een camera geplaatst in de woonkamer, had ik maar mezelf gefilmd tijdens de wedstrijd Lyon-Ajax'. Niet om het aan de anderen te laten zien maar om naar mezelf te kijken hoe (bizar, gek en belachelijk) ik het deed tijdens het kijken. De flarden die ik me nog herinner die ik tijdens de wedstrijd deed, bezorgen me rode wangen en ik laat een diepe zucht. Een paar uur voor de wedstrijd was ik gespannen. Wandelen, lezen en een filmpje monteren hebben enigszins geholpen maar niet helemaal. De spanning ging door, parallel als een vagevuur. Als je hoge bloeddruk hebt en jaren lang ervoor pillen slikt kan dat tot bepaalde consequenties leiden. 

Het eerste prachtige doel punt was niet in het doel beland als ik niet zo hard geblazen had om meer vaart aan de zacht geschoten bal van Dolberg te geven. Het was niet gescoord als ik die verdediger niet bij de arm had gepakt om hem van zijn snelheid te ontdoen. En toen de bal over de lijn was kwamen er oerkreten, zeker meer dan tien keer. Als de buren thuis waren hadden ze een psychiatrische inrichting gebeld of gewoon de politie om me aan te geven. Dat de Ajax aanvallers zo veel kansen misten leidde bijna tot het kapotslaan van de salontafel. En wanneer een penalty aan Lyon werd gegeven veranderende ik in een machine van vloeken en uitschelden. Daarna kreeg ik een koude douche te verwerken, twee doelpunten in een minuut. De schuldigen, de fouten makers, waren de beste twee vechtende mannen, die bijna altijd de beste doorzetters zijn. Vooral Viergever was zichzelf niet. Het lijkt of hij voor de wedstrijd tien kaar had zich afgerukt en met trillende benen de bal schopte. Viergever die de motor achter het behaalden van de kwart-en halvefinale was werd bijna de oorzaak van uitschakeling. Twee doelpunten die Fransen scoorden was een door zijn fout en slap ingrijpen en het andere zelfs in eigen doel. En dat was het derde doelpunt van de Fransen. Ik gooide het halfvolle fles water dat ik gebruikte en wat spullen die voor de hand lagen op de grond en tegen de wanden, gelukkig niet naar de tv. In ieder geval kwam uiteindelijk het fluitsignaal en bezorgde me een enorme opluchting, ontlading. De ontlading is beter dan welk medicijn dan ook. Schreeuwen, uiten en alle remmen los laten, ook als dat in de woonkamer plaatsvindt, het lucht op. 

En zo na vier uur slapen voelde ik me zeer energiek. Ik liet een Koerdische danslied op mijn telefoon afspelen en zong mee uit de volle borst , heel hard. Het lucht op. Als je iets doet moet je voor de volle 100% gaan. Als je valt moet je dat alleen jezelf verweten. Je moet ook je val overtuigd erkenen en accepteren anders kun je er niet overheen stappen of doorgaan. Zelf het oprapen van de krant van de deurmat, in de vroege ochtend, ging gepaard met een explosieve dansende energie. Ik begreep niet waarom ik zin had om mijn middenvingers omhoog wilde steken en heel hard uit wilde schelden. Het leek of ik onder invloed was van een stimulerend middel. Uitschreeuwen doet wonderen. Voortaan doen maar dan ergens in een geluid gedempte studio.

Op de voorpagina van mijn krant zie ik het uitdagende maar twijfelende blik van de vrouwelijke Amerikaanse Imam en feministe Amina Wadud die vandaag het vrijdaggebed gaat leiden. Niet in een moskee, want dat mag niet maar in Paradiso, het walhalla van het nachtelijke leven, een soort paradijs maar dan een echte, op aarde.