De zwarte 3-8 en de Gemo...

Omdat de behandelkamer van Orthoptie voor volwassenen niet beschikbaar is word ik naar de behandelkamer voor kinderen met oogaandoeningen. Na diverse testen waardoor mijn ogen waziger worden krijg ik bijtende druppels in beide ogen. De druppels steken mijn ogen in brand. Een minuut later krijg ik twee verzachtende druppels die de brand blussen. Ik mag een half uur in de wachtruimte zitten en wazig naar mensen kijken. 

'U bent met een afwijking geboren', zegt de jonge orthoptiste na dat ze mijn ogen flink door het slijk haalt.

'Bijzonder dat u al die decennia zonder bril hebt kunnen doorbrengen.' 

Conclusie: mijn ogen zijn sinds mijn geboorte in oorlog met elkaar. Een bril, die ik de hele dag moet dragen, zou als vredestroepen kunnen fungeren. 

De zon die een verstoppertje met de wolken speelt richt zijn agressieve vlammen op mij en de brand in mijn ogen laait opnieuw. Ik bedek mijn gezicht met mijn jasje en probeer de weg naar huis op gevoel te vinden. 

Onderweg denk ik aan het lot dat niet alleen bepaald wordt door het levensloop en de genen van de ouders maar ook door de plaats, tijd, de mate van armoede/welgesteldheid, religie en gewoonten. 

Ik relativeer en vind dat ik overdrijf met mijn pijn omdat ik me herinner dat op hetzelfde moment een vriendin vreselijke operatie ondergaat waarbij haar beide borsten geamputeerd worden. En als dat succes wordt en geen uitzaaiingen plaatsvinden wordt ze twee weken later operatief gescheiden van haar baarmoeder die ook bewoond is met kanker. 

Als ik haar een dag later in het ziekenhuis bezoek relativeren we maar op los. Ze lacht een paar keer zo hard dat haar zus bang wordt dat haar hechtingen gaan knappen. Ze vertelt dat ze hekel heeft aan de chemotherapie en dat ze liever die weg niet wil bewandelen. Of ze die weg zou moeten bewandelen hoort ze op 3 augustus. Als ik dat hoor hou ik mijn hart vast. Ik ben niet bijgelovig maar de getallen hebben een soort (on)heilspellends. Op die datum drie jaar eerder hadden ISIS terroristen haar geboortestad Shingal bezet en massaslachting onder de bevolking verricht, een genocide. 

En vandaag op 3-8 stuur ik haar in de ochtend een bericht en wens haar goed nieuws. Ze belooft vanavond te schrijven. Het bericht komt aan het einde van de middag:

'Geen goed nieuws, wat ik heb is meest agressieve kanker, dus zo snel mogelijk aan gemotherapie', einde bericht.

Ze gebruikt bewust het woord 'gemotherapie' in plaats van 'chemotherapie' omdat ze het woord chemo wil mijden. Dat doet ze in verband met de chemische wapens die Saddam Hussein tegen Koerden gebruikte in 1987 en 1988 waardoor duizenden slachtoffer vielen. Bovendien het woord 'Gem-o' (fonetisch uitgesproken) betekent in het Koerdisch verdriet. Ze gaat straks in therapie terwijl de overlevenden van haar geboortestadsgenoten vandaag hun overleven op het agressieve kankergezwel ISIS vieren.