geniet van de geneugten van ouderdom

De geneugten van ouderdom zijn talloos. Je hebt alle tijd om te wandelen. Je hebt tijd om van die wandelingen wandelmeditatie te maken, zo lang als je wilt. Je kunt langs het water wandelen, in een bos, stadswandeling of strandwandeling. Keuze zat en tijd genoeg.  En dat doe je. Want je wilt gezond, jong en slank blijven. Je wil elke gram vet verbranden voor hij zich in en rond je buik parkeert. Met die wandelingen kun je het slecht nieuws, die je via de tv, radio, internet en je omgeving binnenkrijgt, relativeren, elimineren en het hoofd bieden. 

In de kou en in de mooie natuur wandelen is het fijnst. En je moet namelijk ook wat goede schoenen hebben, wandel- of bergschoenen. En dat heb ik.
Een van de ouderdom geneugten is het feit dat je in je hoofd jong bent en blijft. Je wilt niets weten van het proces, van het aftakelingsproces in je lichaam dat stiekem doorgaat. Je weet niet hoe je aderen, pezen en botten je wandelgenot beleven en interpreteren. Ze zijn namelijk de werktuigen die jou dat genot gunnen en geven. Ze kunnen je niets vertellen over wat ze meemaken. Ze zijn bescheiden en wanneer je hun pijntjes voelt betekent dat, meestal, dat je te veel plezier hebt gehad ten koste van hun rust en plezier. En als je dan pijn voelt denk je misschien ‘ik kan er mee leven, een beetje pijn is fijn’. Niet doen, doe me niet na. Ga snel naar de arts. Dat is natuurlijk geen garantie dat je meteen de goede diagnose krijgt maar ga en stel het niet uit.

Ik ging met de pijn in mijn been door, tot het bot en de pees op hun tandvlees liepen schreeuwen. En dat zie je niet maar je voel het. Ik kreeg eerst de diagnose peesontsteking. Het positieve van de peesontsteking is dat hij altijd geneest maar heeft nooit haast met het herstel. Daarvoor neemt hij alle tijd. Dus geduld. 

De pijnstillers liet ik liggen maar de remmers gingen dansend mijn ingewanden binnen. Ze vierden feest maar de pijn bleef. De fysiotherapeute masseerde en plakte strakke tape maar de pijn bleef zich in het bot verbergen en verstoppertje spelen. Ik raadpleegde een vriendin die sportarts is en die nam alles onder de loep. Ik kreeg een nieuwe diagnose: Stressbreuk! Nooit van gehoord. Ze noemde het ook ‘marche breuk’ en die treft vooral militairen die tientallen kilometers lopen. Waarschijnlijk waren mijn wandelingen eerder militaristisch dan gewoon wandelen. In ieder geval ze raad me aan om MRI scan te doen.
Ik ging voor meer info op het internet zoeken, naar ’stressbreuk’. 

’Een vermoeidheidsbreukje is in feite een soort overbelastingsblessure van het bot. Hierbij treedt er in eerste instantie 'alleen' een knikje op in de schil van het bot (cortex). Later kan er een barstje of klein scheurtje in het bot ontstaan. Wordt er echter met een vermoeidheidsbreukje toch doorgetraind, dan kan een echte botbreuk ontstaan. Meestal is een samenspel van factoren verantwoordelijk voor het ontstaan van dit vermoeidheidsbreukje.’

De nieuwe diagnose heb ik dus na twee maanden na de eerste diagnose gehoord, na het slikken van tientallen zogenaamd ontsteking remmende pillen, lieve fysiotherapeutische behandelingen en jeukende huid door de strak geplakte tape. 

Het is logisch: door stress ga je te vaak en te lang wandelen, dan raken je botten en pezen vermoeid en ze kregen scheurtjes. Of dat zo is moet de MRI bewijzen.  

Maar iemand als ik, met ADHD, moet alternatieven zoeken. Wandelen kan niet dan fietsen. Ja, fietsen bood perspectief. Maar de “ontstoken” pees en het bot met stressbreuk kregen dat snel in de gaten en dienden een motie van wantrouwen in. 

Nu dwing ik mezelf oefeningen te doen, zonder de zere been bij te betrekken. Ik draai de Youtube dansje op een grote scherm en kijk naar groepen buikdanseressen. Ik doe ze na, drie keer per dag een half uur. Alle steve spieren worden mild en gesmeerd door het zweet, de zieke pees en het beschadigde bot doen niet mee maar kijken bedachtzaam.

In de volgende columns ga ik iets onthullen van de solovoorstelling die ik van plan ben na de zomer uit te gaan uitbrengen. De werktitel is ‘Twijfel is noodzakelijk’.