De Wi-Fi vader

Je stapt vroeg uit je bed. Je hebt het gevoel dat je genoeg in bed hebt gelegen. Je scheert je baard, zoals elke ochtend. Een gewoonte die je zeven dagen per week uitoefent net als het ritueel na kakker worden: bezoekje aan de wc, tandenpoetsen, rek en strek oefeningen, douchen en dan het ontbijt. Drie maanden eerder had je een ander ritueel met een lange wandelen maar die kan je nu helaas, tijdelijk, niet doen. Vandaag is jouw dag. Niet jouw privé dag maar de dag van iedere man die een kind heeft verwekt. Zo is (internationaal) besloten. De vaderdag is altijd op zondag en is altijd in juni, de derde zondag als ik me niet vergis.
Vaderdag komt altijd na moederdag. Waarom? Dat weet ik ook niet. Het kind, elk kind is toch samen gemaakt, op hetzelfde moment. Tenminste in de normale omstandigheden. Natuurlijk is er nu sprake van alle soorten bevruchtingen, zelfs met bevroren sperma, sperma van overleden mannen. In ieder geval is die junidag gepland om stil te staan bij diegene die de bevruchting mogelijk maakt en de voortplanting continueert. Kortom de dag waarop iedereen aan zijn of haar vader denkt, moet denken. En dat denken voor velen kan plezierig zijn, voor anderen minder plezierig en voor anderen een ramp. Maar dat is ook normaal. De mens is een gevoelig, soms te overgevoelig dier van wie vaak het verstand en de emoties in de weg staan en daarmee de liefde en vrede belemmeren. En zo blijft de mensheid in een gesloten cirkel draaien, in de eeuwigheid.

Ik hoef niet een vaderdag te hebben om een keer per jaar aan mijn vader te denken. Elke ochtend na het ritueel kijk ik naar het portretfoto van mijn vader en ik zegt:’Roj bash bab = goedemorgen pa.’ De ene ochtend kijkt hij normaal, de andere ochtend vrolijk en weer een andere dag droevig. Je zou denken hoe kan dat, het is toch een portretfoto, het is een momentopname dat niet verandert. Je hebt het mis. Zelfs een foto heeft zijn stemmingen, zijn verschillende stemmingen. Althans dat beleef ik en het kan te maken hebben met mijn eigen stemmingen. Het is dan ook beter want wat heb je aan een portretfoto, die hetzelfde uitstraalt als elke dag. Wat heb je aan een levenloze portretfoto? Niets. Zo hou ik mijn vader levend en geef hem invloed. Ik kan soms boos op hem worden maar meestal vind ik zijn aanwezigheid al genoeg. Ik weet dat dat niet voor iedereen geldt. Er zijn er die bloed hekel aan hun papa’s hebben, er zijn er die hun papa’s niet gekend hebben en er zijn er die met hun papa’s dikke vrienden zijn etc…
Tegenwoordig, in deze digitale tijdperk kunnen we de Vader ook digitaliseren. We kunnen contact via het internet houden. De Wi-Fi vader. Ik weiger van mijn vader die bij me in huis woont, weliswaar in een portretfoto er een Wi-Fi vader van te maken. 

Gefeliciteerd vaders, ook diegene die zich geen vader voelen of nooit een vader konden worden, lettrelijk en figuurlijk..