Vier kinderen in Oss gedood...

Het nieuws, dat ik via de radio hoorde, over het incident van Oss waarbij vier kinderen omkwamen, pompte een paar beelden in mijn hoofd. Ik zag de paniek, de ravage, het schreeuw van de gewonden en de schrikgeluiden van de getuigen. Ik zag de paniek in de ogen van de treinmachinist die niet op tijd kon remmen en ik had met hem te doen. Hij heeft immers vier kinderen gedood. De beelden en geluiden, die alleen jij in je hoofd ziet en hoort gaan verder waarbij de fantasie de hoofdrol gaat spelen. Als die vreselijke beelden een buitenstaander als ik bleven bezighouden hoe zou het bij de ouders en familie van die kinderen dan gaan? Hoe zou de rouw in het huis van de juf, de bestuurder van “bakfiets”, en in het huis van de machinist zijn? Het houdt je bezig. De tv programma’s, de talkshow’s en de massamedia gaan er op los. Je wordt omsingeld met het incident als een groot vlijmscherp mes op je keel. Maar je wilt verder, je dag door. Je fantasie houdt niet op. Je schrikt zelfs van bepaalde gedachten. ‘O, als die juf of de machinist niet aan het chatten of appen waren’ en meer van die gedachten gaan door je hoofd. Je wilt ontsnappen aan het nieuws, je sport, je luistert muziek en je gaat zelf op de social-media want je telefoon trilt telkens en je moet kijken. Je ziet beelden uit je herkomst land die bijna alleen gruwelijkheden bevatten. Aan die gruwelijkheden ben je bijna gewend maar soms komen nieuwe dingen die je fantasie te boven gaan in hun brutaliteit en wreedheden en die beelden dwingen je bijna te verlangen naar het leed van Oss, dat het niet met opzet maar per ongeluk gebeurde, misschien door menselijke fouten of technische fouten maar niet door wreedheden, niet bewust. En je wilt de kleine handjes van die slachtoffertjes strelen en kussen tot ze weer tot leven komen. Dat laatste gebeurt helaas niet. Ze voelen niets meer, ze zijn letterlijk weg en komen niet meer terug. Maar hoelang bleven ze, hoe lang blijft hun dood en herinneringen de nabestaanden teisteren. Komen de ouders ooit tot een normaal leven of verandert het incident hun leven voorgoed? 

In ieder geval het leven gaat door. En als het leven doorgaat komen ook altijd afleidingen, positief en negatief. Die avond waar het incident van Oss alle nieuws domineerde heb ik een afleiding gehad waarbij ik Oss bijna vergat. 

Tegen een uur of acht in de avond zag ik dat een vreemde auto voor mijn huis is geparkeerd, op mijn privé terrein. Ik was ineens erg ontvlambaar. Ik haalde diep adem en probeerde kalm te bleven. Ik liep heen en weer en haalde constant diep adem. Soms zei een stem binnenin me ‘doe ff normaal man, de auto staat niet op je borstkast, ga binnen en hou je met iets nuttigs bezig.’ Een andere stem zei tegen die stem ‘doe jij normaal man, die eikel of hoer heeft bewust de auto hier geparkeerd om niet te betalen (sinds kort is betaald parkeren ingevoerd). Maar als je uit je concentratie bent kan je niet creatief denken. Ik bel de politie en die vraagt naar het kenteken. Met het kenteken is niets aan de hand zegt de vrouwelijke politieagent en verbindt me met de handhaving door. De handhaving zegt dat ze niets kunnen doen, niet op privé terreinen. Ik bel weer met de politie en kreeg weer een vrouwelijke agent aan de lijn. Ik herhaal het verhaal en het kenteken en ze zegt dat de politie en de handhaving niets mogen doen op privé terreinen omdat die niet openbaar en haar collega had dat moeten weten. Ze zegt ‘maar u mag op uw eigenkosten een particulier sleep-bedrijf inschakelen en daarna de kosten op de eigenaar verhalen.’ 

Ik schrijf een brief en leg hem onder de ruitenwisser van de auto. Rond half elf komt de auto-eigenaar. Hij wil rijden maar ziet de brief. Hij stapt weer uit en ik doe de voordeur open. Hij lacht vriendelijk, steekt zijn hand uit en zegt dat hij niet wist dat het een privé terrein was. Ik schud hem, met tegenzin, de hand en zeg dat hij vanavond in ieder geval zijn auto gratis parkeerde. Hij belooft niet meer te doen. 

Als ik de deur achter me dicht doe hoor ik de tv over het incident van Oss praten.