Heldendaden van een koelstenkopen

Op het laatste uur van zaterdagavond doe ik de deur van de koelkast open om wat te eten. Natuurlijk dit is een slechte terugkerende gewoonte. Soms heb je geen controle over de monster (misschien wurmen) die voor het slapen even wat wil eten. Ik slaap beter met een volle maag maar te vol vraagt om maatregelen. Als de deur van de koelkast laat op de avond opengaat kan het zo zijn dat van het ene het andere komt en ik opeens de helft van de inhoud van de koelkast in mijn maag opslaan. Dat stimuleert, zeg maar dwingt me, om in beweging te komen. Ik trek dan de jas en de schoenen aan en ga flik wandelen, gelukkig nu zonder stressbreuk die maanden duurde en me van het wandelen afhield. De kou is altijd vriendelijk, beetje kleverig en verwelkomt me hartelijk. De wind slaat liefelijk mijn gezicht. Wandelen in het donker heeft altijd een apart gevoel en is spannend. Zeker als je in een buurt woont waar verslaafde daklozen een dak hebben gevonden. 

Op deze late zaterdagavond heerst binnen de koelkast donkerte. Ik denk meteen aan het ergste: mijn lieve koelkast is dood. Vanaf dat moment ga ik er vanuit, en van niets anders, dat de koelkast is gestorven. De paniek slaat harder omdat de volgende dag een zondag is, niet ivm met religie maar er is een ingebouwde automatisme dat je op zondag niets kunt doen behalve wandelen en voetbal kijken. 

In bedrukte paniek en als eerst wat bij me opkomt denk ik aan de technicus van de familie, zoonlief. Het is laat om hem te bellen dus ik stuur maar een bericht en condoleer ons met het overleden van onze koelkast die bijna twintig jaar oud is. Zoonlief heeft het altijd druk, ook laat op zaterdag en zelfs op zondag. ‘Maar hij kan even tijd vrij kunnen maken voor zijn pa, met zijn twee linkere handen’, moedig ik me aan. En inderdaad, zoonlief belt en vraagt wat er aan de hand is. Ondanks het feit dat hij denkt dat hij altijd gelijk heeft en dat ik geen verstand van techniek heb kan hij me deze keer niet overtuigen dat de euvel niet aan de lamp kan liggen. Ik ben stellig van het overleden van de koelkast. Hij geeft een aantal technische tips hoe ik de (ingebouwde) koelkast moet meten en waar ik een nieuwe koelkast kan kopen cq bestellen.
Zondagochtend maak ik foto’s van de koelkast die steeds geen licht geeft als ik zijn deur open doe. Als iemand op die vroege zondagochtend me ziet met de meetlat in mijn hand en ik de metingen verricht zal zeker denken dat ik een engineer ben die zijn hele leven koelkasten heeft gerepareerd. 

Geliefde ziet me aan het werk met de meetlat en haar hart smelt opnieuw. Ze wil me haar hele leven zo zien, handig en klusjes doen. Als ze suggereert dat de oorzaak van donkerte in de koelkast met het lampje te maken heeft raak ik bijna geïrriteerd en ze legt zich neer bij mijn overtuiging en de geliefde gaat nu ook vanuit dat de koelkast moet vervangen worden. 

We peinzen lang. We leggen de voor- en nadelen in de schaal. Ik ga met haar wens, eigenlijk haar besluit, akkoord om de koelkast niet te vervangen maar een nieuwe op zichzelf staande koelkast te kopen en die in de garage te plaatsen. De motivatie voor dit besluit ligt namelijk in het feit dat de keuken is te oud en misschien bestellen we een nieuwe. 

Vanaf dat moment trek ik me terug uit de operatie ‘een nieuwe koelkast kopen’.
Geliefde gaat eerst, samen met dochterlief, uren appen. Ze gaan alle internetsites die maar iets te maken hebben met koelkasten op losse schroeven draaien. Alles wordt uit de kast gehaald. Tientallen koelkasten passeren de revue. Ik word steeds gevraagd of ik die foto wil zien en beoordelen. Na derde koelkast-foto zeg ik: ‘maak maar een keuze en ik vind alles prima.’ Toch, gaan we naar Media-Markt en BCC. Binnen beide grote winkelgebouwen blijf ik niet langer dan twee minuten. Ik ben daar ongewenst en daar ben ik mee eens. Voor de rest van de zondag kijk ik voetbal en geniet van Ajax.

Een uur voor het definitieve einde van zondag maakt geliefde haar keuze. Ik bestel een mooie koelkast bij Cool-Blue en betaal een flink bedrag.
Als ik triomfantelijk roep; het is gelukt. De koelkast wordt morgen bezorgd’, reageert geliefde rustig, te rustig: ‘Maar wacht even, volgens mij is de koelkast niet stuk. Want sinds gisteren is niets ontdooid en alles voelt koud. Alles in de vriezer is nog bevroren.’ 

‘En nu?’

‘De bestelling annuleren.’
Ja, als ruim vierentwintig uur de koelkast niet ontdooit kan je er vanuit gaan dat die springlevend is. Met ambivalente gevoelens annuleer de bestelling en ga aan de slag om het lampje, het dode lampje dat mij op het verkeerde spoor zette te verwijderen. Maar die kreng is taai. Ik moet de piepkleine schroef met mijn linkerhand probeer uit te krijgen. Dat lukt echt niet zo maar. Na middernacht besluit ik te stoppen vóór ik alles kapot maak.
Maandag ochtend ga ik weer aan het werk. In maar twee kleine uurtje krijg ik het lampje in mijn hand. Het lampje is zwart, blijkbaar levend gecremeerd. Gelukkig is de koelkast cool.