Even niet zwemmen in woede...

De regen tikt zachtjes op het raam. Het duister is nog heer en meester. Mijn blaas is vol. Met tegen zin stap ik uit mijn bed en loop naar de wc. Het vijfde uur van de dag is zojuist geboren. Ik kruip weer in bed en sluit de ogen maar mijnheer Hypnos is gevlucht. Het is te vroeg en om op te staan maar ik hou niet om me tien keer in een minuut op mijn linkse en rechtse zijde te draaien.
De hond is blij en we gaan even de regendruppels vangen. Mijn iPhone trilt even. Afgelopen dagen trilde hij vaak. Allemaal slechte berichten over Trump, over Erdogan, over het leger van de terreur dat de Koerden afmaakt. De afgelopen dagen heb ik zoveel beelden gezien van bebloede kinderen, van onthoofdingen en het verpletteren van de lijken. Ik kan het niet meer aanzien en niet aanhoren. Ja, ik zwem sinds het beruchte telefoontje tussen Trump en Erdogan op 7 oktober 2019 in woede, machteloosheid en verdriet. In mijn leven heb ik regelmatig die periodes meegemaakt. In 1975 werden de koerden verraden door Amerika en ik verloor mijn vader. In 1991 verried Amerika de Koerden en ik verloor mijn geloof in de idealen en oprechtheid van de politiek. In 2003 kreeg ik een sprankje hoop na de val van Saddam Hussein maar het ging daarna bergafwaarts. In 2017 verried Amerika de Koerden en de hoop op een onafhankelijk Zuid-Koerdistan werd met een totale verraad, ook door Koerden, beklonken. Vorig jaar verried Amerika de Koerden en werd de Koerdistaanse stad Afrin in Rojava werd door Turkije geannexeerd. De wereld vond het prima.
En nu sinds 9 oktober de Turkse invasie in noord-oost Syrië die ze samen met diverse islamitische terroristische organisatie uitvoeren onder de naam ‘de bron van vrede’. En het totale leger van Turken en islamisten heet ‘Het leger van Mohammed’, dus van de islamitische profeet. Ik weet niet of de profeet met zo iets blij zou zijn. Als hij vredelievend is zou de invasie afkeuren. Maar ik weet niet wie goed en wie kwaad doet. Je zou denken de machtige mannen van landen als Amerika, Rusland, China en zelfs Turkije moeten menselijke barmhartige gevoelens hebben maar de prijstijd bewijst het tegenovergestelde.
Ik geef de hond een tabletje voor zijn lekkend hartje en leg mijn zwem spullen in mijn rugtas.
Zwemmen in de regen is beter dan fietsen in de regen en donker. Zeven vóór zeven meld ik me bij het zwembad aan. Ik moet zeven minuten wachten. In die zeven minuten komen meer mensen en we vormen een lange rij. De meeste zijn op leeftijd. Ik zwem baantje. Ik word rechts en links ingehaald. Het lijkt oorlog. Ik moet me dwingen om rustig te blijven. Ik wil geen zwemwater slikken. Ik wil niet hyperventileren. Het lukt me wel om drie kwartier te zwemmen. Het voelt even fijn. Even geen Trump of Erdogan. Even geen terroristische bebaarde gezichten. Even geen kinderlijken en geen losse ledenmaten van onschuldige burgers. Even geen hulpkreten van moeders op de vlucht.
Op de terugweg is de wind fijn. De regendruppels voelen als zachte zoenen.
Helaas niet voor lang…