Ik wil de dappere Ischa Meijer herinneren en niet de schijtende

Geboren worden op de Valentijnsdag is misschien leuk maar, door een hartaanval, op de Valentijnsdag sterven is niet leuk maar wel opvallend. Dat overkwam Ischa Meijer die een kwarteeuw geleden op zijn 52ste verjaardag stierf.
Dat hij na een kwarteeuw actueel blijft zegt veel over zijn kunnen en karakter. Hij was een goede en opvallende journalist, interviewer en schrijver. 
Bij het programma De Wereld Draait Door DWDD, dat na 15 jaar ophoudt te bestaan, was Connie Palmen, de voormalige vriendin van Ischa Meijer, te gast. Ze schreef, na zijn overleden, een boek over Ischa. Ze werd door de presentator Mathijs Nieuwkerk, een ster onder de interviewers, gevraagd om het denderende begin van haar boek voor te dragen. Dat deed ze gráág. Ik houd van schokkende starten van boeken en films maar dat begin stonk, letterlijk naar poep. Ze beschrijft een ontmoeting met Ischa waar ze zwijgend naar elkaar keken en tegelijkertijd in hun broeken deden. Geen druppels urine maar poep, gewoon in hun broeken gepoept. Ze beweerde dat het echt gebeurd was. Dat is een bijzonder verhaal maar is het schoon en smakelijk? Zouden ze hierna elkaar geknuffeld hebben. Gingen ze wel praten? Ischa Meijer kennende kon geen blad voor de mond houden. Maar misschien dachten ze beiden aan eigen stank, aan de plakkerige drollen die de reis over hun dijen richting hun broekspijpen begon? Blijkbaar had Connie zelf een string aan want ze wilde hierna wijde onderbroeken dragen.
In mijn roman Laatste Vlam begon ik ook met een schokkend beeld maar die stonk niet zo als die van Connie. Het ging niet om mezelf maar om twee bejaarde geliefden die op een vliegveld afscheid namen met een tongkus, maar ze doen eerst hun kunstgebitten uit.

Ischa Meijer interviewde me ook, op 29 april 1991. Hij kende Connie toen al vier maanden. Tijdens het interview zag ik dat hij zenuwachtig was en vuurde vragen op me. Blijkbaar een manier om je zenuwen beter onder controle te houden. Had hij bij die ontmoeting met Connie maar niet gezwegen. Maar alles heeft voor en nadelen. Als hij bij die ontmoeting niet had gezwegen had hij misschien ook niet in zijn broek gepoept, zoals Palmen in haar boek beweert.
Nee, zwijgen was niets voor Ischa.
Ik bewaar wel goede herinneringen aan zijn programma, aan zijn betrokkenheid met het onderwerp. Het programma ging over de exodus van Koerden in 1991 na dat de geallieerden onder leiding van Amerika de Koerden in de steek hadden gelaten en zij toen voor Saddam’s vernietig wapens massaal vluchtten.
Ik wil die dappere en brutale Ischa herinneren maar niet de zwijgzame schijtende Ischa.
Voor de geïnteresseerden voeg ik dit link toe, de link naar zijn programma waarin ik de hoofdgast was.: https://www.youtube.com/watch?v=JyLg5wFqaNU&t=116s