40 jaar terug...

4 januari 1981. Het is ochtend. De zon schijnt en de aarde begint zich op te warmen. Het is de verjaardag van mijn dochter. Ze wordt één jaar. Ik verblijf sinds vier dagen in een tent met nog vier Koerdische jongemannen in de vluchtelingenkamp Jahrom in zuid-oost Iran waar de wind meestal in de avond agressief wordt en overdag gaat liggen. Ik heb wat zoetigheden, brood, belg en een kaars gekocht. De jongens zijn blij met de lekkernijen en maken er van de verjaardag van mijn dochter een feest. We blazen een kaart uit voor mijn dochter die ik sinds mijn vlucht uit Bagdad niet meer gezien heb en weet niet of ze nog leeft.
Hier, in deze tentenkamp die bijna tien jaar oud is, verblijven gedeporteerde Failly Koerden die Saddam Hussein heeft gedeporteerd, na dat hij al hun bezettingen in beslag had genomen. De rede was dat zij van oorsprong Iraniërs zouden zijn. Ze behoren immers tot de Sjiitische stroming van de Islam. De islam van imam Khomeini die de Sjah uit Iran verdreef en op 11 februari 1979 de Islamitische staat Iran stichtte.

11 februari 1981. Ik zit in een taxi onderweg naar het vliegveld. De straten van Teheran zijn vol demonstranten die de overwinning van de twee jarige Islamitische revolutie vieren. Een paar uur laten land ik in Damascus.

4 maart 1981. Ik land een uur vóór de middernacht op Schiphol, loop naar een KMAR bureau en vraag daar asiel aan.

6 mei 1981 arriveert mijn gezin in NL. Mijn zoon is blij verrast maar mijn dochter kent me niet en wil me ook niet kennen. Het duurt maanden tot ze het opgeeft en aan mijn aanwezigheid begint te wennen.

4 januari 2021. Het is ochtend. Het grijze weer staat buiten als een agressieve hond te wachten. Ik haal mijn schouders op, stap op de fiets voor mijn dagelijkse rit. De wind is onstuimig en deelt harde klappen uit. De lucht sputtert druppels op mijn gezicht. Het is niet duidelijk of het koude regen is of natte sneeuw. Het voelt koud en dat voelt fijn. Ik haal diep adem in en fiets door, tegen de wind in. In die wind zie ik de tentenkamp van Jahrom en beleef even het vieren van de verjaardag van 40 jaar geleden. Ik haal mijn iPhone uit mijn zak, met mijn neus veeg het scherm open. Met dezelfde neuspunt druk ik op de knop van de selfie en neem op. Ik feliciteer mijn dochter met haar verjaardag terwijl de wind me blijft tegen houden. Fietsend kort de video in, verzend hem en fiets door en harder.

Ik fiets als een bezetene want ik wil de bloedige geschiedenis van Koerden en hun zwarte toekomst niet zien, althans even vergeten.